Na de koffie wilde Roelien woensdagmiddag wel even kaartje leggen. Nee, geen klaverjassen of pesten, maar spirituele kaarten. Géén tarot(op)!!! Ik mocht drie kaarten trekken. De eerste? Muziek! 'Geef uzelf eens lekker over in een muziekstuk'. En warempel, het was al even geleden dat ik voor het laatst helemaal op ging in een plaat. Vanavond de daad bij het woord gevoegd en 'Night Flight' van Justin Hayward uit de mottenballen gehaald.
'Night Flight' is niet zomaar een verschoppeling! Moody Blues-fanaten schijten de plaat even hard uit als de critici bij de verschijning in 1980. De tegenwoordig onvindbare Russische site met kritische beoordelingen van duizenden rockalbums noemde het de slechtste van Justin Hayward, maar het dramatische 'Moving Mountains' (1985) werd in hun discografie niet genoemd...
'Justin is a slick disco boy wannabe', was het oordeel. Het deed me pijn. In 1989 gingen we met de tweede klas LEAO naar Westerbork en Dierenpark Emmen. Na afloop hadden we allemaal even vrij. De meeste jongens gingen bier scoren, we waren veertien, maar natuurlijk ging ik op platenjacht en vond 'Night Flight' voor anderhalve gulden in een stripwinkeltje. De plaat klinkt anno 2010 liefdevol grijsgedraaid. Dat is door mij gekomen!
Probleem is dat het album een deel van mijn leven is geworden, maar anders begrijp ik de kritiek wel. 1980 is het tijdperk van de Prophet-synthesizer. Die hoefde opeens niet meer natuurgetrouw traditionele na te bootsen, maar mocht synthetisch jengelen. Rond die tijd keek menig sixtiesveteraan jaloers naar Rod Stewart, die door toevoeging van disco zichzelf in de harten van tienerpubliek had genesteld. Maar ondanks 'Face In The Crowd' (een uitschieter!) klonk Justin niet als Rod.
De plaat werd geproduceerd door Jeff Wayne met studiopersoneel van 'War Of The Worlds'. Het titelnummer is kitsch in de trant van dat conceptalbum, hoewel Gary Osborne (met Paul Vigrass schrijver van 'Forever Autumn') met 'It's Not On' rekening lijkt te houden met de Moody Blues-connectie. Anderen zijn te kil gearrangeerd, met uitzondering van eentje...
'Maybe It's Just Love' vloeide uit de pen van ene Mike Silver. Herbie Flowers drukt na ondermeer 'Walk On The Wild Side' opnieuw een stempel met zijn markante basspel. Als er één reden mag zijn om deze aan te schaffen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten