De afbeelding van 45cat zit nog in mijn archief en ik ben toch wel benieuwd geworden. Ik heb de foto van de Disco Chocolate-plaat vanmiddag gedeeld op Facebook met alle bijbehorende vragen. Een goede Facebook-vriendin heeft al één oplossing. De foto is genomen in Amsterdam. We zien de Munttoren vanaf de Bloemenmarkt. Een schouwspel dat menig schilder in het heden en het verleden heeft uitgenodigd voor een schilderij. Tussen de geparkeerde auto's staat duidelijk een Austin-Healey uit de eerste serie. De zogenaamde 'Frogeye'. Deze wagen zijn van 1959 tot en met 1961 gebouwd. Het tweede type heeft de koplampen verder uit elkaar staan. Natuurlijk kan de auto al een paar jaar oud zijn, maar veel later dan 1963 verwacht ik het niet. Tegen die tijd is de Opel Rekord of het eerste type Kadett al erg populair. Bij een latere datum zou ik eveneens een Mercedes 'Heckflosse' verwachten. Ik ga ervan uit dat de plaat dus uit 1962-63 is. Dan weet ik nog niets over Disco Chocolate, maar daar kan ik wel mee leven. Ik trap vanavond af met een aflevering van de Top G-duizend met vanavond Steve Miller Band te gast en hun 'Serenade'.
De Top G-duizend is heel spontaan begonnen op een maandagavond in afgelopen december. Ik heb wel even zin om naar Havelte te lopen en terug en doe dit uiteraard onder begeleiding van muziek. Hier hoor ik 'If You Could Read My Mind' van Viola Wills en besluit dat ik wel eens een verhaaltje wil schrijven over mijn band met het nummer. Het is een fraaie timing in aanloop naar de Top 2000 hoewel de stembussen dan al zijn gesloten. Sindsdien is het een 'gemakkelijke' en onregelmatige rubriek geworden. Gemakkelijk omdat ik zelf niet een foto hoef te nemen en relatief weinig huiswerk hoef te doen. Het is bovendien een mooie balans tussen eigen ervaring en een klein beetje achtergrondinformatie over de artiest en plaat. Ik wil mezelf niet op de borst kloppen, maar er passeert ontzettend veel muziek mijn oren. Ik heb geregeld 'tijdelijke hits' die na een paar weken helemaal zijn uitgewerkt. Een paar jaar later zorgt het voor een enkele herinnering aan de bewuste tijd maar na één keer heb ik er ook wel weer genoeg van. In de Top G-duizend wil ik platen presenteren die al jaren bij me zijn en altijd zijn gebleven. Platen waarvan ik nóóit genoeg zal krijgen, ook al zou ik ze dagelijks moeten horen. Vanavond hebben we weer zo'n plaatje dat soms voor langere tijd afwezig is maar altijd weer als een oude verloren vriend terug komt. In veel gevallen heb ik de plaat als single in de verzameling. Dat geldt niet voor 'Serenade' van Steve Miller Band. Ik heb 'Rock'N'Me' in de Amerikaanse Capitol-uitdossing en deze heeft een andere b-kant. Dan zie ik ook dat de plaat nimmer als single is uitgebracht in Amerika. Ik verbaas me over dat laatste omdat het wel op de eerste 'Greatest Hits'-elpee staat.
Op de dag dat 'The Joker' in 1990 op nummer 1 in de Top 40 komt, koop ik de originele Capitol-single voor een gulden bij Sunshine Records in Heerenveen. Samen met twee cadeaus voor Sinterklaas: 'In Search Of The Lost Chord' en 'To Our Children's Children's Children' van The Moody Blues. Een paar maanden later tref ik de Amerikaanse Capitol van 'Fly Like An Eagle' by Steve Miller Band. Het is pas in 1993 als ik de eerste Nederlandse persing vindt van een Steve Miller-plaat. Dat is 'Swingtown' met het betoverende 'Wintertime' op de keerzijde. Het is al een flink stuk in de nieuwe eeuw als ik op een platenbeurs de eerste 'Greatest Hits' koop, kort daarop gevolgd door 'Fly Like An Eagle' en 'Book Of Dreams'. 'Serenade' is net als 'Wintertime'. Een plaat die al lange tijd in mijn omgeving is maar waar ik de identiteit lange tijd niet weet. Het kan zomaar zijn dat ik 'Serenade' heb leren kennen middels Arrow Classic Rock. Hoewel 'Wintertime' een prachtig nummer blijft, zijn er momenten dat ik niet ervoor in de stemming ben. 'Serenade' is daarentegen een lekkere 'no-nonsense' rockplaat welke altijd smaakt!
Steve Miller is in een interview in 1977 genadeloos in zijn oordeel over zijn vroege platen. Hij geeft aan dat hij alle platen van vóór 'The Joker' zo snel mogelijk zou willen vergeten. Dat is heel erg kort door de bocht want de eerstelingen van Steve Miller Band zijn van zo'n hoge kwaliteit dat menig Amerikaanse rockact er een puntje aan kan zuigen. Steve start zijn band met pure blues in de midden jaren zestig. Het maakt haar albumdebuut in 1968 en dat is het jaar van de 'Westcoast'-sound. De blues wordt een beetje los gelaten en daarvoor in de plek komen licht psychedelische invloeden zonder dat het een brij van geluid wordt. Naast Steve zélf heeft de band in deze jaren ook Boz Scaggs in de gelederen. 'Children Of The Future' (1968) en 'Sailor' (1969) zijn beide uitstekende platen en 'Living In The USA' is een klassieke Amerikaanse hitsingle welke eigenlijk op iedere compilatie zou moeten staan. Steve Miller Band is voortdurend op zoek naar een nieuwe sound en dit komt in 1973 tot wasdom op de elpee 'The Joker' maar om daarmee de eerdere elpees overboord te gooien, is ook weer een stap te ver. De genoemde elpees 'Fly Like An Eagle' en 'Book Of Dreams' tonen een prachtige balans tussen smaakvolle synthesizers en muziek die met hoofd en handen is gemaakt. Hij spreekt daarmee een breed publiek aan want zowel de liefhebber van symforock als de fervente discodanser kan hier mee uit de voeten. Incidenteel keert Miller terug naar zijn blues-roots.
In 1982 zal Miller nog eenmaal scoren met 'Abracadabra' en het eigenzinnige 'Macho City'. Daarna verdwijnt de band steeds verder naar de achtergrond, maar... zal nimmer officieel uit elkaar gaan. De activiteiten van Steve Miller en band zijn de laatste jaren minder geworden maar de man is dan inmiddels ook al 78 lentes jong.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten