40. Learning How To Fly-The Exciters (Today T-1002, 1971)
We komen nu zo langzamerhand in de buurt van de top tien, dat bewijzen de afleveringen van de Blauwe Bak Top 100 van dit weekend. Het samenstellen van de lijst was een heidens karwei en ik zou wensen dat ik nu nog stuivertjes kon wisselen, maar dat sta ik mezelf niet toe! We beginnen deze aflevering met één van de liedjes die mijn 2012 luister heeft bij gezet. Ik was eigenlijk op zoek naar ‘Blowing Up My Mind’, maar daarin ben ik niet de enige. Ik ben tot nu toe alleen een 1972-heruitgave tegen gekomen, die niet in een bijster fraaie staat was en desondanks nog steeds veertig euro opbracht! We blijven zoeken. Toch staat dit jaar vooral in het teken van de stem van Brenda Rooney, de zangeres van The Exciters. Ze kan werkelijk alles aan en uit elk nummer spreekt de geestdrift boekdelen. Zoals hier in ‘Learning How To Fly’, niet één van de meest memorabele soul-stampers van The Exciters, maar hun interpretatie van de ‘flower power’. Ik lust er wel pap van. Intussen heb ik een single ‘ontdekt’ die voor weinig op de Amerikaanse Ebay wordt aangeboden, dus die ga ik binnenkort ophalen.
39. Look Around-Two Plus Two (Velgo OSV 003, 1967, re: 2010)
,,Ik wil niet te snobistisch overkomen, maar ik heb al genoeg heruitgaven in mijn koffer staan. Nothing beats an original”, schreef een bevriende dj me recent. Onderwerp van dat bericht was de nieuwe heruitgave van The Tan Geers, welke ook hoog op mijn verlanglijst staat. Als je die beide kanten origineel wilt hebben, betaal je al snel duizend euro voor beide singles. Wat ben ik dan gelukkig met heruitgaves, want de ‘double-sider’ kost slechts tien pond! En sommige heruitgaves móet je gewoon kopen, omdat het origineel een illusie is. Dat geldt ook voor deze fijne Detroit-stamper van Two Plus Two. Het origineel is een paar jaar geleden geveild voor vierduizend dollar en deze klinkt even beroerd als de heruitgave. Velgo was niet gelukkig met het persen van platen, meer daarover bij de nummer 35.
38. Too Late To Turn Back Now-Cornelius Brothers & Sister Rose (United Artists 50910, 1972)
Van sommige platen kan ik nog erg goed herinneren wanneer ik ze voor het eerst hoorde. Neem nu deze zaterdag in het voorjaar, ondanks de warme zon een krachtige zuidenwind. Ik weet de reden niet precies, maar ik wil even naar Meppel en fiets het stukje NAP-route over Kolderveen. Het is even voor Meppel als dit nummer als een deken om me heen valt. Ik zet de fiets stil en kijk even op de display. ,,Later”, zo neem ik me voor. ,,Als ik alle Northern Soul-stampers heb verzameld, ga ik over op dit soort Modern Soul-dingen”. Bij herhaald beluisteren van dit uitstekende nummer neem ik de beslissing: Wacht niet langer en koop de eerste die binnen het budget ligt. Dat is deze dus, niet héél erg fraai, maar desondanks beneden de twintig euro. De ‘distortion’ daar gelaten… Wat een schitterend nummer is dit! Hij is echter niet Northern Soul genoeg voor in de top tien, maar je zou er een speciale hitparade voor inlijsten.
37. Panic-Reparata & The Delrons (Eric 5010, 1967, re: 198?)
De volgende twee platen vertellen het verhaal van mijn Northern Soul-verzameling van 2012 als geen ander. Een jaar geleden ontdekte ik ‘Panic’. Ik kende het nummer al even daarvoor, maar had het nooit echt met Northern Soul geassocieerd. Even vloeken in de kerk: Het is typisch zo’n pop-ding dat in 1970 nóóit The Twisted Wheel of The Catacombs was binnen gekomen, maar in The Casino wordt omstreeks 1977 de nadruk gelegd op de dansers en wordt de soul vergeten. Toch ben ik een jaar geleden vooral op zoek naar dit soort van stampers. Dat gaat in een paar maanden weldra veranderen?
36. You’re The Cause Of It-The Lovables (Toot 45-605, 1968)
En zo komen we uit bij een ‘moody mid-tempo’-track als deze van The Lovables. Het hoeft anno december 2012 niet meer snel en hard te zijn, als het melodieus en soulvol is, mag het van mij al snel. Het heeft de snelheid uit mijn set gehaald, hoewel ik nog steeds een anderhalf uur of langer kan ‘kneiteren’. Toch doe ik mezelf het grootste plezier met een nummer als deze van The Lovables. De plaat wordt schoorvoetend ontdekt in Engeland, dus wie weet: Misschien is ‘Do The 45’ wel de vuurdoop geweest voor een toekomstige klassieker!
35. I Lost A Good Thing-Gwen Owens (Velgo OSV-033, 1968, re: 2011)
Hierbij het vervolg op het verhaal bij Two Plus Two. Velgo was indertijd niet erg gelukkig met het persen van platen. Neem nou ‘Just Say You’re Wanted’ van Gwen Owens, tweederde van de oplage bleek nauwelijks te draaien. De bassen zijn té hard opgenomen waardoor de plaat, behalve het gerommel onderin, de neiging heeft over te slaan. Het magazijnpersoneel van Velgo heeft echter de grootste lol en gebruikt de plaat als frisbee. Hoeveel ‘overlevenden’ er zijn, is niet exact bekend, maar als-ie opduikt is deze vierduizend dollar waard! Gelukkig heeft Outta Sight de plaat opnieuw geperst, maar ook die klinkt niet koosjer. En zo kies ik steeds vaker voor de b-kant van de heruitgave, in werkelijkheid een latere single van Owens. Voor deze Top 100 heb ik besloten dát nummer op te nemen in de lijst.
34. Girls Are Out To Get You-The Fascinations (Mayfield OSV-024, 1967, re: 2011)
Het origineel is nauwelijks te vinden, maar deze plaat heeft al heel wat heruitgaven op de naam staan. Het meest succesvol was de eerste heruitgave in 1971, de single bereikte toen nog een plek in de Britse Top 50. Ik heb hem wat te vaak gehoord in het afgelopen jaar en daardoor staat-ie niet heel erg hoog in deze lijst.
33. If This Ain’t Love-Nicole Willis & The Soul Investigators (Timmion #011, 2005)
Ja, ik moet het in de podcast hebben over het lid van onze Facebook-groep, want op persoonlijke titel had ik haar net ontvriend. Carol is verliefd en de hele wereld mag dat weten, maar ik begon de rozengeur en manenschijn een beetje zat te worden. Toch heb ik sinds augustus altijd fijn contact met haar gehad en heb ik nog een plaat aan haar te danken. Op haar persoonlijke ‘timeline’ zette ze in augustus deze van Nicole Willis. Nee, ik was het niet vergeten, maar toch… Er was een tijd dat dit plaatje bijna dagelijks vanuit mijn Nokia schalde, maar sinds het overlijden van het mobieltje had ik hem niet meer gehoord. En natuurlijk, die móest ik ook op vinyl hebben. Een Duitse handelaar biedt ze nog nieuw aan. Ik heb het helaas moeten missen, maar vorige maand trad Willis nog op tijdens het Soul City-festijn in Keulen. Dat was een hele leuke combi geweest…
32. You’re The Fool-The Three Degrees (Roulette R-7088, 1971)
En dan komen we op een breekpunt in deze Top 100. Hoe stel je zoiets samen? Ik heb eerst 175 liedjes geselecteerd en toen vier velletjes papier gemaakt. De échte Northern Soul-favorieten op lijst nummer 1, de quasi-Northern Soul en iets mindere favorieten op 2, teveel gedraaide klassiekers en nog minder Northern op lijst 3 en tenslotte de rest op lijst 4. Die laatste is niet aan bod gekomen en vormt de bubbling under. Wellicht dat ik die platen nog eens in een podcast ga stoppen. Nummer drie had een paar afvallers en verder is het de volledige 1 en 2. Three Degrees stond bovenaan 2 en zo komen we nu bij allemaal potentiële nummer 1-kandidaten…
31. Everything’s Gonna Be Alright-P.P. Arnold (Virgin SV 103, 1967, re: 1980)
Oudejaarsavond 2011. Ik ben van plan om het weer thuis te vieren, maar eindig bij Marianne op de bank. Ed is er ook. Ik heb net als ‘northernsoulx’ een videokanaal geopend op Youtube en we beluisteren eentje. Dan is het opeens twaalf uur en knalt het vuurwerk los. Welke plaat er draait, ben ik even vergeten, maar een minuut later vezekert P.P. Arnold ons dat alles goed gaat komen. P.P. staat eveneens tussen de 1400 tracks op mijn mp3-speler en in dit jaar is het geregeld gebeurd dat ik even een aanmoediging nodig had. Noem het maar toeval, maar steeds op dat moment selecteerde de mp3-speler dít nummer van P.P. Arnold. De plaat stond een jaar geleden hoog op mijn verlanglijst en was zeer op mijn nopjes toen ik een VG+-exemplaar had gescoord voor vijftien pond. Echter, de handelaar in kwestie draait de platen niet, maar beoordeelt de platen visueel. Bij vinyl weet je vrij snel wat voor vlees je in de kuip hebt, maar bij styreen is dat anders. P.P. heeft een prachtige glans, maar… klinkt voor geen meter. Ik besluit niet meer te gokken met styreen-bootlegs van deze plaat en kies dan maar voor de ‘double-single’ uit 1980. In één keer klaar? Dat dacht ik wel, totdat ik ‘Speak To Me’ ontdekte en dus toch nog een exemplaar van ‘First Cut Is The Deepest’ moest aanschaffen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten