Als de dag van gisteren. Onlangs had ik het met iemand over de aanslagen van 9/11 en ik weet nog helemaal uit te tekenen waar ik was en hoe ik me voelde. Een gigantische kater! Niet van de drank maar door dingen die waren voor gevallen doordat ik té diep in het glaasje had gekeken. Je hebt het erg bont gemaakt als je niet meer welkom bent in je stamkroeg voor een paar weken! Ik ben teneinde raad en besluit maar weer terug het idealisme in te gaan. Ik heb een lange fietstocht bedacht naar Limburg waar ik me mogelijk zou kunnen aansluiten bij een Emmaus. Ik wil de volgende dag, 12 september, in alle vroegte starten en haal bij de buurtsuper in Tuk wat proviand voor onderweg. In de winkel staat altijd de radio aan en nu hoor ik mensen praten op de radio. Ik denk even aan Wimbledon of een dergelijk tennistoernooi maar kan me niet voorstellen dat de eigenaar gaat luisteren naar het verslag van een tennismatch. Bij de kassa vraag ik wat er aan de hand is. 'Er is in Amerika een vliegtuig neergestort', is het eerste dat ik hoor. Een beetje versuft loop ik naar huis. Er storten wel meer vliegtuigen neer... Waarom is dit opeens groot nieuws? Als ik de kamer binnen stap bij Harrie meen ik dat hij naar een actiefilm zit te kijken. Het is het beeld vanaf de grond hoe een toestel zich in de Twin Towers boort. Binnen tien minuten ben ik helemaal up-to-date met het nieuws en weet ik dat er méér aan de hand is dan alleen een neergestort vliegtuig in Amerika. Hoe zit het dan met het eerste bericht op Soul-xotica? Ook daarbij ruik en proef ik de geuren en weet ik nog precies hoe ik me voel. Het is vandaag precies twaalf jaar geleden.
Ik heb al een flinke tijd in de ziektewet gezeten en er moet onderhand weer wat actie komen. Ik heb een paar maanden eerder mijn spulletjes ingeleverd bij de Dyka want dáár wil ik in ieder geval niet meer naar terug. Ik geloof dat ze me ook niet meer nodig zijn op een gegeven ogenblik. Er staat me iets van bij dat de inpakmachines eindelijk op gang zijn gekomen. De kinderziektes zijn eruit en dus is er geen behoefte meer aan dozen plakken, handmatig vullen, afwegen en dicht plakken. Het is gek. Een jaar eerder dacht ik nog wel gelukkig te kunnen worden met een saaie fabrieksbaan. Zolang ik in het weekend maar 'mijn ding' kon blijven doen. Dat is in die tijd vrijwilligersdiensten draaien in De Buze, geregeld plaatjes draaien op locatie en vooral veel zuipen. In april 2009 komt er een halt aan dat laatste. In februari 2010 ben ik bijna een jaar in de ziektewet en de bedrijfsarts meent dat ik maar héél rustig aan weer moest beginnen. Eerst maar eens een tijdje twee uren per dag werken. In het begin is dat 's ochtends van half acht tot de koffiepauze van half tien. Later in de periode kunnen ze me beter op de middag gebruiken. Dan werk ik van half drie tot half vijf of van half een tot half drie. Dat betekent dat ik 's ochtends rustig wakker kan worden. 's Middags ben ik ook minder vatbaar voor spanningen want mensen... Ik ben op de meest verschrikkelijke afdeling terecht gekomen die iemand kan voorstellen.
De voorman weet dat hij later dat jaar wegbezuinigd gaat worden en 'het kan hem geen moer meer schelen'. Hij vertelt me dat 'ik me niet zo druk moet maken', maar hij doet het evenmin. Het is een inpak- en productie-afdeling met mensen die om acht uur 's ochtends al om de haverklap zeggen dat het niet snel genoeg half vijf kan zijn. De sfeer wordt voornamelijk bepaald door een oud-militair. Hij is in Afghanistan geweest en is terug gekomen met een diepe haat naar alles wat buitenlands is. Nu werken er ook een paar buitenlanders op de afdeling en hij lanceert de ene naar de andere racistische opmerking. Ik kan daar niet tegen en schiet een paar keer uit mijn slof. Na zes weken zeg ik tegen de bedrijfsarts dat ik het heb geprobeerd maar dat het nog steeds niet wil. Hij laat me vervolgens een half jaar met rust en dan heb ik intussen gelezen over de pas opgestarte postafdeling binnen het bedrijf. Ik hoef dus nooit meer terug naar deze verschrikkelijke afdeling.
Een paar weken eerder heb ik op Nieuwjaarsdag in 'T Pandje gedraaid. Zoals vaker laat ik de geselecteerde platen staan in de bakken en ik geniet in begin 2010 nog enkele maanden van deze platen. Ik doe kleine dj-sets tijdens de koffie en heb dan een lekker muzikaal ontbijt voordat ik naar het werk toe loop. Het is ongeveer twintig minuten lopen en goed voor een paar peukjes. Zo zit ik ook op deze dinsdag 2 maart in de bakken te snuffelen. Ik zie de single 'Who Do You Love' van Juicy Lucy en heb opeens zin om hierover te schrijven. Ik heb dan al een ander Blogger-account welke ik enige maanden in 2009 voor een andere bezigheid heb gebruikt. Bij Blogger kan ik ook met de telefoon afbeeldingen uploaden voor de berichten en dat is een optie die ik nog niet eerder heb gehad. Ik geloof dat zelfs SoulteXt zonder foto's is geweest. In het begin komen de hoesjes nog zo goed of kwaad als het wil vanaf het internet. Na een maandje ontdek ik singlehoesjes.nl en dat levert me niet alleen veel schrijfvoer maar ook een eerste externe volger.
Soul-xotica heeft groeistuipen gekend. Zo meen ik eind 2010 en begin 2011 even dat ik een redactie moet vormen zodat ik in de derde persoon kan schrijven. Een onhebbelijkheid welke snel gaat vervelen en bovendien maakt het de berichten wel erg melig. Ook moeten de berichten in het begin uitsluitend gaan over singles uit de jaren zestig en zeventig en verzwijg ik zelfs een concert waar ik ben geweest. Met A Silver Mt. Zion zet ik een eerste stap naar de tegenwoordige tijd, even later publiceer ik ook over Fursaxa en zelfs een aantal berichten over de zangeres die ik niet meer bij naam wil noemen. Ik zou willen dat ik toen al met de 'Singles round-up' was begonnen. Dat is echter pas in 2012 of 2013. 'De Schijf Van 5' op zondag is een vast onderdeel. Fietstochten komen lange tijd ook nauwelijks aan bod. Nu heb ik twaalf jaar later dan een blog met meerdere vaste rubrieken. Soms lijkt het wel alleen uit rubrieken te bestaan. Net als bij mijn radioshows heb ik juist thema's of rubrieken nodig om tot de juiste inspiratie te komen.
De singles zijn de laatste zes die ik voor februari 1997 heb staan maar ik heb ze allemaal (geloof ik) vóór die datum gekocht en dus is het enkel ter decoratie. In het weekend ga ik weer terug naar maart 1997.
2702 The River Kwai March - Mitch Miller (Duitsland, Philips, 1958)
2703 Mexico - Bob Moore (NL, London, 1961)
2704 Kriminal Tango - Toby Rix (NL, Philips, 1960)
2705 El Paso - Marty Robbins (NL, Fontana, 1959)
2706 Mother's Little Helper - The Rolling Stones (NL, Decca, 1966)
2707 It Dokkumer Lokaeltsje - De Sambrinco's (NL, Telefunken, 1960)
Met de laatste vier heb ik het vanavond gemakkelijk. De bakken van 'The Vinyl Countdown' staan nog naast mij en het kwartet zit in de jaren zestig-bak van afgelopen zondag. Mitch Miller heb ik ook in de latere CBS-persing met fotohoes maar die heb ik meer recent gekocht. Hoe zit het nu precies met The Rolling Stones? Ik heb een paar weken geleden gezocht bij 'Het zilveren goud' op Soul-xotica maar het blijkt dat ik hem niet heb genoemd in april 2019. Het is dan namelijk vijfentwintig jaar geleden dat ik deze plaat heb gevonden op de vuilstort. Ik heb een paar maanden eerder de losse single gekocht uit de boxset van The Rolling Stones, een jaren tachtig-heruitgave. Als ik me niet vergis, heb ik deze in 2000 verkocht aan een vriend. Het lijkt erop alsof deze originele nooit een nummer heeft gekregen in de kaartenbak. Erg vreemd! Zoals gezegd vervolg ik zaterdag 'Het zilveren goud' met de eerste aflevering over maart 1997.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten