De serie nadert het einde. Na deze aflevering heb ik nog twee jaren tachtig-bakken en elk eentje van de jaren zestig en zeventig. Deze wil de komende weken doen en dan neemt deze rubriek vakantie tot begin september. Dan ga ik ook weer beginnen met de reguliere uitzendingen van 'The Vinyl Countdown' met de drie bakken singles. Het brengt ons vandaag de achtste jaren zeventig-bak. Ik heb de platen vanmiddag al geselecteerd en in volgorde gezet, maar op ene of andere manier kan ik niet de inspiratie vinden om de platen te zoeken en op de foto te zetten. Vandaar dat ik dit vanavond heb gedaan en de top twaalf zou er alweer anders hebben uitgezien als ik mezelf dit had toegestaan. Ik hou het echter bij de twaalf die ik vanmiddag heb geselecteerd. Na september zijn er weer nieuwe kansen voor de plaatjes.
De achtste begint in september 2020 met Tom Fogerty nadat deze Creedence Clearwater Revival heeft verlaten. De laatste in de bak is 'Let Me Sing Your Blues Away' van The Grateful Dead. In juni 2021 trapt de bak af met 'Mermaid' van The Flock en staat Tom Fogerty op plek 15. 'Bombay' van Golden Earring is de hekkensluiter en Grateful Dead is de zestiende in de negende jaren zeventig-bak geworden. De groepen en artiesten met drie of meer singles: The Fortunes (5), Four Seasons (4), Fox (4), Free (6), Gloria Gaynor (11), Andy Gibb (3), Ginger Ale (3), Gary Glitter (7), Andrew Gold (3), Golden Earring (12) en Grand Funk (3). De top twaalf is als volgt en zoals eerder vandaag is besloten.
1. Nothing More - Fotheringay (NL, Island 6014 044, 1971)
2. She Flies On Strange Wings - Golden Earring (NL, Polydor 2001 237, 1971)
3. Railroad - Maurice Gibb (NL, Polydor 2058 013, 1970)
4. Follow You Follow Me - Genesis (NL, Charisma 6079 461, 1978)
5. Oceans Away - Philip Goodhand-Tait (NL, Chrysalis 6155 068, 1976)
6. Love Is All - Roger Glover & Guests (UK, Purple PUR 125, 1974)
7. Lydia - Dean Friedman (UK, Lifesong LS 403, 1978)
8. Silver Star - Four Seasons (NL, Warner Bros. WB 16761, 1975)
9. S-s-s-single Bed - Fox (NL, GTO 2099 157, 1976)
10. Long Hot Summer - Galaxy-Lin (NL, Polydor 2050 364, 1975)
11. It Takes All Night Long - Gary Glitter (UK, Arista ARISTA 85, 1976)
12. Reggae Down - Gramacks (Barbados, A3 3A 031, 1976)
We beginnen vandaag met een plaatje dat oorspronkelijk helemaal van Barbados komt. Ik koop het plaatje in 2016 en het begint pas te groeien als blijkt dat Gramacks een zeker aanzien heeft in de alternatieve reggae-scene in Engeland. Dat verneem ik weer via de eerder genoemde Baz. De plaat is duidelijk té reggae voor de Blauwe Bak, zeker omdat de keerzijde weer ongezouten Spouge is en dus blijft de plaat in de gele bakken. Wellicht dat ik ooit toch nog eens met een Caribische bak ga beginnen en dan is dit één van de eerste toevoegingen. Het verdient zonder meer een betere plek in mijn verzameling. Op elf wordt het pijnlijk. Of toch niet? Met name in Engeland wordt heel erg spastisch gedaan voor wat betreft het draaien of benoemen van Gary Glitter. Natuurlijk is het niet fraai wat de man op de kerfstok heeft, maar hem noemen of draaien heeft geen enkel effect. Gary is één van de vele artiesten die nooit een cent heeft gekregen voor zijn originele opnames. Hij is een gemakkelijke 'prooi'. Wat als had gebleken dat Pete Townshend schuldig was bevonden van bezit van kinderporno? Zouden we dan nooit meer The Who kunnen draaien? Er zijn weliswaar leuke alternatieven voor Gary Glitter en dus kan hem de zwarte piet helemaal worden toegespeeld. Je zou hem bij wijze van spreken over het hoofd kunnen zien in de glamrock, hoewel hij daar toch wel een wezenlijk onderdeel van is geweest. Ik zie muziek los van de artiest en zijn of haar persoonlijke hobby's. In dat oogpunt is 'It Takes All Night Long' domweg zijn beste single. Voor wie absoluut niet weet waar ik het over heb: Gary Glitter is veroordeeld voor het bezit van kinderporno. Op tien vinden we een plaatje dat de actualiteit kan worden. Wordt het een lange hete zomer? Als ik de vooruitzichten zie, bekruipt me het gevoel van 2013. Volgende week gaat de temperatuur zakken, maar... volgens de weerboeren komt het niet onder de twintig graden. Het is dus maar goed dat ik onlangs nog een nieuwe korte broek heb aangeschaft.
Fox heb ik eveneens in de Duitse persing en als ik me niet vergis, vermeldt deze het jaar '1975' op het label. Dat plaatje is een beetje krom getrokken en dus ben ik erg blij als ik deze Nederlandse tegenkom. Het plaatje is zeker in de afgelopen twee tot drie jaar enorm gegroeid bij mij. Four Seaons heb ik eveneens in de Engelse persing en ik heb me lang verbaasd over het label. Het is een rood Warner Bros.-label met een andere afbeelding dan de gebruikelijke palmbomen. Ik heb onlangs geleerd dat dit een tijdelijke actie is van de Engelse Warner Bros.-divisie. Deze vindt dat ze té weinig waardering krijgen van de Amerikaanse baas terwijl ze toch kassakrakers als Rod Stewart hebben aangeleverd. Ze zijn het moe om telkens platen te persen met palmbomen en besluiten een Engelse parodie te maken met een afbeelding van Brighton Pier. De actie loopt maar kort en heeft effect. Deze rode labels zijn nu erg gewild bij verzamelaars, naar het schijnt. Voor de foto kies ik toch maar voor de Nederlandse met fotohoes. Ik geloof dat het de Tros is die op een bepaald moment een hoekje vrij heeft gemaakt in de 'Gouden Uren' voor platen die je nóóit meer op de radio hoort. Daar hoor ik in 1990 of 1991 voor het eerst 'Lydia' van Dean Friedman. De single scharrel ik op in de zomer van 1994 en in Mossley heb ik de bijbehorende elpee een tijd lang in mijn kamer. Het beeld van een oudere vrouw en een jonge knaap. De laatste weet niet hoe om te gaan met haar, maar wil zoveel mogelijk bij haar zijn en probeert van haar te houden. Het voelt in 1998 een beetje biografisch aan, hoewel ik er 23 jaar later met meer afstand naar kan kijken. Dean Friedman is iemand die erg goed kan observeren en deze observaties in liedjes kan omzetten. Dat is een kwaliteit die ik altijd heb gewaardeerd. Zonder dat ze qua stijl iets met elkaar van doen hebben, heb ik hetzelfde met Swamp Dogg. Gewone alledaagse dingen worden opeens pure poëzie als ze worden benoemd door Friedman of Jerry Williams.
Roger Glover zou hoger kunnen staan, maar ik heb hem onlangs een plekje gegund met de eerste aflevering van 'Van het concert des levens'. Ik kies voor de foto voor de Engelse persing, maar eigenlijk maakt het geen verschil. Zowel de Nederlandse als Engelse hebben geen fotohoes. Het is erg vreemd dat 'Love Is All' nimmer een hit is geweest in Engeland en dat ik toch nog de Engelse persing heb weten te vinden. Philip Goodhand-Tait neemt me terug naar 2009 of 2010. Het is de tijd dat de Top 2000 op de radio is en ik het vooruitzicht heb dat ik op nieuwjaarsdag in 'T Pandje kan draaien. Als ik 'Oceans Away' hoor kan ik me zomaar voorstellen dat de plaat kan debuteren in de top tien, als het maar wordt aangedragen door een aansprekende persoonlijkheid. Ik heb hem in het begin ook nog wel eens als vrije keuze toegevoegd aan mijn lijstje, maar het heeft niet mogen baten. Het is in oktober of november 1990 als ik een verkoudheid voel aankomen. Ik heb wilde plannen om op de fiets naar Joure te gaan, maar kom niet verder dan een rommelmarkt in Sneek. Daar plukt iemand voor mijn neus de elpee 'Sergeant Pepper' uit de bak met elpees en koopt ineens alle elpees. De singles laat hij gelukkig ongemoeid. Genesis is één van de plaatjes die ik meeneem. Opnieuw een plaatje dat pas later is gaan groeien. Het is sinds mijn tijd bij Wolfman Radio dat ik ben gaan inzien hoe goed dit nummer werkelijk is. Als de concurrentie niet zo zwaar was geweest, had het wellicht in de top drie gekund.
Ik zou op dit moment gerust de nummers drie en vier willen omruilen, maar de foto is gemaakt. In 1970 valt The Bee Gees even tijdelijk uit elkaar. Robin Gibb is een jaar eerder al afgesplitst en eind 1969 verstrijkt ook de werkvergunning van drummer Colin Petersen. Barry neemt 'I'll Kiss Your Memory' op en Maurice brengt het country-achtige 'Railroad'. Wel een ontzettend sfeervol nummer en daardoor al ruim dertig jaar een favoriet in mijn collectie. Bij Golden Earring twijfel ik even tussen 'Back Home' en 'She Flies On Strange Wings'. De eerste vooral vanwege de herinneringen. Het staat eveneens op onze non-stop jukebox voor als er geen live-shows zijn en op de eerste zondag in Uffelte luister ik naar de show van Nicole. Als ze klaar is, speelt dit op de jukebox. 'Back Home' terwijl ik in de tuin zit van mijn nieuwe onderkomen in Uffelte... De stukjes vallen op een plek. 'She Flies On Strange Wings' heeft niet echte herinneringen hoewel ik de plaat ook al dertig jaar ken en heb. Ik heb iets met platen met rustige tussenstukken en wat dat betreft is 'Strange Wings' een ultieme plaat, ook omdat ik het rock-geluid zo lekker vind klinken. Het is de periode dat de Earrings weten dat ze op een bepaald niveau meedraaien, maar nog vóór dat ze doorbreken in Amerika en het geluid méér Amerikaans wordt.
Op nummer 1 zet ik zowaar een b-kantje. De a-kant, 'The Ballad Of Ned Kelly', heeft me nooit echt kunnen boeien. De b-kant des te meer. 'Nothing More' is een compositie van Sandy Denny. Het is vlak voordat ze haar elpee 'The North Star Grassman And The Ravens' zal opnemen, nog altijd één van mijn ultieme elpees ooit gemaakt. Fotheringay zorgt voor een fraaie folkrock-begeleiding maar verder zou 'Nothing More' niet hebben misstaan op 'North Star Grassman'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten