Singles round-up: oktober 1

Eigenlijk heb ik er wel belang bij om de Blauwe Bak-singles te behandelen voor het weekend. 'Het zilveren goud' stel ik daarvoor uit tot het weekend. Gedurende het weekeinde moest ik immers ook over iets anders schrijven dan wéér een stoet van de 'Singles round-up'. Volgende week kan ik weer aan de bak met vijf afleveringen over de singles die ik gisteren in Meppel heb gekocht en verwacht ik nog een pakketje van zes singles. Ik heb vanmiddag de ipod opgehaald van het postkantoor en wellicht had ik beter eerst informatie kunnen inwinnen. Niets mis met het apparaat, alleen zijn de computers té modern geworden en wil ik juist om iTunes heen kunnen. Dat moet wel mogelijk zijn, maar daarvoor moet ik een paar avonden gaan zitten. Intussen nog maar een nieuwe 'normale' mp3-speler besteld om me de komende weken en maanden te kunnen redden. Ik heb voor de 'Singles round-up' de singles van Record Shack toegevoegd aan het pakket van Mark en dat levert meteen twee RS-platen op in deze eerste aflevering. Morgen een dubbele aflevering en dan ben ik eerst klaar met de Blauwe Bak. Het andere pakketje (met zes singles) zal vermoedelijk volgende week arriveren.

* Con Funk Shun- Mr. Tambourine Man (US, Fretone, 1974)
Ik heb een paar platen van Con-Funk-Shun op het Mercury-label die ik wel aardig vind. Mark adverteert de single met de b-kant maar ik ga pas overstag als ik zie dat de a-kant een cover is van het Bob Dylan-nummer. Wat kan je verwachten? De versie van The Byrds? Nee, dit is echt iets heel anders geworden. Een lekker funky feestje. De andere kant is een beetje hetzelfde als 'Mr. Tambourine Man' en zo mogelijk nóg feestelijker, hoewel het instrumentaal blijft. Nee, her is waarschijnlijker dat Mark hem met 'Tambourine' heeft geadverteerd, maar de andere kant is niks minder!

* The Darling Dears- I Don't Think I'll Ever Love Another (US, Cultures Of Soul, 1972, re: 2012)
Record Shack heeft een immens pakhuis en komt soms een doosje singles tegen. Een doosje met singles die al lang zijn uitverkocht. Zo is ook het geval met Almeta Lattimore en deze plaat had ik bijna gemist. Ik kijk even bij een paar andere labels en zie dan deze staan bij het aanbod van Cultures Of Soul. Dit is uit een serie zéér obscure funk, maar The Darling Dears bevalt me meteen helemaal. De mijne is overigens het laatste 'nieuwe' exemplaar bij Record Shack. Er zit een klein tikje in het vinyl, maar dat past wel bij de gruizige opname. Dit is 'Deep Funk' van de bovenste plank. Ik heb de plaat al twintig keer gedraaid sinds gisteren. Alles klopt aan dit nummer. Een leidende stem die me blijft boeien en fraaie harmoniezang op de juiste momenten en een drummer die helemaal zijn dag heeft. Grote kans dat dit binnenkort nog eens de Week Spot wordt. Hopelijk is nog enige informatie te vinden over dit merkwaardige plaatje.

* The Dukes- Mystery Girl (UK, WEA, 1981)
De jaren tachtig heeft sindskort mijn interesse en het is alleen maar een bonus als het dan ook nog een stevige Engelse persing is. 'Mystery Girl' is een plaatje dat nog even moet groeien, maar het was niet duur en dan gun ik het de tijd. Het is op dit moment niet de meest essentiële single uit de Blauwe Bak, maar ik heb goede hoop dat het wel goed gaat komen met de plaat. De b-kant is iets meer 'poppy' en voor de Blauwe Bak hou ik het dus bij 'Mystery Girl'.

* James Gadson- Got To Find My Baby (US, Cream, 1972)
Ik noteer weer de titels waarvoor ik de plaat aanvankelijk heb gereserveerd bij Mark. Aan de nummers op het label is te zien dat dit de b-kant moet zijn. Hoewel het Cream-label is gelieerd aan Willie Mitchell en zijn Hi-label klinkt dit niet als een typisch Hi-product. Wel een fraai arrangement, maar minder glad dan het gebruikelijke spul. Let wel: Sommige platen heb ik al zo vroeg als in mei of juni gereserveerd en het is vanavond dat ik ze voor het eerst weer hoor. Een aantal moet nog 'groeien' en dat geldt ook voor James Gadson. 'Let The Feeling Belong' klinkt zelfs sterker dan 'Find'. Ik denk dat ik deze kant ga uitzoeken als a-kant want dit voelt meteen goed aan.

* Almeta Lattimore- These Memories (Oostenrijk, Record Shack, 1975, re: 2013)
Het zijn goudeerlijke mensen daar bij Record Shack. Ik heb eens gehoord over het Time-Lag-label. Dat doet héle kleine oplages van folk- en avant gade-elpees van een bedroevende vinylkwaliteit. Omdat de platen binnen een uur zijn uitverkocht, doen ze daarna idiote prijzen op Ebay. Het schijnt dat het label steevast een doosje 'vergeet' en deze een paar maanden later voor 'big money' verkoopt. Daar doet Record Shack niet aan. Ze menen lange tijd dat deze single van Almeta Lattimore is uitverkocht, maar dan komen ze opeens een doosje tegen en biedt het voor de gewone prijs aan. Er zijn zelfs nog demo's van de plaat, maar ik ga voor de reguliere mét fotohoes. Almeta zit tot 1973 in het koortje van Aretha Franklin en, naar het schijnt, investeert Aretha in de eerste opnames van Almeta. In 1975 lukt het haar toch een contract te krijgen bij het Mainstream-label en dat levert 'These Memories' op. Volgens de kenners één van de allermooiste soul-platen uit de jaren zeventig en, ja, het loopt over van de klasse. Originelen zijn niet te betalen en dus is deze heruitgave zeer welkom. 'Memories' is echter wel in een alternatieve mix, maar dat mag de pret niet drukken.

* LeVert- Casanova (UK, Atlantic, 1987)
Dit is ook in ons land een hitje geweest, maar desondanks is het niet in mijn hoofd blijven hangen. Ik weet niet wat ik moet verwachten als ik zie dat Mark een Engelse persing in de aanbieding heeft. Vooruit... dan wil ik wel overstag gaan. Het is een niet bijster opvallende club-plaat uit de jaren tachtig. Het heeft in Engeland in de top tien gestaan en dan is het best opmerkelijk dat Mark het aanbiedt. De prijs is goed en hee... het is een Engelse persing! Het past mooi bij de andere jaren tachtig-platen in de Blauwe Bak en dus 'mag' deze helemaal voor mij.

* Skip Mahoaney & The Casuals- Bless My Soul (UK, Contempo, 1976)
Ik heb nu drie platen van Skip. Eentje als Skip Mahoney ('Janice'), eentje als Skip McHoney en nu deze als Skip Mahoaney. Het is alle drie keren dezelfde Skip en ik vermoed dat de Engelsen gewoon een spelfout hebben gemaakt. Terwijl 'Janice' een disco-stamper van de bovenste plank is, doet Skip vooral het meer meeslepende werk en daarvan is 'Bless My Soul' een prachtig voorbeeld. Ik vind hem zelfs beter dan de D.C. International-single die ik van hem heb. De coupletten zijn in ballade-stijl, maar het krijgt een aardige versnelling als het refrein aanbreekt. En het werkt!