Er zijn verschillende rubrieken die ik graag nog eens wil doen op Soul-xotica, maar voor alle gevallen moet ik een foto maken. De afgelopen dagen is het me steeds té laat om nog naar zolder te gaan om een foto te maken en dus begin ik deze maand direct al met achterstand. Ik heb de bakken van vorige week van 'The Vinyl Countdown' nog beneden staan en dus heb ik vanmiddag de foto genomen. Nu staan ze weer op zolder met de bakken voor vanavond in de huiskamer. Gisteravond ben ik met iets 'nieuws' begonnen in 'Do The 45': Ik wil alle soul-platen van 2021 tot dusver draaien op alfabetische volgorde van de platenlabels. Ik heb gisteren vier uren gedaan en weet nét de Week Spot te bereiken. De keuze voor de Week Spot zal deze week dus eentje zijn met een platenlabel dat met een E, F of G begint. De opname van de show, sinds gisteren op Mixcloud, moet een beetje gezien worden ter vervanging van de 'Vakantiemixen' waar ik dit jaar (op twee afleveringen na) niet aan toe ben gekomen. Ik heb nu alweer plaatjes 'ontdekt' die ik bijna zou zijn vergeten. Ik trap vandaag af met de tweede aflevering van 'Verzameldraaien' met de twaalfde jaren zeventig-bak.
Deze twaalfde bevat het leeuwendeel van de jaren zeventig-platen van artiesten wiens (achter)naam begint met een 'L' plus de eerste van de 'M'. De bak trapt af met 'Bron-Y-Aur Stomp' van Led Zeppelin en eindigt met een andere favoriet: 'Cousin Norman' van The Marmalade. Ik kijk even met een schuin oog naar het bericht van afgelopen maandag. Dan moet ik nog uitleggen hoe ik voor vier nummers heb gekozen en deze ga opzoeken in de betreffende bak. Eentje van het kwartet krijgt dat nog een verhaaltje van normale lengte zoals dit lange tijd de gewoonte is geweest bij 'Raddraaien'. De vier kandidaten voor een bericht zijn de volgende.
16: Mind Games - John Lennon (België, Apple 4C 006-05494, 1973)
33: Sold My Rock'N Roll - Linda & The Funky Boys (Duitsland, RCA Victor PPBO 4124, 1975)
45: It's A Long Way There - Little River Band (NL, Harvest 5C 006-85007, 1976)
78: I Love The Sound Of Breaking Glass - Nick Lowe (UK, Radar ADA 1, 1978)
Lastig besluit? Valt wel mee! Over John Lennon zijn al boeken geschreven en Linda & The Funky Boys is een Duits studioproject dat in eerste instantie is opgericht om een cover op te nemen van 'Shame Shame Shame' van Shirley & Co. Little River Band bevat vast wel een fraai verhaal, maar dat ga ik een andere keer doen. Nee, als ik de keuze heb uit bovenstaande vier, dan ga ik vandaag voor de meest geniale. En dat is uit bovenstaande rijtje 'the great little legend' met de naam Nick Lowe. Dan kan ik misschien meteen al het 'waar en wanneer' doen. Deze single heb ik tijdens '2nd Boxing Day' in 1998 gekocht. 'Boxing Day' is in Engeland wat wij Tweede Kerstdag noemen. Alleen vieren zij het door met de familie naar een pub of naar een sportwedstrijd te gaan. Hoewel... in 1998 valt kerst voor een gedeelte in het weekend waardoor we in de nieuwe werkweek een paar dagen 'tegoed' hebben. Op de tweede 'Boxing Day' ga ik met de kerstcadeaus (een aantal enveloppen met inhoud) naar Manchester om onder andere een nieuw shirt te kopen. Bij een 'Tapes & Record Exchange' aan Oldham Street koop ik deze beduimelde versie van Nick Lowe's 'Breaking Glass'. Het meeste geld is dan al op, maar deze vijftig pence kan ik nog wel missen.
Nicholas Drain Lowe is de naam die op zijn paspoort staat. Hij wordt geboren op 24 maart 1949 in Walton-on-Thames in het Engelse graafschap Surrey. Tegenwoordig resideert hij aan de westelijke kant van Londen in de wijk Brentford. Als hij achttien is zet hij zijn eerste schreden in de muziek als hij samen met schoolvriend Brinsley Schwarz zich aansluit bij de band Kippington Lodge. Dat maakt een paar singles voor het Parlophone-label totdat in 1969 de band wordt omgedoopt tot Brinsley Schwarz. Het management van Brinsley Schwarz heeft grootse plannen. Ze organiseren een concert van de band in Fillmore East in New York en stuurt de Britse muziekjournalisten op haar kosten op het vliegtuig om de 'doorbraak' bij te wonen. Het heeft echter niet het gewenste effect en de band zal vooral terecht komen in de grotere pubs en kleinere clubs. Daar staat het evenwel aan de wieg van de pubrock. Pink Floyd heeft een paar jaar eerder het album 'Ummagumma' uitgebracht en op de achterkant van de hoes staan de leden te midden van alle apparatuur die ze nodig hebben voor een concert. De pubrock wil het tegenovergestelde doen: Een compleet bandgeluid voortbrengen met een minimale bezetting en instrumentarium. Lowe is verantwoordelijk voor enkele van de grote 'hits' van Brinsley Schwarz waaronder '(What's So Funny 'Bout) Peace, Love And Understanding' dat later door onder andere Elvis Costello op de plaat zal worden gezet. In 1975 verlaat hij Brinsley Schwarz en voegt zich als bassist bij Rockpile, de band van Dave Edmunds.
Lowe is in 1976 eveneens betrokken bij de oprichting van Stiff Records. Zijn eerste elpee voor het label heet 'Bowi' en dat is een verwijzing naar het album 'Low' van David Bowie. Het grapje wordt herhaald bij het album 'Max' van The Rumour dat verwijst naar 'Rumours' van Fleetwood Mac. Nick Lowe is de vaste producent op vroege Stiff-uitgaven dat middels Graham Parker & The Rumour en Elvis Costello een nieuw hoofdstuk toevoegt aan de Engelse popgeschiedenis. Enerzijds rukt de opzwepende punk op en aan de andere kant zijn onbereikbare stadion-bands als Fleetwood Mac, Supertramp en The Eagles. Nick Lowe en zijn bands en producties gaan juist verder waar het in 1968 'mis' is gegaan. Fraaie liedjes met een kop en een staart en een duidelijk herkenbaar refrein. Barokke ondertonen, psychedelische versiersels of juist wild pompende rock'n'roll is het handelsmerk geworden van Lowe. In februari 1978 verschijnt in Engeland 'I Love The Sound Of Breaking Glass'. Dit is de 'kale' versie. Met name in Amerika voegen ze nog glasgerinkel toe voordat Nick begint te zingen.
Nick zal in ons land pas in 1984 zijn grootste hit scoren met 'Half A Boy, Half A Man'. In 1992 heeft hij in Nederland enig succes met de gelegenheidsformatie Little Village. Dat is feitelijk het personeel dat heeft gewerkt aan John Hiatt's 'Bring The Family'-album uit 1987 en bestaat uit Lowe, Ry Cooder, John Hiatt en Jim Keltner. De groep zou eerst Hiatus worden omdat de leden allemaal even 'vrijaf' hebben genomen van hun dagelijkse beslommeringen. Het laatste album van Nick Lowe stamt uit 2013 maar hij heeft in recente jaren een paar aantrekkelijke EP's gemaakt voor het Amerikaanse Yep Roc-label. Meet name 'Love Starvation/Trombone' uit 2019 is een favoriet gebleken in 'Tuesday Night Music Club' en 'Afterglow'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten