Eretitel: 'We Don't Talk Anymore'

De 'Eretitel' zou voor even op slot gaan. Ik heb echter besloten (voorlopig) één aflevering van 'Het zilveren goud' per week te doen en dat maakt dat ik nog een gaatje over heb. Ik kan niet garanderen dat de 'Eretitel' wekelijks gaat terug komen, maar wel als ik verlegen zit om een kort berichtje. Ik zit nog altijd in de 'Listen Carefully'-lijstjes van de zomer van 2018 als ik de 'Summer Spirit Of...' doe. Ik denk dat we met deze aflevering 2016 hebben bezocht want ik associeer Cliff Richard meer met de winter. Hoe dan ook, het is niet het moment om verder te praten en laat me snel over gaan tot de orde van de dag: Driemaal 'We Don't Talk Anymore'.

3. Brazen Abbot (1997)
Eigenlijk zijn de nummers 2 en 3 inwisselbaar. Ik heb nog nimmer van Brazen Abbot gehoord als ik hun 'We Don't Talk Anymore' vind voor 'Listen Carefully'. In het licht van de 'alternatieve' en 'heavy' muziek van 1997 is Brazen Abbot in zekere zin een schreeuw uit het verleden. Het doet me denken aan de tijd bij de muziekoefenruimte. Ik hoef niet vaak te werken op de bewuste avond, maar op één avond schalt de progressieve rock door de barruimte vanwege de bands die op deze avond oefenen. Denk dan aan 'Driem Tieter' zoals één van de muzikanten het zo mooi kan zeggen. Met de mond wordt vervolgens de hele structuur van een liedje door genomen. Van de lastige ritmische constructie naar de gillende gitaar, alles wordt met de mond nagebootst. 'We Don't Talk Anymore' van Brazen Abbot is zeker geen slecht nummer en het is zelfs wel een kleine verrassing, maar verder dan dit ben ik nooit gekomen met de band. Het gaat vandaag op nummer drie.

2. Charlie Puth & Selena Gomez (2016)
Ik weet niet waardoor het komt, maar op een ene of andere manier heb ik een weerzin als ik van Charlie Puth hoor. Toch moet ik erkennen dat ik op mijn stoel zit mee te wippen als ik deze weer eens in herinnering roep. Het is typische Sky Radio-muziek voor mij: Het gaat niet heel snel vervelen, maar het is ook niet buitengewoon goed. Liever dit dan gillende gitaren en dus mag het vandaag op twee.

1. Cliff Richard (1979)
Een Engelse cabaretier heeft eens opgemerkt over dit nummer van Cliff Richard dat het de enige plaat is met een achtergrondkoortje dat 'sheep' zingt. Het nummer brengt voor mij een vage herinnering naar boven. Het moet in 1979 zijn geweest en dan ben ik vier jaar oud. Veertien jaar voordat ik, in principe, mag gaan rijden in een auto, heb ik op die leeftijd al het ene en het andere 'geleerd' van merken en types. Ik ben op dat moment met mijn moeder op bezoek bij tante Annie in Joure. Het is eigenlijk een tante van mijn moeder, maar wij noemen haar gemakshalve ook maar tante. Ik zie deze dag een creme-kleurige Alfa Romeo Giulia GT Junior rijden en dat maakt indruk. Het wagentje is dan weliswaar een paar jaar oud, maar zoiets zie je niet rondrijden in Jutrijp. Ik blijf de vorm onthouden en leer en paar jaar later van het merk en type. Iedere keer als ik zo'n wagen zie rijden, speelt Cliff Richard in mijn hoofd. Als ik Cliff Richard hoor, zie ik in gedachten zo'n Alfa rijden. Ik had eigenlijk een fotohoesje klaar staan van Cliff, maar vooruit... een rode uitvoering van zo'n prachtige wagen doet het ook voor mij.