Je probeert steeds weer iets nieuws en zo is het halverwege januari als ik bedenk om in de laatste show van de maand de schijnwerpers te zetten op platen die ik in de afgelopen januarimaanden heb gekocht. De focus ligt dan op de jaren 2012 tot en met 2020, ofwel: De jaren waarin de soul een serieuze hobby wordt. Dit proces heb ik herhaald in februari, maart en april. Afgelopen zaterdag was de laatste van de maand mei en dus heb ik gekeken naar de platen uit mei. Daarbij kan ik melden dat 'Gotta Get My Baby Back' van Damon Fox weer terug in de koffers is, deze stond te verpieteren in de reserve-Blauwe Bak terwijl dat de plaat echt wel de moeite waard is. In de 'Sweet 16', het derde uur van 'Do The 45', kijk ik naar de singles uit de meimaanden van vóór 2012 en met name in 2011 koop ik een hele vracht. Eentje daarvan blijft me iedere keer weer verbazen en afgelopen weekend heb ik moeten vaststellen dat ik smoorverliefd ben op de plaat. Het moest hoognodig eens de Week Spot worden, maar dan opnieuw: Ik heb de band al meerdere malen te gast gehad. Hoewel het niet de meest vrolijke periode uit mijn leven is, besluit ik dan maar eens tien jaar terug in de tijd te gaan naar de bizarre meimaand van 2011. De Week Spot is deze week 'You Got To Be The One' van The Chi-Lites (1974).
Tegenwoordig zou ik het meteen in de portemonnee voelen als de instanties hetzelfde zouden doen als in 2011. In dat jaar heb ik namelijk nog een enorme luxe: Ik betaal, bij wijze van spreken, vijfenzeventig cent aan huur. Daar is het huis ook naar want als ik de keukenvloer eenmaal helemaal leeg heb gemaakt, zie ik dat deze het waarschijnlijk niet lang had gehouden. Helemaal verrot. 's Winters vriest het binnen drie graden meer dan buiten. Op zomerdagen doe ik de gordijnen dicht en banjer in mijn onderbroek door huis om het koel te houden. Ik betaal op zijn meest 170 euro per maand. Dat is zonder huursubsidie want daarvoor kom ik niet in aanmerking vanwege de té lage kale huurprijs. Als je niet te veeleisend bent, merk je het niet meteen als de werkgever een paar tientjes of een honderdje te weinig uitbetaalt. Ik kan zo nu en dan toch nog naar Zwolle voor een zwikje platen en het is eveneens de periode dat ik twee garderobes heb.
Het verhaal begint na een lange periode van ziektewet. In oktober 2010 ga ik weer aan de slag, eerst op een productie-afdeling van de sociale werkvoorziening. Ik ga binnenkort in de post beginnen, maar ze willen eerst weten wat voor vlees ze in de kuip hebben. Eigenwijs vlees, dat had ik ze op voorhand al kunnen vertellen. Omdat ik lange tijd uit het ritme ben geweest, wordt voorgesteld dat ik eerst maar eens voor achttien uur per week ga beginnen om langzamerhand op te bouwen naar de gebruikelijke tweeëndertig. Na een paar weken moet ik concluderen dat de achttien uur perfect zijn en dan gaat de werkgever lastig doen. Ik word gekort, maar op ene of andere manier weet ik het te rooien met het geld dat ik heb. Dan wordt de betaling in maart 2011 opeens stilgezet. Het sociale werkbedrijf is overeen gekomen met de gemeente dat ik via de gemeente in dienst kan treden. Ik moet dan wel zelf ontslag nemen. Dat doe ik uiteraard niet meteen en ga op onderzoek uit. Dan blijkt dat de gemeente het iets anders ziet en ik mag zeker geen ontslag nemen. Ik moet eerst maar een tijdje geld vangen van het UWV. Als dat hoort dat ik nog steeds aan het werk ben, laat dat weten mij niet te willen uitbetalen. Er zit niets anders op dan tijdelijk te stoppen met werken, maar... het geld blijft ook uit. Ik krijg wel kleine hapjes toebedeeld, maar sinds de stopzetting in maart ben ik achterop komen te liggen met betalingen en verdwijnt het als sneeuw voor de zon.
Eind mei lijkt dan toch verandering in de zaak te komen. Ik krijg zowaar vakantiegeld gestort van de gemeente! Dat besteed ik wijselijk aan platen, maar als ik dat achteraf had geweten? Het zal uiteindelijk pas tot half augustus duren eer ik het geld ontvang waar ik recht op heb. Het nieuwe contract met de gemeente gaat in oktober 2011 in en is uiteindelijk slechts voor twee maanden. Het is de periode dat we krijgen te horen dat de huizen eindelijk eens worden gesloopt en per 30 december 2011 ben ik inwoner van de gemeente Meppel. 'Alternatief voor schaapjes tellen', heet het bericht waar jullie deze single van The Chi-Lites kunnen treffen. Het is de woensdag dat mijn vakantiegeld wordt uitbetaald en ik ben deze dag héél vroeg wakker. Ik meen die middag een afspraak te hebben, maar dat blijkt te zijn verschoven. Om wakker te blijven, besluit ik een fietstocht te maken. Eerst naar de kringloop in Rouveen (zit tegenwoordig op een industrieterrein van Staphorst) en dan naar Meppel voor de beide kringloopwinkels en een omelet op het terras, nu het kan. Er volgen binnenkort nog reisjes naar Hoogeveen (de laatste met de Marathon Tyros voordat deze naar de schroothandelaar kan) en Emmeloord (met de bus) en halverwege juni is het vakantiegeld weer op. In Rouveen koop ik een aantal singles waaronder deze van The Chi-Lites. In eerste instantie maakt het weinig indruk, maar de plaat blijft terugkomen in de show door de jaren heen. Het is met name in de laatste paar jaren dat ik ben gaan hechten aan de plaat en nu 'past' hij helemaal in de set. Vreemd genoeg is de plaat nimmer in Engeland uitgebracht, berwijl de groep daar diverse grote hits heeft in de jaren zeventig. In Amerika strandt het onderaan in de Billboard Hot 100. In Nederland brengt de plaat het tot de Tipparade.
Tien jaar later mag de plaat alsnog de Week Spot zijn en afgelopen weekend ben ik al een beetje op een trip geweest terug naar deze bizarre weken in 2011. Ik kan me nauwelijks bevatten dat het alweer tien jaar geleden is. Zou het betekenen dat ik oud word? Ach welnee, dat zal wel niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten