En we gaan onverminderd verder omdat het kan. Ik heb immers op maandag vrij sinds een paar weken en ik heb al 'Tuesday Night Music Club' compleet voor morgen. We komen meteen bij een 'lastige' bak uit. Mijn vinyl-hobby is begonnen met The Moody Blues en met name het werk uit de jaren zestig en dat staat anno 2020 in de twaalfde jaren zestig-bak. Toch valt het reuze mee om een favoriet uit te zoeken van de band hoewel ik daarmee wel andere uitstekende singles tekort mee doe. Verder staan ook een aantal andere grote favorieten in deze bak en een paar met leuke herinneringen. Ik denk dat de volgende top twaalf daarvan een fraaie dwarsdoorsnede vormt.. Veiligheidsgordels vast en daar gaan we!
The Moody Blues is de band die mijn enthousiasme voor de jaren zestig en zeventig aanwakkert en daarmee reken ik hen verantwoordelijk voor de verzameling die ik nu heb. Toch verflauwt de meeste interesse na een paar jaar. Dat zal in dit geval zo rond 1993 zijn gebeurd. Maar toch... iedere keer als ik een plaat van The Moodies tegenkom die ik nog niet heb, dan zal deze in de verzameling moeten komen. Ruim dertig jaar later mis ik alleen nog een paar uit de vroege rhythm & blues-periode van de groep. Ik heb daar vrede mee. Als ik ze nog eens voor een leuke prijs tegenkom, zal ik ze zeker niet laten liggen. Ik ben daarentegen niet actief aan het speuren op Discogs of Marktplaats. Het zal geen verrassing zijn dat The Moody Blues een flink deel in beslag neemt in deze betreffende bak. Ik tel maar liefst veertien singles, maar... daar zitten ook afwijkende persingen tussen. Zo heb ik zowel 'Go Now' als 'Nights In White Satin' in drie verschillende persingen. De bak begint trouwens met de heruitgave van David McWilliams' 'Days Of Pearly Spencer' en eindigt met een plaatje dat afgelopen zomer nog is langsgekomen in 'Het zilveren goud': 'Je T'Aime Over 25 Jaar' van Nol & Marie. Andere uitschieters in deze bak zijn Sergio Mendes & Brasil '66 (5), The Monkees (10) en The Motions (5). De top twaalf moet er als volgt uit zien.
1. Watching And Waiting - The Moody Blues (NL, Threshold TH 21 000, 1969)
2. Days Of Pearly Spencer - David McWilliams (UK, EMI EMI 2877, 1967, re: 1978)
3. The Good, The Bad And The Ugly - Hugo Montenegro, His Orchestra And Chorus (UK, RCA Victor RCA 1727, 1968)
4. Every Step I Take - The Motions (NL, Havoc SH 121, 1966)
5. Only A Fool - The Mighty Sparrow with Byron Lee & The Dragonaires (NL, Mata-Hari MH 143-1 02, 1969)
6. Sorrow - The Merseys (NL, Fontana 267 575 TF, 1966)
7. Blackberry Way - The Move (UK, Regal Zonophone RZ 3015, 1968)
8. My Boy Lollipop - Millie (NL, Fontana YF 278702, 1964)
9. Everybody's Talkin' - Nilsson (Duitsland, RCA Victor 47-9544, 1969)
10. Pleasant Valley Sunday - THe Monkees (US, Colgems 66-1007, 1967)
11. Pretty World - Sergio Mendes & Brasil '66 (US, A&M 1049, 1969)
12. They're Coming To Take Me Away, Ha, Haaa! - Napoleon XIV (NL, Warner Bros. 5831, 1966)
Wie bekend is met mijn radio-uitzendingen weet dat ik het vaak over Napoleon heb. In navolging van collega's bij Wolfman Radio heb ik sinds een paar jaar ook een producent aangenomen die je de schuld kan geven als het in de soep loopt. Als eerbetoon aan Napoleon zet ik deze op nummer twaalf. Ik ben de afgelopen jaren door een aantal exemplaren van de single gegaan. De eerste koop ik ergens in de nieuw eeuw in Leeuwarden, de tweede krijg ik van Marianne en de derde? Geen idee waar ik deze vandaan heb, maar hij is in een puike conditie! Ik heb zojuist even drie minuten met een grote glimlach op mijn gezicht zitten luisteren. Ik heb de releasedatum van Sergio Mendes nodig en op 45cat staat een link naar de Youtube-clip. Natuurlijk, het is muzak van de bovenste plank, maar Lani Hall heeft zo'n lekkere stem. De verzameling begint aanvankelijk met het bij elkaar sprokkelen van de hits uit het 'Hitdossier' en 'Pleasant Valley Sunday' is één van de weinige platen welke slechts één week op nummer 40 heeft gestaan. Ik vind de single in 2001 bij mijn kortstondige 'return' in De Bilt. Ik koop mijn eerste exemplaar van Nilsson op een bizarre dag. Het is een donderdag in 1991 en de volgende dag zal ik te horen krijgen dat ik ben gezakt voor het LEAO-examen. Ofwel: Dat is de verwachting. Uiteindelijk zal ik krijgen te horen dat ik, hakken over de sloot, ben geslaagd en dat is achteraf niet terecht! Foutje bedankt! Millie neemt me terug naar de vrijdag in de vakantie in 2015. Ik ga dan op de fiets van Sleen naar het Cuby-museum in Grolloo. Bij binnenkomst in het dorp blief ik koffie en de theetuin heeft ook wat tweedehands spullen te koop. Daar vind ik de Engelse persing van Millie, maar ik gebruik voor de foto het aantrekkelijke fotohoesje van de Nederlandse. Ik maak kennis met The Move tijdens een roerige periode in 1991. Mijn moeder ligt in het ziekenhuis en ik verblijf een paar weken bij mijn zus en zwager. Mijn zwager heeft een elpee met jaren zestig-hits welke ik regelmatig draai in deze periode en The Move is daarbij een plaatje dat ik nog niet ken. Ik mag volgend jaar of het jaar erna gaan gokken wanneer ik de plaat heb gekocht. Dat moet in 1996 of 1997 zijn geweest.
The Merseys koop ik op de tweede platenbeurs in De Singel in Zwolle in 2016. Eerder dat jaar zal ik de 'foute' show waarnemen voor een radio-collega als het nieuws komt dat David Bowie is overleden. Een paar uur voor de uiteindelijke show ga ik diep graven. De vergunning laat niet meer dan vier nummers per artiest toe en dus moet ik zoeken naar covers, originelen en artiesten die je kan linken aan Bowie. Ik start de show met 'Sorrow' van The Merseys. The Mighty Sparrow heb ik gisteravond nog gedraaid, maar dan van de Trojan-heruitgave van 1977. De originele Mata-Hari vind ik in de zomer van 2011 bij mijn bezoek aan Leiden. Het nummer neemt me terug naar de zomer van 1990 als ik de Trojan net heb aangeschaft. Twee maanden geleden heb ik geschreven over de vakantie in Limburg en hoe dit op het laatst letterlijk in het water viel. Welnu, The Motions is één van de singles die ik in Maastricht heb gekocht terwijl de wolken nog lang niet zijn opgedroogd.
Hugo Montenegro neemt me terug naar de kroegoptredens uit het verleden. Ik heb de single overigens van Gypsy Bill Williams gekregen. Het is zo'n fijne afsluiter van een avondje vinyl in de kroeg. Een uur later fluit iedereen 'The Good, The Bad And The Ugly' en maakt het werkelijk niet uit welke andere parels je hebt gedraaid. Ik heb al jaren een fascinatie voor het werk van David McWilliams en dat begint met 'Pearly Spencer'. Ik koop in 1993 de Nederlandse Ariola uit 1967 maar deze heeft een beschadiging in het intro. Albert bezorgt me een paar jaar geleden deze fraaie Engelse heruitgave waardoor ik het nummer eindelijk in zijn geheel kan draaien.
Het zal geen verrassing zijn dat The Moody Blues bovenaan staat? Ik twijfel nog even tussen 'Watching And Waiting' en 'Nights In White Satin' omdat de laatste de hobby in werking heeft gezet. Toch is dat plaatje wat mij betreft zo 'overplayed' dat die de komende tien jaar even niet meer hoeft. Decca zit in 1969 Justin Hayward achter de kont aan. Hij moet een tweede 'Nights In White Satin' schrijven zodat het succes verderkan worden uitgemolken. Als Hayward samen met Ray Thomas 'Watching And Waiting' heeft geschreven, voelt dat als de nieuwe 'Nights'. Het wordt als eerste single uitgebracht van het album 'To Our Children's Children's Children' (op het splinternieuwe eigen Threshold-label) en The Moodies houden vol spanning de hitlijsten in de gaten. Geen spoor van 'Watching And Waiting' te bekennen buiten dat het een tijdje in onze Tipparade staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten