Afgelopen nacht is de zomertijd in gegaan en je merkt het meteen. De zon stond een half uur geleden zo fel op mijn beeldscherm te schijnen dat ik nauwelijks iets kon zien. Dat is dus iedere dinsdag met 'Tuesday Night Music Club' een extra uitdaging. Voor wie het zich mocht afvragen: Meneer Louwsma is vandaag nog niet buiten geweest. Na publicatie van deze 'korte' aflevering van de 'Singles round-up' gaat hij wel een blokje om maken maar niets uitzonderlijks. Morgen moesten we, net als de vorige twee maandagen, maar weer een lekker eind fietsen. Ik heb wel een ideetje alleen heeft dat één probleem: Het levert nóg meer singles op terwijl ik nu al Soul-xotica kan omdopen tot 'Singles round-up'. Enfin, hierbij het tweede deel met twee singles die ik al heb. De ene is een extraatje, de ander hopelijk een upgrade!
* Roger Daltrey- It's A Hard Life (NL, Track, 1973)
De zomer van 2002 wil ik het liefste zo snel mogelijk vergeten, maar ja.. het is en blijft wel onderdeel van het leven. Wellicht ben ik later dit jaar eens in de stemming om over deze weken en maanden te schrijven. In eerste instantie verblijf ik nog het meeste in Leeuwarden nadat ik mezelf 'thuisloos' heb gemaakt. Het 'nieuwe' kostadres in Steenwijk bevalt van geen kant en ik blijf maandelijks de 'huur' van de kamer voldoen zonder dat ik er ooit aanwezig ben. In Leeuwarden gaat op dat moment een platenzaak ermee stoppen en deze heeft duizenden singles afgeprijsd. Daar kom ik ook 'It's A Hard Life' tegen. Het heeft niet alleen de prijzen gehalveerd, maar ook nog eens de guldens en centen naar euro's omgezet. Gekkenwerk en o zo 2002! Het probleem is echter dat deze plaat een beetje is stuk gedraaid door de eerste eigenaar (m/v). Optisch niet waarneembaar maar in de felle stukken zit een kraakje in het geluid. Ik hoop dat dit voor eens en altijd is opgelost? Ik geloof dat ik hierin ben geslaagd.
* Lenny Dee- Bye Bye Blues (Italië, MCA, 1971)
Als ik de plaat uit de hoes haal, merk ik het al. Een scheur welke in de uitloopgroef zelfs een bocht maakt naar het label. Het is een pure gok. Lenny Dee is een soort van Cor Steyn met een Hammondorgel en 'Bye Bye Blues' heeft een jazz-tic meegekregen. Op 'Stepping Out' is het opeens jaren veertig of vijftig. Nee, ik had zonder de single kunnen leven, maar nu ik hem heb? Voor de anderhalve keer dat ik het draai, maakt de scheur ook geen verschil.
* Erasure- Oh L'Amour (België, Mute, 1986)
* Erasure- Blue Savannah (België, Mute, 1990)
In het hoekje van Erasure doe ik even boodschappen en dat resulteert in dit duo. 'Oh L'Amour' heb ik eigenlijk leren kennen via de radiocollega's want ik denk dat ik hem in de jaren tachtig heb gemist. 'Blue Savannah' is oorspronkelijk opgenomen en uitgebracht in 1989, maar de single vermeldt eveneens 1990 en de herinnering is van 1990. Het moet de voorjaarsvakantie van 1990 zijn geweest. Ik geloof dat de Avro deze maandag de plaat als RTV-tip heeft waardoor ik hem de hele dag op hele uur hoor. Ik heb dan niet echt een mening over Erasure en dit plaatje maar 32 jaar later beschouw ik dit als een vergeten parel in de discografie van Erasure.
* Robin Gibb- August October (Duitsland, Polydor, 1970)
Dit plaatje heb ik al meerdere malen voorbij zien komen in Meppel maar de vraagprijs is steeds drie euro. Neemt Erasure me mee naar het begin van 1990, Robin Gibb doet datzelfde met eind 1990. Dan koop ik de Nederlandse single. Het fotohoesje heb ik al eens gevonden op een rommelmarkt. De Duitse is niet anders van de Nederlandse buiten dat het een Duits label heeft en een afwijkend fotohoesje. Net als voorganger 'One Million Years' maakt Robin hier ook weer gebruik van de ritmebox van een elektronisch orgel. Ik weet niet of dat 'armoede' was in 1969, maar hiermee ontketent hij onbewust een kleine revolutie in de muziek. In de voortgang van de elektronische muziek kom je dus ook Robin Gibb tegen met deze plaatjes. Buiten de ritmebox om is het een bak vol violen en Robin's stem.
* The Glitter Band- People Like You And People Like Me (NL, Bell, 1975)
Gary Glitter ligt al jaren gevoelig bij het Engelse publiek. Ik heb nooit meegedaan aan de 'cancel culture' en bovendien is het 'safe' met Gary. Zijn contract met Bell bestaat voornamelijk uit gebruik van villa en Rolls-Royce tijdens zijn productieve periode. Als zijn contract is afgelopen, is hij opeens arm als Job. Hij schrijft evenmin mee aan de nummers en het is maar de vraag of de tekstschrijvers van toen nu nog royalties ontvangen. The Glitter Band is bijna een halve eeuw later nog altijd actief maar hebben zich openlijk gedistantieerd van Gary. 'People Like You' had van iedere Engelse middle of the road-band kunnen zijn want het is allesbehalve een stamper.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten