Singles round-up: maart 3

De Week Spot gaat wellicht morgen komen zodat ik een dag extra kan nadenken. Het meeste werk gaat echter toch in de 'Singles round-up' zitten en daarmee ga ik vandaag vervolgen. Ik heb vanmiddag nog even contact gehad met de Discogs-handelaar en nee, we worden het niet eens. Iedereen kan een foutje maken, maar twee tegelijk toont aan bij mij dat je de zaken niet zo serieus neemt. Verder heb ik vanmiddag de nieuwe boxmod binnen gekregen, ook al heeft dat dan weer niets met de 'Singles round-up' van doen. Hopelijk kan ik nu weer een anderhalf jaar probleemloos dampen. Het is overigens exact dezelfde als die ik had. 'Never change a winning team' en voor mij geen regelbare wattage en ander geleuter. Ten allen tijde het gas erop! Dan ga ik jullie nu voorstellen aan de laatste elf platen van Mark. Ook deze heb ik nog niet gedraaid en ga ik dus wederom 'live' doen.

* Rhonda McDaniel- Why Am I Crying (Canada, Soul Tribe, 2008?)
Oorspronkelijk een gewild nummer van zangeres Shirley Wahls uit 1967 en ik zie net dat Outta Sight nog vrij recent het opnieuw heeft uitgegeven. Ik volg de catalogus van Outta Sight nauwelijks meer. Toch bestaat op dit moment ook geen noodzaak voor Wahls' versie want McDaniel stelt me meer dan tevreden. Ik ken het Soul Tribe-label van de heruitgave van Tan Geers' 'Let My Heart And Soul Be Free' welke ik sinds jaren in de Blauwe Bak heb staan. Deze single van Rhonda moet de eerste release op het label zijn geweest en moet ergens van tussen 2006 en 2008 zijn. Het is appels met peren vergelijken maar McDaniel's versie is wat moderner en dat is zeker welkom. Het boet ook niets in voor wat betreft de soul. De b-kant heet 'Good Thing' en ligt ook erg prettig in het gehoor zonder dat het af doet aan de soul-beleving. Ik neig zelfs een beetje naar de b-kant qua favoriet.

* Labronzo McDonald- Goody (US, Thrust, 1993)
Dit vind ik echt heel moeilijk voor te stellen: Een vinylsingle uit 1993. In 1992 zijn de vinylplaten voorgoed verbannen uit de winkels en tref ik enkel singles uit dat jaar aan in de buurt van Steenwijk en in Engeland. Ik heb vorig jaar een paar 12"-singles gekocht welke populair zijn geweest in de club waar Mark in de vroege jaren negentig veel verblijft en 'Goody' kan zomaar een latere uitvoering daarvan zijn. Een echte jaren negentig-productie met nogal elektronisch aandoende percussie en instrumentarium, maar verder een midtempo slijper met een uitzonderlijk zingende Labronzo. Niet het geijkte materiaal uit 1993, zelfs nog een stuk meer 'underground' dan Boyz II Men om maar een voorbeeld te noemen. Het misstaat niet tussen de jaren tachtig-platen in de koffers. Ik wil van 'Goody' wel de hit maken die het hoort te zijn!

* Jackie Moore- Cover Me (US, Atlantic, 1971)
De prijs is laag en zoveel overtuiging heb ik niet nodig bij Jackie Moore, zeker sinds ik in 2016 'If' aan de verzameling heb toegevoegd. 'Cover Me' is eigenlijk de b-kant van 'Time', maar wel meteen mijn favoriet. Een uitvoering van een klassieke Percy Sledge-perfomance maar dan geheel op haar eigen wijze. 'Time' schijnt meer funky van aard te zijn. Over een halve minuut deze kant eens proberen. Zoals 'Blues & Soul' voorspelt in 1972 (bij de Engelse release) is 'Time' de kant die het goed zal doen in de discotheken in en rond Londen en dat betekent dat het niet beslist mijn favoriet hoeft te zijn. Ik blijf bij 'Cover Me'.

* Bobby Newton & Tina Blount- How Can I Thank You Enough (US, Intrepid, 1969)
Een lekker uitbundig licht-funky duet van Bobby en Tina in een productie van Jesse James. Ik mag deze plaat 'gratis' hebben omdat ik het bedrag tegoed heb van Mark. Daarom doe ik niet al te lastig want het is gewoon geen essentiële single, maar wel o zo gezellig. 'Your Love Gets Sweeter Everyday' is de eigenlijke a-kant en dat is meer van hetzelfde en toch gaat mijn voorkeur uit naar de b-kant.

* P.J. Proby- I Apologise (UK, Liberty, 1965)
Een jaar geleden koop ik 'I Don't Want To Hear It Anymore' van Mark, een b-kantje van P.J. Proby. Nu biedt hij deze single aan voor de b-kant met dezelfde lovende woorden maar bij de eerste luisterbeurt kan het me niet overtuigen. Waarom ik de single toch koop? Omdat die redelijk voordelig is en ik de a-kant anders nog wel in de algemene jaren zestig-bak wil hebben. Ik begin vanavond toch bij de 'beat ballad' op de b-kant: 'What's On Your Mind'. P.J. blijft natuurlijk een uitzonderlijk zangtalent en kan rekenen op de meest zoete violen uit het orkest van Johnny Scott met tegelijk een ritmetandem met misschien wel Jimmy Page op gitaar. De soul wil er maar niet af druipen en het haalt het niet bij de andere single. 'I Apologise' is zó goed dat als het geen hit zou zijn geweest het meteen in de Blauwe Bak was komen te staan. En zo twijfel ik even om het toch in de reserve-Blauwe Bak te zetten, maar dan opnieuw... het is wel pure pop maar dan wel met een gouden randje.

* Vivian Reed- I Wanna Be Free (UK, Direction, 1968)
De vorige eigenaar heeft geprobeerd 'Yours Until Tomorrow' tot a-kant te bombarderen en misschien is dat wel terecht. 'Free' is immers een compositie van Tommy Boyce en Bobby Hart, die veel voor The Monkees hebben geschreven. Toch hebben de heren hier hun best gedaan om er iets Motown-achtigs van te maken en ik durf het best 'crossover' te noemen. Een hele lange uithaal en dan opeens een meer slepend stuk. Erg gek plaatje maar wel lekker! 'Yours Until Tomorrow' is van Gerry Goffin en Carole King en dat is dan weer een 'beat ballad' met een erg plechtig zingende Vivian. Het is in mijn oren gemodelleerd aan P.P. Arnold en dat is geen bezwaar. Zo'n Engelse Direction (het soul-label van de Engelse CBS) maakt me in ieder geval hebberig als ik het voor relatief weinig op de kop kan tikken.

* Jimmy Robins- Once In A Lifetime (US, Tangerine, 1969)
De variant met het oranje label is de 'cover photo' van de Facebook-pagina van Mark en dat heeft een reden: Het is één van zijn ultieme favorieten als het aan komt op 'goedkope' jaren zestig. Voor twintig pond heb je een schijfje vol hartenpijn en 'deep soul' op zijn allerbest. Het is eigenlijk de b-kant van 'Lonely Street' en de laatste is iets meer upbeat maar dan opnieuw met die geweldige stem van Robins. Een hele fraaie 'double-sider'!

* Roscoe Shelton- I'm Ready (US, Sound Stage 7, 1968)
Opvallend veel jaren zestig-platen in de laatste bestelling bij Mark. Ze volgen echter allemaal hetzelfde stramien: Fraaie midtempo platen met zangers die niet bang zijn om flink 'deep' te gaan. Roscoe is wederom een voorbeeld hiervan. Ik bestel de plaat vanwege 'I'm Ready' en dat blijkt ook nog eens de a-kant te zijn. Dat gebeurt niet vaak. 'You Ought To Take Time Out For Your Love' is upbeat 'Southern Soul' en klinkt alsof ik het al vaker heb gehoord. Nee, ik blijf bij 'I'm Ready' als mijn favoriet.

* Spiritual Kings- The Lord Will Make A Way (US, Soul World, 1972)
De gospel is op zijn retour? Ja, de tijd dat ik ze per vijftallen kocht, ligt alweer een paar jaar achter ons. Mark biedt ze enkel aan als hij zelf helemaal overtuigd is van de plaat. We zijn het niet altijd eens maar in geval van Spiritual Kings klopt het plaatje. Zéér obscuur. Niet op 45cat en daar lijkt het erop alsof er zelfs meerdere Spiritual Kings zijn in de muziek. Dit schijfje komt uit Chicago en Al Tingle zingt de lead op de a-kant. Het blijft ver weg van de 'rocking gospel' en heeft her en der zelfs de Curtis Mayfield & The Impressions-stukjes. Het blijft aan de prettige kant van de soul en dat is het soort gospel dat ik graag mag horen. Perry Grant gaat vooraan bij de microfoon voor 'Swing Low' op de b-kant en zelfs dat klinkt anders dan menig ander uitvoering van deze 'spiritual'. Toch gaat de voorkeur uit naar het swingende 'Lord' op de a-kant.

* Swamp Dogg- Straight From My Heart (US, Swamp Dogg, 1971)
'The original Dee-Oh-Double-G' heeft onlangs een nieuw album uitgebracht en dat is niet te versmaden. Na zijn dubieuze autotune-plaat ('Love, Loss & Autotune') keert Jerry Williams terug bij zijn klassieke jaren zeventig-werk. Het moge duidelijk zijn dat ik alles van hem lust want zelfs het bluesy 'Mama's Baby - Daddy's Maybe' staat in de Blauwe Bak. 'Straight From The Heart' is meer van dezelfde blues waarin Jerry ouderwets kan janken en zeiken, precies zoals ik hem graag mag horen. Op de b-kant een meer interessante 'Don't Throw Your Love To The Wind' uit de pen van Joe South. Een beetje aan de poppy kant, maar liever dat in 'Do The 45' dan teveel pure blues.

* Vivian Verdree & Ed Boze- Mister Soul Singer (US, Avco, 1975)
Een demo met hetzelfde nummer op beide kanten en ook beide in stereo. Dat is best handig met broos styreen als dit. Avco is in 1975 het huis van de 'sweet soul' en dat is dit plaatje in zekere zin ook, maar dan wat 'moeilijker'. Het is vooral Verdree die we volzinnen horen doen en kwaaie Ed vult het aan moge gilletjes en wat loze kreten. Het is een bijzonder atmosferische opname, anders kan ik het niet beschrijven. Té moeilijk voor de hitparade van die tijd, maar ik wil het plaatje wel laten groeien in de Blauwe Bak.