Een beetje ambitieus? Ja, zo begint het voornemen om de achttien singles uit oktober 1995 uit te smeren over drie berichten. Immers... bij ieder bericht hoort ook een verhaaltje en tot vanavond zijn er maar twee verhalen die ik kan koppelen aan de maand oktober. Als ik even vooruit denk aan de maand november, waarbij 'Het zilveren goud' in deze vorm door gaat op de woensdagavond, dan schiet me opeens een herinnering te binnen. Is dat 1995 geweest of toch 1994? Ik kom aardig snel tot de conclusie dat het niet anders dan oktober 1995 kan zijn geweest en dus heb ik zowaar een 'fris' verhaal voor 'Het zilveren goud'. Met de laatste zes singles van de maand waaronder eentje die ik me pas twee weken geleden herinner en nog snel aan de lijst heb toegevoegd. Vanavond dus het laatste deel van 'Het zilveren goud' van deze maand.
Ik weet zeker dat ik John al eens in het zonnetje heb gezet op Soul-xotica. Dat blijkt lang geleden: Op 19 december 2012 behandel ik hem in 'recenzeuren'. Het is dan bijna op de datum precies achttien jaar geleden dat ik kennis heb gemaakt met John Wright. Ik ga sinds 1993 maandelijks naar de folk-concerten van Stichting Music Inn. Aanvankelijk vinden de optredens plaats in de bovenzaal van café 'T Ouwe Vat op de hoek van de Leeuwarderweg en de 1e Oosterkade. Volgens Google opent die morgen weer de deuren, maar dat zal voorlopig nog wel even niet gebeuren. In 1993 zit het café een beetje in zwaar weer als de buren klagen over geluidsoverlast. Zelfs de akoestische concerten overschrijden de limiet en zo vertrekt de stichting naar de theaterfoyer van schouwburg en filmzaal Amicitia. Voor december 1994 staat een optreden van de populaire Ierse folkgroep The Doonan Family op het programma, als de familie opeens een prachtig aanbod krijgt om mee te kunnen doen in een Amerikaanse tv-special. Dat concert wordt 'last minute' afgezegd. Dan krijgt de stichting lucht van een Engelse zanger en zijn band die op de vrijdagavond zijn Nederlandse debuut maakt in Alphen Aan Den Rijn. Hij is wel bereid om zaterdag op te treden in Sneek als 'zoethoudertje'. De kaarten voor The Doonan Family blijven geldig en de familie zal een paar maanden later alsnog in Sneek optreden. Voor het verhaal over die eerste avond verwijs ik jullie graag naar het bericht van 2012.
Het theatercafé van Amicitia wordt op een zeker moment een soort van café voor mij en met name op zondagavond is het mijn favoriete hangplek (totdat The Scrum even later open gaat). Ik kan het goed vinden met Douwe die als taak heeft de film op te starten. Naast fotograaf is hij ook net begonnen met het organiseren van concerten, veelal in de blues. Dan krijgt hij van een bluescafé in Drachten of hij een leuke folk-act kan regelen voor een avond. Hij denkt meteen aan The John Wright Band en zo sta ik tien maanden na de eerste kennismaking weer oog in oog met de heren.. Douwe moet zelf de zaterdagavond werken en dus vraagt hij of ik mee wil gaan om de apparatuur te bewaken en eventueel merchandise te verkopen. Dat laat ik mij geen tweede keer zeggen! Ik ga die avond in de auto bij John, gitarist Kenny en violist Wattie en op naar Drachten. De Engelsen halen een paar maal hun neus op als een walm door het café trekt. Het café zit naast de coffeeshop en de handel mag blijkbaar in de kroeg worden gebruikt. Of daar vergunning voor is? Het is nogal een ruige tent met niet bepaald het publiek waarop John had gehoopt. De enige die de avond van zijn leven heeft is violist Wattie. Hij laat zich verleiden tot een hijs van een joint en ook de drankjes glijden gewillig naar binnen bij hem. Het geeft een komedie-factor voor het publiek, maar John en Kenny zijn duidelijk niet gecharmeerd van Wattie's gedrag.
De mannen staan op zaterdagmiddag al met open mond bij mijn Solex. Zoiets hebben ze nog nooit gezien. John oppert dan een idee. Hij wil het volgende album 'The Things We've Handed Down' noemen naar het liedje van Marc Cohn. De Solex past volgens hem wel in de 'afgedankte' sfeer en zo ontstaat het idee om foto's te maken voor de cd-hoes. Dat doen we op de volgende zaterdag. Douwe woont dan vlakbij het oude ziekenhuis waarbij ze juist zijn begonnen met de sloop. Dat geeft nog een extra dimensie aan het decor. Ik scheur herhaaldelijk door de straat met John, Kenny en Wattie die aan de zijkant toekijken. Een buurtbewoner begrijpt het niet en belt de politie en, ja hoor, die willen ook wel in het cd-boekje. Zo word ik ook nog 'gearresteerd' voor de foto. Ik geloof niet dat de foto's het cd-boekje hebben gehaald. Het is ruim een jaar later als Wattie mij de foto's toe stuurt met een hartverwarmende brief. Hij heeft dan net afscheid genomen van The John Wright Band. Hoewel het vriendschappelijk is, ligt zijn alcoholconsumptie wel ten grondslag. De foto's heb ik dus nog ergens liggen!
2299 Everything Is Beautiful-Ray Stevens (NL, CBS, 1970)
2300 Jakaranda-Lally Stott (NL, Philips, 1971)
2301 Sun Is Here-Sun (NL, Capitol, 1978)
2302 Late Night Show-Tiffany (NL, Bovema Negram, 1979)
2303 Me And My Life-The Tremeloes (NL, CBS, 1970)
2304 Somewhere My Love-Maurice Jarre (NL, MGM, 1966)
Opeens schiet me een andere single binnen uit de partij uit Heerenveen: 'Are Friends Electric' van Tubeway Army. Ach... wie weet? Ik moet nog bezig met de lijst voor 'Het zilveren goud' van 1996, maar wellicht dat er weer een maand zonder al teveel singles is dat ik zulke titels nog kan toevoegen. De eerste vijf zijn de laatste uit Heerenveen die ik nu in de lijst heb staan. Ray Stevens, Sun en The Tremeloes krijgen even snel een hoesje aangemeten welke ik nog heb liggen en ik niet wil gebruiken voor de Blauwe Bak. Tiffany heeft oorspronkelijk geen fotohoes en ik kan me niet precies herinneren wanneer deze single een 'upgrade' heeft gekregen. Maurice Jarre is ongedocumenteerd op 45cat in de Nederlandse uitdossing. Het geval wil dat zijn naam helemaal niet wordt genoemd op het label, behalve als componist. De Nederlandse heeft echter hetzelfde catalogusnummer als de Duitse single en dus hoeft er geen twijfel over te bestaan. Ook opvallend dat 'Lara's Theme' in ons land 'Somewhere My Love' als titel krijgt. De single komt uit de kringloopwinkel in Heeg en is het enige dat de moeite waard blijkt te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten