Ik heb wederom zitten rekenen om een plaat te vinden die halverwege de show uitkomt. Echter heb ik nog geen rekening gehouden met bijgekomen 'nieuwe' platen van vandaag, maar zeker is wel dat ik deze zaterdag binnen de show van drie uren ga houden. Nadat ik onder andere Johnny Bristol op Hansa heb behandeld, trap ik zaterdag af met het Mercury-label en eindig ik hopelijk bij Polydor. Volgende week zaterdag ga ik terug kijken op de oktobermaanden van 2012 tot en met 2020 en in november ga ik ook nog een show missen in verband met 'The Big One'. Ik ga desondanks keurig netjes uitkomen vóór de eerste december als ik me schrap mag zetten voor de Blauwe Bak Top 40. Ik heb de afgelopen week de eerste show beluisterd en kan nu alvast enkele favorieten aanstippen voor de Top 100, maar het gaat wel pijnlijk worden. Vandaag presenteer ik jullie een Week Spot welke in 2002 is gemaakt. Het nummer gaat echter pas in 2008 voor mij 'spelen'. Een hele bizarre tijd waar ik dertien jaar later met afstand naar kan kijken. In 2015 is Outta Sight erin geslaagd om toestemming te krijgen van Sony om het nummer als vinylsingle uit te brengen en dat maakt dat het nu de Week Spot is: 'Wish I Din't Miss You' van Angie Stone.
Hoewel ik nooit bedank voor een bak singles heb ik wel enkele cd-periodes. Eind 2007 koop ik zelfs nog nieuwe elpees, maar geniet 'onderweg' vooral van de discman. Het is ook de tijd dat ik net weer aan het werk ben gegaan. Op de fiets is het vijf minuten van mijn huis naar de fabriekshal van de Dyka. Als ik door het park loop en over het Steenwijkerdiep ga, ben ik iets langer onderweg. Dan kan ik echter wel naar hartenlust roken en dus ga ik vaak met de benenwagen. Voordat ik mijn oren ga pijnigen met een mix van RadioNL, QMusic, Radio 3 en de lokale omroep wil ik uiteraard eerst goede muziek horen. En dus gaat een mapje met cd's mee en eentje in de discman om me muzikaal op te peppen voor een dag op de fabriek. Het is in deze tijd dat ik bij boekhandel Groenendijk deze cd van Angie Stone tegenkom. Eenmaal thuis blijkt het een kopie te zijn, maar dat doet er niet toe. Ik val als een blok voor 'Wish I Didn't Miss You' dat ik wel eens moet hebben gehoord in 2002, maar wat niet is blijven 'hangen' in 2008. Angie is dan één van de oppeppers voordat ik onder de stoomfluit ga. Rond 2012 duikt het nummer ook weer vrij geregeld op en tenslotte verschijnt in 2015 deze single. Ik heb het dan even te druk met het kopen van 'originals' en deze heruitgave heb ik pas een paar weken geleden gekocht. Het maakt deel uit van de singles die ik hopelijk volgende week tot een 'Singles round-up' kan smeden.
Haar volledige naam is Angela Laverne Brown en ze aanvaardt het leven op 18 december 1961. Hoewel ze van een meer moderne snit is dan menig zanger of zangeres met een Week Spot, begint ook haar loopbaan in de kerk. Haar vader neemt haar mee naar optredens van gospelgroepen en Angela kan dat omzetten in haar performances met het lokale kerkkoor. Haar carrière neemt pas vormen aan als ze het vrouwelijke hiphop-trio The Sequence formeert. Het weet Sylvia Robinson te overtuigen en na Sugarhill Gang is The Sequence de tweede hiphop-act in de stal van Robinson. 'Funk You Up' is nog een flinke hit in 1980. The Sequence werkt daarna vooral samen met andere artiesten en als de 'party-rap' zijn grip begint te verliezen, besluiten de dames dat het welletjes is. In 1985 gaat de groep uiteen. Angie Stone gaat vervolgens aan de slag met Mantronix en maakt begin jaren negentig deel uit van de groep Vertical Hold. In de late jaren negentig besluit ze solistisch verder te gaan en start tevens een loopbaan als actrice.
Ik zal me uiteraard beperken tot de muziek. 'Wish I Didn't Miss You' is in 2002 het prijsnummer op haar album 'Mahogany Soul'. Tot mijn grote verbazing zie ik dat de plaat erg weinig heeft gedaan in ons land. Het is niet verder gekomen dan de Tipparade. Op de a-kant van de Outta Sight-uitgave staat het origineel, de Hex Hector-remix staat op de keerzijde. De laatste is dan vooral een favoriet in het circuit van de gay clubs. Op 3 oktober 2016 draait dj Carl Cox het nummer als afsluiter van zijn set in de Space op Ibiza. Daarmee valt ook het doek voor de club. Is het louter toeval dat hij het nummer heeft uitgekozen? Nee, ik denk dat hij deze heel bewust als afsluiter heeft gekozen.
Het nummer is gebouwd rondom 'Back Stabbers' van The O'Jays (Huff, McFadden en Whitehead hebben ook een credit in de compositie). Het begint met het intro en vervolgens leent Angie het ritme van The O'Jays. Er is eind jaren negentig en begin nieuwe eeuw een hoop klatergoud in de R&B en dus bitter weinig platen waar de soul vanaf druipt. Angie zingt het ook alsof ze net haar lief aan de kant heeft gezet en je voelt de pijn, onmacht en verdriet. Een nummer over afscheid en dus ideaal om een tijdperk in een nachtclub mee af te sluiten. Maar ook uitermate geschikt voor de meer progressieve soul-dj waar ik mezelf dan gemakshalve maar weer bij reken, hoewel ik mezelf nooit echt als een 'dj' heb beschouwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten