Blauwe Bak Top 100 van 2012: Top 10

10. Don’t Bring Me Down-Rita Dacosta (Mohawk 45-703, 1969, re: 1974)
En zo stuiteren we de top tien binnen van deze Blauwe Bak Top 100. De tien meest-Northern Soul-zijnde aankopen van het afgelopen jaar. ‘Don’t Bring Me Down’ van Rita Dacosta is ook al zo’n plaat die ik een jaar geleden nog niet kende, maar waar ik me nu al niet meer een leven zónder kan voorstellen. Een plaat met de nodige ‘distortion’ zoals het een echte allnighter-klassieker betaamt. Deze plaat spreekt boekdelen voor wat betreft de energie, de energie die me de moeiteloos tot de eindstreep van dit jaar heeft gebracht. Probeer maar eens stil te zitten bij dit plaatje. Of de overige negen in deze top tien.

9. Stronger Than Her Love-The Flirtations (Festival F-705, 1967, re: 1974)
Ooit was er een tijd dat ik mezelf Northern Soul-dj noemde en dat dit uitsluitend tot uitdrukking kwam in The Flirtations. En dan ook nog ‘Someone Out There’ en ‘Nothing But A Heartache’. Gedurende het laatste jaar heb ik ontdekt dat er nog veel meer én beter te koop is! ‘Stronger Than Her Love’ ken ik echter al sinds 2008 en ik weet dan ook al dat-ie moeilijk verkrijgbaar is. Het origineel, uiterst schaars, kan dan ook met gemak 800 euro opbrengen. Of meer. Dat de markt overspoeld is met de ‘witte’ Festival-demo’s weet ik dan nog niet. Dit is er eentje van, gewoon in Engeland geperst in de vroege jaren zeventig en in dezelfde tijd de enige mogelijkheid voor de dansers en dj’s om deze plaat betaalbaar te bezitten. Dat de platen van nature al erg stoffig klinken, leer ik pas later, dit exemplaar is dan nog zeer behoorlijk!

8. Please Forgive Me-The Du-ettes (One-Derful! 3085, 1966)
Eerste kerstdag 2011. Met de trein naar IJlst om daar kerst te vieren met de familie. Onderweg maak ik gebruik van de mp3-stick en een selectie van de ‘Northern Soul Jukebox’. Bij snel overstappen in Leeuwarden hoor ik een aantrekkelijk nummer, maar de tijd ontbreekt me om op het scherm te kijken. In de trein van Leeuwarden naar IJlst concludeer ik tevreden dat de speellijst overnieuw begint en dus kan ik dát nummer ook weer verwachten. Het komt voorbij als ik in het ‘Stedeke’ ben. ’s Avonds zoek ik op Ebay en vind dit exemplaar. Ik haal hem op mijn sokken binnen. Daarna zal de ‘Northern Soul Jukebox’ me nog menigmaal inspireren tot aankopen, maar The Du-ettes zijn eerlijk de eerste!

7. I Got What You Need-Kim Weston (MGM K 13720, 1968)
Het grootste succes van Kim Weston bij Motown was het duet met Marvin Gaye: ‘It Takes Two’. De plaat had miljoenen verkocht en dus wachtte ze geduldig op haar royalties-cheque. Toen die kwam, week die nergens af op haar vorige, dezelfde kleine fooi. Berry Gordy zag zijn artiesten net als Johnny Hoes: Als personeel in een fabriek. Zonder het werk van zijn artiesten zou Motown of Telstar nooit groot zijn geworden, maar zij kregen hun uurloon ervoor, net als bij de Ford-fabriek in Detroit of de mijnen in Limburg. Toen Weston erover klaagde, kreeg ze ruzie met Gordy. Na haar vertrek zou ze flink dwars worden gezeten door haar voormalige werkgever, want zeg nou zelf: Had dit niet een hele grote hit moeten zijn?

6. Gone With The Wind Is My Love-Rita & The Tiaras (Kent Select CITY 009, 1967, re: 2009)
De macht van Tamla-Motown in de jaren zestig in de Amerikaanse radiowereld is groter dan menigeen denkt. Er zijn een paar voorbeelden bekend van ex-Motown-artiesten die geen poot aan de grond kregen, alleen maar omdat Motown flink geld bood als de dj’s de plaat negeerden. Zal zoiets ook van toepassing zijn geweest bij een aantal soul-labels. Neem nou Dore, een indrukwekkende catalogus met liedjes die allemaal klinken als een hit, maar het nooit zijn geweest. Zoals ‘Gone With The Wind Is My Love’ van Rita & The Tiaras, die plaat heeft pas in 1979 in Engeland enige waardering gekregen. Sommige platen grenzen aan een absolute perfectie en dit is een mooi voorbeeld!

5. It’s A Woman’s World-The Gypsies (Old Town OT 1184, 1966, re: 1976)
En daar zijn The Flirtations opnieuw in het verhaal! Voordat ze een naamsverandering ondergingen, heette de groep The Gypsies. Toen, en ook op ‘Stronger’, hadden ze nog een andere leadzangeres, deze bleef bij haar gezin toen de andere leden hun geluk beproefden in Londen. De rest is geschiedenis. De platen van The Gypsies worden evenwel in de midden jaren zeventig herontdekt in Engeland en zo verschijnt deze bootleg. Hij is te herkennen aan de afwijkende kleuren in het label, maar verder is het precies zo’n styreen ding uit Amerika. En, het goede nieuws, hij is een stuk beter te behappen qua prijs dan het origineel.

4. You’re Gonna Make Me Love You-Sandi Sheldon (Okeh OSV 031, 1967, re: 2011)
Ik noemde de plaat eerder dit jaar ‘gereedschap’, maar dat is niet denigrerend bedoeld. In tegendeel zelfs! Er zijn maar weinig platen met zo’n ‘power’ als deze van Sandi Sheldon. De bassende piano, de scherpe blazers en dan de drummer die de boel afmaakt. Zo hoort Northern Soul te klinken!

3. Don’t Stop Lookin’-Ann D’Andrea (Jamie J-ADA 4, 1967)
Facebook biedt momenteel een ‘app’ aan die bepaald wat je favoriete momenten van 2012 zijn. Ik heb een paar momenten van 2012 die bovenaan staan, hoewel Facebook daar weinig van heeft gemerkt. Eén van de fijnste weekeinden is die van mijn verjaardag. Vrijdagavond mijn verjaardag inluiden in De Buze, zaterdagavond naar de chinees en een paar mooie muziekfilms bekijken, die zondag die ik maar weiger te herinneren en Koninginnedag als toetje! Vrijdagavond maak ik dan definitief kennis met een plaatje dat ik in een opwelling heb gekocht, het is deze van Ann D’Andrea. Deze plaat brengt meteen het gevoel terug, de zaterdagmiddag na de aangename ‘surprise-party’ die Nouk spontaan voor me heeft georganiseerd. De zin om mijn verjaardag te gaan vieren bij chinees en video’s en dan dit heerlijke plaatje als toetje. Een weekend om in te lijsten! Overigens leer ik later die dag zowel ‘Love Is The Only Solution’ van Martha Star als ‘Never Love A Robin’ van Barbara & Brenda waarderen.

2. Stop & Get A Hold Of Myself-Gladys Knight & The Pips (Tamla Motown TMG 500, 1965, re: 2011)
Aanvankelijk leek het alsof deze plaat me heel wat kopzorgen zou geven, maar dat viel reuze mee! Eerst begreep ik dat het enkel een album-track was, maar de kans om zo’n originele Amerikaanse single op Maxx te bemachtigen, lijkt ook geen makkie. Dan ontwaar ik de single op Ebay, een splinternieuwe bootleg op het groene Tamla Motown-label. Het moet een Engelse demo lijken. Bij aankomst in Steenwijk blijkt dat het ‘uitbreekhartje’ gewoon is voorgedrukt op het label en verder ademt de plaat alle nepperigheid die je maar kan wensen. Maar de opname klopt en is ook na driehonderd keer draaien nog even aanstekelijk als altijd. Probeer dat ‘Ooh Ooh Ah Ah’ maar eens uit je hoofd te krijgen!

1,. I Don’t Want To Talk About It-Nancy Ames (Epic 5-10056, 1966, re: 1979)
De beste plaat van 2012? Ik kan volmondig ‘ja’ antwoorden. Ook één van de meest bizarre veilingen waarin ik verstrikt raakte. Er zaten veilingen bij, waaronder Diane Lewis, waarbij het tot de laatste tien seconden spannend bleef. Bij Nancy Ames waren de eerste 9 dagen, 23 uren, 59 minuten en 40 seconden totaal niet spannend. Ik was de enige bieder tot dan toe. ‘Sniping software’ noemen ze het. Een vies trucje dat je in de laatste twee secondes van een veiling kan overmeesteren. Het gebeurde bij deze van Nancy Ames. Tegelijk had ik al een ‘buy-it-now’ gezien, een lelijke heruitgave uit 1979, maar voor een prima prijs. Hoe die originele heeft geklonken, zal ik nooit weten, maar zo minimaal als deze zal het vast niet. Desondanks ben ik erg gelukkig met dit exemplaar. Ik kan hem wel tien keer achter elkaar horen, alles klopt aan deze plaat!

De link naar de podcast staat weer onder ‘opmerkingen’.

Volgende week is er weer gewoon een Schijf van 5. Ik had aangekondigd dat het een Schijf van 5 intro’s zou worden, maar heb besloten dat het eentje wordt over ‘beginnen’ en ‘starten’ in de titel. Suggesties zijn welkom!