Singles round-up: oktober 3

De foto heb ik gisteren al gemaakt en ben daar best tevreden over. De laatste aanwinst zit in gewoon een blanco hoesje. Wellicht dat jullie ooit nog eens de kleur van het vinyl krijgen te zien want ik heb een speciale editie. Een gelimiteerde editie binnen een al gelimiteerde editie. Tot mijn grote vreugde hoef ik ook voor deze plaat geen invoerkosten te betalen. Het is nu nog wachten op een pakketje van vijf en eentje van Cannonball en deze komen allemaal vanuit Engeland. Dit wordt de laatste 'Singles round-up' van deze week. Wellicht dat ik 'Het zilveren goud' even tijdelijk naar het weekeind ga verhuizen zodat ik volgende week aan de bak kan met de singles uit Meppel. Misschien kan ik ook wel wat grotere happen nemen want er zitten ook weer het nodige 'upgrade' en aanvullende Engelse persingen tussen. De verwachte Cannonball kan mooi bij de overige Engelse bestellingen en maken dan ook weer één bericht. Nu dan eerst de laatste acht uit de Blauwe Bak. De plaatjes op labels die met een A, B, C, D, E, F of G beginnen, kunnen jullie morgenavond al verwachten in 'Do The 45'. Het wordt vermoedelijk weer gewoon een uitzending van drie uren en hopelijk heb ik daarna moed voor 'Het zilveren goud'.

* Rena Scott- You're So Far Away (UK, Izipho Soul, 2015, re: 2021)
* Derek Damian- Watcha Wanna Do (UK, Izipho Soul, 2011, re: 2021)
Het 'leest' alsof het heruitgaven zijn, maar het eerste jaartal is wanneer de opnames zijn gemaakt. In geval van Rena Scott is het nooit eerder uitgebracht en bij Derek Damian weet ik het niet zeker. Izipho heeft goede contacten met Rena Scott en zij komt zelf op de proppen met deze opname. Nigel Lowis besluit dat hij wel een remix wil maken van het nummer en het is aan hem te danken dat de plaat nu in de koffers staat. Vlak voor aanschaf luister ik naar de korte soundfiles en er is 'iets' met de studio-opname. De productie is zeer glad en hoewel Scott over een flinke strot beschikt, komt het in de gewone versie niet uit de verf. Ze klinkt ongemotiveerd en dat vloekt bij de stampende computerbeat. Ik denk dat Lowis hetzelfde heeft 'gehoord' want hij weet het om te buigen naar een betere balans. Het resultaat is een luie danser zoals deze ook omstreeks 1991 zou kunnen zijn uitgebracht. De 'ship' in de strofe 'In our relationship' klinkt verschrikkelijk uit de toon op de a-kant, maar bij Nigel past het allemaal precies. Dan gaan we door naar de meest recente aanvulling op de Izipho Soul-catalogus. Alweer de 68e single. 'The Baritone Of Love' heeft al eens eerder een plaat gemaakt voor Izipho en deze is binnen de kortste keren uitverkocht. Ik denk dat 'Watcha Wanna Do' dit achteraan gaat want dit is zéér fijne 'Modern Soul' en klaar voor de dansvloer zoals 'Higher' van Grace Love een paar jaar geleden. De bijnaam is terecht want Derek heeft, vooral in het intro, een zeer zware stem, maar weet het later te buigen naar hogere noten. Ik geloof het wel voor wat de b-kant betreft, deze kan onmogelijk nóg beter zijn dan deze kant. Een potentiële Week Spot!

* Tommy Tate- More Power To You (US, Koko, 1972)
Ik hou een lijst bij op de computer met de platen die ik reserveer bij Mark en doe dit uiteraard in alfabetische volgorde. Het lijkt alsof Mark ze ook zo rangschikt want het zijn vooral platen vanaf de 'M' welke hun weg naar Uffelte vinden. Dat betekent dat ik nog eens een paar weken moet wachten op de Jackson Sisters en Chubby Checker, om een paar te noemen die ik heb klaar liggen in Engeland. 'Power' is de kant die ik heb gereserveerd van Tate, maar het is de b-kant te zien aan de nummers. Koko is een sub-label van Stax en Tommy brengt hier heerlijke 'Southern Soul'. Toch even de andere kant proeven! 'I Ain't Gonna Worry' is iets meer funky, maar in de Stax-traditie. Je krijgt er goede luim van, maar ik hou het voorlopig bij 'Power'.

* Percy Thomas- Hey Love (US, Dyna Groove, 198?)
Het geluid verraadt meteen dat het een plaat uit de jaren tachtig moet zijn. Ik lees hetzelfde in een commentaar op de Youtube-video. Geweldig obscuur ding! De dames en heren hebben hun uiterste best gedaan om een commerciële plaat te maken. Hoewel ik wel wat percussie aan de rechterkant hoor, klinkt het bijna mono en synthesizers in mono geven een zeer aparte sfeer aan een plaat. De a-kant is 'Lonely In Crowd' en is een poging om een disco-smash voort te brengen. Als de zang opnieuw zou zijn opgenomen, had dit nog wel kunnen lukken. De voorkeur gaat uit naar 'Hey Love'. Ik begrijp best dat ongedocumenteerde opnames uit de jaren zestig een feit kunnen zijn,maar dat zelfs bij een opname van ongeveer veertig jaar oud niemand zich meer iets kan herinneren, maakt het voor mij alleen maar interessanter.

* The Vibrations- If You Only Knew (US, Okeh, 1965)
Het werk van The Vibrations is erg in trek bij verzamelaars en dj's. Deze is dus ook redelijk kostbaar. Het label is een beetje beschadigd en het styreen toont op plekken enige slijtage, maar over het algemeen is de plaat best te genieten. 'If You Only Knew' heeft een lekkere 'Big City Sound'. Niet overdreven 'Northern' als bepaalde andere platen van de groep. 'Talkin' Bout Love' is uit hetzelfde hout gesneden maar het mist de 'hook' van 'If You Only Knew'. Een 'double-sider' in mijn boek.

* Charlie Whitehead- Between The Lines (US, Stone Dogg, 1972)
De volgende bestelling bevat, zoals het nu lijkt, twee singles van Swamp Dogg. Ach, daar kan ik niet snel genoeg van krijgen. De beide Charlie Whitehead-singles heeft Mark fraai gedoseerd. Clarence Reid tekent voor 'Between The Lines' maar verder is dit helemaal een productie van Jerry WIlliams en uitgebracht op zijn Stone Dogg-label. De keerzijde heet 'Predicament #3' en is geschreven door ome Dogg en Whitehead. Het is een pure blues met een 'serieuze' tekst voor de verandering. Eigenlijk hoor ik Swamp Dogg veel liever zelfmedelijden hebben of dingen zeer luchtig relativeren, maar wellicht dat hij hier voor de muziek heeft getekend. 'Between The Lines' is de winnaar van de twee.

* Angela Winbush- Angel (UK, Club, 1987)
Engeland heeft wisselend een Top 50, Top 75 of Top 100 gehad als hitparade voor de singles. Sinds jaar en dag is het een top 100, maar de nummers 76 tot en met 100 kunnen we beschouwen als onze Tipparade. Ik zie dat Angela in 1994 met 'Inner City Blues' op 86 heeft gestaan en 1996 een week op 79 met een single met The Isley Brothers. 'Angel' is nooit een hit geweest. Het is fijne midtempo en Winbush laat zich flink gaan in het einde. Het blijft echter soulvol, hoewel ze in de uitloopgroef nog snel even een ruit doet barsten.

* Ruby Witners- I Can't Fake It Anymore (UK, Creole, 1978)
Deze single piekt in Engeland net buiten de Top 40 op nummer 45. Ruby heeft een jaar eerder wel een top tien-hit en een nummer elf gehad. 'Fake' is eigenlijk de b-kant want deze heeft mijn voorkeur. Eigenlijk zit ik ontzettend te twijfelen bij deze single. Een dag eerder is het vorige pakket binnengekomen en ik heb zes pond tegoed van Mark voor de 'dubbele' Latimore-single. Ik besluit dit in te wisselen voor dit plaatje. 'Fake It' is een prachtige ballade, De a-kant is iets meer een jazzy affaire. Nu ik het beluister, is dit niet heel veel minder dan 'Fake It'. Buiten dat het plaatje een fotohoes heeft (in 1978 al iets speciaals in Engeland waar fotohoesjes pas vanaf 1982 gemeengoed worden), is het geperst op spierwit vinyl. Lastig om de inloopgroef te vinden, maar ach... de naald is gelukkig niet van suiker....