Het fietsavontuur van gisteren is als extraatje toegevoegd. Aanvankelijk is het de bedoeling om 'Het zilveren goud' en twee afleveringen 'Verzamelwoede' te doen. Qua singles maakt het niet zoveel verschil wanneer ik 'Het zilveren goud' doe. Het zijn immers allemaal plaatjes die ik vóór juni 1996 heb gekocht en gekregen. Met name in september en oktober gaan er nog heel volgen in deze serie. Op het gebied van de verhaaltjes heb ik natuurlijk nog 'het grote nieuws' en dat ga ik woensdag met jullie delen en wellicht twaalf singles in plaats van de gebruikelijke zes. Het 'grote nieuws' krijgt in juli en de maanden erop een vervolg. Nu ben ik opeens van plan om tweemaal een 'Verzamelwoede' aan jullie te presenteren. Volgend weekend dan de laatste twee afleveringen en dan kan ik gaan kijken naar de titels die niet in deze ronde aan bod zijn gekomen middels de Gele Bak Top 100. Ook daar moet ik nog even over nadenken voor wat betreft de planning van de berichten. Nu dan eerst de op een na laatste van de jaren tachtig-bakken en uiteraard bevat deze eveneens de jaren negentig en later.
De negende begint in september 2020 met 'Ik Voel Me Zo Verdomd Alleen' van Danny De Munk. Een plaatje dat ik ooit moet hebben gekregen, want ik kan me niet voorstellen dat ik hier ooit een gulden of een euro voor uit mijn broekzak heb getoverd. De bak wordt afgesloten met de live-versie van 'Are You Lonesome Tonight' van Elvis Presley. Uiteraard is dit een oudere opname. Het is de legendarische opname waarbij hij zingt 'When you gaze at your bald head and wish you had hair' en dan in een ooghoek iemand met een kale kop ziet zitten. De narcotische middelen zullen debet zijn aan de reden waarom hij in een lachstuip raakt. De single is in 1981 een hit en dat is de reden dat het in de jaren tachtig-bak staat. In juni 2021 begint de bak nog net een slag erger. Ik ben in 1990 op een rommelmarkt en kan alleen een bepaalde plaat bemachtigen als ik alle singles koop. Het bevat verschillende exemplaren van 'Het Knakworstenlied' van Albert Mol. Hoewel ik de meeste heb gemold in die tijd staat er nog eentje in de negende jaren tachtig-bak. Danny De Munk staat inmiddels op een 27e plek. 'Jij Daar!' van Petra & Co. is nu de laatste in de negende en is Elvis opgeschoven naar de 31e plek in de tiende jaren tachtig-bak. Artiesten en groepen met drie of meer singles zijn de volgende: The Nits (3), The No-Goods (3), Normaal (3), Sinead O'Connor (4), Odyssey (4), Orchestral Manoeuvres In The Dark (6), Robert Palmer (3), Pet Shop Boys (6), Tom Petty (3) en Pointer Sisters (3). Een top twaalf zou er op dit moment als volgt moeten uitzien.
1. Rooms On Fire - Stevie Nicks (EEG, EMI 006-20 3352 7, 1989)
2. The Train - The Nits (NL, CBS 654636 7, 1988)
3. This World Of Water - New Musik (NL, GTO GT268, 1980)
4. Attention To Me - The Nolans (NL, Epic EPC 9571, 1980)
5. What Have I Done To Deserve This - Pet Ship Boys & Dusty Springfield (EEG, Parlophone 1C 016 20 2000 7, 1987)
6. Dirty Work - Poison Girls (UK, Crass Records 421984/8, 1980)
7. The Days That Never Come - The No-Goods (NL, Kuriosa KUUR-001, 2002)
8. My Funny Valentine - Nico (UK, Beggars Banquet BEG 39, 1985)
9. A Face In The Crowd - Tom Petty (Duitsland, MCA 2292 57287 7, 1989)
10. Troy - Sinead O'Connor (Duitsland, Chrysalis/Ensign 109 634, 1987)
11. Johnny And Mary - Robert Palmer (NL, Island 102 243, 1980)
12. Maid Of Orleans - Orchestral Manoeuvres In The Dark (NL, Dindisc 103 894, 1981)
Zoals jullie ongetwijfeld zullen weten, heb ik een sterke band met The Moody Blues. Buiten dat ik ben groot gebracht met de ska van Madness en de hits uit de platenkoffers van mijn broers en zus is 'Nights In White Satin' in 1986 de sleutel naar het verleden. Een tijd die ik niet bewust, of zelfs onbewust, heb meegemaakt, maar waar opeens al mijn interesse naar uit gaat. De kennismaking met 'Nights' is niet de eerste keer dat ik het hoor, maar de eerste keer dat het me opvalt. Ik ben meteen gefascineerd vanwege het aparte orkest-geluid. Het blijkt de mellotron te zijn: Een voorloper van de synthesizer welke in de midden jaren zestig reeds antiek is als Mike Pinder van The Moody Blues eentje op de kop tikt. Het mechanische geluid van de versnelde en vertraagde banden met de vaak staccato overgangen. Dat is wat ik zo fijn vind aan de mellotron. Het instrument is ook prominent aanwezig op 'Maid Of Orleans' en dat is de reden waarom het in de top twaalf mag. De Nederlandse hoesjesmaker kijkt vol trots naar het ontwerp dat hij heeft gemaakt. De fraaie foto van Roobert Palmer met 'John And Mary' in rode letters. Dan krijgt hij te horen dat de titel eigenlijk 'Johnny And Mary' is. Met het gekozen lettertype en gepaste afstand tussen de letters eindigt de 'y' precies in de microfoonstandaard. En zo zit 'Johnny And Mary' verpakt in een hoesje dat melding maakt van 'John And Mary'. Ik heb gemengde gevoelens bij de jaren tachtig en weinig goede herinneringen aan de schooltijd. 'Troy' van Sinead O'Connor is zo'n plaatje dat me terugneemt naar de eerste maanden van de brugklas. Een tijd waarin ik me erg eenzaam voel. Ik leer 'Troy' dus pas op latere leeftijd waarderen, maar nog altijd geeft dit het 'koude' gevoel van 1987/88 weer.
Ik zit in 1990 tot over mijn oren in de jaren zestig en zeventig en het merendeel van wat ik op de radio hoor, kan me niet bekoren. Deze schade haal ik dertig jaar later in. Tom Petty is al een 'oudje' als deze eindelijk in de hitparade komt. In 1989 bereikt het niet de mainstream radio en 'Free Fallin' geeft in 1990 een eerste zetje voor Tom Petty. Dan ziet de platenmaatschappij opeens brood erin om 'A Face In The Crowd' opnieuw uit te brengen. Hoewel het geen grote hit zal worden, zal ik de plaat niet tegen komen in de rijksdaalder-bak van V&D of Looper, maar koop ik de plaat in oktober 1992 over van het Sneker café De Koopermolen. De 'L' op het hoesje verraadt dat de plaat zijn carrière is begonnen in de Ludabar. De kennismaking met 'My Funny Valentine' van Nico past bij het verhaal over de muskusrat van vorige week. Het is op de tweede dag van het avontuur als ik de blaren op mijn voeten loop van De Bilt via Utrecht en Nieuwegein naar Vianen. Ik zet een cassettebandje op dat ik een paar weken eerder op de fancy fair heb gekocht. Het zijn 'eigen opnames' van elpees en allemaal in de hoek van Velvet Underground. Als 'My Funny Valentine' begint, vermoed ik dat de batterijen van de walkman bijna leeg zijn. Ik gooi de oude weg en plaats nieuwe batterijen. Weer hetzelfde geluid. Zou ik dan een paar lege batterijen terug in het pakje hebben gestopt? Ik koop nieuwe bij een tankstation en weer de traag lopende walkman. Even een andere cassette proberen en deze draait op correcte snelheid. Nico's stem is flink gezakt in 1985 en de monotone begeleiding maakt dat het klinkt alsof de batterijen van de walkman leeg zijn. De single koop ik een paar jaar later op één van mijn vroegste Ebay-avonturen. De Nederpop is ook in deze top twaalf goed vertegenwoordigd! Ik begin eerst erg lokaal met The No-Goods. Twee jongemannen uit Meppel met een fascinatie voor jaren zestig en garagerock. Samen sleutelen ze een EP in elkaar welke de geuzennaam 'de rommelhok-EP' zal krijgen. Peter bespeelt zowel de basgitaar als de drums terwijl Mark alle gitaarpartijen en zang voor zijn rekening neemt. Het geheel wordt in een blender gestopt en het resultaat is een zéér mono klinkend plaatje. 'The Days That Never Come' is vanaf dag 1 dat ik de EP 'ontdek' de ultieme favoriet en is dat nog steeds. Geen idee of The No-Goods nog bestaan, de mannen zijn nog wel altijd actief met allerhande retro-bands.
In 'Van het concert des levens' heb ik het over de punker gehad die ik eigenlijk nooit ben geweest. Punk moet het liefste a-politiek zijn en het moet vooral schuren. Ik leer Crass pas omstreeks 2005 kennen en ben meteen 'fan'. Het is pure noise met liedjes hoewel de liedjesstructuren soms moeilijk te vinden zijn. Het Crass-label biedt tevens onderdak aan geestverwante groepen en artiesten. Poison Girls is al ietsje meer politiek getint en dan vooral in feministisch opzicht. Het wordt pas tegendraads als blijkt dat feminist Vi Subversa hetero is, getrouwd is geweest en kinderen heeft. Alles waar feministen doorgaans niets van willen weten. 'All Systems Go' is de subtitel van de single en het bevat twee tracks: 'Promenade Immortelle' en 'Dirty Work'. Het laatste nummer is een lekker bijtende tirade naar het mannelijk geslacht en de schreeuw van de feministen. Mooie muziek? Welnee! Kunst mag soms ook pijn doen. In juli 1987 stapt mijn zus in het huwelijksbootje en verlaat het ouderlijk huis. Daarmee komt een slaapkamer beschikbaar en besluit de familie tot een reorganisatie. Het betekent dat ik de ouderlijke slaapkamer voor mezelf krijg. Mijn broer gaat naar het kamertje van zus en onze ouders naar de oude gezamenlijke kamer van mijn broer en ik. Op de zaterdag van de interne verhuizing is 'What Have I Done To Deserve This' de Favorietschijf van de NCRV. Ik sta ook aan de vooravond van mijn loopbaan in het voortgezet onderwijs en dus voelt alles lekker fris aan als een nieuw begin. Dat gevoel krijg ik nog altijd bij het horen van deze plaat. The Nolans neemt me mee terug naar mijn kindertijd. Ik ben een jaar of vijf als 'Attention To Me' op de hitparade staat en veel in huize Louwsma is te horen. Geen idee of iemand in het gezin de single heeft, maar ik ben erg in mijn nopjes met de plaat.
Ik heb recent Jacques nog eens genoemd? Misschien in combinatie met 'Rendezvous 6:02' van UK of de opmerking dat Nederlandse Chrysalis-singles last hebben van 'cue burn'? Ik leer 'This World Of Water' eveneens waarderen dankzij de technicus van de lokale omroep in Sneek. De lokale omroep waar ik dolgraag aan de slag wil met een gouwe ouwe-programma maar dat nooit zal gebeuren. Het kost me de nodige zweetdruppels om de single op vinyl te bemachtigen. Het is weer dezelfde tijd als met Sinead O'Connor. De winters van 1987/88 en 1988/89 zijn gevallen waar ik geen warm gevoel bij krijg. The Nits heeft een soort van routine ontwikkeld om hun albums in het najaar uit te brengen en het is dus ook hartje winter als 'The Train' voor het eerst hoor. Ik mag het nummer meteen, zoals vaker bij platen van The Nits het geval is, en herinner me de plaat nog goed als ik hem in 1994 in Heerenveen tref. Het is bij de overdekte en permanente vlooienmarkt aan de Gedempte Molenwijk en deze single moet twee gulden kosten. Ik heb wel mindere dingen gekocht voor dat geld!
Muziek hoeft niet altijd perfect te zijn zoals jullie kunnen zien bij Poison Girls. Perfectie kan namelijk ook omslaan in erg vervelende en voorspellende muziek. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die het album niet meer kunnen horen, maar voor mij is 'Rumours' van Fleetwood Mac misschien wel de meest perfecte pop-plaat ooit gemaakt. Ieder kraakje en piepje op de plaat is zorgvuldig voorbereid en gearrangeerd. Er is niets dat aan het toeval wordt overgelaten. En dan hebben we nog de stem van Steviee Nicks. 'Rooms On Fire' is eveneens een plaat waarbij de toevalligheid de grote afwezige is geweest. Een messcherpe productie en een feest voor de oren, omdat in iedere seconde wel iets valt te beleven. De perfectie van 'Rooms On Fire' maakt dat dit plaatje de lijst mag aanvoeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten