Singles round-up: juni 5

En meteen door! Naar de derde aflevering van de tweede partij singles van deze maand en met het vooruitzicht op platen van Mark. Ik heb vanavond 'From The Catacombs' waargenomen voor mijn collega Lee en na deze show moet ik eerst wat adrenaline kwijt. Dat heb ik gedaan middels een openhartig interview op Youtube en ben nu dan helemaal klaar om me schrap te zetten voor de vijfde 'Singles round-up' van deze maand. De laatste negen singles waarvan eentje 'dubbel' is. Ik blijk deze al in de Nederlandse persing te hebben, maar de Duitse mag er naast komen staan. Ook omdat deze in een betere staat is dan de Nederlandse. Dan kan ik nu ook melden dat Massada tot de koffers is toegetreden en dat John Russell van woensdag gewoon in de gele bakken moet plaatsnemen. De komende negen singles komen allemaal in aanmerking voor de algemene collectie, hoewel ik bij eentje een lichte twijfel heb gehad. De draaitafels maken al overuren, maar mogen vanavond nog één keer in actie komen.

* Martika- Love... Thy Will Be Done (NL, Columbia, 1991)
Ik probeer het me voor de geest te krijgen zonder het archief van de computer in te duiken. Mijn gevoel zegt me dat ik het nummer middels onze non-stop jukebox of via een show van een collega voor het eerst heb gehoord. Of is het toch afkomstig uit de ''Summer Spirit Of 1991' van een paar jaar geleden? Hoe dan ook: Het is een nummer dat de afgelopen jaren al vaker is voorgekomen in mijn digitale speellijsten. Martika heeft dit nummer samen met Prince geschreven. Het bewijst andermaal dat Zijn Koninklijke Paarsheid prima in staat is om een popsong te schrijven, zoals hij ook al heeft bewezen met 'Manic Monday' van The Bangles. Erg fijn om deze eens op vinyl te hebben, ook al is het een beetje rumoerig op de achtergrond.

* Delbert McClinton- Giving It Up For Your Love (Duitsland, Capitol, 1980)
Het enthousiasme is van korte duur. Ik zie op het label dat het geschreven is door Jerry Williams, maar herken inmiddels ook wel de publicatiemaatschappijen van Swamp Dogg. Nee dus. Het betreft hier Jerry Lyn Williams, een man die veel heeft betekend voor de blues en country. 'Giving It Up For Your Love' is vooral erg 'southern' met alle stromingen die populair zijn in de zuidelijke staten. Het heeft iets 'Southen Soul' alsmede blues en country in zich en uiteindelijk categoriseer ik het onder 'lekkere muziek voor op een zondagavond' en niet voor de Blauwe Bak.

* Penny McLean- Lady Bump (Duitsland, Jupiter, 1975)
De enige plaat uit deze partij welke niet mag meedoen in de 'Eindstreep' want deze heb ik reeds in de Nederlandse persing. Toch is deze Duitse, met fotohoes, in een veel betere staat en mag dus blijven. Een lekker hilarisch nummer, vooral vanwege de 'krijs' in het refrein.

* One 2 Many- Downtown (Duitsland, A&M, 1988)
'Was het maar One 2 Many', denk ik woensdagavond nog als ik One Two pas heb gedraaid. 'Downtown' is een grote hit in huize Louwsma dankzij mijn broer en ik geloof dat hij het ooit ook voor me op een cassettebandje heeft gezet. Zo'n verrukkelijke plaat welke je nooit meer op de radio hoort? Bij het intro heb ik al kippenvel. Hoe heb ik de afgelopen 32 jaar zonder dit nummer kunnen overleven? Hij is anno 2021 nog mooier, als dat mogelijk is.

* Taja Sevelle- Love Is Contagious (Duitsland, Paisley Park, 1987)
Het refreintje is vooral blijven hangen en dat heeft een associatie met een vlot nummer en dus twijfel ik even bij het intro. Het blijkt toch te kloppen. Een downtempo nummer met een refrein dat ik nog erg goed kan herinneren. Het is uiteindelijk dus meer waardevol dan dat ik van tevoren had verwacht. Nee, ik heb allerminst spijt van het bezoek aan deze kringloop!

* Sister Sledge- Frankie (Duitsland, Atlantic, 1985)
Heb ik deze al? Dat zou ik mezelf hebben afgevraagd als ik vrijdagavond niet een opzet had gemaakt voor een eventuele radioshow. Het concept ga ik zeker nog eens gebruiken! Het is de bedoeling om in de 'geplande' show alleen Engelse jaren tachtig-hits te draaien en kom in de lijst 'Frankie' tegen van Sister Sledge. \ Heb ik deze plaat?', vraag ik mezelf af en kijk in de database. Nee dus. Wel aardig dat ik hem nu wel aan de lijst kan toevoegen. De zomer van 1985 is qua weer weinig florissant en de Louwsma's moeten het met dagtochtjes doen in plaats van een camping of een huisje. 'Frankie' brengt de herinnering aan deze vakantie naar boven.

* Thick Red Spot- Soft Sex (NL, Dureco, 1988)
Moet je eens kijken wat ik vind in mijn jaszak? Een ouderwetse gulden! Wat moet je daarmee doen in 2021? Ach, laten we hem in de Club 2000 gooien want ik reken toch niet op een prijs. Natuurlijk is mijn nieuwsgierigheid gewekt bij dit plaatje, maar weet tegelijk ook dat het he-le-maal niks gaat worden. De tweede beluistering werkt al iets beter dan de eerste. Het is een soort van synthpop-ding met een lekkere groove en met een erg lijzig zingende man en een vrouwelijke computerstem. Als de Club 2000 een munt van vijf gulden uitkeert, laat ik hem inlijsten. Geen wereldwonder, maar ik heb het minder gehoord.

* Maria Verano- Get Up (NL, EMI, 1980)
Deze heb ik zaterdag gedraaid ter afsluiting van het tweede uur 'Do The 45' en is ongezouten Eurodisco van de bovenste plank. Niets bijzonders.

* Will To Power- Freebaby (NL, Epic, 1988)
Ik word erg nostalgisch bij de aanblik van dit hoesje. Het komt vooral door de stickers van de V&D. Het zijn prijsstickers die uit vijf smalle strookjes bestaan. De prijs valt na verloop van tijd vanzelf van de hoes. Opvallend is hier dat het drie lagen prijsstrickers heeft gehad. Waarmee ik kan concluderen dat deze single een rijksdaalder heeft gekost. V&D rekent eerst 4,50 gulden voor een plaat als het de hitparade heeft verlaten en niet meer de 6,50 gulden van de eerste sticker mag kosten. Vervolgens worden ze een tijdje 2,50 en als het dan nog niet lukt, mag de plaat voor 1,95 weg. Vreemd dat Will To Power niet voor 4,50 is weggegaan, want het is immers een redelijke hit geweest. Uit dezelfde periode als One 2 Many, hoewel deze wel vaker tot mijn oren is gekomen in de afgelopen 32 jaar. De goeie ouwe tijd dat ik nog niet weet dat dit eigenlijk nummers van Peter Frampton en Lynyrd Skynyrd zijn. Toen ik nog een 'groentje' was. Inmiddels geef ik de voorkeuren aan de originelen en vind ik de medley een beetje 'meh'.