Ergens zou het ooit de bedoeling zijn geweest om een heel groot deel van deze serie vóór mijn 46e verjaardag te volbrengen. Dat is inmiddels zes weken geleden en momenteel lijkt het alsof ik een deeltje per maand doe. In dit tempo ben ik vier jaar bezig. Enfin, we zullen zien hoe de serie zich verder zal gaan voltrekken. In 1977 lig ik overigens nog in de luiers. Of... is die periode al voorbij als je twee jaar oud bent? Tja, ik heb zelf geen kinderen... Feit is wel dat ik verschrikkelijk laat ben met zindelijk worden. Het is me gisteren eindelijk gelukt... Nee, dat is een grapje, maar de stap van pot naar wc is even groot als dat de eerste stap op de maan een 'leap for the mankind' is. De pot domineert bij een muzikale herinnering uit 1978 en dus komen we dit binnenkort opnieuw tegen. Evenals 1976 heb ik ook totaal geen herinnering aan 1977, maar waar bij het eerste jaar nog eens het verhaal over de hond ter oren is gekomen, is 1977 bijna onbesproken gebleven in de familiegeschiedenis. Mijn zus weet zich nog te herinneren dat ze op het nieuws hoort over het overlijden van Elvis, maar er is verder niemand 'fan' van The King in huize Louwsma en dus heeft het verder weinig impact. In 1977 stijgt ook de punk naar een hoogtepunt in Engeland en wellicht is dat een aanknopingspunt voor een verhaal. Hoe zit het nu met Gerrit de punker?
Onze oude radiobaas doet iedere vrijdagavond van negen tot elf zijn punkshow. Daar is hij in 2020 tijdelijk mee gestopt en nu doet hij het eens in de twee weken. Mijn collega Lee pakt dan de overige weken. Ik ben geen wekelijkse luisteraar maar schakel wel eens in als Wolf de uitzending doet. Vooral omdat hij de punk net zoals mij benadert. Non-conformistisch, wars van politiek en vooral tegen het establishment ongegeneerd dronken worden voor de microfoon en vloeken als een scheepsjongen. Met alle respect voor mijn collega Lee, maar deze giet een politiek sausje erover heen en dat haalt bij mij het enthousiasme weg. Punk is niet links of rechts, maar dwars tegen de stroom in. Als het koningshuis massaal zou worden uitgekotst, zou een punker opeens erg koninklijk gezind moeten worden. Helaas is het tegendeel waar in Engeland en klinkt 'God Save The Queen' van Sex Pistols nog altijd even cynisch. Ik heb in 1996 op het punt gestaan om me bij een folkpunkband te voegen en bevind mezelf niet veel later in de Amsterdamse kraakscene. Ik heb het verschillende malen geprobeerd met de punk, maar het wil niet echt. Ik ksn muziek niet gebruiken om alleen maar meer kwaad te worden. Ik gebruik muziek juist om rustig te worden, het liefste helemaal stil en in een eigen wereldje met de melodie en de zanglijnen. Op een vrijdag- of zaterdagavond kan het best leuk zijn in de kroeg of de club om even snoeiharde punk te moeten horen, maar thuis of op de koptelefoon heb ik daar geen behoefte aan. Bovendien is punk sinds 1977 erg politiek geworden daar waar het juist universeel en tegendraads moest zijn. Een legendarische herinnering uit de punkshow van Wolf is als hij een scheldkanonnade begint over David Cameron. Hij heeft dan gemist dat Theresa May reeds twee maanden de taak heeft overgenomen...
Met Gerrit als punker gaat het dus al jaren niet meer zo goed, als er ooit sprake is geweest van eenzelfde Gerrit als punker. Het jaar 1977 is echter ook het jaar van 'Rumours' van Fleetwood Mac, maar ik leer dat album pas in 2000 kennen. De Moody Blues hebben in 1977 nog altijd 'vrij'. Justin Hayward maakt 'Songwriter' welke ik wel op vinyl heb, maar waar ik nooit veel mee heb gekund. 'Natural Avenue' van John Lodge heb ik nog altijd niet op vinyl en dat zal ongetwijfeld hetzelfde verhaal worden, hoewel de single 'Say You Love Me' adembenemend mooi is. Wat is dan de plaat uit 1977 welke het vroegste een impact maakt op mijn leven? Dan kom ik uit bij Supertramp. Als ik zeven ben heeft Supertramp een grote hit met 'It's Raining Again'. Even later zal wijlen Alfred Lagarde een show doen op Veronica. Heet het 'Schoolplein'? Het gebruikt in ieder geval een stuk uit de brug van 'School' van Supertramp voor de leader. In 1989 ben ik vertrouwd genoeg geraakt met de naam Supertramp als ik 'Free As A Bird' uit een uitverkoopbak haal. Rond dezelfde tijd doet het NCRV-radioprogramma 'Elpee Pop' een special van een uur en dit is één van de shows die op cassette vastleg. Het wordt een ontdekkingstocht, hoewel de dingen eenvoudiger worden als in 1990 'The Very Best Of' op cd uitkomt en Supertramp terug op de radio brengt.
Het gros van de elpees waar ik in de jaren negentig niet genoeg van kan krijgen, laat me tegenwoordig koud. In geval van The Moody Blues kan ik de elpees bijna dromen en zie ik sinds de eeuwwisselingen geen heil erin om de platen nog opnieuw op te zetten. Supertramp is een liefde voor het leven gebleken. 'Crime Of The Century' is nog altijd een beetje pijnlijk om naar te luisteren. Het neemt me onder andere terug naar de eerste weken in York. De liefde voor Supertramp is nooit ver weg geweest, maar wellicht heb ik toch het ene en het andere te danken aan Tame Impala. Op zijn laatste plaat 'leent' hij de elektrische piano van Supertramp en dit doet me opnieuw luisteren naar de platen van de Engelse groep. Ditmaal ook de platen van vóór 'Crime Of The Century'. Lang leve het digitale tijdperk! Als 'Crime Of The Century' me niet zo neerslachtig zou laten voelen, denk ik dat 'Even In The Quietest Moments' één van mijn ultieme Supertramp-platen is. Met 'Crisis? What Crisis' op een derde plek achter 'Crime Of The Century'.
Op muzikaal gebied is het nog stil in huize Louwsma. Mijn oudste broer krijgt in 1977 een transistorradio. Ik weet niet of het een verjaardagcadeau is of dat hij hem zelf heeft opgespaard. Ik kan de radio nog helemaal voor de geest halen en zelfs de doos waar het ding in zit verpakt. Het is een zwarte Philips en gemaakt voor het leven. Een jaar of tien later staat het ding nog altijd geluid uit te spugen in de veestal in Denemarken. In 1978 zal hij beginnen met plaatjes kopen en kan voor mij de muzikale educatie beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten