Normaal gesproken hebben we ieder jaar in het tweede weekend van november 'The Big One' op Wolfman Radio. Een driedaags ska-festival voor het goede doel. In 2020 is niets meer normaal en vanzelfsprekend kan een festival als dit geen plaats hebben in dit jaar. Omdat Wolfman Radio tien jaar bestaat en we daar toch even bij stil willen staan, doen we dit weekend opnieuw een marathon van 52 uren. Of eigenlijk zelfs 53 uren omdat de klok een uur terug gaat. Één show van 53 uren lang met de verschillende presentatoren die elkaar afwisselen. Het begint morgenavond om negen uur 'onze tijd' en duurt tot zondagavond een uur. Ikzelf neem zes uren voor mijn rekening: Zaterdag van 23.00 tot 02.00 uur, zondagmorgen van negen tot elf en zondagavond van elf tot middernacht. Ik verwacht dat het publiceren zich zal beperken tot afleveringen van 'Verzamelwoede' want die kan ik moeiteloos schrijven met de radio op de achtergrond. Vanavond dan eerst het kwartet Week Spots van de afgelopen vier jaren.
2016: Girl-Bloodstone (1972)
Ben ik nu 's ochtends voor de laatste keer naar Nijeveen geweest om de sleutel in te leveren? Of is het stiekem een week later? Mijn herinnering laat me hier even in de steek. Ik weet wel dat het schitterend voorjaarsweer is. Praktisch gezien zomer want volgens mij kan ik naar Meppel fietsen op korte mouwen. Deze dag zoek ik een nieuwe koelkast en gasfornuis uit, maar ga ook langs de kringloopwinkels. Daarbij reken ik dan ook De Tafel. Op het laatste adres vind ik deze single van Bloodstone. Ik heb dan reeds een paar maanden 'Natural High' in de bakken staan en weet nog goed dat ik erg heb staan twijfelen bij deze single. Voor je het weet is het immers weer zo'n 'traag ding'? Dat blijkt 'Girl' allerminst te zijn. Het is eerder in de stijl van The Temptations van rond dezelfde tijd. Toch weet ik in het begin nog niet goed wat ik met de plaat moet beginnen, maar dan doen de 'Vakantiemixen' hun werk. In de zomer groeit het uit tot een favoriet en in oktober gun ik de plaat de Week Spot. Hij staat inmiddels in de reserve-Blauwe Bak naast 'Natural High'. 'Never Let You Go' staat echter wel in de koffers.
2017: That's What I Get For Loving You-J., J. & G. (1972)
Als ik terug kijk op de voorbije jaren dan is 2017 desondanks een 'lastig' jaar dat ik niet graag opnieuw zou willen beleven. Toch heeft het ook zijn charmes. Qua geld is het een beetje in de war en dat maakt dat ik flink moet bezuinigen op de vinylhobby. Ik moet opeens weer net zo kritisch worden als in de late jaren tachtig met vijf gulden zakgeld. Het levert bijzondere platen op, met name die uit de handel van Mark. Een plaat moet me heel goed bevallen, wil ik het kunnen permitteren. J., J. & G. is zo'n plaat waarbij ik me kwaad kan maken. Ik zie wekelijks platen voorbij komen op het internet waar ik nog niet eens een euro voor zou willen betalen. Deze gaan echter voor bedragen waar ik niet eens aan hoef te denken. Deze 'builder' van J., J. & G. blijft echter spotgoedkoop. Voor veel dj's betekent een dure plaat kwaliteit en dat betekent dat J., J. & G. niet mag mee doen bij de grote jongens. Een grof schandaal als je het mij vraagt!
2018: Lucky Fellow-Leroy Hutson (1975)
Nee, dan is 2018 toch een gelukkiger jaar. Zo gelukkig dat dit plaatje van Leroy Hutson de soundtrack wordt van mijn zomer. De plaat herinnert in eerste instantie aan een fietstochtje op een maandagavond. Ik kom uit het werk en neem die avond de show van een collega waar. Hierdoor ga ik niet rechtstreeks naar huis met de kans dat ik ga 'inkakken' voordat de show begint. In plaats daarvan toer ik over Ruinerwold en Ansen naar huis. Schitterend weer, achterover liggend op de Pioneer en een omgeving waar ik niet op raak uitgekeken. De perfecte ingrediënten voor een gelukzalig moment met deze plaat in het achterhoofd.
2019: Who's Sad-Smokey Robinson (1981)
Hoewel bij twee van de vier singles van vanavond een zonnige en warme herinnering hoort, betekent het niet dat het hier niet nat kan zijn. Smokey Robinson doet me denken aan een wandeltochtje op een woensdagavond. Het is overdag drukkend warm geweest en nu komt de lang verwachte regen. En daar loop ik met de koptelefoon op in de stromende regen. Hard rennen om thuis te komen? Nee, allerminst. Ik ben sinds Mossley wel wat regen gewend en buiten aanhoudende motregen en ordinaire plensregen (zoals vorige week zaterdag) kan ik goed tegen buitjes. En deze woensdagavond heeft de natuur er zelf om gevraagd. Ik ben niet uit mijn hum te krijgen, zelfs niet met dit emotionele nummer van Smokey.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten