Hoewel ik alle dagen heb moeten werken, is de herfstvakantie voor de regio weer achter de rug en moet ik ook maar weer het werk aanvaarden. Nee, ik heb het dan niet over het werk in de post of op de radio, maar specifiek het werk tot betrekking van Soul-xotica. Ik ben een beetje achterop schema geraakt, maar alles is onder controle. Ik heb precies in gedachten wat ik de komende tijd aan berichten wil doen. Natuurlijk de vaste rubrieken, twee afleveringen van 'Verzamelwoede' in het weekend en ook nog een 'gezellig' verhaal waarbij ik weer eens twintig jaar terug in de tijd ga. Vervolgens moet ik binnenkort ook nog eens vier jaar terug in de tijd voor 'Rondom 10' en zo kan de lol niet op. Deze week begint 'Het zilveren goud' weer een wekelijkse rubriek te worden. In oktober 1995 tel ik anno 2020 zeventien singles (terwijl dat volgens mijn herinnering tientallen moeten zijn geweest?). Aanvankelijk wil ik die in twee afleveringen doen, maar omdat november ook gevuld gaat worden met zes singles per aflevering, neem ik deze maand alvast een voorschotje. Vandaag de eerste zes van oktober 1995.
De afgelopen maanden zijn de verhaaltjes bij 'Het zilveren goud' wel eens 'pijnlijk' geweest en ook de komende maanden ontkom ik er niet aan. Toch moet ik achteraf concluderen dat een betere tijd op me wacht. In oktober 1995 heb ik daar nog weinig besef van. Laten we het vandaag eens hebben over het werk. Ik heb begin dit jaar mijn baantje als conciërge op een basisschool naar de filistijnen geholpen en ben vervolgens erin geluisd voor wat betreft het schoonmaken van de openbare toiletgebouwen. Na mijn vakantie in september is dat afgelopen. Niet alleen heeft iemand anders de taak op zich genomen en houdt deze zich wel aan de routine en de discipline. Bovendien loopt het alweer op het einde van het toeristenseizoen en dan met name in Heeg dat vooral populair is onder jongeren. De 'functie' die daarop volgt, kan ik nauwelijks als functie omschrijven. Het is vooral 'straf'. Ik moet worden gestraft voor de reden dat ik het conciërge-werk heb laten stuk lopen, herhaaldelijk een grote bek heb opgezet tegenover mijn consulente en dat ik de schoonmaak van de toiletten niet naar behoeven heb gedaan. Ik word iedere ochtend om een bepaalde tijd verwacht op het kantoor in Heeg. Daar moet ik vervolgens acht uur blijven zonder dat bekend is wat ik in de tussentijd mag doen. Het kantoor zit in een bedrijvengebouw en naast een paar lokale ondernemers herbergt het een piepkleine kringloopwinkel. Dat herinnert me nu opeens aan een single die ik deze maand nog kan toevoegen aan 'Het zilveren goud'. Het is de enige single in de winkel. De laatste aflevering zou anders vijf singles hebben gehad, maar nu kan ik drie afleveringen van zes singles presenteren.
In het begin is het nog wel lollig. Windows 95 is net geïntroduceerd en aangezien er een extra computer is op kantoor en ik geen andere taak krijg toegeschoven, neem ik plek achter deze machine en knal een floppydisk vol met muzikale verhalen en de kaartenbak uit het blote hoofd. Totdat Johan (niet zijn echte naam) mij verbiedt om nog plaats te nemen achter de computer. Johan is dan mijn tijdelijke consulent en degene die zich heeft opgeworpen om mij 'stevig aan te pakken' en discipline bij te brengen. De helft van de tijd zit hij op het gemeentehuis en kan hij niet zien wat ik in de tussentijd doe. Als hij dan langs komt, is het meteen bal! Moet ik overigens worden gestraft? Zelf vind ik van niet. Okay, anno 2020 kan ik de basisschool wel relativeren, maar ben nog altijd niet te spreken over de wijze hoe ik in de toiletten ben terecht gekomen. Op een gegeven ogenblik krijg ik een taak! Ik moet bij binnenkomst afwassen en de kantine voorbereiden voor de koffiepauze. De overige pauzes worden weer verzorgd door de dames die als vrijwilliger werken bij de kringloopwinkel. Als ik eens ongevraagd 's middags ga afwassen en koffie zetten, krijg ik meteen weer op mijn donder van Johan. Ik mag gewoon niks doen!
Dan is het een donderdagmiddag en Johan komt weer langs. Ik beklaag me over het feit dat ik niks mag doen. 'Ga de ramen maar wassen', zegt hij. Ik ga met een emmer sop en wisser en spons naar buiten en neem de ruiten onder handen. De zon schijnt pal op de ramen en wat krijg je dan? Juist, strepen! Volgens mij volstrekte logica. Als Johan het ziet, springt hij zowat uit zijn vel. 'Je gaat nu de ramen streeploos wassen en anders kom je morgen voor straf terug'. Voor de goede orde: Op vrijdag heb ik altijd mijn vrije dag. Deze dag zou bijvoorbeeld benut kunnen worden om eventuele sollicitaties te doen en om uit dit sociale vangnet te komen. Volgens mij kan niemand mij verplichten die dag te komen werken? Als ik thuis kom en het verhaal doe, gebeurt iets dat ik niet zou hebben verwacht. 'Ik ga vanavond wel even met Johan praten', zegt mijn vader. In eerste instantie schrik ik, want mijn ouders weten immers niet alles wat er is gebeurd in de afgelopen maanden. Toch hoef ik niet bang te zijn want 'heit' heeft iets voor me gedaan waar ik hem de zondag na de begrafenis nog dankbaar voor ben. Wat hij precies allemaal heeft gezegd tegen Johan zal ik nooit weten. Feit is wel dat deze sinds dat telefoongesprek uiterst rustig is tegenover me en niet meer durft om me 'stevig aan te pakken'. O ja, ik hoef de vrijdag ook niet terug te komen om de ramen te lappen!
2287 Paranoimia-Art Of Noise (Duitsland, Chrysalis, 1986)
2288 I Want You To Be My Baby-Billie Davis (Spanje, Decca, 1968)
2289 Angelique-André Van Duin (NL, CNR, 1972)
2290 Why Can't I Touch You-Ronnie Dyson (NL, CBS, 1970)
2291 Let's Go To San Francisco-The Flower Pot Men (België, Deram, 1967)
2292 Desire-Future World Orchestra (NL, Dureco, 1981)
Ik ga volgende week of de week erna wellicht meer schrijven over dit bewuste weekend. Tot een jaar geleden twijfel ik zeer wanneer dit weekend heeft plaatsgevonden. Aanvankelijk denk ik aan februari 1995 maar dan is opeens een hele kleine herinnering welke maakt dat dit waarschijnlijk oktober is geweest. Wat ik ook weet is dat ik toen een enorme berg singles heb gekocht, maar ik kan anno 2020 slechts zeventien herleiden naar deze maand. De singles zijn allemaal nog in de staat zoals ik ze in 1995 heb gekocht en dus veelal zonder hoes. Billie Davis staat in het uiterste begin van de Blauwe Bak nog in de dj-bak maar even later wordt deze afgewisseld door de aanstekelijke cover van The Blue Diamonds. Inmiddels staan beide weer in de jaren zestig-bak waar ze ook thuis horen. Van The Flower Pot Men heb ik in 2012 een beter Nederlands exemplaar met fotohoes overgenomen van Peter van Singlehoesjes.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten