Een extra stok achter de deur en dat ik erg moe word van het huidige weer maakt dat ik gisteravond kort na de show ben gaan slapen. Ik heb immers een vooruitzicht voor vandaag want de Buienradar maakt geen grapjes. Ik heb vanmiddag in Ruinerwold bezorgd en heb nog een paar brieven liggen die ik morgenochtend ga bezorgen als ik (via een omweg) naar Meppel fiets. Verder word ik morgen verwacht om Nijeveen te bezorgen. Ik ben dus veelal in het buitengebied en op de kale vlaktes dus ik hoop dat het weer ietsje beter gaat zijn dan het troosteloze weer van vanmiddag. Ik zit nog een beetje dubben of ik straks een eerste aflevering van 'Verzamelwoede' ga doen of morgen een dubbel bericht zal publiceren. Vanavond maak ik echter eerst een rondje langs de Week Spots van de afgelopen vier jaar.
2016:: You Hit Me-Alice Clark (1969)
Ik doe mijn eerste uitzending op Wolfman Radio aan het eind van week 45 in 2012. Op 10-11-12 om precies te zijn. Het jubileum van 'Do The 45' is dus pas in de volgende week, maar dan is in voorgaande jaren 'The Big One'. Een driedaags ska-festival in Engeland voor het goede doel dat we met Wolfman Radio geheel ondersteunen. In voorgaande jaren betekent het dat we 'live' uitzenden vanaf het festival en dat daarmee de reguliere shows komen te vervallen. Dit jaar zou het eerste jaar zijn geworden waarin de verjaardag van 'Do The 45' weer buiten 'The Big One' zou vallen, maar het behoeft geen uitleg dat 'The Big One' dit jaar geen doorgang kan vinden. In 2016 moet ik dus ook een week vóór de verjaardag al stil staan bij het komende jubileum en dat maakt dat Alice Clark de Week Spot is. 9-9-11 is eigenlijk ook best een leuke combinatie en dat is de dag dat ik naar Utrecht ga om mijn 'vakantiegeld' om te zetten in plaatjes. Bij thuiskomst is het vooral deze van Alice Clark welke maakt dat ik voel dat ik op de juiste route ben. Zo wil ik dus nog veel meer platen hebben en dat doe ik in de daaropvolgende jaren. Van de 'Veteranen' is 'You Hit Me' een plaatje waarvan ik nog steeds opgewonden raak. Een eersteklas dansvloer-kraker maar tegelijk ook weer 'sophisticated' zoals ik dat graag mag horen.
2017: It Don't Take Much-Rare Gems Odyssey (1975)
Ze staan nog altijd op de computer: De opnames van de radioshows uit de jaren negentig welke Rarenorthernsoul in 2014 beschikbaar maakt. Het is een regionale Engelse zender dat in de jaren negentig eens per jaar de 'stream' van vrijdagavond tot zaterdagochtend open houdt voor een presentator en diens' bevriende Northern Soul-dj's uit het hele land. 'Radio's First All Nighters' wordt tweemaal gehouden en een compilatie van beide jaren duikt in 2014 op bij Rarenorthernsoul. Er zijn met name drie sets welke een directe invloed hebben op de Blauwe Bak. De dj die me verrast met Rare Gems Odyssey draait bijvoorbeeld ook 'Hey Girl' van The Caprells en 'I Can't Get Over Losing You' van The Summitts. De laatste staat nog hoog op mijn verlanglijstje, maar stiekem hoop ik op een re-issue. Ik moet mezelf meerdere malen door de ogen wrijven als ik de single zie staan op Marktplaats. De handelaar doet blijken dat hij verstand heeft van de handel en heeft het bod van drie euro niet geaccepteerd. Ik doe een flink bod en heb meteen een reactie: Voor vijf euro méér is hij voor mij. En dat is nog steeds een koopje. Eigenlijk wordt de single aangeboden voor de a-kant maar het is sinds het beluisteren van de 'All Nighter' dat de meer ingetogen b-kant mijn favoriet is.
2018: Shardarp II-El Willie (2018)
Ik verwacht volgende maand drie Cannonball-singles. Eentje zou al zijn verzonden, maar dat kan lang gaan duren. Het bestelformulier van Cannonball is ingesteld op Engelse adressen waarbij de provincie opeens belangrijk is voor de postcode. Het resultaat is dat DR van Drenthe vóór de postcode wordt geplaatst waardoor het een Engelse postcode lijkt. Bij mijn laatste bestelling heb ik eigenwijs het adres zó ingevuld dat het letterlijk kan worden overgenomen, maar bij Jay Stovall ben ik dat vergeten. Ik ben net vrienden met Greg Belson geworden als hij ons op de hoogte brengt van de eerste single op het Cannonball-label. Ik sta versteld van de hoge vraagprijs (dertig pond) voor een nieuwe single, hoewel ik het onuitgebrachte nummer erg leuk vind. Toch laat ik het aan me voorbij glijden en hap pas toe als dankzij Greg 'Thank You' van Jackson Bros. op Cannonball verschijnt. Sinds die tijd heb ik vrij regelmatig contact met Alberto van Cannonball. In 2018 vraagt hij mij of ik misschien de muziek wil promoten in mijn shows? De eerste 'batch' mp3's bevat ook deze van El Willie. Ik ben dan nog niet zo'n fan dat ik ook meteen het vinyl in de bestelling doe. Dat gebeurt eventueel als ik 'Higher' van Grace Love kan bemachtigen en voor een gereduceerde prijs El Willie erbij krijg. Ik had in 2018 helemaal niet kunnen bedenken dat ik ook nog eens het origineel van 'Shardarp' op vinyl zou krijgen, maar dat is sinds dit jaar het geval. Inmiddels heeft Nobody's Children El Willie's versie 'ingehaald' voor mij.
2019: The Love I See Now-Johnny Davis (1971)
Natuurlijk. Het zijn hoogstandjes in de 'sweet soul' met de rijke arrangementen en de perfectie dat ervan uitstraalt, maar de fascinatie voor het Bandit-label heeft misschien meer te maken met de bizarre geschiedenis van het label. Ik heb het verhaal al een paar maal uit de boeken gedaan: Arrow Brown uit Chicago raakt geïnspireerd door Al Capone en wil zelf ook gangster worden. Omdat hij té eerlijk is om te stelen of te vermoorden, zet hij zijn andere kwaliteit in. Hij is een meesterverleider. Al gauw heeft hij een huis vol buitenechtelijke dames die met hun uitkeringen en verdiensten de flamboyante levensstijl van Brown mogen financiëren. Dan zet hij ook nog eens het Bandit-label op poten. Niemand die weet dat de platen zijn bekostigd door, min of meer, opgesloten vrouwen en meisjes die op hun beurt ook nog eens door Brown tegen elkaar worden uitgespeeld. Geen zoete viool in 'The Love I See Now' welke een glimp geeft van de erbarmelijke toestand van de vrouwen en 'dochters' van Arrow Brown. Bandit is echter geen succes en de vrouwen zullen Brown een voor een verlaten in de jaren tachtig. Hij overlijdt in de vroege jaren negentig. Totaal berooid en helemaal alleen. Veel van de Bandit-archieven gaat zo de vuilniswagen in, maar toch zijn enkele Bandit-singles vrij eenvoudig te vinden. Gelukkig maar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten