In mei 1995 heb ik mijn Solex praktisch total loss gereden op een vluchtheuvel nabij Bourtange. Het zou aanvankelijk het idee zijn geweest om afgelopen zomer de plek des onheils te bezoeken tijdens een kampeervakantie in Oost-Groningen, maar dat is allemaal anders gelopen. Iemand met een gezond stel hersenen zou het apparaat hebben afgeschreven en op zoek zijn gegaan naar een beter exemplaar, maar de Solex is voor mij 'heilig' geworden en zal moeten worden gerepareerd. Ik probeer het zelfs nog even met de Kreidler Florett maar dat is geen lang leven beschoren. Uiteindelijk moet ik dan toch een paar tientjes investeren om de Solex weer in de juiste vorm te krijgen. Tegen de tijd dat het Woodstock-festival aan de gang is, rijd ik alweer rond op het ding. Solexclubs zijn in de midden jaren negentig dun gezaaid, maar de bestaande clubs zijn zeer actief met toertochten en shows. Alle leuke ritten in de omgeving probeer ik mee te pakken en bovendien worden 'we' (de club) nog wel eens uitgenodigd om een evenement luister bij te zetten. Zo zijn we in de zomer van 1994 present bij het ballonnenfestijn in Joure en zijn we in oktober 1995 speciale gasten tijdens een 'Back To The Sixties'-event in Thialf in Heerenveen. Evenals het evenement in Alkmaar in 2004 waar ik de sterren van het plafond draai met mijn batterij-pickup, betreft het hier ook een verkapte braderie. Vooral veel standjes met verzamelobjecten, enkele tentoonstelling van klassieke auto's en veel muzikale optredens. Het komt voordelig uit dat Solex-vriend Kees in Heerenveen woont en dus kan ik het complete weekend bijwonen.
Bij de Solexclub heb je twee categorieën: Serieuze liefhebbers en lolbroeken. De laatste zijn de publiekslievelingen bij Solexraces en ook tijdens toertochten zijn we altijd een beetje tegendraads. Kees hoort ook bij het clubje. Hij is achttien jaar ouder dan mij, is reeds gescheiden en woont sindsdien alleen in Heerenveen. Hij lust een biertje op zijn tijd en soms ook wel meer dan een biertje. Ik weet niet meer precies wanneer we kameraden zijn geworden, maar het is vrij snel een feit. Ik heb een goede aan Kees. Waar ik met twintig jaar en alcohol achter de kiezen nog wel eens een ongeleid projectiel wil zijn, daar is Kees in de buurt om me in het gareel te houden. Hoewel ik op het laatst niet meer zo actief ben met de Solexen blijft het contact met Kees nog lange tijd bestaan. De laatste keer dat ik hem heb gezien, is niet het fijnste moment. Het is in 2002 als ik 'thuisloos' ben met het kostadres in Steenwijk. Heerenveen is nooit echt gunstig geweest voor wat betreft de verkoop van de straatkranten, maar deze dag is een braderie in het centrum en ik heb nog wat boekjes over. Ik schaam me nergens voor maar ik ben liever in Dokkum waar ik helemaal anoniem ben.
Het is de zaterdagmiddag als ik naar Heerenveen rij. Ik heb een waardebon gekregen voor een kop koffie en een koekje bij de McDonalds en aangezien ik langs die tent kom rijden, verzilver ik het meteen. Ik ben al een beetje doorweekt en de koek smaakt nergens naar. De koffie eigenlijk ook niet. Ik denk dat ik in Heerenveen eerst nog naar de overdekte rommelmarkt op de Gedempte Molenwijk ben geweest, maar het merendeel van de platen koop ik in Thialf. Het is een flinke berg singles kan ik me nog herinneren. Ik heb eigenlijk helemaal geen plek voor de platen, maar ze komen desondanks aan één stuk in Jutrijp. Kees en ik blijven aanvankelijk lang rondhangen in Thialf. Hij slentert door de hal op zoek naar mensen waarmee hij een praatje kan beginnen en ik buig me over de bakken met singles. Ook in het ijsstadion is de tap open en het is het bekende werk: Veel bier, niet veel te eten, en daarna nog meer bier. 's Avonds gaan we naar zijn stamkroeg in Heerenveen, maar ik kan niet veel meer herinneren van het weekend. Op zondagmiddag zijn we opnieuw in Thialf en ik ben redelijk brak. Tot mijn grote verrassing treedt Ubangi 4 op en dat reken ik tot het hoogtepunt van het weekend. Deze band komen we overigens in december weer tegen in 'Het zilveren goud'. De terugweg is een drama. Ik krijg pech, maar weet niet meer precies wat er aan de hand is. Wel dat ik halverwege Sneek en Joure ben en besluit terug te lopen naar Joure om de Solex voor reparatie aan te bieden. Volgens mij heeft de man meteen tijd en rij ik even later weer terug. Ik vermoed dat het een lekke band is geweest. De drank, het lopen naar Joure en het lang onderweg zijn, eist zijn tol. Het is al donker als ik weer in Jutrijp ben. Van de bergen singles kan ik slechts zeventien singles herleiden in 2020 en vandaag presenteer ik de tweede zes.
2293 Big Time Operator-Keith Hampshire (Duitsland, A&M, 1973)
2294 Cest La Vie-Emmylou Harris (NL, Warner Bros., 1977)
2295 Silver Bird-Mark Lindsay (NL, CBS, 1970)
2296 Took A Long Time-Magna Carta (NL, GTO, 1976)
2297 Get It Up-New England (NL, Elektra, 1981)
2298 Use It Up And Wear It Out-Odyssey (UK, RCA, 1980)
De singles zijn wederom precies zoals ik ze in 1995 in Heerenveen heb gekocht. Emmylou Harris zit daarbij verpakt in een soort cadeaupapier waar ik meerdere voorbeelden van heb uit dezelfde partij. Mark Lindsay was in een absolute topstaat maar een 'ongelukje' heeft ervoor gezorgd dat vocht heeft toegeslagen en het hoesje vrijwel is verpulverd. Odyssey heb ik uiteindelijk nog eens in de Nederlandse persing gekocht. Hoewel de voorkeur altijd uit gaat naar Engelse persingen is de plaat uit 1995 té zwaar beschadigd om te draaien. Misschien nog eens zoeken naar een upgrade voor de Engelse persing?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten