Coronasokken. De spellingscontrole keurt het woord af. Een Coronasleutelhanger wordt wel goedgekeurd en deze heb ik al tien jaar. Het restant van een sleutelkoord, hoe 2009, van het biermerk. Het koord is zoek, maar de sleutelhanger is aan het sleutelbos gebleven. Wat zijn dan de Coronasokken? Ik leef met maat 48 op grote voet en kan slechts op een paar plekken in de regio aan betaalbare sokken komen. Als in december de harde lockdown in zet, ben ik eigenlijk net weer toe aan sokken. Die haal ik uiteraard het liefste op de plek waar ik ze altijd koop. Ik ben niet zuinig om verzendkosten te betalen, maar liever handje contantje bij de kassa nadat ik drie keer heb gecontroleerd of ik de goede maat heb. Inmiddels is het zover dat ik geen sok meer kan vinden waarbij de grote teen niet door het gat past en wordt het tijd om nieuwe sokken te halen. Ik heb begrepen dat Steenwijk koopzondag heeft en dus fiets ik straks naar de Scapino aldaar en kan ook meteen een clearomizer halen bij Primera. De spellingscontrole keurt de meeste boodschappen af en dus ga ik maar snel verder met de 'Verzamelwoede' dat mijn poging tot ontbijt mag ondersteunen. Vandaag eerst de laatste van de jaren zeventig. De twaalf singles heb ik afgelopen nacht al uitgekozen, de top twaalf heb ik zojuist gemaakt.
In de oude vorm trapt de elfde van de jaren zeventig af met een plaatje dat we recent nog hebben gehad in 'Het zilveren goud'. Het is 'Autumn Leaves' van Jon-Wite Group. Een plaatje dat ik een paar jaar geleden nog eens heb geprobeerd en ook een blauwe maandag in de reserve-Blauwe Bak heeft gestaan. Het is namelijk een heel klein beetje soul-achtig in mijn herinnering. De laatste in de bak is voor een single waarbij de verwachtingen in 2011 hooggespannen zijn: 'I (Who Have Nothing)' van Liquid Smoke. Radio Veronica heeft in de vroege jaren zeventig een jingle waarin een 'I Love You' is te horen. Volgens het cd-boekje van de 'Veronica Story' zou dat 'I love you' uit dit nummer moeten komen van Liquid Smoke. Ik herken het er niet in. Ik heb kort geleden nog ontdekt dat 'Sweet Talkin' Guy' van The Chiffons geen Engelse persing is, maar afkomstig uit Zuid Afrika en ik had dit kunnen weten. Deze van Liquid Smoke komt uit dezelfde partij en is eveneens afkomstig uit dit land. In juni 2021 begint de elfde bak met de Nederlandse persing van 'Sky High' van Jigsaw. De Duitse persing staat als laatste in de tiende. Jon-Wite Group is dan de 23e single in de bak. De bak besluit nu met 'Power To The People' van John Lennon en Liquid Smoke is de vijfentwintigste in de twaalfde bak.
De groepen en artiesten met drie of meer singles zijn als volgt: Judge Dread (4), Kayak (5), KC & The Sunshine Band (8), Carole King (3), Jonathan King (3), Kiss (5), Mac & Katie Kissoon (7 inclusief solo-single van Mac), Gladys Knight & The Pips (4), John Kongos (3), Amanda Lear (3), Led Zeppelin (3), Lemming (3) en John Lennon (7).. De top twaalf ziet er als volgt uit:
1. Sundown - Gordon Lightfoot (NL, Reprise REP-14 353, 1974)
2. Face Of Love - D.C. LaRue (Frankrijk, Pyramid PR.140.214, 1976)
3. Cat Food - King Crimson (NL, Stateside 5C 006-91380 M, 1970)
4. See See The Sun - Kayak (NL, EMI 5C 006-24865, 1973)
5. Who Do You Love - Juicy Lucy (NL, Vertigo 6059 001, 1970)
6. Over The Hills And Far Away - Led Zeppelin (NL, Atlantic ATL 10328, 1973)
7. The Thrill Is Gone - B.B. King (NL, Stateside 5C 006-91097 M, 1970)
8. Celluloid Heroes - The Kinks (UK, RCA Victor RCA 2299, 1972)
9. Sufferer - The Kingstonians (NL, Negram NG-167, 1970)
10. Run For Home - Lindisfarne (NL, Mercury 6007 177, 1978)
11. Big Seven - Judge Dread (UK, Big Shot BI-613, 1972)
12. Planet Of Love - Lemming (NL, Polydor 2050 370, 1975)
We beginnen op eigen bodem met de rockband Lemming. Dat heeft in 1973 en 1974 enig succes met de singles 'Father John' en 'Lucifera' en verdwijnt dan langzaam van het toneel. Toch zal de groep tot in de jaren tachtig actief blijven en is 'I'll Take You Back' uit 1981 nog een echte favoriet voor mij. Ten tijde van 'Planet Of Love' is Lemming de gimmicks ontstegen en blijft compromisloze stevige rock over, een beetje in de stijl van de Engelse Sweet dus met de nog altijd aanwezige glam. Ik koop deze van Lemmin in 1991 bij Sunrise en dat is rond dezelfde tijd als wanneer ik 'Big Eight' van Judge Dread koop voor een gulden. 'Big Six' komt ook al eens bij me wonen, maar het is pas eind 1997 als ik meer over Judge Dread leer kennen. Als ik net in York ben gearriveerd, zie ik dat de man die avond optreedt in Leeds. Het zal één van zijn laatste optredens zijn geweest want kort daarop overlijdt Judge Dread. In Mossley kom ik vervolgens 'Big Six' en 'Big Seven' tegen op het Big Shot-label. 'Big Seven' moest ooit vijf pond hebben gekost in Mossley. Dat staat op de prijssticker van Mayer Hardware. Het vermeldt het oude adres waar Chris, een bestuurslid van de Emmaus in Mossley, zijn winkel heeft gehad. 'Big Six' is als Engelse Big Shot al een tijd zoek, de Nederlandse Trojan heb ik intussen wel. Ik ben nog op zoek naar 'Up With The Cock', maar vooralsnog is 'Big Seven' mijn favoriet van de Judge Dread-singles. Ik 'mis' nog altijd een hoop platen en 'Lady Eleanor' van Lindisfarne is daar eentje van. Het is overigens de Engelse Old Gold en misschien moest ik mezelf nog eens trakteren op de originele persing. Tegenwoordig heb ik 'Run For Home' tweemaal in de bak staan. De Nederlandse met fotohoes, hier gebruikt, en de Engelse persing. De laatste draai ik over het algemeen het meest.
Begin 1993 zoek ik bij Klaas van Golden Years een partijtje uit dat hij zojuist heeft overgenomen. De singles zijn allemaal ex-jukebox en een 'mixed bag'. Ik ben wel geïnteresseerd in een Negram-single van The Kingstonians. Thuis gekomen blijkt het Jamaicaanse reggae te zijn. Helaas is de plaat ernstig krom getrokken, maar wil desondanks nog wel draaien. Een paar jaar later tref ik dezelfde single met fotohoes voor vijftig cent bij de kringloop in Steenwijk. Ik weet echter pas sinds een paar jaar van de waarde van de plaat dankzij mijn Schotse maat Baz. Hij noemt opeens idiote bedragen in de chatroom als ik de plaat draai. Ik heb hem de oude beloofd, voor nop natuurlijk! Met fotohoes is het ding al gauw een paar honderd waard onder verzamelaars en dj's van klassieke reggae. Ik kies hier voor de b-kant welke op Jamaica ook als aparte single is verschenen. Deze Engelse persing van The Kinks heeft betere tijden gekend. Voordat ik een single ga toevoegen aan mijn winkelmandje op Discogs, moet ik eerst even afwachten hoe het gaat met de Engelse bestellingen. Vanaf 1 juli zal ook invoerbelasting moeten worden betaald over producten van minder dan 22 euro. Afgelopen dinsdag heb ik van negen tot elf 'Tuesday Night Music Club' gedaan omdat mijn Engelse collega voetbal wil kijken. Om elf uur neemt een Amerikaanse collega over met zijn bluesshow. Geen kwaad woord over Four en zijn show, maar na een uurtje ben ik de blues helemaal zat. Als je me op dat moment met één plaatje blij kon maken, dan zou het 'The Thrill Is Gone' van B.B. King moeten zijn. Wat een opname!
Ik heb keuze uit 'Bron-Y-Aur Stomp', 'Immigrant Song' en 'Over The Hills And Far Away' en kies dan voor de laatste. Als ik echter op 33 toeren moet kiezen, dan zou ik eerder voor 'Led Zeppelin III' dan 'The Houses Of The Holy' gaan. Elpees doen echter niet mee in de 'Verzamelwoede' en dus zet ik deze van Led Zep op nummer zes in de top twaalf. 'Sappig Loesje'. Dat is de titel van het allereerste bericht op Soul-xotica op 2 maart 2010. Ik zit dan te ontbijten en luister intussen naar singles uit de bak die ik recent heb mee gehad naar een optreden. 'Er zijn dagen dat ik me als 'Who Do You Love' voel'. Deze dagen zijn elf jaar later nog altijd aanwezig. Gelukkig maar! Met Lemming hebben we Nederland al gehad, maar vooruit: Ik kan niet om Kayak heen. Over een paar weken of maanden zal ik dit uitleggen in 'Van het concert des levens'. Ik werk in de eerste maanden van 1995 een korte tijd als conciërge op een basisschool. Een van de onderwijzers kom ik een paar maanden later tegen als ik net een hoop van zijn oude singles heb gekocht op de plaatselijke rommelmarkt. Daar zit ook deze van Kayak tussen. Het is opnieuw weer de aanwezigheid van de mellotron dat mijn hart doet smelten bij dit nummer.
Ik kijk mezelf strak aan in de spiegel. 'We zetten King Crimson ditmaal niet op 1'. Ik vind het erg streng van mezelf, maar vooruit... het is nog de enige redactievergadering die ik erop na hou. Ja, King Crimson is een jaar geleden al nummer 1 geweest in de Gele Bak Top 100 en heeft inmiddels de bijbelstatus in de collectie. Oh, dat is een goede! Ik kan straks wellicht ook in Steenwijk kijken voor een broekriem. Deze heb ik in oktober 2019 eveneens nodig als ik de kringloop binnenstap. Ik vind geen riem, maar wel deze van King Crimson. Beter zelfs! In deze kringloop hebben ze eerder dat jaar een hele hoop platen weggekieperd of in één keer verkocht. Gelukkig ben ik op tijd geweest met D.C. LaRue. Welnu, hier hebben we een lastige...? 'Face Of Love', oorspronkelijk een b-kant, klinkt als 'Oh Baby' van Wayne Miran & The Rush Release uit de Blauwe Bak. Het is té 'left field' voor disco en toch heeft het iets. Ik loop hier al jaren bij te twijfelen of ik deze niet in de Blauwe Bak moet zetten, maar vooralsnog staat het in de jaren zeventig. Het is in 1977 echter zo'n grote discotheken-hit gebleken dat het zelfs even in de vaderlandse Top 40 heeft gestaan.
Bij de nummer 1 heb ik het wederom moeilijk. Niet dat King Crimson nog een rol speelt, maar ik moet een keuze maken tussen twee grote favorieten van Gordon Lightfoot. 'If You Could Read My Mind' reken ik tot één van mijn meest favoriete platen aller tijden en eigenlijk maakt het niet uit in welke uitvoering. Zelfs de disco-versie van Viola Wills smaakt me erg goed. Het wordt uiteindelijk toch 'Sundown', maar ik vind ze beide eigenlijk even goed. Bovendien heb ik de laatste in een fotohoesje en dat staat wel zo leuk op de foto?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten