zondag 13 juni 2021

Verzamelwoede: Jaren 60 bak 11


Het fietstochtje is gisteren beperkt gebleven. Ik ben naar Havelte geweest en vervolgens een bochtje gefietst dat ik wel vaker doe de laatste tijd. Als je over enige verbeelding beschikt, kun je je op een bepaald moment indenken dat je in Limburg bent om vervolgens een kilometer verderop weer met beide benen in Drenthe te staan. Nu is het weer op zichzelf ook wel aantrekkelijk voor een fietstochtje en heb ik daar wel oren naar, maar durf nog niks te zeggen over prestatie of afstand. Het zal niet zo gek moeten gaan als twee weken geleden want dan moet ik het tijdens mijn radioshow bezuren. Nadat ik het eerste bakje koffie buiten heb genoten, wil ik wel even in de schaduw en ga wederom een muzikaal en schrijvend ontbijt van maken. Vandaag heb ik de elfde jaren zestig-bak te gast. Een bak vol contrasten want de nummer 1 en 12 zijn snel uitgezocht. De nummers 2 tot en met 11 is een flinke strijd.

In september 2020 trapt deze bak af met 'Hoots Mon' van Lord Rockingham's XI, een erg maf rock-nummer uit Schotland uit 1959. De schijf is een grote hit geweest in Engeland en zo kan het verkeren dat ik de plaat dubbel heb. De laatste in de bak had bijna in de top twaalf gestaan, maar... ik vermoed dat hij eveneens in de lijst heeft gestaan van de toenmalige bak 12. Dat hoef ik eigenlijk niet eens op te zoeken. De laatste in de elfde is de originele Nederlandse Ariola-persing van 'Days Of Pearly Spencer' van David McWilliams welke helaas niet te draaien is. Dat wil zeggen... de eerste eigenaar is creatief geweest en heeft op de b-kant een kuil in het vinyl gemaakt waardoor op de kant van 'Pearly' een bobbel zit. Om te draaien ben ik erg in mijn nopjes met de Engelse heruitgave die Albert me een paar jaar geleden heeft gestuurd, maar ik zou deze toch nog eens op de Ariola met het Nederlandse fotohoesje moeten hebben. Dat heet verzamelen? Tegenwoordig trapt Little Bob & Big Clyde de elfde jaren zestig-bak af. Een plaatje dat het vrij goed lijkt te doen in de soul en deze moet ik nog eens aan een inspectie onderwerpen. 'Moest Dat Nou' van de Martino's is tegenwoordig de hekkensluiter. Artiesten en groepen met drie of meer singles in deze bak zijn: Los Bravos (4), Los Machucambos (4), Love Affair (4), Love Sculpture (3), Lovin' Spoonful (9), Lulu (3), Neil MacArthur (4), Miriam Makeba (3), Mamas & The Papas (8), Manfred Mann (11), Marbles (3), Imca Marina (4), Marmalade (3), Dean Martin (5), Maskers (3), Kenneth McKellar (3) en Scott McKenzie (4). De top twaalf ziet er, na lang beraad, als volgt uit.

1. Seagull - Love Sculpture (NL, Parlophone 5C 006-90631 M, 1969)

2. Twelve Thirty - The Mamas & The Papas (Canada, RCA Victor D-4099, 1967)

3. Rainbow Valley - The Love Affair (NL, CBS 3366, 1968)

4. Fox On The Run - Manfred Mann (Duitsland, Fontana 267 906 TF, 1969)

5. Rain On The Roof - The Lovin' Spoonful (NL, Kama Sutra 618 010, 1966)

6. The Highway Code - The Master Singers (UK, Parlophone R 5428, 1966)

7. Bring A Little Lovin' - Los Bravos (US, London Great Hits 5N-59011, 1968, re: 197?)

8. She's Not There - Neil MacArthur (NL, Deram, DM 225, 1969)

9. San Francisco - Scott McKenzie (NL, CBS 2816, 1967)

10. Lovin' Things - The Marmalade (NL, CBS 3412, 1968)

11. Upon A Painted Ocean - Barry McGuire (Duitsland, RCA Victor 45-9670, 1966)

12. Don't Waste My Time - John Mayall (Duitsland, Polydor 59351, 1969)

Moet John Mayall helemaal onderaan? Is dat vanaf het moment duidelijk? Nou nee... ik heb in eerste instantie David McWilliams daar staan, maar heb het gevoel dat ik een plaat mis. Dan kijk ik nog eens en zie ik dat ik nota bene de nummer 1 niet eens in de lijst heb staan. Ik backspace David McWilliams weg en tik vrij ongemerkt John Mayall. Ach, buiten de top vijf zijn de posities inwisselbaar en hangt het af van mijn huidige stemming. Het stamt uit de periode dat ook John Mayall tracht nieuwe manieren te vinden om de blues actueel te houden voor de jaren zeventig en deze 'experimentele' platen zijn erg de moeite waard. Eric Clapton, Peter Green en Mick Taylor mogen in 1969 allemaal hun plek hebben gevonden in de rock, maar anno 1969/70 heeft Mayall een zeer sterke band met uitmuntende muzikanten. Op elf vinden we 'een opvolger van' welke precies zo klinkt als de grote hit, maar dan ietsje meer uptempo en eigenlijk net even leuker. Toch kan ik me heel goed voorstellen dat de Nederlandse koper na maanden 'Eve Of Destruction' dit 'Upon A Painted Ocean' aan zich voorbij heeft laten gaan. De Amerikaanse folkrock van omstreeks 1965 is al bij de geboorte stervende. 'Marie, there's a man in the closet'. Dat is de bonus als je je centen investeert in de originele single. Het intro is uit latere elpee- en cd-opnames geknipt. Een plat Schots accent want The Marmalade komt van origine uit Schotland. De nummers 9 en 10 zijn beide eveneens onderdeel van grapjes op de radio. Ik zeg bij The Marmalade altijd dat het de deftige voorloper is van The Jam. Dat komt voort uit een discussie die we ooit hebben gehad over het verschil tussen marmalade en jam. Natuurlijk heeft het met toegevoegde zoetstoffen te maken en vruchtenschillen, maar de Wolfman Radio-conclusie is dat marmalade gewoon deftige jam is.

Het mopje over Scott McKenzie is niet van mezelf, maar heb ik overgenomen van een collega. Hij vervangt in ieder nummer over San Francisco de naam door Sam Plank's Disco. Vijf gulden voor Scott McKenzie is een hoop geld in 1991 en ook nu zou ik nog maar net drie euro hebben betaald voor een Minter en toch heeft deze specifieke single meerdere elementen waarom ik geen spijt heb. Ten eerste is dit een Nederlandse CBS uit 1967 met het 'hartje' in het label. Die zie je niet vaak en al helemaal niet in geval van internationale artiesten. Zo heb ik vorig jaar nog 'Here I Go Again' van Ray Charles gekocht vanwege dit accessoire. Bovendien heeft mijn exemplaar nog het originele prijsstickertje op de hoes. Dat kost in 1967 vier gulden en een kwartje bij de Sneker radiozaak Minkema. Het is geen geheim dat ik een groot liefhebber ben van de stem van Colin Blunstone? Als The Zombies in 1968 besluit er een punt achter te zetten, probeert Colin het aanvankelijk als Neil MacArthur. Het is vooral om het verworven succes in Amerika van The Zombies vast te houden. Met Mike Hurst neemt hij deze eigenwijze versie op van de oude Zombies-hit. Ik heb vorig jaar nog eens de videoclip gezien en zou ook zomaar verliefd kunnen worden op de dame die er niet is. Toch is het succes voor Neil MacArthur gelimiteerd en verlaat hij kortstondig de muziekbusiness om in 1972 onder eigen naam een geslaagde comeback te maken. Bij Los Bravos zit ik even te twijfelen. Albert heeft me een paar jaar geleden verrast met 'Going Nowhere' welke ook erg goed smaakt, maar uiteindelijk kies ik toch voor 'Bring A Little Lovin'. Oorspronkelijk een nummer van The Easybeats en ook hun versie mag er zijn.

'Weet je wat ik heb gevonden?'. Baz is dusdanig meubilair geworden in onze chatroom dat we hem officieel hebben aangesteld als medewerker. Hij doet nog geen shows, maar is wel verantwoordelijk voor een aantal fraaie photoshops voor showposters. Overigens is het niet zijn echte naam en er is niemand die zijn echte naam lijkt te kennen. Het is dankzij zijn vlekkeloze imitatie van Basil uit 'Fawlty Towers' dat vrienden en familie hem Baz zijn gaan noemen. Naast het onderhouden van een indrukwekkende collectie ska en reggae heeft Baz ook zijn platenhandel. In geval van The Master Singers valt hij van de ene verbazing in de andere. 'Erg raar, een koor dat de verkeersregels zingt. Ik ga hem je opsturen!'. En zo heb ik hier de bizarre Engelse hit van The Master Singers. Het is het semi-klassieke zangkoortje van George Martin dat de brochure met de verkeersregels heeft ontvangen van het verkeersbureau en de tekst in een zanglijn heeft vastgelegd. Moeilijk te beschrijven, want het is acapella. Niet een gigantisch 'mooie' plaat, maar wel lekker eigenwijs! In de zomer van 1989 vieren we andermaal de vakantie in Denemarken en mijn oudste broer neemt een cassettebandje op met 'verzoekplaten'. Veel jaren zestig en zeventig. Het zijn de plaatjes die hij omstreeks 1982 voor stuivers en dubbeltjes op de vlooienmarkt heeft gekocht. Die tijd heb ik dus nét gemist. In 1989 zijn platen al een kwartje en voor twee gulden kun je een Mint-plaat met fotohoes bemachtigen. Een maand nadat Henk het voor me op tape heeft gezet, koop ik deze voor twee gulden in de beschreven staat met fotohoes. Alle 'defecten' die de plaat heeft opgelopen, is door mijn gebruik in de afgelopen 32 jaar. Hoewel het ding zeker twintig draaitafels heeft gezien met wisselende kwaliteit naalden klinkt die nog erg goed! Als ik naar de platenbeurs in Steenwijk fiets in november 2019 heb ik een paar singles in het achterhoofd. 'Ragamuffin Man' van Manfred Mann zit daar ook bij, maar die heb ik nog niet gevonden. Wel tref ik deze 'Fox On The Run' voor vijf euro's in een prachtige staat. De andere is 'This Wheel's On Fire' van Julie Driscoll & Brian Auger en die koop ik voor ietsje meer van dezelfde dealer. Even verderop is de plaat vier euro goedkoper, maar vooruit maar... Vakantieherinneringen? Ik zet het nummer op cassette als ik logeer bij Kees in de zomer van 1999. De cassette is echter onlosmakelijk verbonden met de zondag ná de vakantie. Ik loop dan van Mossley naar Ashton-under-Lyne waar ik aanvankelijk een kerkdienst wil bijwonen, maar ik beleef religieuze ervaringen als ik op een braderie uit kom.

'Heb je nog platen waar je naar op zoek bent?'. Die vraag heb ik gisteren nog gehad van Albert. Welnu, in deze top twaalf had ook 'Everlasting Love' kunnen staan, hoewel mijn voorkeur toch al gauw uit gaat naar 'Rainbow Valley'. Mijn oude 'Everlasting Love' is in 2009 slachtoffer geworden van het 'kiwi-incident'.. Hij speelt op zichzelf nog prima, alleen heb ik een verschrikkelijk vuile naald na afloop. Het hoesje is al vernield door de eerste eigenaar. De originele Nederlandse met fotohoes staat ergens nog op een zoeklijstje. Ik heb eventueel 'Rainbow Valley' als ruilmateriaal want deze heb ik dubbel. Horewel The Love Affair het later nog een paar maal heeft geprobeerd met platen die sprekend op 'Everlasting Love' lijken, is 'Rainbow Valley' niet bepaald een logische opvolger. Ik heb ooit nog eens geprobeerd te ontdekken wie de vrouwenstem vertolkt, maar dat is nergens genoteerd. De zomer van 1999 is ook de zomer van de zonsverduistering. In een colonne van opvallende auto's (waaronder een voormalige ambulance en een brandweerauto) naar Kaiserslautern om het natuurverschijnsel mee te maken. Ik heb hier een paar jaar geleden nog over geschreven (Woensdag 6 augustus 2014: 'Achter de wolken verdwijnt de zon'). Dat heb ik intussen nog eens gelezen. Keurig verwoord! The Mamas & The Papas heb ik daarnaast eind 2010 in de 'Opruiming' gehad. Dat gaat zelfs nog gedetailleerder met de namen van de boosdoeners. Ik ken 'Twelve-Thirty' al sinds 1991 en staat even lang op mijn verlanglijstje. Het staat eveneens op de cd, hoewel de stemmige muziek van The Mamas & The Papas té rustig is om boven de lawaaierige Mercedes-diesel uit te komen. Ruim twintig jaar na de eclips tref ik de single op de eerste vakantiedag in 2019. Is het de laatste keer op de camping geweest? Ik moet bekennen dat het afgelopen jaar ook wel goed is bevallen in een bed & breakfast. We zullen het meemaken...

In de afgelopen jaren ben ik geregeld twintig jaar terug in de tijd gegaan. Dat is vooral aardig om te doen in de ADM-tijd en de perikelen in Engeland. De fietstocht heb ik niet eens meer afgemaakt en sindsdien is het stil. Twintig jaar geleden is het weer even 'mis' en kies ik min of meer voor een zwervend bestaan. Daar zit nog best een aardig verhaaltje in en wellicht dat ik dit nog eens met jullie ga delen. Ik verblijf in deze tijd vooral in de bosrijke omgeving van Breda. Wat dit met de nummer 1 heeft te maken? Op zichzelf weinig. De connectie wil ik domweg niet uitleggen, maar feit is wel dat 'Seagull' voor me is gaan 'leven' in 2001. Paul Korda is een Engelse protestzanger die nooit de status van Donovan of Bob Dylan heeft kunnen bereiken, maar intussen wel dit indrukwekkende nummer schrijft. Zijn origineel is een beetje 'meh', maar laat dit maar over aan Dave Edmunds en zijn kornuiten. Zij weten het zeer dramatisch te brengen en het past bij het nummer. 'Seagull' is geïnspireerd op een nieuwsbericht van een gezonken olietanker en hoe de schuit de giftige inhoud in zee heeft laten lekken. Moeder zeemeeuw danst haar laatste dans, met olie in de veren, voor het oog van haar kinderen. Ik krijg nog altijd kippenvel van het nummer. Ik heb de Nederlandse single met de Duitse fotohoes. Ooit had ik ook de Duitse single maar die is in 2001 gesneuveld. De Nederlandse heeft al in 1993 zijn beste tijd gehad, maar desondanks doe ik het er mee. Het is de ongekroonde nummer 1 in deze aflevering van 'Verzamelwoede'.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten