Het weekend is weer achter de rug. Ik heb aanvankelijk afgesproken om W. zaterdagmiddag te ontmoeten in Steenwijk, maar ben eerlijk gezegd niet heel rouwig als ik zie dat ze me een sms heeft gestuurd. Zij is een beetje snotterig en wil erger voorkomen en blijft in Leiden. Komende zaterdag hebben we een nieuwe kans. Ik geloof dat ik het vrijdag al heb genoemd: Mijn rug speelt op na het bezorgen van de 'zware' post en dat heeft me het afgelopen weekend geplaagd. Gisteren ben ik evenwel nog op de fiets naar Steenwijk geweest maar vandaag heb ik het vooral erg rustig aan gedaan. Het wordt alweer beter. Klaar om woensdag wederom aan de slag te gaan en hopelijk hebben we de sinterklaasboekjes nu wel gehad. Het is precies vijfentwintig jaar geleden dat ik de eerste journalistieke cursus heb gevolgd en de leerstof is actueler dan ooit tevoren. Ik heb afgelopen weekend een interview gelezen met de voormalige hoofdredacteur van Brandpunt en hij komt met exact dezelfde conclusies als het aankomt op het verschil tussen journalistiek in de vorige en deze eeuw. Ik zie niets van de lesstof terug in de huidige verslaggeving. Vandaag sla ik de Ierse pub even over en ga eens nuchter in de schoolbanken zitten voor een volgende les.
Eigenlijk is de eerste cursus grotendeels gesneden koek voor mij. Het papiertje dat wacht aan het einde van de cursus is niets meer dan een bevestiging van wat ik in de voorgaande jaren in de praktijk heb geleerd. Het enige waarmee ik niet goed uit de voeten kom, is het schrijven van een analyse. Dat is immers een onderdeel dat vrijwel niet voorbij komt bij 'het sufferdje' van Sneek. Wij doen enkel berichtgeving over zaken die direct met Sneek hebben te maken. We hebben genoeg kopij voor een krant zonder dat we een landelijke actualiteit moeten ombuigen naar een lokaal onderwerp. Het is het enige onderdeel waarop ik geen voldoende scoor. Wél worden we uitgenodigd om een reisverhaal te schrijven of een reportage over een bijzondere plek. Natuurlijk levert dat een bloemlezing op van de meest actieve vakanties. Bergbeklimmen, safari's en meer van dat soort onderwerpen welke je moeilijk in ons kikkerland kan uitvoeren. Ik besluit het echter dichtbij huis te houden en eens een liefdesverklaring te schrijven over Steenwijk en omgeving. Dat valt in goede aarde bij de docent!
Hij heeft altijd en overal een grote mond, maar hij is bijzonder stil als wij het lokaal binnenstappen. 'Ik sta bekend als een pietlut', begint hij de les. Hij vertelt hoe jaren lang als redacteur heeft gewerkt en bij ieder ingeleverd artikel op zijn minst één correctie wist aan te brengen. Soms niet eens een fout, maar iets dat beter zou kunnen zijn als het werd vervangen door een ander woord. Hij heeft met plezier ons huiswerk gelezen en er is iets bijzonders gebeurd. Er is namelijk één verhaal ingeleverd waar hij geen correcties op kan aanbrengen omdat het simpelweg perfect is. En dat verhaal is geschreven door...? Ik zie mijn collega-studenten hoopvol kijken. Daarna kijken ze allemaal mijn richting op. Euh... ja.... ik heb de oude rot in het vak tot verlegenheid gedreven.
Bij een latere recensie heeft hij wel een opmerking waar ik anno 1996 niet zoveel van snap. Immers, de recensie is ook 'as is' gepubliceerd in de Sneeker. Omdat ik 'artiest', 'zanger', 'gitarist', 'bluesmuzikant' plus zijn voor- en achternaam al eens heb gebruikt in de recensie besluit ik het 'N-woord' te noemen. Iets dat in 1996 nog wel algemeen geaccepteerd is, maar anno 2021 durf ik het hier niet te noemen om een stroom van kritiek en 'cancellen' te voorkomen. Bij het uitreiken van het certificaat geeft de docent toe hij zich in eerste instantie heeft vergist. Hij had gedacht dat ik een 'dropout' zou zijn die veel liever met een biertje en een jointje naar harde muziek zou gaan luisteren.
Ik doe weliswaar al bijna vijfentwintig jaar geen interviews meer, maar toch weet ik de lessen nog goed te herinneren. Hij vertelt honderduit over hoe hij mensen bezocht met wijlen Ischa Meijer. Hoe de laatste de geïnterviewde op de zenuwen ging werken zodat deze het 'geheim' wel los liet om van dit heerschap af te zijn. De belangrijkste les voor een interview: 'Je bent niet de spreekbuis van de geïnterviewde, maar je bent de vragensteller namens de kritische burger'. Iets dat al lang geleden bij het grof vuil is gezet. Eind jaren negentig zet het verval al in. Lokale bladen worden opgekocht door grote uitgevers en in sommige gevallen gaan drie redactieleden vier kranten vol schrijven. Aan de andere kant studeren ieder jaar nog wel tientallen mensen af in de journalistiek en deze kunnen niet aan werk komen. In 2004 is het al zó ver dat journalisten aanbieden de auto te wassen of een maaltijd te koken voor de redacteur om een artikel geplaatst te krijgen. Gevolg is dat een journalist tegenwoordig al blij is met een inkomen en dus ook kritiekloos de lijn van de krant volgt. Dóórvragen hoort niet meer bij de journalistieke taak.
Rond dezelfde periode in oktober 1996 zal ik nog wel eens de adviezen ter harte nemen, iets wat me bijna duur komt te staan. Dat is een verhaaltje voor de volgende aflevering!
2586 Diggi Loo Diggi Ley - Herrey's (NL, Dureco, 1984)
2587 La Lontananza - James Iotti (NL, Polydor, 1973)
2588 Als Ze Lacht Dan Lacht Ze Echt - Ferdi Lancee (NL, CBS, 1982)
2589 Trojan Horse - Luv' (NL, Philips, 1978)
2590 Reilly - Olympic Orchestra (NL, Red Bus, 1983)
2591 City Lights - William Pitt (Duitsland, RCA, 1987)
De singles zijn wederom ter decoratie. Van Olympic Orchestra en William Pitt weet ik zeker dat ik ze heb gekocht met een fancy fair van de hervormde kerk in Sneek. Olympic Orchestra heb ik inmiddels ook in de Engelse persing met fotohoes voor wat het waard is. Het is namelijk een afschuwelijke plaat en kan me niet meer voorstellen hoe zoiets in de vaderlandse top tien heeft gestaan. Luv' heb ik al in 1990 gekocht en is lange tijd zonder fotohoes. Ik geloof dat ik deze met fotohoes in de nieuwe eeuw heb gevonden. In de volgende aflevering vijf singles die rond deze tijd in Leeuwarden heb gekocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten