Een paar weken geleden zit de lucht aan de verkeerde kant van de band bij de elektrische fiets. Deze moet dus naar de centrale werkplaats voor een nieuwe band, want we mogen dat zelf niet meer doen. Sindsdien heb ik weer de 'oude' postfiets mee en ben inmiddels weer zo verknocht geraakt aan het scheurijzer dat ik de elektrische in Meppel laat staan. Ik fiets vanmiddag zelfs nog een klein blokje om. Niets bijzonders. Het viaduct over en iets richting Ruinerwold. Dan het rustige Boerpad op tot aan Ruinerwold en de Arendsweg naar Veendijk en Havelte. Ik heb vandaag de buien keurig ontweken. Een klein spatje regen tijdens mijn bezorgronde kan mijn humeur niet bederven. Als ik net op de zaak ben, is het even bar en boos maar ik schenk nog een extra kopje koffie in en dan is het droog. De afspraak met W. van morgenmiddag is wederom uitgesteld en dus ben ik 'vrij' dit weekend. Buiten de radioshows om hoop ik morgen of zondag nog een eindje te kunnen fietsen of wandelen, want ook aan dat laatste heb ik wel weer eens zin. Nu ga ik de volgende tien van woensdag aan jullie voorstellen. Het laatste deel stel ik wellicht uit tot morgen. In deze aflevering hebben de Gele Bak-aanwinsten de overhand en toch ga ik met deze singles beginnen.
* Monie Love- It's A Shame (EEG, Cooltempo, 1990)
Ik koop in de vroege jaren negentig eens een Motown-elpee bij Cees Buster in Sneek. Het is één van de 'Tamla Motown Is Hot'-albums en dit bevat ook 'It's A Shame' van The Spinners. Ik ken het nummer dan alleen in deze cover van Monie Love. Ik heb anno 1990 een hekel aan de plaat maar dat heb ik eenendertig jaar later bijgesteld. Overigens zit ook de Amerikaanse Soul-persing van 'It's A Shame' van The Spinners in het krat, maar deze laat ik liggen. Waarom? Ik heb al een exotische persing van 'It's A Shame' in de Blauwe Bak staan. Ik had hem toch moeten meenemen voor de jaren zeventig-bak, maar ja... om weer het krat door te gaan?
* Bob Luman & Sue Thompson- I Like Your Kind Of Love (US, Hickory, 1963)
Op de keerzijde is het dezelfde combinatie maar dan wordt Sue Thompson als eerste genoemd. Dit is echter de a-kant en daardoor komt hij op naam van Bob Luman. Bob en Sue hebben contrasterende stemmen die toch op een fraaie manier bij elkaar passen, zeker in een vraag- en antwoordspelletje. Best een gezellig plaatje voor op de zondagavond. Op 'Too Hot To Dance' neemt Sue de lead en antwoordt Bob en dat verklaart waarom de namen zijn omgedraaid op het label.
* The Les Reed Orchestra- Man Of Action (UK, Decca, 1970, re: 1978)
In ons land vooral bekend als het thema van Radio Noordzee en daardoor in 1974 nog een top tien-hit. In Engeland verschijnt 'Man Of Action' als b-kant van 'Lest We Forget' in 1973 op een single op Chapter One. In 1978 worden de kanten omgedraaid en verschijnt het als een Decca-persing. Dat is dus deze single, hoewel het label-design gelijk is aan de Chapter One-persing. 'Lest We Forget' is niet te pruimen en van 'Man Of Action' kan ik nooit genoeg afwijkende persingen hebben.
* Santana- Samba Pa Ti (NL, CBS, 1973)
Ik ben geen grote fan van Carlos Santana en diens' gitaarwerk maar heb altijd een zwak gehouden voor 'Samba Pa Ti'. De vinylkwaliteit is ook paasbest en eigenlijk wil ik maar een klein stukje van de plaat draaien, maar hij is al bijna halverwege. Ik ga nog even zitten voor de rest...
* Bob Seger System- Ramblin' Gamblin' Man (US, Capitol, 1968)
De allereerste hit van Bob Seger. Iemand op 45cat merkt op dat hij aanvankelijk dacht dat de zanger zwart moest zijn en daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Glen Frey van The Eagles zingt mee in het refrein en dat is een tweede feitje dat ik heb geleerd over dit plaatje. 'Ramblin' Gamblin' Man' is een lekkere stamper maar ondanks het 'zwarte' stemgeluid ontbreekt de 'soul' en is het meer bubblegum in mijn oren. Desondanks een fraaie aanwinst. Het is de eerste persing met 'Tales Of Lucy Blue' op de keerzijde en dat iets meer psychedelisch.
* Silver Convention- Get Up And Boogie (NL, Papillon, 1976)
'Get up and boogie'. 'That's right'. 'Boogieeee!!!'. Dat en een onweerstaanbaar disco-deuntje met een set violen. Meer heeft Silver Convention niet nodig op dit plaatje.
* Soulful Dynamics- Coconuts From Congoville (Duitsland, Decca, 1972)
Deze single heb ik vijf jaar geleden al eens gekocht maar kan hem niet laten liggen, vooral omdat deze een fotohoesje heeft.
Dat brengt me tot de platen uit deze greep voor de Blauwe Bak.
* Gary Lewis & The Playboys- My Heart's Symphony (NL, Liberty, 1966)
In 'The Casino' in Wigan kunnen ze op een zeker moment op alles dansen en zo glipt ook deze single van Gary Lewis & The Playboys er doorheen. Het zal rond dezelfde tijd zijn dat ook 'Interplay' van Derek & Ray wordt geaccepteerd in de Northern Soul. Als ik dit niet zou weten, zou de plaat gewoon in de jaren zestig-bak komen. Maar... ik heb ook nog een reserve-Blauwe Bak en daar mag dit kleinood stof gaan happen. Voordat ik weer eens een pure Northern-set mag doen.
* Curtis Mayfield- Hey Baby (US, Boardwalk, 1982)
Dit stamt uit dezelfde tijd als 'She Don't Let Nobody' en 'People Never Give Up'. Het is de periode als Curtom bankroet is gegaan en Curtis weer moet schikken aan de eisen van een externe platenmaatschappij. 'Hey Baby' heeft niets te maken met de geniale dingen die hij in de jaren zeventig heeft gedaan, maar het is zeker niet onaardig en goed genoeg voor de koffers. Hij doet zijn best om de oude tijden te doen herleven, maar de synthesizer en het poppy ritme maakt het allemaal een beetje knullig.
* Stephanie Mills- I Have Learned To Respect The Power Of Love (Duitsland, MCA, 1985)
Ik heb onlangs 'Angel' van Angela Winbush in de verzameling gekregen en nu duikt haar naam opnieuw op. De a-kant van deze single van Stephanie Mills heet 'Stand Back' en is me té disco en 'mainstream' voor de Blauwe Bak, maar dan gaan we de b-kant proberen. Het is een indrukwekkende ballade met een stevige bassdrum om het helemaal 1985 te maken. Ik denk dat de reserve-Blauwe Bak toch de aangewezen plek is voor de single.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten