Singles round-up: oktober 4

Geduld is soms een schone zaak? Ik ben de afgelopen twee jaar zodanig verslingerd geraakt aan een bepaald nummer dat ik de meest idiote dingen heb willen uithalen om het in de verzameling te krijgen. Een origineel staat daarbij buiten kijf want dat zou me een maandsalaris kosten. Zo heb ik ermee gespeeld om zelf een 'lathe' te laten persen zodat ik het in de shows kwijt kan. Het enige andere alternatief is een 12"-uitgave van bijna vijftien jaar geleden, alleen speelt dat ding op 33 toeren en dat is totaal overbodig bij een nummer van iets meer dan drie minuten. Vanavond kijk ik in mijn email en zie de mailing van Rarenorthernsoul. Ik klik haastig op het bericht en... jawel... Sonic Wax heeft de moeite genomen om het op een legale 45-toeren single te persen. Met andere woorden: Ik heb vanavond een bestelling van vier singles geplaatst bij Rarenorthernsoul waaronder twee heruitgaven. Omdat die mooi matchen bij de Record Store Day-uitgaven, welke ik nog steeds niet in huis heb, sluit ik vanavond de partij van Mark af en zal volgende week (op zijn vroegst) met de vijfde 'Singles round-up' van deze maand komen. De andere heruitgave is ook een 'big want' en ik neem twee 'kassakoopjes' mee om de verzendkosten naar beneden te krijgen. Vanavond de laatste vijf singles van Mark.

* J.P. Robinsin- George Jackson (UK, Atlantic, 1972)
Het nadeel van 'sparen'  bij Mark is dat sommige platen onbedoeld ondergesneeuwd raken. Dan heb ik nog het voordeel van de 'Vakantiemixen' die ook de meer vergeten titels weer naar boven halen en welke me op de meest gekke momenten kunnen verrassen. Het zal in mei of juni 2019 zijn geweest als ik met de bus naar het werk ga in Meppel. Als de bus Havelte komt binnen rijden, hoor ik plotseling iets dat ik niet kan thuis brengen maar wat mij enorm veel plezier geeft. Het is 'Only Be True To Me', de single van J.P. Robinson op het Alston-label. Later zal het nog de Week Spot worden en leer ik tevens andere nummers kennen van Robinson. Hij heeft een stem waar ik graag naar mag luisteren. De single van vanavond vinkt nog een paar vakjes aan want het is de Engelse persing met een uitmuntende hoes. Natuurlijk luister ik eerst naar de b-kant en deze heeft me dan al overtuigd als ik een stukje wil luisteren van de a-kant. Gewoon uit nieuwsgierigheid. Ik ben laaiend enthousiast. Wie me een beetje kent, weet dat ik niet een hele grote Bob Dylan-fan ben en ik heb nooit begrepen wat ik aan moest met 'George Jackson'. Ik was altijd eerder geneigd om de akoestische b-kant te draaien in plaats van de big band-versie. Robinson haalt het tempo van Dylan's origineel stevig naar beneden maar kleurt het muzikaal in zoals Dylan zelf ook had gedaan. Het is bijna onherkenbaar in vergelijking met Dylan's hitversie. Beter dan het origineel? Ja, maar dat geldt voor 99 procent van de Bob Dylan-covers. 'Wall To Wall Love' op de keerzijde is meer 'gritty' southern soul zoals we dat gewend zijn van Robinson. Ik heb een lichte voorkeur voor deze kant, maar de tijd zal het leren.

* Sophisticated Ladies- Good Man (US, Mayhew, 1977)
We kunnen terug naar de dansvloer voor dit aanstekelijke 'Good Man'. Hoewel The Three Degrees na hun Gamble en Huff-periode even richting de ballads zijn gegaan en pas daarna aan de disco, klinkt 'Good Man' alsof het trio nog voor de Ariola-deal een discoplaat zou hebben opgenomen. Het heeft al het goede van de 'girl group sound' in combinatie met een voortstuwende groove. 'Check It Out' op de a-kant ademt meteen Phillysoul vanaf het intro. Misschien vind ik deze kant zelfs wel beter. Ik moet benadrukken dat hoewel de platen reeds een week in huis zijn dat ik ze vanavond voor de eerste keer hoor. De komende weken gaan dus doorslaggevend worden bij mijn keuzes.

* Howard Tate- It's Too Late (US, Turntable, 1970)
Van Howard Tate heb ik al drie singles op het Verve-label uit de jaren zestig. Zijn Turntable-platen staan hoog aangeschreven bij de dj's en dit is mijn eerste. Turntable is het label van Lloyd Price en hij schrijft eveneens 'It's Too Late'. Het heeft een prettig Northern-achtige sound. Minder blues dan zijn Verve-werk en meer de gezellige kant van Howard Tate. 'My Soul's Got A Hole In It' zou qua titel als een gospel door kunnen gaan, maar het gat in zijn ziel is desondanks door het verlies van een vrouwelijk persoon. Best jammer, want ik had het met alle liefde in de gospelkoffer gezet. Ik moet helaas concluderen dat het een aardig 'kassakoopje' is, maar dat het niet erg essentieel is in vergelijking met Tate's eerdere platen.

* Luther Thomas- It Hurts Me To My Heart (US, Dynamic, 1966)
Dubbele a-kanten zie je doorgaans alleen bij grote artiesten maar bij Dynamic kunnen ze geen keuze maken. 'It Hurts Me To My Heart' heeft één 'A' en de andere kant twee. Klassieke rhythm & blues met een opvallende rol voor de elektrische gitaar en dat is een combinatie welke naar meer smaakt. 'My Main Woman' klinkt echter alsof het uit een hele oude doos komt. Er zit een studio-'distortion' op de zang welke het zeer eind jaren vijftig doet klinken. Dit is muziek uit de periode van Fats Domino en andere grootheden uit New Orleans. Ik vind het toch wel een eigenzinnige kant en het zou zomaar in een blokje passen met 'Alabama Bus'  van Brother Will Hairston, hoewel dat laatste nummer oorspronkelijk echt uit 1953 stamt. Ik kies vooralsnog voor 'My Main Woman'.

* Baby Washington- Just Can't Get You Out Of My Mind (UK, People, 1973)
Hoewel ik ook een oudere Baby Washington-plaat in de koffers heb staan, ben ik met name gecharmeerd van haar jaren zeventig-opnames. Ik hoef maar de helft te lezen voordat ik deze heb gereserveerd. Heb ik deze nog niet? Nee, dat is een andere titel, maar ik was sowieso voor deze Engelse persing gegaan. Dan luister ik pas naar het clipje en blijkt dat ik met gemak blind een plaat van Baby Washington kan aanschaffen. Het vinyl getuigt wel van een voorgeschiedenis maar zoals het een Engelse persing betaamt, blijft het geluid kraakhelder. Op de keerzijde staat 'You', een nummer dat Washington samen met producenten Clarence Lawton en Bobby Martin heeft geschreven. Dat is helaas een wat kleurloze ballade en dus hou ik het bij de solide a-kant.