Even de voet op de rem. Ik voel reeds een paar dagen dat het steeds zwaarder wordt om uit bed te stappen en ik verlang naar het weekend. Vanmorgen heb ik besloten vanavond even vrijaf te nemen voor wat betreft 'Do The 45' en verder zou ik in eerste instantie ook wilde plannen hebben gehad voor morgenmiddag. Ook dat doen we niet! In plaats daarvan wil ik morgen naar het bos en het begin van de herfst vieren. Hoewel de singles sinds woensdag in Uffelte liggen, heb ik alleen donderdagochtend een paar singles gedraaid. Mijn hoofd staat er niet naar en dus leg ik ze aan de kant. 'Do The 45' komt in zicht en eigenlijk zou ik daar wel een paar nieuwe aanwinsten moeten draaien? Dat gaat nu even niet door en dus kan ik vanavond met het eerste (en wellicht ook het tweede) deel van de 'Singles round-up' beginnen. De drie Record Store Day-singles zijn nog onderweg. Met dit trio zijn er 29 singles en deze ga ik in vier afleveringen behandelen. De apparatuur kan aan want ik heb het gevoel dat ik nu wel in de 'mood' ben voor een poepje soul en disco.
* Ashford & Simpson- I'm Determined (US, Warner Bros., 1973)
Het is twee weken geleden dat ik voor het eerst dit plaatje hoor van Ashford & Simpson. Ik ben dan ook benieuwd als ik 'Don't Cost You Nothing' vind bij de kringloopwinkel, maar deze voldoet niet aan mijn eisen. 'Get Out Your Handkerchief', een b-kantje uit 1981, staat wel sinds jaar en dag in de koffers. Ik noem de singles weer bij de titel waardoor ik in de eerste plaats de plaat reserveer. In geval van Ashford & Simpson is het de b-kant, maar de a-kant is niets minder. Het echtpaar heeft vele Motown-composities op haar naam staan en de a-kant, '(I'd Know You) Anywhere', is vooral in de traditie van de grote Motown-nummers. Ik zit nu zelfs even te twijfelen want 'Determined' heb ik gekocht vanwege het 'building' effect, maar lijk uiteindelijk toch meer te gaan voor het iets meer commerciële 'Anywhere'. Enfin, het is pas de tweede keer dat ik de plaat draai en ik gun beide kanten alle tijd om aan me te groeien.
* Buck- I Can't Quit Your Love (US, Playboy, 1975)
Altijd wel weer bijzonder om een plaat te vinden op het Playboy-label. Het is inderdaad het concern van Hugh Hefner dat vooral rond 1975 een catalogus bouwt van 'algemene' popmuziek. Ik heb de jaren zeventig-update van 'Sweeter As The Days Go By' van Major Lance op dit label in de Blauwe Bak staan. Ook ben ik bijzonder trots op een vroege Manke Nelis-single op hetzelfde Playboy-label, maar dat heeft dan weer meer met de originele Playboy-business te maken. Ik vermoed dat Buck de afkorting is van Ray Buckner die de b-kant heeft geschreven. 'I Can't Quit Your Love' klinkt als een potentiële discohit, maar dan met de leuke crossover-achtige overgangen welke je zelden tegenkomt bij de hits. Het maakt het juist zo geschikt voor de Blauwe Bak. 'Heaven Help Us' is meer funky en ik vind het niet bepaald een vooruitgang. Voordat ik iemand aanspoor om alle Playboy-singles op te kopen, het voelt bijzonder om eentje te treffen, maar ze zijn verre van zeldzaam! Sterker nog: Er is ook veel onverteerbare country-reut en oninteressante pop uitgebracht op het label. De schuine hollandstalige plaatjes op Playboy zijn daarentegen altijd welkom!
* Vernon Burch- Loving You Gets Better With Time (UK, United Artists, 1975)
Ik leer Burch op muzikaal vlak kennen in 2015 als ik in 'Tuesday Night Music Club' een rubriek heb: 'Sample vs. Original'. Daarbij speur ik vooral naar platen die meerdere samples bevatten en, zonder de uiteindelijke titel te noemen, tracht ik de plaat op te bouwen met de originelen van de samples. Vernon Burch komt voorbij in de aflevering met 'Harder, Better, Faster, Stronger' van Daft Punk. Het is een typische funk-ster en ik zou hem niet verwachten bij Mark op de pagina. Ik ben blij verrast als ik 'Loving You' hoor. Een beetje jazzy met een knipoog naar Stevie Wonder maar met een heerlijk nummer dat ik wel wil laten groeien. De prijs is okay en... het is de Engelse persing. De a-kant heet 'Ain't Gonna Tell Nobody' en is pure funk. Ach, voor een zacht prijsje zou ik niet teleurgesteld zijn geweest, maar hier gaat het me echt om de b-kant.
* The Fifth Revelation- Make Up Your Mind (US, Epic, 1973)
Dit nummer is geschreven en geproduceerd door Barrett Strong, de Motown-ster van 'Money'. Hier komt Strong op de proppen met een geluid dat vooral doet denken aan Norman Whitfield-producties. Dramatisch orkest met allemaal kleine effecten op de achtergrond waardoor het erg ruimtelijk wordt. Voor wie er niet genoeg van kan krijgen: Op de keerzijde staat een extra uitgebreide instrumentale versie van het nummer, maar ik hou het bij de gezongen versie. Het moet nog wel even groeien.
* Five Stairsteps- Change Of Pace (US, Windy C, 1967)
Er gaan dagen voorbij dat ik even kijk bij de vijf titels van Mark en al gauw weer met iets anders bezig ben. Een enkele keer is iedere titel een winnaar en dat is het geval op de dag dat hij deze van Five Stairsteps in de aanbieding heeft. 'Light crackle' is acceptabel voor een plaat van meer dan vijftig jaar oud en daar is de prijs ook naar. De gebroeders Burke worden vooral geroemd vanwege de ballades en toch heb ik een lichte voorkeur voor de meer upbeat tunes van het gezelschap. 'Change Of Pace' is wat dat betreft een feestelijke stamper zoals ik die in 2012 aan de lopende band heb gekocht. 'The Touch Of You' is de eigenlijke a-kant en deze is lastig te duiden voor mij. Het arrangement van Curtis Mayfield is luid en bij vlagen een beetje overdreven. De harmoniezang van de Burkes is een speciaal onderdeel. Net zoals in 'Under The Spell' van The Burke Family grenst het aan onzuiver en toch kan ik jullie garanderen dat het zuiver moet zijn want anders zet Mayfield niet zijn handtekening eronder. Twee contrasterende kanten, maar ik reken het als een 'double-sider'.
* Tony Fox- Give It All Up Tonight (US, Emerald City, 1980)
Het oogt obscuur maar in werkelijkheid is Emerald City een onderdeel van het machtige Atlantic-concern. Naar het schijnt is Tony Fox 'hot' in Engeland sinds een paar jaar en 'Give It All Up Tonight' vliegt bij Mark de winkel uit. Het is vrij rechttoe rechtaan disco maar dan met iets meer soulvolle zang dan menig disco-hit. Woensdagavond kon ik de plaat niet waarderen, maar het voelt nu beter aan. Niet zo gek want het is zaterdagavond en eigenlijk hoor ik op de dansvloer te staan.
* Donald Height- You've Got To Be A Believer (US, Shout, 1968)
Ik heb net een stukje van de b-kant gehoord en dat is niet gek. De a-kant is echter de reden van aanschaf en dat is de kant die het best past in de Carib-scene. Bij het intro is al bekend dat we hier met iets bijzonders krijgen te maken en tegen het einde wordt nog eens extra uitgepakt met het arrangement. Intussen zingt Donald het eelt van zijn zolen, bijgestaan in het refrein door een dameskoortje. Ik zou het in 2012 nog voor onmogelijk hebben gehouden, maar anno 2020 lust ik wel soep hiervan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten