En hup, ik knal gewoon verder. Na dit bericht zal ik wel mijn bedje opzoeken want morgenmiddag heb ik een afspraak. Vanavond heb ik nog een allerallerallerlaatste poging gedaan om Drama International te bereiken. Hun nieuwe elpee staat op het punt van uitkomen en wellicht heb ik nu een kans om de aandacht te krijgen. Overigens is de vraag alleen dat ik mijn geld kan terug krijgen, ik hoef niet meer zo nodig platen van deze groep en anders koop ik ze wel via een andere dealer. Nu compleet met screenshot van Paypal, maar de vorige 'private message' op Facebook is evenmin 'gezien' en die heb ik al drie maanden geleden gestuurd. Het blijft een laks zootje. Ook wel jammer want muzikaal is het een erg leuke band! Nu ga ik dan de laatste negen uit Meppel aan jullie voorstellen. Zondag en maandag moeten dan weer onderhoudende berichten worden waarna ik woensdag vervolg met de recente soul-aanwinsten. Dan geef ik de Cannonball eveneens een paar dagen extra om nog te arriveren.
* Roxy Music- Angel Eyes (UK, E.G./Polydor, 1979)
Ik heb 'Dance Away' ook zien liggen, maar niet in de Engelse persing. Wellicht dat die de volgende keer mee mag want mijn oude 'Dance Away' is een beetje verrot. Persoonlijk vind ik de eerste jaren van Roxy Music het meest interessant, maar de nummers van omstreeks 1979 zijn geknipt voor de radio. Ik heb hem zondagavond al gedraaid en dat ging erin als de Friese kruidkoek.
* Simply Red- If You Don't Know Me By Now (Duitsland, WEA, 1989)
In 1998 ben ik bijna tegen meneer Hucknall aan gebotst. Helaas heb ik dan geen tijd om verder te praten want ik heb een enorme haast. Ik ga met vakantie naar Nederland en heb gegokt op de National Express van Oldham naar Hull als blijkt dat deze vol is. De boot is wel geboekt en dus moet ik met de bus naar Manchester Victoria en met de Virgin naar Hull. Ik red het allemaal nét, maar van bushalte naar het station kan ik Hucknall net ontwijken. Ik heb dan trouwens ook weinig op met Simply Red. Dat is iets van de laatste jaren. 'Oi! Simply', is een 'running gag' op Wolfman. Mick heeft eens in een interview verteld dat mensen hem geregeld Simply Red noemen en dat hij eens op straat is nageroepen. 'Oi! Simply'.
* Nancy Sinatra & Lee Hazlewood- Did You Ever (Zuid Afrika, Reprise, 1971)
Het oogt eerst als een Engelse persing maar dan valt het vreemde catalogusnummer op. 'RZ' duidt dus op Zuid Afrika. De plaat is nauwelijks interessant en het heeft flink last van 'distortion'. Gewoon voor in het archief.
* Percy Sledge- Sudden Stop (NL, Atlantic, 1968) (*)
Het is niet voor te stellen in Nederland maar 'My Special Prayer' is nooit een hit geweest in Engeland. Het plaatje schijnt nogal in trek bij de meer progressieve soul-liefhebbers in Engeland want Mark biedt ze geregeld aan. Mijn waardering voor Percy Sledge is nog maar een paar jaar oud. Inmiddels loop ik wel warm voor zoiets als deze 'Sudden Stop'. Tussen de gigantische hits van de man in Nederland is dit een single die nooit aan bod is gekomen. Het is een fraaie southern soul-ballade met een geweldig zingende Percy. Deze plaat komt met stip in de koffers, de overige singles van Percy staan namelijk in de reserve-Blauwe Bak.
* Small Faces- All Or Nothing (NL, Decca, 1966)
Volgens mijn herinnering is er 'iets' met mijn oude 'All Or Nothing'. Ik zie deze plaat eerst voor 2,50 euro staan, maar een nadere inspectie maakt dat hij blijft liggen. Voor een euro durf ik het wel aan. Het is een thuisbrenger want ook deze wil ik uiteraard nog eens in topstaat en met fotohoes.
* Donna Summer- Denver Dream (België, Lark, 1974)
Een nummer van Pete Belotte, maar geen spoor van Giorgio Moroder op deze kant. Het levert een puur popnummer op met wel Belotte's idee van drama in het arrangement, maar geen synthesizer te bekennen en evenmin een dominante disco-beat. Het is best een aardig nummer, maar persoonlijk heb ik liever 'Lady Of The Night' uit de beginperiode. Moroder heeft zich op de b-kant verstopt maar ook dat is gewoon lekkere popmuziek. Eigenlijk wel het leukere nummer.
* Supertramp- Take The Long Way Home (NL, A&M, 1980)
De plaat is tegelijk in de studio-versie als de 'live'-versie uitgebracht en dit blijkt de live-versie te zijn. Beetje jammer want ik geef de voorkeur aan de studio-uitvoering.
* Ike & Tina Turner- The Hunter (US, Blue Thumb, 1969)
Bij Percy Sledge is de interesse laat gekomen en hetzelfde geldt voor Ike & Tina. 'The Hunter' heeft tweemaal een release gehad in Nederland en beide keren met fotohoes. Ik ken 'The Hunter' vooral in de uitvoering van Blue Cheer maar de versie van Tina en Ike is eveneens een feestje. Vooral dankzij Ike's spetterende gitaarwerk waarmee hij laat horen dat hij ook wat anders kon dan alleen maar vrouwtje meppen. Toch komt de plaat gewoon in de jaren zestig-bak te staan.
* Dionne Warwick- People Got To Be Free (NL, Scepter, 1969) (*)
De Engelse persing heb ik vorig jaar van Mark gekocht en staat in de Blauwe Bak. Ik ben niet verliefd maar krijg altijd last van weke knieën als ik een oudje van Dionne met fotohoes tref. Het is een bonus dat de b-kant afwijkt van de Engelse. Toch is 'Odds And Ends' niet echt een winnaar in mijn boek.
* Roger Waters- 5.01 AM (EEG, Harvest, 1984) (*)
Het is een kwart eeuw geleden dat een brief uit Denemarken arriveert met daarin een 'mixtape' welke mijn broer heeft opgenomen van zijn singles. Het is onder andere een hernieuwde kennismaking met dit nummer van Roger Waters dat niet meer dan een verre herinnering is. Nu heb ik de single dan eindelijk eens te pakken en deze klinkt opperbest. Erg blij mee!
* Yes- Owner Of A Lonely Heart (Duitsland, Atco, 1983)
Eveneens een thuisbrenger want ik vermoed dat er wel betere exemplaren zijn overgebleven. Het draait desondanks zonder problemen en het is een nummer dat ik steeds vergeet te zoeken.
* The Young Rascals- A Girl Like You (US, Atlantic, 1967)
Als ik in december een bestelling plaats bij iemand op Marktplaats zit daar ook deze van The Young Rascals bij. Die is dan net verkocht. Jammer, want het ding is met fotohoesje als ik me niet vergis. Ik verwar het nummer in eerste instantie met dat van Sandy Coast, maar dit is ouder en geschreven door ene Ford. Deze van The Young Rascals is dan een stuk interessanter. Hoewel de groep vaak als 'blue-eyed soul' wordt genoemd, gaat het bij mij gewoon in de jaren zestig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten