Dan de grote vraag: Heb ik mezelf vanmiddag in bedwang kunnen houden? Niet dus! Hoewel het op nippertje is want hij staat op het punt om de deur op slot te doen. Ik hoef niet veel tijd want ik kom in eerste instantie voor drie singles die ik vorige week apart heb gelegd. Hij heeft meerdere bakken met vooral jaren zeventig en tachtig staan voor een euro per stuk. Ik pak een willekeurige bak en aan het einde van de rit heb ik daaruit vijftien gevonden. Ze mogen samen met de drie van vorige week voor twintig euro en een kwartier later sta ik weer buiten. Deze achttien singles ga ik in twee afleveringen doen. Dan vrijdag 'Het zilveren goud' en vermoedelijk zaterdag én zondag de 'Eindstreep'. Ik denk dat ik de Blauwe en Gele bakken eens van elkaar ga scheiden. Nu eerst de eerste negen van vandaag. Veel is niet heel erg bijzonder en er zitten zelfs een paar upgrades tussen.
* The Carpenters- Jambalaya (NL, A&M, 1973)
Ik begin dan ook met een upgrade. Ik heb de single al sinds 1993 maar in een zeer matige staat en het fotohoesje is buitengewoon aantrekkelijk. Hetzelfde verhaal als bij The Beatles: Ik heb geen hekel aan The Carpenters, maar dicht het ook niet een grotere waarde toe dan dat het feitelijk heeft. Alles is lief, zacht en mooi aan The Carpenters waar ik dan liever iets van weerbarstigheid terug hoor in de muziek. Daar staat tegenover dat je me voor hun versie van 'Superstar' altijd wakker kan maken en ook 'Yesterday Once More' kan me ontroeren. 'Jambalaya' heeft dan vooral weer een aardige Wolfman-herinnering waardoor het weer een feestje is om deze op een zondagavond te draaien. De oude kan het asvat in.
* Alvin Cash- Doing The Feeling (Frankrijk, Brunswick, 1976)
Nadat hij de mensen in 1966 heeft opgeroepen om 'The Twine' te doen en een hoop andere onbenullige dansjes, gaat hij in de jaren zeventig onverdroten door maar dan op de disco-toer. Het is best feestelijk maar ik zie het niet zitten voor de Blauwe Bak. Dan beperk ik me liever tot zijn jaren zestig-plaatjes.
* Cher- The Way Of Love (NL, MCA, 1972)
Mijn radio-collega heeft al jaren hetzelfde mopje over Cher waar ik steeds weer erg hard om moet lachen: Cher heeft zoveel facelifts gehad dat ze zich recent is gaan scheren. Als je uit gekkigheid niet meer weet wat je met je geld aan moet, kun je altijd nog je gezicht laten verbouwen. Eeuwig zonde want Cher is in 1972 bloedmooie vrouw getuige het fotohoesje. 'The Way Of Love' is kort maar krachtig en met een stevig orkest. Op de keerzijde een nummer van Sonny Bono waarmee ze dan nog steeds een muzikaal duo vormt. Ik geloof dat het huwelijk dan al op de klippen is gelopen. Dat is meer de Cher zoals we haar van Sonny & Cher kennen. Twee contrasterende kanten maar beide erg fraai. Het fotohoesje heeft me echter over de streep getrokken.
* Flash & The Pan- Down Among The Dead Men (NL, Philips, 1978)
'Hey St. Peter', 'Waiting On A Train', 'Midnight Man'... allemaal liggen ze voor een euro te wachten in Meppel op een liefhebber. En deze opvolger van 'Hey St. Peter' hoewel die sinds vanmiddag ontbreekt in de voorraad. Evenals 'Hey St. Peter' wordt hier ook weer flink uitgepakt. Het is niet een rechtstreekse kopie maar wel in dezelfde stijl als 'Hey St. Peter' en ik kan me voorstellen dat dit een reden is geweest waarom dit plaatje het niet heeft gehaald. Het heeft een prachtige melodielijn maar voor de rest dreigt het steeds naar de 'Hey St. Peter'-gimmicks te gaan. Ik vind hem nu eigenlijk al net een stukje beter dan de eerdere hit...
* Julia Fordham- Happy Ever After (Duitsland, Virgin, 1988)
De brugklas van de LEAO en het eerste jaar dat ik actief start met speuren naar platen. Vaak is dat de uitverkoopbak bij de V&D en zo zijn er een aantal titels die ik kan herinneren welke 'onverkoopbaar' blijken in 1988. Julia Fordham zakt tot 95 cent maar dan is nog niemand ertoe verleid om het mee te nemen. Ook ik niet. Ik leer het nummer pas jaren later kennen en heb dan spijt dat ik hem in 1988 en 1989 heb laten liggen. Nu kost de plaat ietsje meer dan de 1,95 gulden waarvoor de plaat lange tijd in de bak heeft gestaan, maar ach... ik kan ermee leven.
* Little River Band- Happy Anniversary (NL, EMI, 1977)
Ik heb ook 'Lonesome Loser' in mijn handen, maar die heb ik al in de Engelse persing. Deze'Happy Anniversary' is zéér welkom. Het nummer ligt ten grondslag aan 'Loco' van Fun Lovin' Criminals. De mannen van laatstgenoemde band hebben het tempo een stukje naar beneden gehaald en ze voegen een gitaar toe welke duidelijk tegen 'Happy Anniversary' aanleunt. Tot slot wordt tegen het einde van 'Loco' nog een stukje rechtstreeks gesampled.
* Maria McKee- Show Me Heaven (NL, Epic, 1990)
Ik heb nog steeds niet gekeken, maar dan opnieuw: Ik haal dit vaak door de war met 'Promise Me' van Beverly Craven. De laatste heb ik wel op vinyl. Hoe zit het met McKee? Nee, goed gegokt! Ik heb hem dus nog niet. Terwijl de plaat even zijn rondjes draait, kan ik het wel over de foto hebben. Ik ben té lui om naar zolder te lopen en wil de singles eerst op de deurmat leggen. Dan zie ik mijn lege armstoel waar ik eerder vanavond nog mijn avondeten heb genuttigd. Het is een vrijgezellenhuishouding en dus ligt er vaak kleren in de zetel, maar nu nodigt het uit als een fotolocatie. Maria is overlgens leuker dan dat ik hem in eerste instnatie herinner.
* Midnight Star- Midas Touch (België, Solar, 1986)
Zaterdag 11 januari 2014. Ik ben in Engeland voor mijn (achteraf gezien) laatste 'buitenoptreden' als vinyl-dj. Het optreden is de volgende dag en deze zaterdag heb ik platen gekocht in Borehamwood en 's middigs een eind door de landerijen en blubber gelopen. Na een maaltijd buiten de deur breng ik de avond voornamelijk door in de bed & breakfast. Het heeft een DAB-radio staan en dat vind ik wel interessant. Ik luister eerst naar een Fleetwood Mac-special op BBC Radio 2 en ontdek ik even later Smooth waar Pete Waterman zijn show heeft. Hij draait 'Female Intuition' van Mai Tai maar ook 'Midas Touch' van Midnight Star. De laatste zal kort daarop uitgroeien tot een 'Floorfillers'-hit. Nu heb ik het nummer al in zes jaar niet meer gehoord en bij de eerste tonen zit ik meteen weer in de kamer in Radlett. Met het verschil dat het nu fijner ruikt in de kamer want de currymaaltijd in Engeland is op dat moment al aan het laxeren.
* Mott The Hoople- Midnight Lady (NL, Island, 1971)
Een van de drie singles die vorige week is blijven liggen. De eerste single van de groep welke in ons land is uitgegeven. Het nummer is geproduceerd door Shadow Morton en hoewel hij goed weet hoe de knopjes moeten staan, heeft het niets van doen met de 'wall of sound' zoals hij dat neerzet bij producties voor The Shangri-Las. Mott klinkt hier als een soort Rolling Stones. Erg solide rock maar dan met een betere zanger. Sorry als ik mensen tegen het hoofd stoot, maar ik heb Ian Hunter altijd een uitstekende rockzanger gevonden. De keerzijde is een eigen productie en dat klinkt opeens als countryrock met een knipoog. Eigenlijk het betere nummer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten