Blauwe Bak Top 100 van 2012: 90-81

90. You Got To Pay Some Dues-Willie Tee (Sonic Wax SWD 009, 2010)
De gebroeders Lee en Steve Jeffries zijn mastodonten uit de Northern Soul-scene van Nottingham, beide vooraanstaande verzamelaars en discjockeys. Tegenwoordig bestierd Lee Rarenorthernsoul, één van de meest toonaangevende Northern Soul-dealers van Engeland en is Steve de drijvende kracht achter Sonic Wax. Het mag duidelijk zijn dat Sonic Wax-platen veel worden geadverteerd bij Rarenorthernsoul, we worden al een half jaar dood gegooid met de exclusieve 7”-uitgave van een nieuwe plaat van Bob Sinclair. Sonic Wax heeft echter ook een speciale divisie die zich ‘The Lost Sessions’ noemt: Platen die niet eerder het daglicht zagen. ‘You Got To Pay Some Dues’ is hier in een ‘outtake’, de officiële versie verscheen in 1967 of 1968 op een b-kant. Dat het jaartal niet officieel bekend is, geeft wel aan hoe exclusief het is. Deze plaat van Willie Tee is eenzijdig bespeelbaar.

89. Do I Love You (Indeed I Do)-Frank Wilson (Soul S-35019, 1965, re: 2012)
Er is iemand op Ebay die deze single aan de lopende band aanbiedt. In veiling-vorm en dus verschillen de prijzen nog wel eens. Hij krijgt ook nog wel eens negatieve feedback. Iemand die me voorging met de aankoop van deze plaat beklaagde zich over het feit dat het niet ‘de originele’ was. Hij had dertig pond betaald voor de plaat. Voor de goede orde: Er zijn feitelijk maar twee originele platen, eentje daarvan heeft in 2009 het recordbedrag van 25.000 pond opgebracht. Toch is die dertig pond dik betaald, want ik had hem voor de helft. Samen met nog twee singles! Biedt dus nooit meer dan vijf pond!

88. Right Now-Salena Jones (Jazz Classics JAZZCLASS 45 001, 1969, re: 2009)
Een beetje een apart geval, deze Salena Jones. Goed beschouwd is ze een beetje een soort van Rita Reys die desondanks een erg verzamelwaardige elpee op haar naam heeft staan. De plaat wordt vooral in kringen van de Engelse mods op handen gedragen en getuige dit nummer van de desbetreffende plaat is er weinig mis mee. ‘Right Now’ is een lekker puntig ding met een fel zingende Salena. Hoewel ik hem eigenlijk voor de andere kant had gekocht, Helen Reddy’s ‘Hit The Road Jack’, is Salena Jones tijdens draaibeurten toch wel de favoriet gebleken. Maar… je weet maar nooit… ik weet zo niet uit mijn hoofd of we Helen nog tegenkomen in deze Top 100. Het zou zo maar eens kunnen!

87. Heartache Avenue-The Maisonettes (Ready Steady Go RSG 1, 1982)
Het eerste weekend in Nijeveen. Na een koude nacht doe ik overdag boodschapjes in Meppel en maak me dan op voor een avondje met Willemijn. Van de gemeente heb ik een welkomstpakket ontvangen met daarin onder andere twee vrijkaartjes voor een voorstelling naar keuze in Ogterop, de plaatselijke schouwburg. We gaan deze avond naar ‘The Sound Of Motown’, een spetterende muziektheateravond. Een gedenkwaardige avond. De volgende middag ben ik nog een beetje ‘high’ van die ervaring als ik een blokje om ga. Dat wordt ‘Bovenboer om’, dat gaat later een vast ‘ummegien’ worden (jaja… geïntegreerd!). De mp3-stick mee en in de Dorpsstraat, bijna weer thuis, hoor ik opeens ‘Heartache Avenue’ van The Maisonettes. Ik heb nooit veel van de plaat moeten hebben, maar ineens valt het kwartje. Sindsdien zit deze plaat vastgeplakt aan mijn eerste dagen in Nijeveen!

86. Family Affair-MFSB (Epic EPC 1504, 1973)
Eind juni, dorpsfeest in Nijeveen. Ik heb ’s middags vlaggetjes gekocht in Meppel en open thuis de mail. Ik heb de voorgaande avond geboden op ‘Summertime’ van Billy Stewart op Marktplaats, aangeboden door iemand uit Uffelte. We hebben even telefonisch contact. ,,Ik heb nog veel meer platen, misschien wil je er even tussen kijken?”. De afspraak is snel gemaakt en zo fiets ik naar Uffelte (minder dan tien kilometer van Nijeveen). Ik snuffel door enkele bakken en hoor dan opeens dat ze maar vijftig cent per stuk zijn. ‘Love Diet’ van Imagination is dé vondst van de dag, maar ook deze fraaie MFSB mag er zijn!

85. The Secret Of Livin’-Maxine Brown (Wand WND 1145, 1967)
‘A great unknown’, zo staat hij geadverteerd bij een handelaar op Ebay. Van hem zal ik later ook ‘One More Chance’ van Barbara & Brenda kopen. Maxine Brown is in Northern Soul-kringen vooral befaamd vanwege ‘One In A Million’ en ‘One Step At A Time’, maar deze mag er zeker zijn. En tot mijn volle tevredenheid lijkt het alsof de plaat eindelijk meer waardering krijgt en ook al ietsje in prijs stijgt. Ik had dit fraaie exemplaar evenwel voor slechts zeven pond te pakken. Reden? De ‘drill hole’ in het label. Daar kan ik wel mee leven!

84. (If You Think You’re) Groovy-P.P. Arnold (Immediate IM 061, 1968)
Goed beschouwd slaat deze als een tang op een varken, maar om dit nummer uit de Top 100 weg te laten? Nee, dat gaat me ook te ver. Het was één van de eerste platen die ik van Ebay haalde, maar echt lekker past hij niet in de Northern Soul. Toch kun je me altijd wakker maken voor P.P. en dus staat ze, stoer als ze is, mooi op 84 met ‘Groovy’.

83. Hey Girl-Ponderosa Twins Plus One (Horoscope 102, 1969)
Toen ik voor het eerst een ‘soundclip’ hoorde van dit nummer, dacht ik echt dat ik met een meidengroep had te maken. Bij nader inzien blijkt de tweeling van het mannelijk geslacht te zijn, evenals het derde bendelid. Hoewel het nog wel even duurt voordat ze zich man mogen noemen, want de baard heeft ze nog niet in de keel getroffen. Een soort van Jackson Five dus, maar dan met zijn drieën. En een ongelofelijk leuk plaatje natuurlijk!

82. Little Miss Soul-The Lovettes (Carnival CAR-518, 1966, re: 197?)
Achtentwintig pond. Dat is het verschil tussen een origineel en deze bootleg. Nu weet ik niet hoe dat origineel klinkt, ik ken hem van een mp3 en dat geeft een vlak mono-geluid weer, maar deze jaren zeventig-bootleg heeft een afschrikwekkend geluid. Als mp3 had bestaan in de jaren zeventig, zou ik het een mp3 op vinyl hebben genoemd. Het is alsof de opname door een rioolbuis is gegaan met aan de andere zijde een microfoon. De plaat stond evenwel al een jaar op mijn verlanglijstje en ben dus uiteindelijk wel blij dat ik hem heb, maar ja… dat geluid! De reden van de lage notering? Ik denk het wel.

81. Say It Isn’t So-Betty Boo (Goldmine Wigan Casino 25th Anniversary GS210, 1966, re: 1998)
Niet zomaar een klassieker uit de stal van de Wigan Casino. Eind jaren zeventig hebben de Casino-deejays handlangers in Amerika rondlopen die rommelmarkten afstruinen op zoek naar zeldzame Northern Soul-singles. Het is rond 1979 als iemand een exemplaar vindt van ‘Say It Isn’t So’ van Betty Boo, een onuitgebrachte acetaat. De plaat is een danskneiter vanaf het eerste moment en de plaat krijgt later dat jaar via Grapevine alsnog haar verdiende ‘release’.

Link staat onder 'opmerkingen'.