En omdat het zo lekker gaat, doe ik meteen maar het tweede deel er achteraan. Ik vermoed dat als ik morgen niet een 'Verticaal 5 letters' doe dat ik een nieuwe rubriek ga introduceren. Een onregelmatig verschijnende rubriek welke niet altijd of beslist over muziek hoeft te gaan, hoewel de muziek in de eerste aflevering wel een bijzondere rol speelt. Ik geloof vast dat ik al eens eerder hierover heb geschreven, maar met de nieuwe insteek wil ik het best nog wel eens afstoffen. Waar ik eerder van plan was geweest om het gaspedaal in te drukken met de 'Singles round-up', daar kan ik het nu heel erg rustig aan doen als ik wil en bovendien wacht ik op de drie uit Engeland om de vierde aflevering compleet te krijgen. Nu dan eerst de volgende zeven singles uit de handel van Mark.
* Z.Z. Hill- Ha Ha (Laughing Song) (US, Mankind, 1972)
In 2006 viert mijn liefste zus haar veertigste verjaardag en daar moet ik natuurlijk getuige van zijn! Ik reis met de trein vanuit Steenwijk en ga over Leeuwarden. Ik heb gepland dat ik daar twee uren op platenjacht kan en op tijd voor de koffie bij zus kan zijn. Bij King Kong koop ik een aantal singles waaronder 'Total Destruction To Your Mind' van Swamp Dogg, 'It's A Gas' van Alf Newman en 'Ha Ha' van Z.Z. Hill. De laatste is dan de Franse persing met fotohoes. Dat laatste accessoire heb ik nog altijd in de bakken staan, de single is een keer gesneuveld bij een optreden in De Buze. Ik weet dan ook nog niet goed wat ik aan moet met Ziezie. In 2014 vind ik de lange uitvoering van 'Second Chance' en met de liefde voor Swamp Dogg erbij groeit Hill uit tot een favoriet. Mark komt een paar weken geleden de single tegen in zijn handel en denkt meteen aan mij. 'Ik kan het niet op de pagina plaatsen maar het is wellicht jouw kopje thee?'. Hij stuurt een clip mee van 'It Ain't No Use'. Op 45cat zie ik dat dit zowel de b-kant van 'Ha Ha' is geweest als de korte uitvoering van 'Second Chance'. Het blijkt dus om 'Ha Ha' te gaan en nu kan ik het opeens wel waarderen. Het zijn de bekende Z.Z. Hill- en Swamp Dogg-onderwerpen. Vrouwtje gaat feestvieren met het zuurverdiende geld van Hill en lacht hem ter overstaan van vrienden in zijn gezicht uit. Nu is dan het moment waarop Hill haar de les mag leren, hoe ze ook blijft snikken en smeken. Op de b-kant is hij een potentieel slachtoffer aan het bedwelmen met cocktails. Niet de meest vrouwvriendelijke context, maar het was hun stijl in de jaren zeventig. Ik vrees echter dat de plaat niet verder komt dan de reserve-Blauwe Bak.
* Eddie Holman- My Mind Keeps Telling Me (US, GSF, 1972)
Het gebeurt vaak erg onbewust en dit jaar is geen uitzondering: 2020 wordt het jaar van Eddie Holman. Buiten 'Where I'm Not Wanted' uit de jaren zestig om, heb ik lange tijd geen aandacht voor Holman en nu volgen de plaatjes elkaar in rap tempo. Ik ben nog maar net bekomen van 'Young Girl (In Your World)' of hier is de volgende parel: 'My Mind Keeps Telling Me'. Dit is 'sweet soul' in haar puurste vorm. Een prachtige melodie en Holman die het pad vrij maakt voor The Stylistics. Toch is het meer dan alleen 'mooi zingen', Eddie stopt er nog de juiste dosis soul in de mix en dat maakt dat ik voorlopig niet genoeg krijg van de jaren zeventig-opnames van Holman. 'Stranded In A Dream' op de b-kant is meer uptempo maar ook een fijne kant. Of kan hij echt niet verkeerd doen bij mij?
* Root & Jenny Jackson- Lean On Me (UK, Beacon, 1968)
'Voordat je het weet ben je postzegels aan het verzamelen en moet je een klein kapitaal betalen voor een mindere plaat om de verzameling compleet te krijgen'. Die uitspraak is van een bevriende dj waarbij het gaat om het verzamelen van een volledige catalogus van een label. Ik heb enkele pogingen gedaan (Golden World en Twinight) en loop al snel tegen hetzelfde aan. Nu zou ik een flink aantal minder interessante Contempo's kunnen aanschaffen via Discogs, maar ook hier hou ik het liever bij de platen die er toe doen. Toch zal ik nimmer een goedkope Contempo weigeren en datzelfde geldt voor Beacon. Ik heb al sinds de jaren negentig een fascinatie voor dit label, hoewel het ook meuk heeft uitgebracht. Root & Jenny Jackson is niet erg duur en reken ik dus tot een kassakoopje. Het is in de markt gezet voor de Mods, tot zover ik kan beoordelen, en misschien ook alvast voor de vroege Northern Soul-scene. 'Lean On Me' is de meer melodieuze kant en mijn uiteindelijke favoriet, maar het neigt wel naar de pop zoals de Black Velvet-plaat op Beacon die ik bijna een jaar terug heb gekocht. 'Please Come Home' is het echte stampwerk in de stijl van 'Judy In Disguise'. Ik denk dat de reserve-Blauwe Bak het eindpunt is voor deze single.
* Al Kent- Where Do I Go From Here (US, Ric-Tic, 1967)
Tussen de vaak obscure en onbekende titels duikt zo nu en dan ook een klassieker op. Zo'n plaat waarvoor ik net in de juiste stemming moet zijn om tot reservering over te gaan. Mark heeft regelmatig deze single in de aanbieding en de laatste keer hap ik toe. Detroit-perfectie. Meer kan ik niet zeggen over deze plaat. Het had eigenlijk al tien jaar in de koffers moeten staan.
* Krystal- False Alarm (US, Magic Touch, 1977)
Dit is één van de plaatjes uit de laatste vangst waarbij het wachten erg lang is geweest. Een blik op de bandnaam en de titel doet vermoeden dat dit een disco-feestje wordt en niet de midtempo schoonheid dat het uiteindelijk is. Het blijft groeien en bloeien naar mate de 'run out' in zicht komt en dat is overigens pas na een dikke vijf minuten. 'Body Dance' is de eigenlijke a-kant, maar 'False Alarm' is de winnaar voor mij.
* Livin' Proof- You And I (US, Ju-Par, 1978)
Na een onheilspellend intro valt het nummer in en dat is 'sweet soul' in de mix met een dansvloer-vriendelijke groove. Het blijft echter ver beneden een stuwend disco-ritme en de plaat blinkt vooral uit door de prachtige stemmen van de heren Livin' Proof. Op de keerzijde staat 'Part 2', maar ik hou het gewoon bij vier munten van 'Part 1'.
* Eddie Mayberry- I'm A Rover (US, Blue Town, 1983)
En hier stop ik woensdagavond. Ik moet concluderen dat ik niet in de juiste stemming ben. Waarom zou ik anders enthousiast hebben toegehapt bij deze plaat van Eddie Mayberry? Later nog maar eens proberen. Gelukkig! Hij smaakt nu wel naar meer. Het is het soort soulvolle disco op een klein onafhankelijk label dat nu nog voor redelijk weinig verkrijgbaar is, maar mogelijk binnen een paar jaar erg schaars en waardevol wordt. Eddie heeft een lekkere rauwe stem en dat maakt het zoveel anders dan andere disco-platen uit 1983. Op de keerzijde staat 'Part 2' en dat laat horen hoe de 12" zou moeten klinken als die al is geperst. Een fijne aanwinst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten