Singles round-up: juni 8

De afgelopen dagen ben ik nauwelijks buiten geweest. Het wil gewoon niet en bovendien is het me té warm voor een activiteit. Ik ben woensdagavond naar de winkel geweest en daarna nog een klein stukje gefietst. Feitelijk hetzelfde als wat ik zaterdag heb gefietst. Donderdagavond min of meer hetzelfde. Het boodschapje in Steenwijk wordt aldoor uitgesteld. Ik ben eerst van plan om vandaag te gaan, maar verwacht tegelijk bezoek van DHL met een pakketje. Dan wil ik wel thuis zijn... Uiteindelijk krijg ik bericht dat het tussen vijf en half zeven wordt bezorgd. Dat is al een teleurstelling omdat ik voor niets ben thuis gebleven tot vijf uur. Als de bezorger om kwart voor zeven nog niet aan de deur is geweest, word ik ongedurig. Ik besluit de groene brievenbus leeg te halen en... daar zit het pakketje in! Ik had dus helemaal niet thuis hoeven blijven. Nu zou ik morgen wel even naar Steenwijk willen want de coils zijn op en bovendien is het glaasje van één van de dampers stuk. Ik ben al een hele tijd niet bij de kringloop in Tuk geweest, maar verwacht daar niet zoveel te vinden. Ik draai nu nog even met de oude naalden want ik heb geen goede ervaringen met het wisselen van naalden vóór shows. Daar kan ik beter volgende week even voor gaan zitten. Nu de resterende negen singles van Mark.

* New York City- Quick, Fast, In A Hurry (UK, Polydor, 1973)
Dit is dezelfde groep als van 'I'm Doing Fine Now' op het RCA-label. 'Quick' is in Amerika blijkbaar uitgebracht op Chelsea en krijgt in Engeland dus een distributie als een Polydor. Bell en Creed zijn verantwoordelijk voor lekkere Philly-soul en dit is geen uitzondering op de regel. Een fraaie 'double-sider' want ook 'Reach Out' op de keerzijde is de moeite waard. De a-kant klinkt echter meer als een hit en geef ik ook de meeste kans van slagen in 'Do The 45'.

* Lou Pride- Phoney People (US, Gemco, 1973?)
De man van de Northern Soul-hit 'I'm Com'un Home In The Morn'un'. Het is niet bekend wanneer deze single precies is verschenen, wel staat het op een cd met alle opnames die hij van 1970 tot en met 1973 in Memphis en El Paso heeft gemaakt. Ik ga dus uit van 1973 als jaar voor 'Phoney People'. Eigenlijk adverteert Mark met de ballade-kant, maar ik reserveer de plaat voor 'Phoney People'. Dat ademt Memphis met het specifieke geluid van de drums en de blazers. Het koortje in het refrein en het handgeklap in tamboerijn in de coupletjes maken dit kantje tot een waar zuidelijk feestje. Niet te vergelijken met 'I'm Com'un Home In The Morn'un', maar wel erg smakelijk. De keerzijde heet 'We're Only Fooling Ourselves'. Dat bevalt me nu beter dan bij de eerste luisterbeurt. Ik kan opnieuw spreken van een 'double-sider'.

* Carl Sims- House Of Love (US, Paula, 1993)
In deze laatste aflevering gaan we nog even flink de moderne kant op! Ik ben er nog steeds niet over uit bij 'Recipe For Peace' van Bobby Patterson of deze in 1985 of 1992 is uitgebracht. Nu ik deze van Carl Sims bekijk, vermoed ik dat 1992 wel eens correct kan zijn. Het nostalgische roze Paula-label, onderdeel van Jewel, maakt dat je automatisch jaren zestig of zeventig verwacht. Dit plaatje van Carl Sims is echter helemaal nieuw in 1993. Het heeft wel een 'old school'-benadering en zou qua nummer uit de jaren zeventig en qua productie ook uit 1986 kunnen stammen. Volgende week gaat een nieuwe release op de post en dat is feitelijk een opname uit 1996. De collectie jaren tachtig groeit als kool en nu ben ik klaar om de laatste ontbrekende periode in mijn koffers op te vullen. 'You Keep Me Dreaming' op de keerzijde klinkt een stuk moderner dan 'House Of Love', maar nog altijd niet de muziek die je doorgaans op de radio hoort. Interessant plaatje!

* Stage IV- Just Another Guy (US, Millie, 1971)
Ik sta erom bekend dat ik met sommige dingen eindeloos kan dralen. Als ik dan wil toehappen, ben ik steevast te laat. Op 'Five A Day' moet je soms snel schakelen en dat is het geval als Mark deze van Stage IV aanbiedt. Een vorstelijke prijs maar de eerste klanken zijn meteen overtuigend en ik moet snel typen. Vervolgens krijg ik allemaal duimpjes omhoog van de 'grote' dj's en verzamelaars in de groep en weet ik dat ik goed heb gegokt. Dit is grootse crossover van de bovenste plank, zo'n plaatje waarbij ik anders zou vermoeden dat het honderden, zo niet duizenden, euro's zou moeten kosten. Gewoon onweerstaanbaar dit! 'Our World' op de keerzijde is minder ingetogen en waarschuwt ons voor het einde van de planeet. Ik had de plaat genoteerd als '1968', maar dit is té 'Ball Of Confusion' om uit 1968 te komen. Nog even nagekeken op 45cat en het is inderdaad uit 1971. 'Just Another Guy' blijft voor mij dé kant.

* The Staple Singers- Hold On To Your Dream (US, 20th Century Fox, 1981)
Vanmiddag heb ik nóg een jaren tachtig-single van The Staple Singers gereserveerd bij Mark en ook hiervan denk ik dat het over een paar weken in Uffelte zal zijn. Bij de volgende bestelling zitten ook platen waarmee ik geen maanden kan wachten. 'Hold On To Your Dream' wordt als een 'builder' beschreven en dan heb je meteen mijn aandacht. Komt ook nog eens bij dat je me altijd kan wekken voor de stem van Mavis Staples. Hoewel het geloof altijd zal blijven en ze niet opeens de tegengestelde boodschap vertolken, is het tekstueel meer maatschappij-gerelateerd en de algemene 'hoop' van vasthouden aan je dromen. Het is een jaren tachtig-productie en dus overdadige synthesizers, maar het levert een sfeerrijk geheel op. Desondanks niet echt de beloofde 'builder'. 'Cold And Windy Night' op de flip is zo mogelijk nog mooier gearrangeerd en opnieuw weer die stem van Mavis. De enige vrouw die me ooit weer eens terug in de kerk krijgt.

* The Sweethearts- You're Wearing Me Out (UK, Streetwave, 1985)
De jaren tachtig zijn de nieuwe jaren zestig aan het worden voor mij. Natuurlijk is op soul-gebied een hoop reut uitgebracht in het decennium, maar er valt zoveel te ontdekken. Daarbij kijk ik dan vooral naar de 'indie'-platen en het liefst zo 'lo-fi' mogelijk. The Sweethearts klinkt gewoon als een hit, punt uit. James en Butch Ingram zijn verantwoordelijk voor deze standaard-jaren tachtig-productie, maar... net als bij de jaren zestig en zeventig vergeten de 'big shot dj's' wel eens dat je ook gewoon nog plezier mag hebben op de dansvloer. Mark begrijpt dat en ik val dus als een blok voor dit aanstekelijke nummer. Niet essentieel maar wel leuk als je het voor weinig op de kop kan tikken.

* Jimmy Taylor- Jealousy (US, RSP, 1996?)
De catalogus van RSP is een zootje en de laatste single-met-jaartal is van 1994. Als er dan toch iets van volgorde in moet zitten, schat ik deze van Taylor op 1996. Volgens mij wordt dat jaartal ook genoemd in een Youtube-clip. Jimmy Taylor heeft in de vroege jaren negentig een groep met de naam The Jimmy Taylor Experience, maar 'Jealousy' wordt genoteerd als een solo-plaat. De bassdrum klinkt dermate mechanisch dat ik het in de midden jaren negentig plaats. Toch heeft 'Jealousy' een oude ziel en zou met organische drums misschien als een Stax-hit uit de vroege jaren zeventig kunnen klinken. Op de keerzijde staat de instrumentale versie, maar wie heeft het verlangen om de lelijke elektronische drums beter te beluisteren?

* Ultra-High Frequency- We're On The Right Track (US, Wand, 1973)
De stoomlocomotief is maar weer eens uit de remise gehaald voor het intro van deze plaat en bovendien weten ze de stoomfluit op een fraaie manier in te passen. Als de trein eenmaal goed op gang is, is het heerlijke Phillysoul in dezelfde hoek als New York City. Wie het fraaie arrangement nog eens beter wil beluisteren: De b-kant is instrumentaal.

* Bill Williams- Knock Out Your Half Steppin' (US, Jump Off, 1973?)
Wederom een vraagteken. Het Jump Off-label heeft in 1973 eveneens een single van Vee Gees uitgebracht (nee, geen tikfout, niet de gebroeders Gibb) zonder een catalogusnummer en met exact hetzelfde label. De maatschappij is actief in de eerste helft van de jaren zeventig en dus zou dit kunnen kloppen. Het klinkt als een funky Stax-opname van Joe Tex van omstreeks 1970 maar dan een stuk obscuurder en nog niet ontdekt door de massa. Ik voel aan alles dat deze plaat nog zijn hoogtepunt moet bereiken en ik help het graag een handje!