oud (en) nieuws

De redactievergadering die ik en Gerrit al dagen van tevoren aan het voorbereiden was, is van de baan. Sideburner is de stad in gegaan en zal wel morgenmiddag om drie uur thuis komen. Rond die tijd staat Soul-X te 'shaken' van de adrenaline vanwege zijn optreden in Het Pandje. We hebben ijdele hoop dat zusje de keuken weer schoon heeft, nadat ze vandaag oliebollen heeft gebraden... En zo zit ik nu lekker alleen op de redactie!

Allereerst een oproep aan ALLE bezoekers van Soul-xotica: Laat eens van je horen! Ik heb al maanden drie geregistreerde volgers, maar heb begrepen dat er meer bezoekers zijn die regelmatig hier komen. En ben ik sindskort begonnen met reclame maken. Dus als je volger wilt worden, is dat helemaal geweldig, maar anders: Stuur eens een mailtje! De t-shirts komen in mei...

De doelstellingen zijn aangepast. Ik schreef enkele maanden geleden al dat mijn vader ongeneeslijk ziek is. Dat gaat inmiddels erg hard achteruit. De geplande 365 berichten op 1 maart ga ik niet meer halen. Wel zet ik alvast een paar hoesjes in de wacht voor 'hoesbuien'. Ik beloof niet iedere dag, maar tussen overlijden en begrafenis ga ik een paar hoesjes uploaden.

En zo dubbel begint mijn 2011... 'De laatste slagen zijn gevallen, een vuurpijl schiet de hemel in'. 'Meester Prikkebeen' blijft mijns inziens het leukste excuus om oud en nieuw te vieren en minder afgezaagd dan U2 en Abba bij elkaar!

Rest mij mijn volgers, bezoekers en toevallige passanten allen een voorspoedig jaar toe te wensen met mooie muziek! Als wij daarin dagelijks mogen inspireren???

boney money money

In de media wordt momenteel voortdurend terug geblikt. Hoe vaak hebben we dat laatste onterechte doelpunt van Spanje voorbij zien en horen komen? Of de woorden van Geert Wilders in de rechtzaal? Soul-xotica biedt dan nu soelaas. Wij blikken al het hele jaar terug aan de hand van vergeten platen. Hoewel? Soms zit er een 'millionseller' tussen. De precieze feiten zoals doodsoorzaak en leeftijd heb ik gemist, maar het nieuws dat Bobby Farrell vanochtend is overleden, geeft me de motivatie om deze haatdraaier nog een slinger te geven!

Was Bobby Boney M? Ja en nee. Ja: Hij trad nog altijd onder die naam op, gisteravond nog in Duitsland. Nee: Het verhaal is wereldberoemd. De stem van de leadzanger kwam eigenlijk van producer en 'master mind' Frank Farian. Een man met een visie. Sommigen vinden dat verwerpelijk. Ik heb eigenlijk best een beetje respect voor de handelswijze van Farian.

Geïnspireerd door het commerciële circus dat met The Beatles gepaard ging, stelde Farian in 1975 Boney M samen. Een goedogende meneer en drie dito dames. Aanvankelijk werden ze ingezet op de kortstondige bump-rage, maar al snel haakte Farian in op de monotone Eurodisco van Giorgio Moroder. Farian gebruikte oude hits en probeerde bij minder bekende nummers nog wel eens de auteursrechten te omzeilen. Soms lukte dat. Farian gokte niet op één paard en bracht volgens hetzelfde concept Gilla.

De naam wordt al 35 jaar verkeerd uitgesproken, want waar staat die M voor? Money. Boney Money is een Engelse zegswijze voor een bom duiten en dat heeft de groep in zes jaar ruimschoots opgeleverd!

Buiten een onvergeeflijke oorwurm die ik nooit met plezier heb gedraaid, is 'Rivers Of Babylon' vooral de zondagmorgen voor een driejarige. Omdat mijn oudste broer Henk pas was begonnen met het singles kopen, mocht hij ze op zondagmorgen in de huiskamer draaien. De hoogblonde Gerrit zat op zijn derde nog op de pot. Als in 'Substitute' van Clout de drums invallen, zie ik in een flits de rand van het formica tafeltje. Het uitzicht vanaf de pot...

Ook hebben we aan Farian te danken dat een aantal klassiekers aan de vergetelheid werden onttrokken. Denk aan 'My Friend Jack' van The Smoke, 'Painter Man' van The Creation en 'Brown Girl' van Exuma.

En Farrell? Die toonde de wereld dat hij ondanks het Boney M-bedrog een ietsjepietsje kon zingen en daarmee de kracht van Boney M in ere kon houden. Ook wil ik nog graag zijn onvolprezen solo-single 'Hoppa Hoppa' uit 1986 memoreren. Een zaterdag lang Favorietschijf bij de NCRV, maar het vinyl ging 'hoppa hoppa hoppa' de uitverkoopbak in. Is het al tijd voor een heruitgave?

Bedrog of een slimme manier van zaken doen, met Bobby Farrell sterft het instituut Boney M en wordt een illuster hoofdstuk in de popmuziek afgesloten!

gevecht tegen de bierkaai

De periode tussen kerst en nieuwjaar is uitgelezen voor terugblikken, maar ook voor persoonlijke reflectie. 'Vechten Tegen De Bierkaai'. Of het een boek, een toneelstuk of een film wordt? In ieder geval een blogbericht. Een tragedie over hoe aanname van een observatie zonder toetsing een molensteen om de nek kan worden...

In september of augustus heb ik in 'Come on baby, let's do the brainshake' al een inzage gegeven in het ongeval van 20092009. Een uur vóór de noodlottige salto was ik aangesproken door twee agenten. Net op tijd, want de jongeman zat weer achter de rits, nadat ik mijn blaas had geledigd in een greppel. Even later, in Diever, hadden ze me opnieuw lastig gevallen. Ik heb ze laten weten dat ik me niet liet opjutten. Ze hebben vast gedachten hebben gehad toen ik terug strompelde naar het bankje. Ik was doodop, moest nog ruim 25 kilometer en had honger.

Het duo was meteen aanwezig nadat ik de klap had gemaakt.
,,Ja, die hebben we eerder gezien. Hij zei dat hij een eind gefietst had, maar wij denken dat hij gedronken had", vertelde de agent tegen het ambulancepersoneel. De chirurg in Meppel controleert mijn dossier, vindt daar feiten over een alcoholverslaving en vindt de info van de dienders opeens erg aannemelijk en pent het dus neer in diens' rapport.

Dat rapport houdt me in eerste instantie van de Paaz, als ik daar begin dit jaar opnieuw aanklop. Ik had hen in april 2009 gezworen nooit meer te drinken, wat ik ook niet heb gedaan, mits je natuurlijk het rapport van je vakbroeder gelooft. Zelf ontdek ik pas de inhoud van dat rapport in mei, als mijn nieuwe psychiater me vraagt naar mijn huidige alcoholgebruik. Ik ben in alle staten en wil die verrekte chirurg aan de galg hebben!

Maar dan...? Waarom zou ik me druk maken? Net zoals ik de hersenschudding tegenwoordig met affectie herinner, heeft dit rapport met onjuistheden ook iets (het schreef ook over lichaamsgeur, ofwel: je moet na 140 kilometer fietsen nog steeds lentefris ruiken!). Zonder dit was het 'afkicken' van een leien dakje gegaan. Er móet iets blijven om tegen te vechten...

Sideburner's Blast From The Past: Hasil Adkins

,,En waar ga je oud en nieuw vieren?". Moeder was even vergeten dat ik Nieuwjaarsdag vanaf vier uur plaatjes ga draaien. Maar zelfs als dat niet aan de orde was, was ik even goed thuis gebleven. Als ik ergens een grote hekel aan heb gekregen dit jaar, dan zijn dat dronken mensen. Zelf ben ik reeds 20 maanden alcoholvrij en mis het totaal niet! Ik ben geen moraalridder geworden. Van mij mag iedereen lekker drinken, zolang er genoten wordt en het geen gewoonte wordt! Hoe toepasselijk om zo Sideburner's Blast te openen...

Sideburner was niet alleen een 'username' op rockandroll.nl en diggin4dirt.com, maar feitelijk ook de architect van mijn huidige schrijfstijl. Als alter ego is Sideburner een karikatuur van mezelf van een paar jaar geleden. Vaak tot meestal in aangeschoten of dronken toestand. Die het erg rock'n'roll vond om met je dronken kop een sloot in te fietsen, want dat hoorde erbij! De reden dat Sideburner weer de redactie werd binnengesleept was enerzijds om de garagerockplaten af te stoffen, maar geeft het eveneens een voldoening om hem zo nu en dan lekker dronken te laten worden en te laten lijden onder een kater!

Als er één plaat is die helemaal 'Sideburner' is, is dat 'Chicken Walk' van Hasil Adkins. Haze is een 'one man band'. Hij probeerde het eind jaren vijftig met groepen, maar drummers bleken altijd een groot probleem. En zo leerde Adkins zichzelf tegelijk drummen en gitaarspelen. Vaak klinkt dit primitief, maar bij Adkins klinkt het als een volwaardige band!

'Chicken Walk' is een verzameling opnames uit de eind jaren vijftig. Enkele daarvan verschenen als singles die nu met gemak 300 dollar kunnen opbrengen. Hoewel Hasil de oude Jimmie Rodgers als voornaamste inspiratiebron noemt, is zijn muziek erg in trek bij rockabilly-fans en dankzij The Cramps ook geaccepteerd in de garagerock.

Eigenlijk staat er geen slecht nummer op. 'Ugly Woman Blues' spreekt boekdelen, in 'Donnio Boogie' is Hasil zélf de politiesirene, maar de absolute kraker is 'I Need Your Head'. Jack Daniels had zijn taak volbracht en Adkins briest, boert en brabbelt onverstaanbaar. Hij heeft een 'date' met een meisje en wil haar kop eraf hakken ha ha ha ha ha!

Een paar jaar geleden moest plotseling een concert worden afgezegd, omdat de artiest in kwestie was overleden... Hoewel Adkins rond de tachtig is geworden, trad hij nog avond aan avond op. De heer Daniels binnen handbereik en bij voorkeur met een jonge stoot in hotpants op zijn schoot. En hij maakte nog trouw nieuwe platen. Primitief, maar vol enthousiasme. Ik heb het echter bij deze plaat gehouden. De enige dronken dweil waarvoor je mij wakker kunt maken!

hoesbui: Gerrit Dekzeil

Zo, per vandaag heet een zoethoudertje een hoesbui... Soms heb ik wel eens iets anders aan mijn hoofd of heb ik, zoals vandaag, een anderhalf uur geschreven op Golden Beat Years. Op deze zeldzame momenten zal ik een mooi hoesje plaatsen uit de collectie van Peter. Vandaag een alternatief. Ik had aanvankelijk het plan voor een ontzettend melig stukje op Eerste Kerstdag. Kijk naar het hoesje en wees blij dat het een telefoontoppertje is geworden...

kleur bekennen: grijs

De lucht herinnerde me vanmiddag eraan dat het gewoon zondag was en ik dus kleur moest bekennen. Grijs betekende sneeuw in Jutrijp, maar of het daar is gevallen? In Steenwijk is het droog gebleven. Grijs staat doorgaans voor saai en dat was de samenstelling van deze aflevering ook. Peter herinnerde me aan nummer twee. Die had anders bovenaan gestaan, ware het niet dat ik deze plaat eind april ('een aardig ding') al lof had toegezwaaid. De andere kandidaten waren alle eerste ingevingen.

Natuurlijk zijn zilver en goud ook kleuren, maar die ga ik toch echt in De Schijf Van 5 behandelen. Volgende week één van de meest bezongen kleuren, maar eerst een lichtere tint.

Een gedeelde nummer drie ditmaal. 'Fade To Grey' van Visage (1980) ken ik wel, maar vind ik niet fantastisch. Clover Leaf kan ik ondanks de kneuterigheid wel waarderen, maar de tipnotering 'Grey Clouds' (1969) ken ik niet. En omdat ik verder geen grijze platen kon bedenken, alleen daarom...

Zonder Peter had ik deze lelijk over het hoofd gezien. Bij grijs denk ik eerder aan jaren tachtig en niet aan een psychedelische dijenkletser als 'Defecting Grey' van The Pretty Things (1967). Omdat deze in april in de schijnwerpers stond, kies ik voor een jeugdliefde op de ereplaats.

Mijn oudste broer Henk kocht vanaf 1978 singles en dus groeide ik op met de popmuziek van die tijd. Nadat ik een clip had gezien van 'Baggy Trousers' waarbij Mike Barson met piano en al letterlijk de lucht in ging, was ik helemaal fan van Madness. Vrolijke muziek en, toen nog, een positief imago. Dat pastte dus wel bij een vijfjarige. Henk zorgde voor cassettebandjes en singles uit de opruimingsbak.

'Grey Day' (1981) was mijn derde single ooit, gekregen voor mijn negende verjaardag. En waarschijnlijk de enige die ik qua tekst niet vat. Hij komt uit zijn werk, ontwaakt op een bankje in het park en wordt door iedereen uitgescholden? Of is de hoofdpersoon paranoia? Ik gis al jaren naar de tekst.

Volgend JAAR zondag een halve overgang van kleur bekennen naar De Schijf Van 5. Geen top drie, maar een top 5 van titels met zwart in alle varianten. Kom maar op met de suggesties!

telefoontoppertje #6: Dido

Toeval bestaat niet. Toch moet ik met nadruk stellen dat er geen achterliggende gedachte is dat we ten opzichte van The Cyrkle van eergisteren een week terug in de tijd gaan. Maandag 25 september 2003 zal de dag zijn geweest dat Nederland collectief kennis nam van 'White Flag' van Dido. Het was die week immers Paradeplaat op Radio 2. Het werd een grote hit, maar of het bij iedereen zo'n diepe indruk maakte, betwijfel ik. Hier is in ieder geval mijn verhaal...

Die zaterdagavond terug in de trein van Leeuwarden naar Steenwijk was het definitief, maar op de kille middag was het al begonnen: Dit zou mijn laatste dag zijn als Riepe-verkoper. De overval van vorige maand had me doen beseffen dat ik weerloos was ten opzichte van mensen met kwade bedoelingen. Na zeven maanden Rembrandtstraat begon ik 'de hut' eindelijk als 'mijn huis' te zien.

Die maandagmiddag loop ik naar de kringloopwinkel die net in het nieuwe pand in Tuk was geopend. Walkman op het hoofd, luisterend naar Radio 2, leer ik de nieuwe versie van 'Irgendwie Irgendwo Irgendwann' van Nena met Kim Wilde kennen. Bladerend in de bakken elpees tussen James Last, hoor ik de Paradeplaat-jingle en valt plotseling een warme wollen deken om me heen. Ik herken de stem van Dido. Ik heb gedurende het liedje roerloos voor me uitgestaard. Als het afgelopen is, zet ik de walkman uit. Vandaag geen muziek meer!

In de daaropvolgende jaren heb ik een soort haatliefde-verhouding met 'White Flag'. De herinnering aan de kennismaking zorgt voor de liefde. De 'corny' liefdesplaat en de nogal toonloze zang van Dido Armstrong voor het haatgedeelte. Als ik eind mei 2009, mijn tijd in Meppel, de cd 'Life For Rent' bij de Hema zie liggen, begint het te kriebelen.

In de trein naar Steenwijk komt dat tot een climax. Snel naar mp3raid.com en als ik uitstap weerklinkt het zojuist gedownloade 'White Flag'. Weg zijn de schaamtegevoelens en geef ik me over aan de pluche stem van Dido. 'White Flag' past naadloos in de soundtrack van de nadagen op de Paaz.

En vooral nu, wandelend door een dun laagje sneeuw, past die melancholiek helemaal in het decor!

vluchtmiddel

Na de koffie wilde Roelien woensdagmiddag wel even kaartje leggen. Nee, geen klaverjassen of pesten, maar spirituele kaarten. Géén tarot(op)!!! Ik mocht drie kaarten trekken. De eerste? Muziek! 'Geef uzelf eens lekker over in een muziekstuk'. En warempel, het was al even geleden dat ik voor het laatst helemaal op ging in een plaat. Vanavond de daad bij het woord gevoegd en 'Night Flight' van Justin Hayward uit de mottenballen gehaald.

'Night Flight' is niet zomaar een verschoppeling! Moody Blues-fanaten schijten de plaat even hard uit als de critici bij de verschijning in 1980. De tegenwoordig onvindbare Russische site met kritische beoordelingen van duizenden rockalbums noemde het de slechtste van Justin Hayward, maar het dramatische 'Moving Mountains' (1985) werd in hun discografie niet genoemd...

'Justin is a slick disco boy wannabe', was het oordeel. Het deed me pijn. In 1989 gingen we met de tweede klas LEAO naar Westerbork en Dierenpark Emmen. Na afloop hadden we allemaal even vrij. De meeste jongens gingen bier scoren, we waren veertien, maar natuurlijk ging ik op platenjacht en vond 'Night Flight' voor anderhalve gulden in een stripwinkeltje. De plaat klinkt anno 2010 liefdevol grijsgedraaid. Dat is door mij gekomen!

Probleem is dat het album een deel van mijn leven is geworden, maar anders begrijp ik de kritiek wel. 1980 is het tijdperk van de Prophet-synthesizer. Die hoefde opeens niet meer natuurgetrouw traditionele na te bootsen, maar mocht synthetisch jengelen. Rond die tijd keek menig sixtiesveteraan jaloers naar Rod Stewart, die door toevoeging van disco zichzelf in de harten van tienerpubliek had genesteld. Maar ondanks 'Face In The Crowd' (een uitschieter!) klonk Justin niet als Rod.

De plaat werd geproduceerd door Jeff Wayne met studiopersoneel van 'War Of The Worlds'. Het titelnummer is kitsch in de trant van dat conceptalbum, hoewel Gary Osborne (met Paul Vigrass schrijver van 'Forever Autumn') met 'It's Not On' rekening lijkt te houden met de Moody Blues-connectie. Anderen zijn te kil gearrangeerd, met uitzondering van eentje...

'Maybe It's Just Love' vloeide uit de pen van ene Mike Silver. Herbie Flowers drukt na ondermeer 'Walk On The Wild Side' opnieuw een stempel met zijn markante basspel. Als er één reden mag zijn om deze aan te schaffen?

tis weer rond...

Maandag 1 september 2003. Het zou een eerste werkdag kunnen zijn of de invoering van een wet. Toch heeft deze dag een stempel gedrukt. Het einde van iets was het begin van iets nieuws. De dag markeerde het einde van het 'zwerven' en de start van een 'nieuwe' platencollectie. Hoewel niemand ervoor kiest, was het daklozenbestaan 'a way of life' geworden...

In 2002 was ik in de kost gegaan bij iemand in Steenwijk. In tegenstelling tot Tuk bleek zijn woning ongeschikt voor bewoning door twee individuen. En zo verliet ik in juni 2002 Steenwijk om me bij het Leger Des Heils in Leeuwarden als 'thuisloze' te melden. De nachtopvang had ik snel bekeken en ging ik, evenals voorgaand jaar in Brabant, lekker buiten slapen.

Ik ging De Riepe verkopen, het straatmagazine voor Friesland en Groningen. Ik had een monopolie in Dokkum, gedurende drie weekeinden zette ik daar 250 krantjes weg. Regel was dat wanneer je een huis kreeg, je nog een jaar mocht verkopen. En dat deed ik in 2003, omdat de handel erg lucratief was. In juli werd ik in mijn slaap overvallen en weg was het enthousiasme. Op deze maandag leverde ik mijn pas in.

's Middags kocht ik bij King Kong 'Vincebus Eruptum' van Blue Cheer in een heruitgegeven picture disc en de soundtrack van 'The Minx' van The Cyrkle. Over een paar maanden ontdek ik dat er in het heden ook nog goede muziek wordt gemaakt. Ten tijde van rockandroll.nl werd 1968 of 1969 als opnamejaar genoemd, het niet altijd zaligmakende Wikipedia heeft het nu over 1967...

Hoe dan ook, The Cyrkle van de hits 'Red Rubber Ball' en 'Turn Down Day' (beide 1966) is niets meer dan Don Dannemann en Tom Dawes en wat poppetjes. De film handelt over bedrijfsspionage door een groepje dames die 'The Minx' heten, die met sexorgies een overname moeten voorkomen. Dankzij die expliciete sexbeelden duurt het echter tot 1970 eer het door alle censuur-commissies is en komt de prent niet verder dan de cultbioscopen.

In 'Squeeze Play' laten Dawes en Dannemann horen dat ze niet persé Paul Simon nodig hebben voor een goed popliedje. Dat geldt ook voor 'It's A Lovely Game Louise'. De instrumentaaltjes, vooral 'The Chase' zijn steevast té kort. Maar hoe aanstootgevend de film ook heeft moeten zijn, voor een kinky soundtrack uit die jaren is het net ietsje te braaf. De latere cd-reissue had een gewijzigde tracklisting. De elpee is qua volgorde 'Pulp Fiction', het begint en eindigt in het midden.

Omdat ik begin 2004 ook 'Outside Inside' als nieuwe picture disc kocht, ga ik 'Vincebus Eruptum' van Blue Cheer in een dubbelaflevering presenteren. Dat heet een goed voornemen voor 2011!

hier en nu

Enerverende dag, die woensdag... Omdat mijn contract leest dat ik vier dagen per week werk, is dit sinds oktober mijn vaste vrije dag. En laat nu iedere vrije dag 'rokjesdag' zijn! Vandaag uiteraard wel met een pak panty's en een wollen maillot eronder... Op de afdeling hebben ze wat te praten, want ik kwam twee collega's tegen. De ene keek vol afkeuring, maar de andere keek eerder verbaasd. Kom op Netty, ik zag het wel, jij vond het gewoon stoer!

Overigens voelt het inmiddels al zó natuurlijk aan, dat ik voordat ik naar het werk ga moet controleren of ik wel een broek aan heb. En met de post in de buitenlucht met de maillot eronder. Ik heb het nog geen moment koud gehad.

Aanvankelijk had ik aan een zoethoudertje gedacht en dat is het feitelijk ook. Alleen kon ik gisteravond niet op Singlehoesjes terecht, waardoor ik dit bericht schrijf bij mijn ontbijt. En het gaat bijna nét echt lijken qua lengte!

De middag begon bij de psychologe, de eerste behandelaar in twee jaar waar ik vertrouwen in heb! Dit snijdt hout, ook al zijn de sessies loodzwaar. Daarna koffie gedronken bij Roelien en tot slot naar Het Pandje waar ik een bijzonder gesprek had met Gerrit. Nee! Ditmaal geen alter ego-mopje, het was een naamgenoot.

Intussen hoorde ik ondermeer dit nummer. Het gesprek ging door, maar normaal val ik stil. Een nummer met eeuwigheidswaarde!

geen sneeuw dit jaar...

,,Wat is verjaardag in het Deens?". ,,Geburtstag!". ,,Welnee man, dat is Duits!". ,,Entschuldigung". ,,Was het niet Jultiden?". ,,Nee, dat is kerst". Opeens roert Gerrit de mond. ,,Ik ga echt niet zingen hoor! Mijn stem is net hersteld van vrijdag". ,,Ja de mijne ook", roept zusje. ,,Wat heb jij...?". ,,Ik heb toch als een speenvarken staan krijsen in mijn badpak, nietwaar Gerrit?". ,,Nee zusje, dat was ik in jouw badpak". ,,Gelukkig was ik het niet", merkt Sideburner droogjes op. ,,Jongens, jongens, jongens!". ,,En ik dan?". ,,Keuken, keuken, keuken! Gerrit wordt gestoord van zijn alter ego's". ,,En beste ik, sinds wanneer kan Gerrit dat zélf niet meer zeggen...".

Mijn broer is sinds vandaag veertig-plus. Vanuit Denemarken bleek het aanvankelijk onmogelijk om op Soul-xotica te bereiken. Pas toen ik het plan bekend maakte om een serie te wijden aan het oeuvre van Keld Og The Donkeys en Björn Tidmand, ging de slagboom omhoog. Sindsdien is Jelte een dagelijks bezoeker...

Vorig jaar wilde hij sneeuw en dat heeft-ie gekregen! Ik zocht vandaag naar een toepasselijk sneeuwnummer van na 1979. Een hele klus! Soul-X stelde voor een 'informer' te raadplegen en zusje had een Dream gehad dat Maarten Peters op een witte knol door de sneeuw reed. Helaas, geen sneeuw dit jaar! I can't go for that...

Zaterdag schreef ik over het 'freewheelen' en dat begon met Hall & Oates. Het is een risico deze na 'Voodoo Chile' te draaien, maar het werd geslikt! Op het Steenen Forum wisten we altijd als eerste wanneer een basgitarist van een Limburgse one-hit-wonder uit 1973 het leven had gelaten. Tot mijn ontsteltenis moest ik drie maanden later ontdekken dat Tom 'T-Bone' Wolk het leven had verruild voor een...? Wolk was vanaf 1981 geluidsarchitect van Hall & Oates.

Amerika's populairste singlesgroep met een half gros aan hits. Natuurlijk zo glad als Daryl's kin. Maar van deze boeit de groove. Dat vond ook Mick Hucknall en hergebruikte het in 2003 voor een nóg zoutelozer nummer. Rook mijn oog dat goed? Heeft Simply Red zondag het afscheidsconcert gegeven? Zou zo op de valreep het beste muzieknieuws van 2010 kunnen zijn!

Tot slot wens ik Jelte een fijne dag toe met Lajla en de jongens en dat ik je nog vaak via deze weg mag feliciteren!

licht spottend

Pfff... Net ruim anderhalf uur geschreven en nu hier nog. Op Golden Beat Years, een besloten clubje verzamelaars van jaren zestig en zeventig-muziek, zijn we een topic begonnen met de titel 'Spotlights op...'. Gedurende een maand, ik heb tot eind januari, presenteert een lid zijn of haar favoriete muziek, stijlen of genres. Ik doe dus de aftrap en ben vanavond begonnen met Meg Baird, Espers en Hope Sandoval.

Eind 2003 was mijn naam wekelijks meerdere malen te horen in KRO's Niemandsland, op Radio 1 en 2 in de nacht van maandag op dinsdag. Niek Van Nieuwenhuizen, ooit toetsenist van Klein Orkest, had een uurtje verzoekplaten-met-thema, waarin ik me geheel kon uitleven!

In 2005 ontdekte ik de nachtradio op 1. Op de vroege donderdag- en vrijdagochtend zat de Vara met het muziekprogramma 'Over De Schutting'. Presentator Hugo Van Krieken draaide muziek uit alle windstreken en verschillende pluimage. Hij bood zijn luisteraars een half uur zendtijd aan in 'Laat Horen'. Op vrijdag 13 oktober 2006 maak ik mijn opwachting.

Ik heb dan nog geen kaas gegeten van mp3's en dus niet Spires That In The Sunset Rise. Wel 'Old Love Haunts Me In The Morning' van Marissa Nadler, Buffalo Springfield, Dungen, Moby Grape, Dusty Springfield en Tom Clay. Ik ben erg nerveus en dat hoor je dan ook terug.

Vrijdag 29 februari 2008 ben ik terug, nu wel met mp3's. Inclusief slechte vinylrips. Hugo steekt niet onder stoelen of banken dat hij het helemaal niks vindt! Ditmaal alleen maar 'kleine meisjes': Marissa, Meg, Mariee Sioux, Larkin Grimm en Brenda Patterson.

Vrijdag 13 maart 2009. Eindelijk kan ik 'Bells Don't Ring At Night' van Spires laten horen, maar ook de recente ontdekking Noa Babayof en oudjes van The Flirtations en Mayfly. Eigenlijk is het logisch dat ik volgend jaar weer een half uur mag vullen, als...

Hugo Van Krieken overlijdt in augustus 2009 zeer plotseling. Het programma is van de baan...

Nu mag ik me de komende weken uitleven op Gby. Zoekend naar 'Golden Beat Years' op Google kom je op... afbeeldingen van deze praatpaal. Tja, dan proberen of 'Welcome to my place' hier ook werkt?

kleur bekennen: rose

Ik heb er de afgelopen week expres op gelet. Rose dus en geen roze. Het was weer gezelligheid troef op de redactie! ,,Past wel bij je", merkte Sideburner op. ,,Een mooi homokleurtje voor een kerel in een rok!". Ik wilde reageren, maar hoorde toen vanuit de keuken: ,,Niks hoor! We zijn lesbisch!". ,,Mag ik mister rawck en rowl er nog aan herinneren dat ik zijn bekende outfit droeg in het Belgische Hasselt en in café Milord onder Eurovisieklanken een resident kenbaar maakte dat hij dolgraag die leren broek van mijn lijf wilde trekken en mij ten overstaan van de overige cliëntéle een niet bepaald zachtaardige behandeling te geven?", vroeg ik Sideburner. ,,Nee", antwoordde die. ,,Dat had je niet mogen doen! Bekijk het maar, ik ga aan het bier". ,,Pas je wel op dat je niet naar Milord gaat?", maar hij is de deur al uit. ,,En pas ook maar op voor die bouwvakker (13-10) in Meppel", roept zusje hem na.

Na vandaag nog 2 kleuren te gaan en dan... De Schijf Van Vijf! Iedere week een thema dat moet voorkomen in titel en soms ook in groepsnaam. De eerste week van januari gaan we automerken doen. Van Deutsche-Amerikanische Freundschaft tot Ferrari en van 'De Olieman Heeft Een Fordje Opgedaan' tot...

Rose Cadillacs! Zoals alle Ferrari's rood lijken, zijn de bezongen Cadillacs allemaal rose? Bruce Springsteen had er 2CV (eentje...) die later door Natalie Cole als occasion werd gekocht. Peter leerde me afgelopen week dat 'Freeway Of Love' van Aretha Franklin (1986) 'Pink Cadillac' als subtitel heeft. Die staat op 3!

Nummer twee is 'The Pink Panther Theme' van Henry Mancini (1963). De film zélf ken ik niet echt, voor mij is de Rose Panter dat übercoole tekenfilmfiguur. Aan mijn vorige trekkersrugzak hing die in pluche uitvoering en trok veel bekijks! In gedachten zong ik vaak het thema en ging dan automatisch nonchalanter lopen...

Nicholas Rodney Drake was, 27 jaar na diens' dood, opeens helemaal terug. 'Fruit Tree' werd in 2000 gebruikt voor een reclame. Er staat me iets van bij dat die van Volkswagen was. Tijdens de platentiendaagse won ik bij een kraslot een cd-bon van 25 gulden en investeerde die meteen in 'Bryter Layter', omdat 'Five Leaves Left' te ijl werd bevonden.

Ik schaam me altijd een beetje voor hypes. Vandaar ook dat ik de kapitein voorlopig even niet memoreer. Ik had toen moeten doorzetten met Nick Drake, nu duurde het acht jaar eer ik het sublieme 'Pink Moon' van Nick Drake (1972) ontdekte. Zijn laatste poging tot succes. Een jaar later pleegde hij zelfmoord.

Niet enkel het titelnummer, maar het complete album is een verstild miniatuurlandschap. Zó had hij er nog wel tien mogen maken!

Volgende week grijs. Jullie suggesties zijn welkom!

complimentair draaien

Eigenlijk had vanavond hier de eerste 'recenzeur' moeten staan, een poging tot een serieuze recensie zoals ik die in de jaren negentig wekelijks schreef. Een beoordeling waarin je jezelf wegcijfert, dus geen ik-vormen. Dat blijkt onmogelijk sinds Diggin4dirt als Sideburner. Emily Jane White trad vanavond op in Zwolle, maar de tijd dat we overal gratis binnenkwamen met perskaart, ligt alweer jaren achter me en 'Money's Too Tight To Mention' om met Mick Hucknall te spreken.

En zo stond uw gewaardeerde platenkrasser in De Buze. Malle Pietje & De Bimboo's hadden afgezegd vanwege het weer, maar de voorprogramma's KouweMakkers en Combo Koedijk trotseerden de sneeuwbende. En kreeg Soul-X ruim baan! Natuurlijk met de befaamde blauwe bak northern soul en ouwe funk, vier van de negen bakken kroegkneiters en een zestigtal elpees, waaronder enkele garagerockdingen.

Ik kreeg een compliment van Peter van Combo Koedijk, onder Soul-xotica-volgers vast ook bekend van The No-Goods en Grapefruit Zoo. Zélf heb ik Peter leren kennen als deejay van zwaar obscure Nederbiet en is daarmee een inspiratiebron geweest.

Ach, bescheiden opstellen kan altijd nog? De complimenten waren geheel op hun plaats! Het ging héééérlijk. Het publiek, dankzij KouweMakkers talrijk, slikte alles wat ik hen voorschotelde. En dat kon betekenen dat ik mocht 'freewheelen' tussen stromingen en tijdvakken. Geen wanklank gehoord!

Nee. Wel fans! Fijn om Sara Buisman weer eens te ontmoeten. Ik herinner me nu dat ze me ooit vroeg om haar dertigste verjaardag muzikaal op te luisteren. Je vraagt dames niet naar de leeftijd, maar ik schat dat ze dertig al voorbij is. Joris zorgde voor de mooie foto. 'Tequila' van The Champs was net afgelopen...

Ouwe jongens krentenbrood qua bekenden, lekker gedraaid... Wat kan ik meer wensen?

psychologie volgens Cilf...

Natúúrlijk wacht een ieder met smart op een terugblik van gisteravond. Uw scribent was even tijdelijk overleden, waardoor vandaag maar liefst twee postings. Het goede nieuws is dat het optreden van Rabinet Kutte binnenkort via Youtube in de huiskamer kan worden beleefd! Of ik daar blij mee ben? Tsja, vandaag ben ik beter in staat te relativeren, maar het liep anders dan gepland!

Chemoboi deed een soundcheck, maar ging opeens helemaal los. Ik had geen microfoon en ook mijn bedachte opbouw mislukte jammerlijk. Ik hoop dat het clipje nog wel iets van de anarchie weergeeft...

Waar ging het mis? Vooraf aan Trashfest 2009 liepen we elkaar op te hitsen en gingen zo het podium op. Die 'get together' heb ik vooral gemist waardoor Rabinet Kutte vooral noise van Chemoboi was en idioterie van Cilf. De eenheid ontbrak.

Bovendien had ik in juni 2009 meer opgekropte frustraties dan tegenwoordig. Nu adem ik geregeld uit of maak een stevige wandeling. En dus is er minder tot geen behoefte aan oeverloos geschreeuw.

Het optreden moet de volgende keer voor mij iets gestructureerder zijn en dat geldt ook voor het experiment Strontvlieg FM. Het aanstellerige gekrijs komt niet meer vanzelf. Jammer? Nee hoor, ik voel me er prima bij.

Megakronkel en structuur? Dat heeft nog nooit gepast! Tot volle tevredenheid mag ik concluderen dat de jongemannen nog steeds even eigenzinnig te werk gaan. Ravage ontstond ooit uit een DIY-principe: Zorg ervoor dat je zelf een leuke avond hebt. Wat het publiek denkt, is van secundair belang. Megakronkel is daarmee de ultieme band van het feestje. Komen die videobeelden ook op Youtube?

Met de illustratie wuif ik even naar de lief van Jan. Ik wil jullie bedanken voor de fijne woorden wat betreft Soul-xotica! Super om te weten dat het wordt gewaardeerd!

Later vandaag nog een blik op vanavond...

we're in it voor frikandellen!

Soul-X verbergt iets onder het bureau, als ik de redactieruimte binnenstap. ,,Wat heb je daar?", vraag ik. ,,Een boek", antwoordt hij. Ik proest het uit. ,,Sinds wanneer leest onze platenkrasser, anders dan platenlabels? Vooruit, voor de draad ermee! Wat lees je?". Hij legt een reisbrochure op het bureau. ,,Wat heb je daar nu aan?", vraag ik. ,,We gaan volgend jaar gewoon weer fietsen!". ,,Het is voor de kerstvakantie!", klinkt het vinnig. Ik lig dubbel. ,,Postbodes hebben geen vakantie, dus bloggers al helemaal niet. Bovendien moet je Nieuwjaarsdag draaien". ,,Dat zegt-ie nu pas". Ik vertel hem maar niet dat we als DJ Solex op de poster staan...

Dan lichten zijn ogen op. ,,Hoeveel rijker word ik daarvan?". Ik kijk hem niet aan. ,,Je krijgt nieuwe naalden plus een patat oorlog met een frikandel". ,,Toe maar!", schimpt hij. ,,Een frikandel. Hebben we de prijs omhoog gegooid? Ga ik over twee jaar een hamburger verdienen? Je bekijkt het maar, Gerrit. Je draait maar mooi als Solex. Een frikandel...".

Twee voor de prijs van één? Nee, niet de frikandellen. Ik herinnerde opeens twee beloftes. Bij Dukes Of Hamburg schreef ik dat 'die andere' ook aan bod zou komen. Zondag beloofde ik dat die deze week nog aan bod zou komen. Dan moet ik opschieten! Ik kocht de Rykodisc-heruitgave van 'We're Only In It For The Money' van Frank Zappa & The Mothers Of Invention op 5 mei 2001 in Leeuwarden.

Sir Paul McCartney heeft nog een vage herinnering aan het telefoongesprek met een Amerikaan. Die wilde de hoes van de laatste Beatles-plaat gebruiken voor een parodie. Paul zag het idee niet zitten en verwees hem door naar EMI, met de gedachte dat die het ook zouden afwijzen. Toen 'Money' in 1968 in de schappen kwam, konden The Beatles hoog of laag springen, maar de rechtenkwestie was eerlijk geregeld!

Het lijkt alsof Zappa een tweeslachtige moraal hanteert op 'Money'. Enerzijds is het een protest tegen de razzia's op hippies in bepaalde staten, anderzijds hekelt hij de leegheid van het hippiedom. Het geniale 'What's The Ugliest Part Of Your Body' is een bijtend voorbeeld van dat laatste.

'Lumpy Gravy' heette het broertje van 'Money'. Een elpee die niet alleen perfect weergeeft hoe dicht genialiteit tegen totale manie aanleunt, maar tevens de eerste uitstap naar klassieke muziek van Zappa. Edgar Varése kon trots zijn op de kroonprins.

'Money' is daarentegen een volbloed rockplaat, ook al heeft het slotstuk klassieke raakvlakken. En dan heb ik het niet over 'Take Off Your Clothes When You Dance', dat in een instrumentale versie dan weer schittert op 'Lumpy Gravy'.

Ik kocht in 2001 verder nog 'Absolutely Free' via Ebay en op cd 'Freak Out' en 'Lumpy Gravy'. Die kocht ik toen nog nieuw...

whyspelturig

Nou, dat belooft weer wat! De kop slaat nergens op, behalve dat het leuk leek om met de naam Whysp te spelen. Ter voorbereiding op mijn Strontvlieg FM-dj-set van morgenavond ben ik de spelonken van mijn platencollectie ingedoken. Omdat ik tegendraadse en neurotische avantgarde zocht om Olga Lowina, draaiorgelhits en piratenzooi te vergezellen, kwam ik opeens een 'vergeten nieuwgekochte elpee' tegen die irritant genoeg is voor morgen. Net als bij mijn exemplaar is de hoes van het titelloze debuut van Whysp (2005) ook op Google onvindbaar. En gelijk hebben ze!

Alruin.nl. Zo moest het gaan heten. Een webmagazine a la Diggin4dirt, maar dan opgedragen aan rare hedendaagse folk en impro. Het is er nooit van gekomen. Wel herinnert een enkele plaat aan deze periode. Zo ook Whysp, welke ik in december 2005 kocht.

Als ik iemand vertel dat ik folkliefhebber ben, haast ik me erbij te zeggen dat het wat anders is dan The Dubliners. Dat is plat amusement. Het debuut van Whysp meurt desondanks onwelriekend naar geitewollensokken. Een recensent trok de vergelijking met 'The Hangman's Beautiful Daughter' van The Incredible String Band (1968). Hup! Daar ook meteen acht euro in geïnvesteerd. Ik hoop niet dat de galg wacht als ik toegeef dat ik die plaat niet trek! Het wordt een 'klassieker' genoemd.

Tot mijn grote vreugde blijft Whysp halverwege kant 2 hangen. Een mooie reden om mezelf uit dit lijden te verlossen. Kameraad Jan, morgen 'on stage' met Megakronkel, zou gezegd hebben: ,,Die lui klinken alsof ze al veertig jaar onder de grond moeten liggen". Hij trapte me destijds erg op de tenen, het ging om The Jayhawks, maar bij Whysp zou hij gelijk hebben.

Het is zouteloze hippiefolk van het meest verwerpelijke soort. Als het door toedoen van de LSD-trip het geen minuut later is geworden dan 1969 en je had al geen muzieksmaak, dan is dit de plaat bij uitstek. Druggy samenzang voor rond het kampvuur. Als het dreigt uit te gaan: gitaar erop! En ach, gooi deze elpee er ook maar bij...

U begrijpt het al, Whysp zit al in de koffer tussen 'Alle 13 Goed Voor Kerst' en 'Draaiorgel De Arabier Speelt Zeemansliedjes'. Wordt vast niet gezellig?

zoethoudertje

Er is niets mis met mijn discipline om dagelijks op Soul-xotica te kalken en daar verbaas ik me ook vaak over! Gebrek aan inspiratie kan ik het niet noemen, eerder niet-muzikale en weblog-geschikte kopzorgen. Vandaar vandaag alleen een mooi hoesje uit de verzameling van Peter. Het zal niemand verbazen dat ik hebberig word van zo'n hoesje...

20 years ago today: 262

Ssst... Niet verder vertellen. Het is eigenlijk twintig jaar en zes dagen. Waarschijnlijk heb ik twintig jaar geleden wel een single uitgezocht. Iets zegt me dat 'The Night, The Wine And The Roses' van Liquid Gold ook in deze periode was. Nee... Tijdens het schrijven van die zin realiseer ik me dat dat later was. Maar het partijtje singles dat ik op 8 december 1990 kocht, staat me nog goed bij! Hoewel ik al héél veel van The Bee Gees had, ontbrak 'Let There Be Love' nog op single.

Ik had de elpee 'Idea' (1968) een paar maanden ervoor van de bibliotheek gekocht. De goeie ouwe tijd dat ze daar nog langspelers uitleenden. In oktober werden dan overtollige platen opgeruimd. Een keurige 'Idea' in een latere uitvoering op het RSO-label kostte een daalder. Voor de jongelingen: Dat was anderhalve gulden.

De singles op de vlooienmarkt in de Sneker veemarkthal waren gemiddeld een gulden. Had ik toen maar een royaal gevulde portemonnee gehad. Iemand verkocht honderden singles uit de jaren zestig en zeventig. Helaas geen fotohoesjes, maar ach, van de drie die ik daar kocht, vond ik later de fotohoezen. Dat waren 'Travellin' In The USA' van The Bintangs, 'When I Was Young' van Eric Burdon & The Animals en 'Who'll Stop The Rain' van Creedence Clearwater Revival. Een gulden per stuk, drie voor een riks. Dat is weer een gulden meer dan een daalder. Laten we er maar weer aan wennen...?

Vijf gulden zakgeld per week. Daar koop je niet veel voor? Niet tegelijk, maar los... Eén handelaar had een partijtje zeer fraaie singles voor 75 cent per stuk. Ik kocht iedere markt eentje. Ditmaal was dit een bijna nieuwe 'Sympathy' van Steve Rowland & The Family Dogg. The Bee Gees in neutrale hoes kostte een gulden, maar in 1997 kwam ik een exemplaar met fotohoes tegen.

Waarom 'Let There Be Love' op single uitkwam? Ik zou het graag eens willen weten. Begin 1970 leek The Bee Gees op sterven na dood. Eerst was Vince Melouney teruggestuurd naar Australië, toen nam Robin de benen en tenslotte vertrok ook drummer Colin Petersen. Barry en Maurice waren ook al bezig met soloplaten. Polydor Nederland vulde het gat met een track van 'Idea' van twee jaar ervoor. Bij mij ontbreekt de logica.

Het is voor het eerst sinds 'To Love Somebody' in juli 1967 dat een Bee Gees-single niet de top tien haalde. Overigens heet de b-kant 'Really And SincereLy', het label vermeldt het wel goed.

telefoontoppertje #5: Alannah Myles

Onder het motto 'leuke telefoonfoto's' voor deze rubriek stuitte ik onlangs op een 'preview' van een betaalsite. Punk-, gothic- en emo-meisjes, net als Soul-xotica weinig om het lijf, die zichzelf met mobiele telefoon in de spiegel fotograferen. Je moet er maar van houden, van die getatoeerde en gepiercede treurwilgen. Ik had een model in hemdje en onderbroek geselecteerd, maar het bleek bij nadere studie echt een spook! En dus deed ik voor de grap wat zij ook deden, dus hierbij een foto van mijn Nokia in spiegelbeeld...

Vandaag hoefde ik niet de postbezorging in, maar zat in 'good old' grijs pvc. Hoezo geestdodend? Het nieuwe jaar komt in zicht, postbezorgers kennen géén kerstvakantie, en hoe nu verder met Soul-xotica. Na roze van komende zondag rest me alleen nog grijs en zwart qua geschikte kleuren. Wél wil ik een thema a la 'kleur bekennen' houden, maar wat? Verder wil ik in 2011 iedere week twintig jaar terug in de tijd. In 1991 kocht ik namelijk bergen singles en het lijkt me leuk daar iedere week eentje uit te pikken. De Eindstreep reïncarneert eind maart en wordt een top 10 van platen die ik een jaar ervoor in die maand heb behandeld. Waarover later meer...

Telefoontoppertjes en haatdraaiers gaan gewoon door! Ook heb ik met de nieuwgekochte elpees voer voor een half jaar. In maart had ik vrees dat de inspiratie zou opdrogen, maar dat bleek allerminst waar!

Ik word sinds een week iedere morgen wakker met een frisse geur vanaf het nachtkastje. Ik druk op het knopje van een vaas met een enorm boeket violen en begin mijn dag met kippevel. Het is het intro van de albumversie van 'Song Instead Of A Kiss' van Alannah Myles.

Ik weet niet hoe het komt, maar ik had in 1990 al een hekel aan 'Black Velvet'. Hoewel ik het nummer al twintig jaar niet meer heb gehoord, zegt mijn herinnering dat opvolger 'Love Is' best aardig was. 'Song' is de overtreffende trap.

Vrijdag was het achttien jaar geleden dat ik 'dag onderwijs' zei tegen het dagonderwijs. Alannah brengt me het gevoel van mijn eerste baantje op de kaasfabriek in Heeg. Dat duurde maar vier weken. Ik zie nog steeds die ene collega in het pekelbad pissen...

Het mooie eraan was dat het leuk verdiende, maar ik kwam er ook al snel achter dat mijn vertraagde motoriek tegenwerkte en ik meer bij vaste werktijden gebaat was. Ik kreeg ontslag omdat een collega me ergens had ingeluisd. Bovendien nam ik het niet nauw met in- en uitklokken. Ja sorry hoor... Ik was zeventien!

Alannah hield het nóg korter vol in de Top 40. En toen zij uitklokte is ze zelf nooit meer teruggekomen. Buiten een plekje op een 'Rockballads'-cd, ook nog in de single-versie, is dit nummer helemaal vergeten. Zonde!

kleur bekennen: André Hazes

Nog altijd één van de meligste mopjes waar ik na jaren nog steeds dubbel van lig. Ik pas hem tegenwoordig ook al toe op Jan Smit!
André Hazes komt bij de dokter met een kikker op zijn kop. Vraagt de dokter: Wat scheelt eraan? Antwoordt de kikker: Ik heb een zweer aan mijn kont!
Mijn zoektocht naar een bruikbaar hoesje van de single bleek vruchteloos. Ik prijs Peter dat die hem niet heeft staan en ik weet uit gekkigheid mijn eigen exemplaar niet te vinden. Omdat dit verhaal met het EK 2004 begint, dan maar deze cd, ook al bevat deze het tragische 'Ik Heb U Lief'.

1 juli 2004. Eén van mijn beste kameraden viert zijn 28e verjaardag. Sideburner twijfelt nog of hij morgen naar het eerste Primitive-festival in Rotterdam zal gaan. Hij stelt het nog een dag uit en dat etmaal zal zijn laatste enthousiasme jegens garagerock doen wegebben. De vriend viert de verjaardag in de achtertuin. Onder zeil, want het regent en onweert. Op televisie volgen we de verrichtingen van Oranje in Portugal. Het wordt helemaal niks vanavond. Als het laatste fluitsignaal heeft geklonken, kunnen de voetballers naar huis. Robert zet de stereo aan en legt een single op.

Gemengde gevoelens. We zijn geen Oranje-fans en vinden het wel lachen! Uitbundig zingen we mee met 'Wij Houden Van Oranje' van André Hazes en het Nederlands Elftal. Buren verzamelen zich op het balkon om dit notoire koor gade te slaan en we krijgen applaus...

Woensdag 22 september 2004. Robert is naar Spanje geweest en heeft absynthe meegebracht. Deze avond heb ik mijn eerste ervaring met het drankje. Robert voert dan nog het ritueel uit met suiker, vuur en water. Hij heeft niets teveel gezegd. We worden erg gevat. Als een plaat is afgelopen, refereer ik aan 'Wij Houden Van Oranje'. Er worden harde grappen gemaakt.

De volgende avond, net wakker, zet ik Radio 2 op. Hee, dat is toevallig! André Hazes! Nog eentje? Huh? Dan de stem van Daniël Dekker: ,,Dit is een ingelaste uitzending van Tros' Poster naar aanleiding van het overlijden van André Hazes...".

Begin 2005 gaan Robert en ik geregeld 'van neutenstein'. Classics, waar ik net mijn dj-residentie ben kwijtgeraakt, verkoopt raki vanwege de Turkse klandizie. Robert en ik legen de karaf water op de vloer en slaan het onverdund achterover. De Turken knipperen met hun ogen.

De paus ligt op sterven als we in april 2005 de laatste absynthe burgemeester maken. Dat helpt! De volgende dag overlijdt hij...

Nieuwjaarsochtend 2007. Ik zorg voor speed, Robert voor absynthe en de hele buurt doet mee! Ze gieten water bij, tot ons afgrijzen. Wij drinken de 72,5% puur! Ik maak grappen over Rob De Nijs. Bijna vier jaar later leeft hij nog. Bij de paus was het te verwachten, maar in geval van André Hazes was het erg raar...

Overigens zing ik altijd expres: ,,Samen zijn we sterk, eenmacht maakt drachtig"...

kleur bekennen: oranje

Okay, ik ga deze aflevering van kleur bekennen er even snel doorheen jassen. Ik heb er de afgelopen week buikpijn van gehad. Die nummer 3! Eigenlijk onwaardig voor Soul-xotica, maar er zit een leuke anekdote aan vast. En om die nu even in een alinea te proppen? Nee. Waar anders de nummer 1 de meeste aandacht krijgt, heb ik besloten om André Hazes even apart te behandelen. Die volgt dus vanavond nog!

Er is niets leukers dan wanneer er meegedacht wordt. De eerste suggestie van Peter had ik al gereserveerd en staat op 2. Het voorgestelde nummer van Zappa ken ik niet, maar aan het einde van de eerste alinea van vrijdag maak ik een belofte die deze week gaat uitkomen! Mijn zeer gewaardeerde medepunkfluiter Albert is eveneens een geregeld bezoeker. Misschien is hij te verlegen om zich als volger te registreren? Hij stelde 'L'Orange' van Gilbert Becaud voor. Bij mijzelf heeft 'Orange Blossom Special' op reserve gestaan. In dat geval die van The Spotnicks.

Omdat de nummer 3 nog uitvoerig aan bod komt, trap ik nu maar af met nummer 1. Daar werd vorige week al op gezinspeeld. ,,Mogen appels ook?". ,,Alleen in combinatie met sinaasappels". Zie daar: 'Apples And Oranges' van Pink Floyd (1968).

In augustus 1967 werden de Britse zeezenders het zwijgen opgelegd. Als daar één groep onder leed, was dat Pink Floyd. Hun debuutsingle 'Arnold Layne' werd door de BBC geboycot. Hoor je dat, zusje? Een man in vrouwenkleren mocht toen niet! Ook al halen wij het uit de winkel en niet van de waslijn... De onmacht van de Beeb tegenover de piraten bleek wel toen 'Arnold Layne' de top tien in ging. Maar ook bij 'See Emily Play' hoefde Pink Floyd niet op steun van BBC te rekenen. De zeezenders zorgden voor een tweede top tien-hit.

Als de overheid niet had ingegrepen, was Pink Floyd een succesvolle singlesgroep geworden. 'Apples And Oranges' is een psychedelische popsuite van drie minuten. De single in fotohoes is tegenwoordig even moeilijk verkrijgbaar als een Bugatti met APK...

Die Lemon Pipers toch! Niet alleen hadden ze iets met kleuren, bovendien zitten alle gimmicks van 'Green Tambourine' ook in 'Jelly Jungle (Of Orange Marmalade)' (1968). En wie er echt niet genoeg van kan krijgen, draai de single om en geniet van het uitmuntende 'Shoeshine Boy'. Het publiek had het wel gezien. 'Rice Is Nice' en nog een handjevol waren flops. Om in de kleuren te blijven, ze brachten ons ook 'Blueberry Wine'. En dat klinkt als...?

Nummer 3 is 'Wij Houden Van Oranje' van Hazes en het Nederlands Elftal (1988), waarover later meer. De kleur van volgende week is de vinger die het verste van de duim af staat. Ik schrijf altijd roze. Is dat de actuele spelling of moet het met een 's'?

Sideburner's Blast From The Past: The Yeahyeahyeah's

Arme Sideburner. De jongen staat altijd op eigen benen, tenzij de alcohol hem niet kan dragen. We hadden hem gistermiddag uitgezonden om namens de redactie eentje te drinken op het lustrum van Peter. Maar in plaats van één drankje per hoofd van de redactie, heeft hij eentje per levensjaar genuttigd. En zo kwam hij vannacht de redactiekamer binnengestommeld. De laatste keer een hard 'Rrrawkandrowll' en we werden bedwelmd door een mengeling van pils, knoflooksaus en een beetje shoarma. Zusje heeft hem ingestopt en aan mij de eer hem vanmiddag te wekken.

,,Wakey wakey, rise and shine! You had your fun, now I've mine". Er komt niet bepaald een rock & roll-gezicht boven de dekens. De arme kerel is zijn stem kwijt. Ik kan me nog vaag herinneren hoe hij zich moet voelen. Terwijl zusje een kop Douwe Egberts bereidt (en dat gaat nog goed ook!), hang ik hem een driekwart Javaanse Jongen in de mondhoek. Natuurlijk moet-ie hoesten...

Ik leg een elpee op waarbij het lijkt alsof er een bus verf omgegooid is. Het is een picture disc. Bij de eerste tonen vraagt Sideburner met hese stem of we niet met kant 2 kunnen beginnen. Ik ken geen mededogen. Sideburner kijkt pijnlijk als 'Date With The Night' begint. De ultieme soundtrack van 2004. De, gelukkig, kortstondige relatie met Marije, twee avonden eurocafé De Blauwe Bengel in Zwolle leeggedraaid en de talloze weekeinden in de kraakkroeg CO-9 (dat is ko-nijn...). Maar ook het weekend in Rotterdam. Alles komt los...

Yeahyeahyeah's werd ten tijde van dit album door VPRO's 3voor12 omschreven als 'een gitarist, een drummer en een schreeuwend meisje'. Er staat me iets van bij dat de cd-versie een andere volgorde hanteerde, bij het vinyl is kant 1 'El Beukistan' en kant 2 subtiel en melodieus. Yeahyeahyeah's werd toen niet een klein beetje gehyped. Zeven jaar later smaakt 'Fever To Tell' nog steeds even ranzig. Alles pompt, zuigt en schopt aan dit album. Karen O. zingt alsof ze de vingers op het warmste plekje (?) van haar lichaam heeft...

In een clipje op Youtube heeft Karen haar t-shirt met zes veiligheidsspelden aan haar tepels gepierced. Dat kan helpen in nummers als 'Tick' en 'Man'. De lijdensweg van Sideburner is kort. 'No No No' met de valse start is nog rauw, maar dan 'Maps'. Wat een heerlijk nummer! Ironisch genoeg het bekendste nummer van het album, maar ook het meest beschaafd. 'Y Control' werd pas heel laat een persoonlijke favoriet. Bij een 'hype' hoort ook een 'hidden track', ook al werkt dat niet bij vinyl...

Ik ben gewaarschuwd, maar desondanks schaf ik in 2006 de tweede plaat van The Yeahyeahyeah's aan. Lieve help! Karen zingt uiterst beschaafd, niet haar sterkste punt, en alles wat het debuut zo onstuimig en wild maakte, ontbreekt hier. Het is nooit meer goed gekomen...

Sideburner mag terug naar bed, ik ga in gedachten het jaar 2004 herbeleven. Hoewel het een mooi jaar was, ben ik ontzettend blij dat ik die tijd overleefd heb. Ik zou geen seconde terug willen!

daar is geen woord Welsh bij!

Allereerst namens de gehele redactie de felicitaties aan onze onvolprezen hoesjesman en volger-van-het-eerste-uur (het was ook de eerste die ik van mijn blog op de hoogte stelde) Peter, die vanaf vandaag officieel vijftigplus is! We hadden hem een sigaar uit eigen doos kunnen geven, maar ik vertelde gisteren een onwaarheid. Had ik in Engeland nieuwe singles gekocht? Euh ja, wel verschillende jukeboxpersingen van recente hits, maar slechts één die op dat moment in de hitparade stond. Eén van de allergrootste hits van 1998...

'Road Rage' van Catatonia was in april 1998 een grote hit. In Engeland welteverstaan. Ook in Italië, waar de groep immens groot was. De eerste dagen in Mossley. 'Sound Of Drums' van Kula Shaker was 'single of the week' bij Key 103, de popzender voor Manchester en omgeving. Volgens mijn herinnering was 'Rockefeller Skank' van Fatboy Slim de nummer 1. Catatonia kwam met de opvolger van de monsterhit 'Mulder And Scully'.

Catatonia komt uit Wales en zong ooit in het Welsh. In Het Bolwerk in Sneek vond een aantal malen Úteinrock plaats, een festival met minderheidstalen: Fries, Achterhoeks, Baskisch en Welsh. Catatonia stond daar ook en ik was er bij! Toch kan ik me helemaal niets meer herinneren van dat optreden, dus moet het 'gewoon goed' zijn geweest.

Eigenlijk geldt hetzelfde voor de Engelstalige Catatonia. Keurige confectierock zonder een korstje. De zang van Cerys (uitspreken als 'kerris') Matthews doet denken aan Melanie, ietwat gorgelend en nasaal. Het geeft Catatonia op zijn minst een beetje smoel. Natuurlijk zat Nederland hier niet op te wachten. In Engeland volgde in de zomer van 1998 nog het uitstekende 'Game On' en daarna heb ik althans niets meer gehoord van Catatonia. 'Road Rage' bleef als relikwie van de zomer van 1998...

Ik zit in juli 2002 in een café in Dokkum. Omdat het nog vroeg op de middag is, draait de bardame de nieuwe updates voor de muziekcomputer. Ineens hoor ik een zouteloos popliedje met een bekende stem. Ik kan nog net Cerys lezen als ze het nummer doorzapt. En ik kan het met haar eens zijn. Niet geschikt!

Twee jaar geleden gebeurde hetzelfde in Het Pandje met een ander nieuw nummer van Cerys. Ik ken haar status in Engeland niet, het zou zo een hit in Italië kunnen zijn, maar Nederland wil er niet aan. En dat kan ik best begrijpen!

de sneltrein van Hamburg

Ik ben sinds een maand bezig de destijds nieuwgekochte elpees te behandelen, die tot nu toe nog niet voorbij waren gekomen. We zijn er nog lang niet, maar dat maakt niet uit. Ik hoef immers het komende half jaar niet zonder inspiratie te zitten. Op 1 september 2003 kocht ik de eerste nieuwe elpees en vanaf die periode reken ik ook. Toch waren er twee die vooraf gingen. De tweede was een heruitgave van een oudje die binnenkort passeert. Nu dan de eerste.

Natuurlijk reken ik de 'nieuwe' elpees niet hierbij, ofwel 'Keeper Of The Flame' van Golden Earring en Justin Hayward/Moody Blues-albums uit de uitverkoopbakken. Nee, in mei 2000 was ik ook alweer zeven jaar aan de compact disc, hoewel ik sinds Engeland meer vinyl-georiënteerd was. Ik had daar al een paar nieuwe singles gekocht.

Het voorjaar brak aan in De Bilt. Zeven lange maanden waren overleefd. De Vespa PK 50 was bij me komen wonen en reed zijn laatste kilometers. Ik ging in de weekeinden geregeld naar het ACU (Anarchistisch Café Utrecht) en bezocht concerten in Ekko. Deze week was Festival Aan De Werf aan de gang. Ik had al Kek'66 gezien en Krezip. Donderdagavond was de slotmanifestatie, maar Neude trok me niet. Ik wilde naar een punkfestival in een kraakpand, maar daar was net het bier op en het inventaris werd al gesloopt.

Dan naar de tweede keuze. Een Amerikaanse band die zich heeft laten inspireren door Duitse beatgroepjes die in Hamburg de concurrentie met The Beatles aangingen. Ik heb me tijdens het concert dikwijls afgevraagd of ik dit leuk mócht vinden of dat het daar te flauw voor was. Vier heren met gigantische pruiken die met een snelheid van 150 kilometer per uur door rhythm & blues-favorieten scheuren. Ik had Kek'66 veel authentieker gevonden, desondanks schaf ik 'Bad Side Of July' aan.

Grappig? Ja hoor! Alleen Belgian Asociality had een nog snellere 'You Can't Judge A Book By Looking At The Cover' of 'Baby Baby Balla Balla' kunnen spelen. Maar opeens horen we 'Dance', een mid-tempo eigen nummer. Geniaal? Authentiek? Geenszins! Ik denk dat de plaat echt goed smaakt, als je Harry Krishna en zijn kornuiten op het podium hebt gezien.

'Oh oh, diesen Plattenseite ist zu Ende', is een gevleugelde uitspraak van mij geworden. Dit grapje staat aan het einde van kant 1...

het mysterie van de legende

Mark Chapman haalde vandaag dertig jaar geleden de trekker over en beëindigde het leven van zijn idool. De reden: Hij kon zich niet vereenzelvigen met de 'nieuwe' John Lennon. Het was inderdaad even wennen. Weg was de cynische wildebras uit het Beatles-tijdperk en had plaats gemaakt voor een gelukkige huisvader. 'I'm sitting, watching the wheels go round and round', zong hij op zijn vinyl-comeback 'Double Fantasy'. Het hoefde even niet meer voor John en hij was daar sterk uitgekomen!

Vooral de laatste twee jaar heb ik Lennon alsnog leren kennen. Ik had al jaren 'The Book Of Lennon', een alfabetisch-lexicografische opsomming van belangrijke personen uit het leven van John, locaties, liedjes en diverse kunstvormen. Geen woord over Chapman en diens' laffe daad. Wél Bas Muys senior, zanger van Smyle en Stars On 45. Ten tijde van 'It's Gonna Be Alright' van Smyle (1972) zou John zijn waardering voor 'sound-a-like' Muys hebben uitgesproken?

Vorig jaar april vond ik in een antiquariaat de allereerste biografie over The Beatles. Mét een 'happy end', want het verhaal eindigt in mei 1968. John is nog met Cynthia, ze zijn enthousiast over het Apple-imperium dat zal verrijzen en de bomen groeien tot in de hemel. In de laatste vier hoofdstukken worden de leden individueel geïnterviewd in hun huiselijke omgeving. Met name John komt weinig sympathiek over.

Twee maanden later lees ik die Lennon-biografie van Larry-nog wat. Larry was in 1965 als journalist met The Beatles op tournee door Amerika geweest. Hij was een tegenpool van Lennon, hoewel ze dikke vrienden werden. Larry behandelt uitvoerig 'the lost weekend', dat voor de ommezwaai zou zorgen. Hoe dichter tot zijn dood, hoe meer ik een vriendschap koester voor Lennon.

Ik denk dat John best eens in 1985 had kunnen zeggen dat zijn soloplaten één grote grap vormden. Want lieve help, 'Imagine' en 'Love' zijn prachtig, maar de man wist ook heel wat ellende in het vinyl te persen. En waren zijn composities in de Beatles-tijd niet van een hoger niveau?

Blijft dus knagen waarom Lennon als een legende wordt beschouwd. Een complex karakter, maar niet meer 'enfant terrible' dan Hollywood-acteurs. Een man die met McCartney The Beatles wás, maar met solowerk dat niveau niet haalde. Geen legende, dus!

engel-and

Een paar weken geleden kreeg ik van een goede vriendin een cadeautje. Thuis uitpakken, werd me op het hart gedrukt. Eenmaal daar blijkt het een stenen engel te zijn, het soort waarmee je bij Xenos wordt doodgegooid. Gezien ik totaal niets heb met religieuze beelden, zet ik deze met gemengde gevoelens op de schoorsteenmantel. Zal ik het terug geven? Túúrlijk niet! Het is immers een mooi gebaar om een geliefd persoon een engel te schenken.

Bovendien misstaat de engel niet tussen de kitscherige plastic tiktakklok die alleen loopt als hij zin heeft en de kunstfoto van een tijdloze schoonheid die veel weg heeft van Doutzen Kroes. Ik mailde haar even later een herinnering die ook mooi in mijn Soul-xotica-uitstapje naar Mossley past.

Tollemache Arms als stampub was geen logische keuze. Het stikte van de pubs rondom Longland's Mill en Tollies lag twee kilometer verderop. Bovendien merk je in de pub pas het klassenverschil. In die optiek was Tollies 'middle class', veelal kleine ondernemers. Ik was 'working class' en had grootse plannen toen ik eind mei 1998 er voor het eerst kwam. Ik zou terug naar Nederland! In de daaropvolgende zeventien maanden zouden nog meer plannen volgen. Ze geloofden me niet eens toen ik in oktober 1999 afscheid nam!

Ik fungeerde er als 'publiekelijke arme sloeber' en kreeg op zondagavond 'potato skins' mee. Aardappelschillen, in olie gebakken, zijn de hartige happen van de pub. Sadie, onze hond, wist hoe laat het was als ik op zondag uit de pub kwam. Sommige 'companions' verbaasden zich erover dat Sadie op maandag zo vaak eruit wilde...

Nou! Ik heb het geweten! Ik vertelde bij de foto in de opruiming van oktober dat het Roaches Lock was. Peter, Jelte, Benny en John. Jullie hadden helemaal gelijk. Natúúrlijk was de foto van de sluis bij Friezland in de richting van Greenfield. Had ik moeten weten... Bij Roaches Lock liep ik na de enige 'afterhours' in de Tollemache Arms pardoes het Huddersfield Canal in!

Eerste kerstdag 1998. Ray had zijn vrouw en kinderen meegenomen. Zij was liederlijk dronken, had eerst al een echtscheiding aan de bar willen regelen en viel toen plotsklaps achterover. Paniek, want ze bleef stil liggen. Opeens jammerde ze: ,,Ik ga echt dood! Een engel komt me halen". En net op dat moment stapte ik binnen! Ik heb het nog een eeuwigheid moeten horen...

haatdraaien 5: de orkaan

Ik zat vanmiddag even in Het Pandje. De computer stond op 'gezellig jukebox style', dus veelal zouteloos repertoire met enkele uitschieters. 'Blue Sky' van The Allman Brothers Band, maar ook het altijd fantastische 'Beach Baby' van First Class. 'Hey Joe' van Jimy (het stond er echt!) Hendrix prikkelt aanvankelijk tot een verhaal over de ultieme stoplap voor blues- en rockgitaristen. Gitaar, viool, blik op het scherm, paniek. We kunnen ons weer schrap zetten voor achtplus minuten gezever over een onschuldige zwarte bokser...

Het is zeker een grove fout van justitie om Bob Dylan inspiratie te geven voor een letterlijk verslag van de rechtzaak! Je kan op de plaat ook de verveling van de muzikanten horen. Met name de drummer en de (kloot)viool worden onrustig na ieder refrein. Zoals vanouds is de boodschap van Dylan duidelijk: Doorspoelen!

In Engeland las ik eens een geweldig boek dat de popgeschiedenis op de hak nam. Ze hadden een top 10 van miskleunen van Dylan gemaakt. Tussen haakjes stond 'selectief en niet compleet'. Op één stond de christelijke periode van Dylan, die na 'Desire' begon, maar 'Hurricane' werd ook genoemd. 'Self Portrait' eindigde verrassend laag.

Robin, geluidstechnicus in De Buze, een jaar of negentien, is idolaat van Dylan. Toen ik een jaar geleden met hem en een paar andere Buzisten in Het Pandje zat, vroeg Klaas of we verzoekjes hadden. Hij verwachtte extreme metal en knipperde met zijn ogen toen hij het lijstje zag. Ik kreeg Labelle, de electro-gothics Madonna en dankzij Robin zaten we acht minuten in 'Hurricane'. Omdat Robin de lanparty organiseerde, had ik ook wat Dylan meegenomen. Ik legde mijn geterroriseerde 'Desire' op en zou hem trakteren op 'Hurricane'. Hij weet dat ik een hekel heb aan het gebed zonder einde en begreep het wel toen ik naar buiten ging voor een peuk.

,,Dat deed je dus expres", kreeg ik als verwijt. Na het tweede refrein schoof de naald op een tapijtje in een rotgang naar de uitloopgroef. Het spijt me nog steeds dat ik dit mooie moment heb moeten missen!

kleur bekennen: geel

De kogel is door de kerk! Gelukkig voor de aanwezigen was het/er mis... De Yellow Submarine moet Sinterklaas morgen weer naar Spanje brengen, gezien de stoomboot door wisselstoringen niet kan rijden. Gerrit en ik hebben geen zeebenen en brachten ter berde dat ze van Rotterdam naar Hull altijd al ziek waren. Sideburner moest overgeven bij de gedachte, al rook zijn braaksel naar die meelballen met smerige satésaus van de Carambar... En dus werd er als vanouds geel geërgerd in de redactieruimte.

Ik had zitten denken om 'Yellow Submarine' van Pinky & Perky op drie te zetten. Een kinderserie uit de jaren zestig, qua stemmen een tenenkrommende kruisbestuiving van The Chipmunks en de Snorkels. Leuk om Beatles-fans op de kast te krijgen. Omdat het de kapitein is, moet het wel goed zijn, maar omdat ik 'Yellow Brick Road' van Captain Beefheart niet ken en omdat de originele nummer drie blijft terugkomen: 'Yellow Boomerang' van Middle Of The Road (1973).

Afscheid nemen bestaat niet, om een poëtische pizzabakker te citeren, en al helemaal niet als je datgene niet kent. Toch neem ik met nummer twee afstand van Captain Beefheart: 'Goodbye Yellow Brick Road' van Elton John. Ook al uit 1973. Mogen we spreken van een goed geeljaar?

Over nummer één hoefde niet lang nagedacht te worden. Wel werd er gestemd of we het stoere lulverhaal ('De vonken sprongen er vanaf!') of de waarheid ('We waren beide té dronken om te presteren') zouden vertellen. Sideburner en Soul-X gingen natuurlijk voor het kroegverhaal, ik, Gerrit en zusje voor De Waarheid. En nou moet die pizzabakker opzouten!

Okay dan, Sara, een Ierse schone, lang zeer lang rood haar met vlechten, sproetjes, barjuf in een pub in Goodramgate in York. Ik weet niet meer hoe ik er was gekomen, toen ik mijn ogen opende en de bloedmooie Sara naast me zag liggen. Twee minuten nadat ze ontwaakt was, stond ik al op de stoep van haar appartement in Rowntrees. Mama was boos! Om af te reageren, hoor ik dat ze knalhard muziek aanzet. Hee! Dat is die grote hit van het moment!

Natuurlijk bleek Coldplay na 'Parachutes' een stel overgewaardeerde jatmozen, die zelfs zichzelf album na album plagiariseren. Maar in 2001 was het een Grote Belofte!

Volgende week: oranje. Nee, geen Wilhelmus. Wél titels met 'orange' erin, ook al is het een sinaasappel. ,,Mogen appels dan ook?", vraagt Soul-X. ,,Alleen als er ook sinaasappels bij betrokken zijn", beslist Gerrit. ,,Lijkt wel een muzikale fruitmand", merkt Sideburner op. ,,Leuk", roept zusje. ,,Zal ik mandarijntjescake braden?". We kijken mekaar aan. Er wordt volgende week elders gegeten!

ter decoratie

Als ik niet goed had opgelet, had ik hem makkelijk kunnen kwijtraken. Ik was donderdagmiddag toevallig achter de bar van De Buze toen ik 'Stonehenge' van Richie Havens ontwaarde. Ik had hem nog niet gemist, terwijl hij er bijna twee weken heeft gelogeerd. Richie is een vaste partner bij draaibeurten in De Buze. Vanwege de hoes, niet om de muziek, hoewel ik nog best eens 'Shouldn't All The World Be Dancing' kan opgooien!

De hoes was ooit ook de reden van aanschaf. Iedere laatste zaterdag van juli vindt in de achtertuin van De Buze een metalfestival plaats en dat heet... Stonehenge. Omdat ik niet bepaald een metalliefhebber ben en ik de hippiefolk van Richie Havens een mooi contrast vind, dient 'Stonehenge' als decoratiestuk.

Ik ken Havens in eerste instantie van 'Motherless Child' op de eerste Woodstock-elpee. In 2000 vind ik vervolgens een vroege gospel-achtige single (ik schat uit 1965/66), waarvan de b-kant 'I'm On My Way' de beste is. We horen het markante gitaargeluid van Havens dat tegen het einde wordt ingehaald door de iets te snelle percussie.

Hoewel het allemaal verschillende stemmen zijn, geldt bij Richie hetzelfde als bij Odetta, Joni Mitchell en Marissa Nadler, om maar een paar te noemen. Je moet tegen de stem en het gitaarspel kunnen. Richie scoort bij mij maar matig. Na beide kanten 'Stonehenge' ben ik het net zo beu als na twee deathmetalbands op het festival.

Maar 'Shouldn't All The World Be Dancing' is een uitschieter! Het slotstuk van de elpee is een stuwend ritme van ruim zeven minuten met enkele pamfletkreten als zang. Het klinkt vooral erg fijn door de oorwarmers, dreigend en psychedelisch. Verder ga ik zijn cover van 'I Started A Joke' eindelijk waarderen. Zou het dan toch nog goedkomen?

telefoontoppertje #4: Tee Set

Als je 'telefoontoppertje' intoetst op Google Afbeeldingen? Enkele tientallen resultaten. Hoesjes van 'Reen Ambourine' van The Lemon Pipers, 'One Day In Your Life' van Anastacia en vele anderen. Na de Texacoreggae (reggae waarbij de synths zo plestik klinken, dat ze uit een Casio van een volle spaarkaart kunnen komen) hebben we een nieuw begrip aan de Nederlandse taal toegevoegd! Niet slecht voor een bonusartikel. Om de schade van maart in te halen, zodat ik op 1 maart 2011 op ongeveer 365 postings uitkom, behandel ik iedere week een liedje uit de mp3-speler van mijn telefoon. Deze week is dat 'So I Came Back To You' van Tee Set.

Februari 2009. Ik heb middagdienst bij Dyka en zit thuis uit te puffen van het diner. Ik bekijk een bakje 'T'-singles. Twee oudjes van Tee Set die ik eigenlijk niet ken. 'Now's The Time' zit al snel weer in de bak. Van de finaal afgedraaide 'Please Call Me' is de b-kant een aangename verrassing. Maar mag ik dat mijn naald wel aandoen?

Ik doe een oproep op het Steenen Forum. Henk uut Grun'n beantwoordt het spontaan met een goede opname. Sinds begin juli ben ik in het bezit van een betere single en kan ik hem ook in mijn set kwijt.

Een mid-tempo soulnummer met lekkere toeters. Dat hoeft in het Nederbeat-landschap geen noviteit te heten. Wat meer opvallend is, is de felle gitaarsolo in de brug. Dit is mod zoals het hoort. Dankzij die paar akkoorden zitten we vanuit Memphis plotsklaps in een grijs arbeidersstadje in Engeland. Of in Delft, zoals in het geval met Tee Set.

,,Zou je het niet leuker vinden om met een GOED nummer te scoren?". Die opmerking kreeg Hans van Eijck van Ad Bouman toen Tee Set een internationale hit met 'Ma Belle Amie' had. Dat Van Eijck het wél kon, had hij twee jaar eerder bewezen met 'So I Came Back To You'. Soul-X gaat 43 jaar later voor een herwaardering van het nummer zorgen!

erg geestig...

Lang leve het barre winterweer! Doordat ik gisteravond andere bezigheden had, schrijf ik dit bericht op de late zaterdagmiddag. En omdat ik mijn dierbare enkels geen uitstapje in de ijzel wil aandoen, is het geen punt dat er vanavond nog eens geschreven moet worden. Of misschien zelfs wel twee, want ik heb het telefoontoppertje overgeslagen. Nu aandacht voor een vergeten nieuwgekochte plaat die toen (2005) al 35 jaar oud was...

Ik ken The Ghost uit de Record Collector Rare Record Price Guide. Hun enige elpee op Gemini uit 1970 zou in nieuwstaat een slordige 700 Britse ponden kunnen opbrengen. Gelukkig voor ons armetierige muziekidioten is de plaat enkele malen opnieuw uitgebracht. Mijn exemplaar op het Mellotron-label is van rond de eeuwwisseling.

The Ghost had een goeroe, een 'supervisor'. Zou je dat als 'denker' kunnen vertalen? De man heet Cal Denker. Denker schreef ondermeer de hoestekst, dat behoorlijk in gebreke blijft. Niet alleen ziet hij een muzikant over het hoofd, ook blijft Shirley onvermeld. Tot slot zijn voorspelling. The Ghost representeert alles dat nieuw is in de popmuziek. The Ghost zal een golf veroorzaken die de popmuziek tegen het einde van het jaar 1970 compleet op zijn kop heeft gezet. Denker had daar vast financiële baat bij, want het bleef 'wishful thinking'!

Als die tekst nu eens op het debuutalbum van een andere band uit Birmingham had gestaan, was de voorspelling wel uitgekomen. Black Sabbath legde in dat jaar immers de fundamenten voor de heavy metal. Muzikaal is The Ghost, hoewel pretentieus, niet zo inventief als Ozzy en zijn kornuiten. Tekstueel hebben ze wel uit dezelfde mok (zwarte?) thee gedronken.

Nee, de gitaren gillen niet en drums en bas vormen niet de basis die lijkt op de kudde galopperende olifanten. Zeikerig orgel a la The Doors voert de boventoon. Teksten over Magere Hein. Hoewel de groep in den beginne The Holy Ghost heette, geen spoor van blasfemie op de plaat! Wel wat gevoelige folk...

Shirley Kent (niet die van 'Dans Je De Hele Nacht Met Mij') had al een paar soloplaatjes gemaakt toen ze zich bij The Ghost vervoegde. In 'Hearts And Flowers' en met name 'Time Is My Enemy' steekt ze zowel Sandy Denny als Grace Slick naar de kroon. 'Got To Get To Know You' klinkt als het enige produkt van Kent en The Ghost samen.

Eens in het jaar komt hij bij mij uit de hoes en vergaap ik me aan de schoonheid van 'Time Is My Enemy', maar raak ook al snel verveeld van het eenzijdige werk van de overige leden. Overigens zingt Shirley Kent nog steeds. Vijf jaar geleden zocht ze iemand die 10.000 pond wilde investeren in het allereerste acapella-Beatles-coveralbum ter wereld. Volgens mij heeft het publiek gesproken... NEE!!!

de schuld van de belofte

Vanmiddag werd een tipje van de sluier gelicht voor wat betreft de psychologische test die ik vorige week heb ingevuld. Nee, niet zo'n breintrainer die bij sollicitatiegesprekken wordt gebruikt, maar een test die inzicht geeft in geest, karakter, gevoel en valkuilen. Het eerste resultaat was geen nieuws. In huize Soul-X wordt niet verwerkt voordat we helemaal klem zitten. Relativeren, maar dan ziekelijk. De tweede is redelijk nieuw. Als onafhankelijk nul is en afhankelijk honderd, dan scoor ik 37 waar de meesten op 50 zitten. En ik altijd maar denken dat hoe onafhankelijker hoe beter was?

Op één ding hoeven we niet lang te studeren: Ik kom ALTIJD beloftes na! Soms moet je er een jaar op wachten. Soms langer... Spires That In The Sunset Rise zit 'nog maar' een half jaar in de koker. Na de vakantie beloofde ik Clor, die komt in het voorjaar. De Eindstreep krijgt in maart zijn definitieve vorm. Is beloofd! In Summertime Blues (augustus) beloofde ik nog eens op schrift terug te gaan naar het café van Georgette in Sint Niklaas. Hierbij dus...

Zoals ik vorige week schreef bij Madrugada was 2008 achteraf bezien een destructief jaar. Nu was ik wel van Steenwijk naar Waasmunster gefietst, maar er kwam (te)veel alcohol aan te pas. Op Gerstekot vertelde Jacques over zijn stamkroeg in Sint Niklaas waar de jukebox een centrale rol speelt.

Was 31 juli de warmste dag van 2008? Wel in België. Een middagtemperatuur van 38 graden. Gelukkig mag ik bij Danny en Marleen onder de parasol. Ook word ik uitgenodigd die avond bij hen te eten. Maar eerst wil ik nog naar Sint Niklaas. Toeval? Maar al heel snel had ik het café van Georgette gevonden. En mag de jukebox aan!

Een inhoud om van te watertanden! Originele King-singles van James Brown & The Famous Flames. Een hoop northern soul-klassiekers. En 'Eloise' van Barry Ryan. Die laat ik ook maar eens door het zaakje knallen tot ieders plezier, niet in het minste geval mijn eigen! In het juiste decor...

Het bleef nog lang gezellig, laat er zelfs twee pintjes opschrijven en zal zeker en vast terug komen! Ook die belofte kom ik na, maar dan pas twee jaar later. Georgette heeft de kroeg weggedaan en ook de jukebox is spoorloos...

een goed gevoel!

Na het overweldigende succes van gisteren, vandaag wederom een prent uit onze huiselijke fotostudio. Ditmaal had Google wel oplossingen, maar of het Relax-symbool rechtsboven ontbreekt of het paars is te flets. Mijn foto scoort wat dat laatste betreft een magere voldoende, dat komt vooral doordat de voorkant bedekt is met een soort sellofaan. Kom eens hier, Sideburner! Je mag iets in het Engels zeggen... If you stopped by through Google, please bear in mind that this lp is not for sale, so don't bother me with emails. I wish you good luck with your continuing search for this extremely rare record!

Hoezo? Het is de op één na meest gezochte elpee in mijn collectie. Toen ik jaren geleden eens bekend maakte 'die andere' te hebben, liep mijn meeldoos vol met uiteenlopende biedingen. Als het ditmaal goed gaat, misschien durf ik dan volgend jaar die hier te presenteren. Ik hoop het, het is zo'n leuk verhaal...

Geldt ook voor Dave Pike Set. Mei 1992, de jaarlijkse rommelmarkt op de Overkluizing in IJlst. Ik heb me verslapen, waardoor ik er pas rond elf uur ben. Als er al singles zijn geweest, zijn die al verkocht. Nu ik er toch ben, kan ik ook wel even tussen de elpees kijken. Daar heb ik geen spijt van gehad! De dubbelaar 'Happy Together Again' van The Turtles, 'In Flight' van Alvin Lee & Co., 'The Progressive Blues Experiment' van Johnny Winter en een gek ding op het Relax-label van Willem Duys. Schade: Een kwartje per stuk!

Voor alle platen geldt dat je daaraan geen buil kan vallen. In 1992 is een computer een typmachine zonder lint en is Hans Kazan de enige die dagelijks Googled, dus leer ik pas in 1998 in Engeland dat die van Dave Pike een astronomisch bedrag kan opbrengen.

In de biografie van Dave Pike op Wikipedia is 'Got The Feelin' een zwart gat. Het vertelt dat Pike in 1969 in Duitsland The Dave Pike Set opricht en daarmee zes albums maakt. Getuige 'Got The Feelin' gebruikte Pike een jaar eerder die naam voor een Nederlandse aangelegenheid. Met gitarist Joop Scholten, basgitarist Ruud Jacobs, drummer ('El-Die-Bie!') Louis De Bij en organist Rob Franken speelde hij op een zekere dag in een studio in Soest een plaat vol.

Voor Franken kwam het succes te laat, hij overleed in 1983. Sinds een paar jaar wordt hij op handen gedragen onder funk-dj's wereldwijd. Omdat die allemaal het vinyl willen, zijn de prijzen absurd hoog.

'Got The Feelin' bevat covers van ondermeer 'Spooky' en mijn prijsnummer 'You Got It Made', een handvol uitstekende composities van Scholten (met name 'Brown's Hometown' en 'El-Die-Bie!') en twee eigen nummers van vibrafonist Pike en diens' funkende gevolg.

Ik zou geen set, of een leven, kunnen voorstellen zonder dit album, dus voor geen goud te koop!

steenkolenzwengels

Een zelfgenomen foto van een hoesje impliceert dat we hier met een zeldzaamheid hebben te maken. Google brengt me niet verder dan stukjes uit een clip op Youtube en qua illustratie té minimaal voor Soul-xotica. En zo ging nummer 474 uit mijn collectie even uit de koffer. Het vinyl draaide ik vanmiddag voor het eerst in een halfjaar. En zo hoort het, ik moest zuinig zijn op 'The End Of The World' van de Zweedse beatgroep Mike Wallace & The Caretakers. Er zijn verzamelaars die bereid zijn een lening aan te vragen...

Sinds mijn oudste broer Henk in 1986 in Denemarken ging wonen, werd dat voor het gezin Louwsma het vakantieland bij uitstek. Voor die puisterige jongeling betekende dat wandelingetjes langs 'køb og saelg'-winkeltjes, een kruising tussen 'Piet Koopt Alles' en Waterlooplein. Singles waren in de meeste gevallen vijf kronen, wat zich naar 1,67 gulden liet vertalen.

Denemarken kent een fanatieke verzamelaars-scene, al was daar begin jaren negentig in midden-Jutland nog weinig van te merken. Scandinavië was in de jaren zestig eigenzinnig met fotohoezen. Waar Duitsers, Fransen en Nederlanders vrijwel altijd elkaars hoezen kopieerden, daar gebruikten de Denen altijd exclusieve prenten. Ondermeer Diskid in Zwolle specialiseert zich al jaren in deze hoezen. Ik heb Mike Wallace in 1991 in één van de schaarse verzamelaars-winkels in Jutland gekocht, in Vejle om precies te zijn. Gewoon vijf kronen...

Wat me bijzonder aansprak was het kleurige label en de prachtige staat. Jutrijp mocht dagelijks mee genieten van 'The End Of The World', een dramatische beatballade met roffelende pauken. Een paar maanden later ontdek ik dat het een cover van Skeeter Davis is. Maar hee, die zingt wat anders.

En dan blijkt vriend Mike 'Don't say no' in plaats van 'Don't they know' te zingen! Zullen we het maar steenkolenzwengels noemen?

Nog geen twee jaar geleden ontdek ik dat de single zéér gezocht is en hoor ik de b-kant 'Whitsand Bay', een zelfgeschreven fuzz-freakbeat-fabeltje in onbeholpen Engels. Whitsand Bay is 'a piece of land with lots of sand'. In de brandende zon kun je jezelf trakteren op een hotdog! Huh? Gelukkig weet ik van de 'pølser', broodjes knakworst die je inderdaad niet anders kan vertalen als hotdog... 'Where you can swim and barbecue'. Niet tegelijk graag!

Maar het is vanwege die snijdende fuzzgitaar dat hij in de koffer mag wonen.