Singles round-up: oktober 11

Voordat ik vanavond om elf uur ga beginnen aan 'Do The 45' is het wel handig dat ik een koffertje leeg heb. Ik heb het dan niet over de Blauwe Bak-koffers maar over een houten koffer met ruimte voor ongeveer zestig singles. Deze gebruik ik vooral tijdens shows. Op dit moment staat daar nog het restant van woensdag plus de zes Blauwe Bak-singles die later deze week een bericht krijgen. Hopelijk met enkele aanvullingen die nog op de post zijn. De koffer moet leeg en dat is een goede motivatie om eerst maar eens de 'Singles round-up' te doen zodat ik de Gele Bak-singles bij de 'New Additions' kan zetten en de Blauwe Bak in de tijdelijke verzamelbak. Of... ik moet eigenlijk bakken zeggen want beide smeken al naar een derde bak. Nu eerst de laatste tien van woensdag. Ik denk dat ik deze week maar even moet overslaan voor wat betreft de singles. De 'Eindstreep' van volgende week zondag gaat al lastig genoeg worden! Ik begin eerst weer met de Gele Bak-singles hoewel de eerste voor menigeen een logische keuze zou zijn geweest voor de Blauwe Bak?

* The Supremes & The Four Tops- River Deep Mountain High (NL, Tamla Motown, 1971)
Diana Ross heeft het schip al verlaten en ook The Four Tops zijn op hun retour in 1971. Samen proberen ze nog eenmaal de 'magie' tevoorschijn te halen van de opnames van Diana Ross & The Supremes met The Temptations. Hoewel het plaatje té leuk is om te laten liggen voor een euro heb ik nooit veel opgehad met de samenwerking tussen The Supremes en The Four Tops en ik ken meer spannende versies van 'River Deep'. Het maakt dat ik deze plaat gewoon in de jaren zeventig-bak ga zetten want de Blauwe Bakken zijn alweer overvol. Wellicht over een half jaar weer een flinke schifting houden?

* The Swinging Blue Jeans- Hippy Hippy Shake (UK, Dart, 1976)
Helaas... ik heb hem laten liggen. Misschien dat die de volgende keer mee mag? Hij heeft ook nog 'Let's Go To San Francisco' van The Flower Pot Men op ditzelfde Dart-label liggen. Geen idee hoe dat moet klinken, maar het is wel een nieuwsgierig label. Ik heb jaren geleden eens 'Octopus's Garden' van Reparata & The Delrons gekocht. Inderdaad... het Beatles-nummer door de studiogroep met vanaf 1967 toch wel een erg herkenbaar geluid. Even kort door de bocht met The Swinging Blue Jeans. Natuurlijk stamt het origineel uit 1964. In 1976 vindt echter ook de eerste 'sixties'-revival plaats en menig artiest uit de jaren vijftig of zestig ziet dat iedereen geld verdient met hun muziek behalve hunzelf. De opnames zijn de fundamenten voor de latere budget-compilaties. The Swinging Blue Jeans geeft 'Hippy Hippy Shake' een glamrock-achtige behandeling zonder dat het 'werkt'.

* B.J. Thomas- Everybody's Out Of Town (NL, Scepter, 1970)
De beste man is op 29 mei van ons heen gegaan op 78-jarige leeftijd. De 'Dodenrit' staat wat dat betreft al jaren in de remise en vaak weet ik ook niet met het juiste inspirerende verhaal te komen. Ik ken B.J. voornamelijk van 'Raindrops Keep Falling On My Head' en de laatste weken heb ik maar liefst twee singles van hem gekocht. 'Town' is de opvolger van 'Raindrops'. Het is iets anders dan een regendruppel dat op het vinyl is terechtgekomen. Wellicht zelfs een origineel biertje uit de jaren zeventig? De plaat maakt erg veel lawaai dankzij een hardnekkige vlek. Beetje jammer, maar het nummer zélf is ook niet erg bijzonder.

* Toyah- Be Proud Be Loud (UK, Safari, 1982)
In het begin van de nieuwe eeuw haal ik Toyah en Latoya Jackson nog wel eens door elkaar en ga hiermee gigantisch op mijn muil als ik een Toyah-fan tref in een horecagelegenheid. Zij introduceert me tot de muziek van Toyah Wilcox maar het wil me maar niet 'grijpen'. Dan gaat in 2020 de wereld in een lockdown en kunnen artiesten niet meer 'live' optreden voor publiek. Het resultaat is een hoop 'live'-albums waarbij de muzikant moederziel alleen is in een theater (zoals bijvoorbeeld Nick Cave), maar ook talrijke optredens middels Youtube, Twitch en dergelijke. In dat kader komt Toyah opeens weer bovendrijven. Samen met echtgenoot Robert Fripp (van King Crimson) en andere vrienden neemt ze een aantal liedjes op voor haar Youtube-kanaal. De liedjes...? Euh... die kan niemand zich herinneren want Toyah wordt vanwege een 'fabrieksgeleverde accessoire' opeens een cultheld. Ze draagt namelijk topjes die haar borsten pontificaal in het beeld drukken. Dat is de reden waarom ik nu wél singles meeneem van Toyah als ik ze tegenkom, maar het doet nog niet echt veel met mij. Hij is al wel beter dan de vorige aanschaf.

* T.Rex- Solid Gold Easy Action (NL, Ariola, 1972)
De woensdagavond is sinds een jaar een nieuwe radioluisteravond geworden voor mij. Twee radio-collega's geven ons een paar uren erg veel gezelligheid op Wolfman en ik wil dit niet missen. Na de Engelse middernacht is het doorgaans de beurt aan een Canadese presentatrice. Het is niet vaak dat ik lang blijf hangen maar vorige week heb ik een half uur geluisterd. Ze doet eigenlijk een eighties-show maar draait vooral waar ze zin in heeft en een week geleden is dat vooral jaren zestig en zeventig. Daar komt ook deze van T.Rex voorbij en ik ben dan ook zeer in mijn nopjes met dit exemplaar. Wellicht één van de leukere T.Rex-singles en eentje die je niet meer iedere dag hoort.

* The Ventures- Walk Don't Run (US, United Artists Silver Spotlight Series, 1960, re: 1973)
Voor een euro wil ik wel een gokje wagen met styreen en dat valt positief uit want de plaat klinkt in nieuwstaat.

* Caron Wheeler- UK Blak (Duitsland, RCA, 1990)
Van Wheeler heb ik ook al een andere single die me wel goed is bevallen en nu is het de beurt aan 'UK Blak'. Dat klinkt ook weer gezellig genoeg voor een zondagavond en we kunnen weer eentje toevoegen aan de jaren negentig-collectie.

* The Who- Won't Get Fooled Again (Duitsland, Polydor, 1971)
Hij klinkt even dramatisch als mijn Engelse Track maar ik verwacht ook niet veel als ik de plaat in mijn handen hou. Hij gaat mee als aanvulling op de verzameling, maar ook deze klinkt 'stoffig'.

Dan tot slot de Blauwe Bak-singles uit deze partij. Ik hoop dat ik later vanavond nog inspiratie heb voor 'Het zilveren goud' en dan zit ik weer op schema met de berichten.

* Candi Staton- In The Ghetto (Frankrijk, United Artists, 1972)
Ik zou mezelf niet betitelen als een zoetekauw hoewel ik wel dagelijks een reep chocolade naar binnen werk. Dat fiets en beweeg ik een dag later er weer vanaf. Toch kan ik niet met mijn vingers van dit Engelse snoep afblijven en ik heb dus ook nooit teveel Candi in huis. Ik kan even niet een popliedje herinneren waar ik een gruwelijke hekel aan heb, maar ik denk dat als ik het in de uitvoering van Candi Staton hoor dat ik een en al oor ben. Op de a-kant doet ze een sfeervolle versie van 'In The Ghetto' dat we vooral kennen van ene heer Presley. Het maakt nu overigens meer indruk dan twee dagen geleden. Ik heb ook al een stukje gedraaid van de keerzijde en dat is meer een blues in de stijl van de overige Fame-singles die ik van Staton heb. Dit is de definitieve winnaar voor mij en dus mag 'Sure As Six' in de koffers.

* Ruby Winters- Come To Me! (UK, Creole, 1978)
Heb ik deze plaat? Nee, dat is een andere. Ruby is in de late jaren zeventig een topattractie in Engeland en 'Come To Me!' is de opvolger van de grote hit 'I Will'. Het is fluweelzacht. Een perfecte mix tussen easy listening, country en soul. Maar wellicht ook té mainstream voor de show. Op de keerzijde staat 'Treat Me Right' en dat is meer disco-achtig. Iets meer ingetogen waardoor het een klasse krijgt waar ik erg blij van word. Deze mag voor 'Treat Me Right' in de koffers.