Dit wordt toch wel een beetje een gedenkwaardig bericht. Het laatste 'normale' bericht beneden de duizend, want morgen en zondag krijgen jullie het vervolg van de Blauwe Bak Top 100. Maandag is het dan zover: Het duizendste bericht. Hoewel ik een ruime maand geleden bijna alle maandagen heb geïnventariseerd (waaruit ik een top 20 zou samenstellen), kostte me dat karwei drie uren. Met het werk van de overige zes dagen in het vooruitzicht plus dat de eerste vangst van maandag al verschrikkelijk moeilijk ging worden, heb ik dat maar uit mijn hoofd gezet. Vanavond kreeg ik ineens het lumineus idee, maar ja... daar kom ik wel een beetje laat mee. Ik had natuurlijk ook alle tijdelijke rubrieken elk een 'reprise' kunnen geven. Vanavond zou dan de beurt zijn aan een Telefoontoppertje, volgende week nog eens een haatdraaier, voor de lol een 'zilveren' kleur bekennen, maar nee... Er zitten een aantal rubrieken bij die ik niet meer na de duizend wil hebben, een aantal waar ik helemaal klaar mee ben. Om ze toch nog even een beetje in de schijnwerpers te zetten, heb ik tot bericht besloten.
De geschiedschrijving van Soul-xotica bewaar ik tot maandag. Eerst was Soul-xotica behoorlijke stuurloos, maar na verloop van tijd doken de eerste vaste dingen op. Neem nou de Eindstreep. Ik ben altijd dol geweest op lijstjes en had van januari 2005 tot en met februari 2009 een maandelijkse Top 100. Ik dacht in het begin van de Eindstreep dat ik na een maand publiceren wel een top tien kon samenstellen. Dat ging snel vervelen en een jaar later heb ik het opnieuw geprobeerd, nu met de platen die ik een jaar ervoor had behandeld. Met name de serie 20 Years Ago Today maakte dat steeds moeilijker. Zo'n top 10 moest namelijk mijn maand in muziek uitbeelden en de 20YAT's kregen op een bepaald ogenblik de overhand. Na tweemaal een valse start publiceerde ik vorig jaar december de laatste Eindstreep. Buiten de Blauwe Bak Top 40/100 om houd ik me niet meer bezig met lijsten en de vraag is ook of ik met de Blauwe Bak Top 40 doorga. Ik heb immers niet meer zoveel te besteden als een jaar geleden, dus kan het verloop in de lijst over drie maanden wel eens gering zijn.
In augustus en september 2010 stond ik uitgebreid stil bij de hersenschudding van een jaar ervoor en de cd-woede die dat ongeluk oplaaide. De hersenschuddingschijven waren enkele zondagen een vast ritueel totdat deze 'op' waren. Toen was het oktober 2010 en 'de vaste prik' op de zondag was erg goed bevallen. Op een zondagochtend draaide ik het album 'Blue' van Joni Mitchell en dat inspireerde me tot 'kleur bekennen'. Iedere week een top drie van platen met een kleur in de titel. Ik heb ze bijna allemaal gehad, van wit tot roze en van blauw tot oranje. Tegen het eind van 2010 raakten de kleuren op en bedacht toen de Schijf van 5. Deze gaat in januari zijn derde jaar in en de thema's zijn nog lang niet opgedroogd. Eind 2010 zag eveneens een héle korte rubriek: Haatdraaien. Het was even leuk om een paar ogenschijnlijke popklassiekers met de grond gelijk te walsen, maar toch koos ik ervoor om liever mijn passie voor bepaalde muziek te delen dan de zoveelste Blogspot-ouwehoer te worden. En toch... de meest gehate plaat moest toch nog eens voorbij komen: 'Paradise By The Dashboard Light' van Meat Loaf.
Dan zijn er twee rubrieken die lang geleden op een pauze-stand zijn gekomen, maar waarmee ik nog niet klaar ben. De 'vergeten nieuw gekochte platen' moest na de verhuizing naar Nijeveen een vervolg krijgen. Regelmatig houd ik bijvoorbeeld de twee elpees van Six Organs Of Admittance in handen, maar heb nog niet de moed verzameld om ze weer eens te draaien. Zo zijn er nog een aantal van die elpees waarvan het best te begrijpen is dat ze 'vergeten' zijn. Parallel daaraan is 'Sideburner's Blast From The Past'. Nee, wees gerust, we laten 'de redactie' fijn achterwege, maar zo nu en dan nog zo'n garagerock-favoriet van Sideburner blijft wel terugkomen. Als ik nu weer eens die 10"-elpee van The Waistcoats kon terugvinden... En zo zijn er, geloof ik, nog wel een paar 'Blasts' die we nog niet hebben behandeld.
Het Telefoontoppertje is mét de Nokia N95 tragisch overleden. Ik heb de ruim 300 nummers nog steeds op een geheugenkaart en met het idee voor een toekomstige Wolfman-show heb ik die recent weer eens bekeken. Tja, de vele Marissa Nadler-dingen doen me een beetje pijn aan de ogen, maar de 'liefde' was nog daar toen de telefoon stuk ging. Maar verder... 'White Unicorn' van Wolfmother... Tijdens die drie jaar ging er zelden 48 uur voorbij of ik hoorde dat nummer niet. Nu heb ik hem al ruim een jaar niet meer gehoord. En ook daar staan beslist pareltjes tussen die nog eens een bericht verdienen. Of daarmee het Telefoontoppertje gereanimeerd wordt, is maar de vraag.
Tot slot: Vergeet niet morgen (zaterdagmiddag) om twee uur in te schakelen op wolfmanradio.co.uk. Hoewel het elk moment eens 'live' kan gebeuren, bedien ik me morgen nog van een podcast en het is één van mijn allerbeste programma's ooit! Zoals deze klinkt, hoort mijn show te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten