Kan iemand Rob De Nijs weg sturen. Ik denk vanmiddag even dat het zomer wordt als ik me plotseling realiseer dat het oktober is en we de winter tegemoet gaan. Andermaal een voordeel dat ik twee dagen in de week werk want ik denk dat ik anders deze dag wel eens gemist zou kunnen hebben? De dag begint goed want er zit een single in mijn brievenbus. Deze ga ik straks in de derde 'Singles round-up' toevoegen omdat ik dan al een andere single op het Izipho Soul-label heb. Vanavond ga ik eerst verder met zes singles van Mark en de laatste uit deze bestelling bij Record Shack. Er staat verse koffie voor mijn neus, de eerste reep chocola is al bijna op en ik ga de apparatuur starten om de platen 'live' te beoordelen.
* Clyde McPhatter- Anyone Can Tell (UK, Go Ahead, 1970, re: 2013)
Gisteren heb ik de loftrompet gestoken voor de mensen van Record Shack en noem daarbij het voorbeeld van Time-Lag Records. Ik zou het ook bij soul kunnen houden en Go Ahead kunnen noemen. Dit label wordt in 2010 opgezet door de legendarische Northern Soul-dj Richard Searling. In een tijdsbestek van vijf jaar brengt het label vijftien platen uit. Allemaal heruitgaven of niet eerder in Engeland verschenen werk. Sinds 2015 hebben de heren andere zaken aan het hoofd, maar de website is nog altijd in de lucht. Deze van Clyde McPhatter is inmiddels uitverkocht. Ik zie wel een paar platen die inmiddels vijfentwintig of veertig pond moeten kosten. Volgens mij heb ik die van veertig nog vrij recent voor de 'oude' prijs gezien op Discogs. Een beetje bizar. Deze van Clyde McPhatter heb ik indertijd gemist, maar ik betwijfel of deze me in 2013 of 2014 in vuur en vlam had gezet. Het zijn twee prijsnummers van een elpee uit 1970 Dat herinnert me eraan dat ik nog eens een ander plaatje van Clyde in een betere staat moet kopen. Dit zijn nummers van dezelfde elpee, 'Welcome Home', waar ook 'I'll Belong To You' op staat. 'Anyone Can Tell' is crossover-perfectie en de keerzijde heeft iets meer een jaren zeventig-Motown-feel. De laatste is wellicht het meest geschikt voor een Modern Soul-dansvloer hoewel ik de voorkeur geef aan 'Anyone Can Tell'.
* Mike & Bill- Things Won't Be This Bad Always (UK, Arista, 1976)
Het is jammer dat ik de titel niet meer kan herinneren. In de weken dat ik in York woon, ga ik regelmatig naar de bibliotheek om te lezen. Ik vind daar een boek met een ultieme mix van muziekgeschiedenis en droge humor. In het boek worden enkele mythes ontkracht, stellen de schrijvers een lijst op met de tien grootste miskleunen van Bob Dylan en is ook hoofdstuk gewijd aan 'Do's en dont's'. Een 'don't' is een contract tekenen bij Arista mits je als artiest aan het einde van een creatieve loopbaan bent en alleen nog platen willen verkopen vanwege je naam. Arista is voor enkele grootheden een (voorlopig) eindstation. Denk aan The Kinks en Aretha Franklin. Ik moet de eerste soulliefhebber nog tegen komen die enthousiast raakt van Whitney Houston. Toch kom ik zo heel nu en dan nog eens een leuk plaatje tegen op het Arista-label hoewel ik toch steeds weer aan dat boek moet denken. Hier hebben we het duo van Mike Felder en Bill Daniels, hoewel de heren alleen de voornamen gebruiken. Het is lekker feestelijke disco met een zeer aanstekelijk refrein. Echt een 'feelgood'-plaatje dat desondanks niet de wereld hoeft te kosten. De belofte van een Engelse persing trekt me verder over de streep.
* Billy Paul- Lately (UK, Total Experience, 1985)
Hoewel 'Thanks For Saving My Life' een paar jaar geleden Week Spot is geweest, ga ik al lang niet meer af op een plaat van Billy Paul. Totdat ik deze jaren tachtig-single zie van de beste man. 'Lately' is een prachtige ballade en opnieuw spotgoedkoop met het fotohoesje. Of ben ik toch wakker geschud door de b-kant? Ik kan me namelijk niet voorstellen dat 'Lately' voor een dergelijke reactie heeft gezorgd. 'I Search No More' is inderdaad meer het spul dat ik ben gewend. Een veelvoud aan synthesizers voor de beukende disco-beat en net een paar gimmicks teveel, maar ook een veel fijner refrein dan 'Lately'. Goedkoop, Engelse persing, fotohoes, jaren tachtig. Dat zijn de steekwoorden die het momenteel doen voor mij.
* Peaches & Herb- I'm A Hurting Inside (Barbados, Mercury, 1972)
De Barbados-collectie ligt al een tijdje stil, gewoon omdat ik ze té weinig tegenkom. Dan tref ik bijvoorbeeld deze van Peaches & Herb en is alles weer goed. Dit plaatje is vast een grote hit geweest op het eiland of op zijn minst in de dansclubs. Ik denk toch dat ik als eerste door de knieën ben gegaan voor 'Keep It Coming'. Dat is méér 'feelgood'-werk van Herb en één van zijn Peaches. Hoewel? Het is, al ik me goed herinner, nog de originele Peaches op de plaat, maar qua Peaches voor de optredens heeft hij al een paar versleten. Iets minder geschikt om te schuifelen maar 'Keep It Coming' is dé favoriete kant voor in de Blauwe Bak.
* N.F. Porter- Keep On Keepin' On (US, Lizard, 1971)
Op 45cat wordt een waarde genoemd van 53 euro. Een NM-exemplaar zou in 2019 45 pond hebben opgebracht. Gelukkig is deze een stuk voordeliger, maar ja... het is wel een veel gezochte favoriet in de Northern Soul. N.F. Porter is niemand minder dan Nolan Porter. Ik heb onlangs een andere single van hem gekocht bij Mark welke is toegeschreven aan Nolan. Porter is getrouwd met de zus van Frank Zappa en het gerucht gaat dat enkele leden uit Mothers Of Invention mee spelen op de platen van Porter. Als we het buiten de Northern Soul bekijken is het een gemeen doordenderende mix van blues en funk. In eerste instantie niet succesvol maar een jaar later een tweede geboorte in de Engelse Northern Soul-scene. De b-kant is ook te omschrijven als experimentele bluesrock maar beduidend minder interessant dan 'Keep On Keepin' On'.
* Clarence Reid- That's How It Is (US, Alston, 1970)
De b-kant van 'Chicken Hawk'. Hoewel Florida niet bepaald tot het zuiden gerekend kan worden, komt deze kant over bij mij als 'Southern Soul'. Muzikaal doet het me denken aan een andere plaat maar kan me op dit moment niet bedenken welke. Als het refrein losbarst is alles weer vergeten want oef... wat is dit een lekker nummer! Veruit het beste dat ik tot nu toe van Reid heb gehoord. 'Chicken Hawk' heeft wel een lekkere groove, maar verder is dit vooral een 'novelty'. Echter beduidend onschuldiger dan de platen die hij later als Blowfly zal maken.
* Charlie Roberson- Let Me Do Something For You (US, A&E Enterprsies, 1984)
Met name in de jaren tachtig zit de blues gemeen dicht in de buurt van de soul. Het is omdat deze Charlie Roberson qua zang de blues-structuur lijkt te willen verlaten en de toevoeging van blazers maken eveneens een soul-plaat. Verder is dit vooral een volgende stap in de evolutie van de blues. Er zit waarschijnlijk net iets teveel solerende elektrische gitaar in het nummer voor veel soul-liefhebbers, maar ik lik mijn vingers af bij deze performance van Roberson. Het klinkt namelijk heerlijk 'lo-fi' hoewel ik het wel meer belabberd heb gehoord. Op de b-kant staat een nummer van Al 'TNT' Braggs en dat is je reinste blues. Roberson volgt meer het patroon van de blues en dat is voor mij niet echt interessant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten