Uit het oog

Het is de zomer van 1994. De deathmetalband is pas een paar maanden bijeen met instrumenten en het eerste optreden ligt nog niet eens in de planning. Toch is het al crisis binnen de band want we kunnen geen geschikte gitarist vinden. Ik zit op een avond in het dorpscafé als de vriendin van de zoon van de kroegbaas het hoort. 'Dan moet je mijn broer hebben. Die speelt alles wat hij hoort op de radio meteen na op de gitaar'. Ach ja, dat soort dingen heb ik wel vaker gehoord en bovendien..? Moet onze metalband blij zijn met een gitarist die deuntjes van de radio kan naspelen? Dan is het een paar weken later. De eerste zaterdag van september 1994. De eerste maal dat ik mee doe aan de Solexrace in Joure. 's Avonds hoor ik aanwezig te zijn voor een hardcore-festival in Het Bolwerk dat met de dag sensationeler lijkt te worden. Buiten twee redelijk bekende Amerikaanse bands uit de scene komt er een 'support' mee waar steeds meer mensen het over hebben. Het schijnt dat uit Rotterdam alleen al twee touringcars met 'fans' worden verwacht. De band heet The Offspring en staat deze avond op het programma samen met Slapshot en Ignite (en een vierde waarvan ik de naam ben vergeten). The Offspring is de tweede band en al bij het intro van het eerste nummer loopt de zaal voor een gedeelte leeg. Ook ik begeef me naar de bar. Ik weet niet meer wie als eerste zegt dat het 'bagger' is op het podium, maar feit is wel dat we naast elkaar gaan zitten en uren lang praten. Waar ik vandaan kom? Uit Jutrijp? 'Oh, dan ken je mijn zus misschien ook wel? Ze is de vriendin van de zoon van de kroegbaas'.

Als ik vertel over de metalband spitst hij meteen zijn oren. Ja, daar wil hij wel auditie voor doen! De woensdag erna stapt Michel onze oefenruimte binnen. Hij haalt de gitaar uit de hoes en begint eerst met stemmen. We kijken elkaar aan. Dit is 'onze' nieuwe gitarist! We hebben namelijk nog niet eerder meegemaakt dat een gitarist (m/v) het instrument ging stemmen vóór het spelen. Hij is in meerdere opzichten geknipt voor de band. Als persoon is hij relaxt genoeg. Hij is serieus in de muziek maar niet ambitieus en dat past goed bij de rest. Ook houdt hij niet van kleuren binnen de lijntjes en introduceert de oude trashmetal in onze muziek. We gaan op aanraden van Michel 'Bombenhagel' van Sodom spelen met hemzelf uiteraard op de lead gitaar. We hebben dan inmiddels versterking gekregen van een tweede gitarist. Voor de eigen nummers heeft hij genoeg ideeën voor riffs. Zonder de hulp van Michel had de band waarschijnlijk nooit het podium gehaald.

Hij woont op dat moment in een bovenwoning aan de Johan Willem Frisostraat. Ik ga nog eens langs op een woensdagavond en maak dan ook kennis met zijn vriendin. Hij laat me deze avond de twee cassettebandjes zien van Metallica. Demo's die zijn gekocht bij het optreden van de band in het Friese Zwaagwesteinde in 1983. Hij is daar zelf uiteraard niet geweest maar weet wel alle details te vertellen over dat optreden. Tot mijn grote verrassing zie ik tussen de vele metal- en hardrockplaten ook 'Sergeant Pepper' en het witte album van The Beatles staan. Toch zal het niet tot meerdere luistersessies leiden. Zijn vriendin ziet me liever gaan dan komen. Iets dat ik anno 2022 misschien heel goed kan begrijpen?

Het is allemaal een erg kort tijdsbestek. Omdat ik 'manager' ben en voor optredens moet zorgen, organiseer ik zelf het eerste concert in het dorpscafé terwijl de band nog geen twee nummers compleet kan spelen. Het blijkt achteraf gezien de juiste stok achter de deur te zijn. Michel doet ook nog mee tijdens het optreden op Koninginnenacht in Gorredijk en heeft dan al zijn vertrek aangekondigd. In deze korte tijd is hij al verhuisd naar Folsgare en vanuit daar zijn de volgende plannen gemaakt. Ze willen samen naar Duitsland om een rockkroeg te openen. Op 5 mei 1995 viert Nederland een halve eeuw bevrijding. Op 4 mei 1995 hebben we het afscheidsfeestje van Michel. Om acht uur fietsen we door Oosthem en stappen we even een paar minuten af. We hebben na het optreden in Gorredijk Theo aangesteld als nieuwe gitarist en Michel lijkt het té druk te hebben met andere dingen om zich nog langer met de band te bemoeien. De verhuizing naar Duitsland met de kroeg zal bijna twee jaar duren en het is geen succes. Binnen een paar maanden zijn ze weer terug in Sneek. Ik tref Michel dan nog vrij geregeld bij bezoekjes aan The Scrum totdat ik zelf eind 1997 het land verlaat.

Na afloop van de kerst van 2016 neem ik een aantal dozen mee vanaf het ouderlijk huis. Eentje bevat foto's uit de jaren negentig. Waaronder ook kiekjes van Horrible Dying in het café en uitstapjes naar metalconcerten in Burgum. Later die avond ontvang ik 'out of the blue' een vriendschapsverzoek van de tweede gitarist. Ik kijk op zijn vriendenlijst en zie daar Michel staan. De andere is al lang van mijn vriendenlijst verdwenen. Michel is helemaal Viking geworden en deelt op Facebook vooral leuke plaatjes van Viking-sites en doet nog steeds getuigen van een goed gevoel voor humor. Soms een beetje zwart en macaber, maar zo lust ik mijn humor graag. Als ik eens reageer op een bericht op Facebook dat ik nóóit van mijn leven uit Uffelte weg ga, doe ik dat met de tekst: 'Bij de volgende verhuizing krijg ik een steen op mijn hoofd'. Hij reageert daaronder: 'Met een tuintje op de buik'. Vanmiddag verneem ik dat hij gisteren van ons is heengegaan. 'Je zult vast al een pint bier heffen in het Valhalla', schrijft iemand passend onder het bericht. Normaal gesproken zoek ik naar een afbeelding van een duif of een paradijsvogel maar met het oog op zijn Viking-lifestyle dacht ik dat een raaf wellicht meer geschikt zou zijn? Je was uit het oog, je bediende me op afstand van lachbuien en zit voor altijd in mijn hart.