Vanmiddag heb ik zowel een aantal platen besteld op Discogs (vanuit Denemarken) als dat ik een berichtje heb gestuurd aan de Amsterdamse dealer. De laatste heeft vanavond gereageerd met excuses (maar zonder een deugdelijke uitleg waardoor het voor mij eenmalig is geweest) met het nieuws dat de singles morgen op de bus gaan. En zo durf ik één van de twee singles vanavond alsnog voor te stellen als Week Spot. Het is namelijk dezelfde die ik afgelopen week in gedachten had. Met de singles van Mark komen er al met al zo'n dertig singles binnen in de komende week. Van de Deense handelaar mag ik twee singles uitzoeken van een speciale 'gratis' lijst en daarbij zit een 'dubbele' single: Een Engelse vinyl-uitgave van een affaire op styreen dat ik in de koffers heb staan. Bij de singles van Mark zit een jaren zestig-hit welke wordt aangeboden voor de b-kant. Daarvan raak ik niet overtuigd, maar de a-kant ontbreekt nog altijd in de verzameling en dus durf ik het wel aan. Bij de Amsterdamse handelaar heb ik twee nieuwe singles besteld: Eentje van vier maanden oud en een vrij recente heruitgave. De single uit november 2019 is deze week de Week Spot: 'Since I Don't Have You Anymore' van Kelly Finnigan.
Ik ben een jaar geleden eens voor de grap ermee begonnen. De Officialcharts-pagina biedt niet alleen de actuele Engelse Top 40 en de meer uitgebreide Top 100, maar ook een aantal specifieke lijsten. Denk dan aan de Ierse Top 40, de albums, dance en nog een paar aparte stijlen en een Top 40 van zowel vinylsingles als -albums. De laatste zet ik sinds een jaar op iedere laatste donderdag van de maand in de schijnwerpers en dit levert afwisselende shows op. Zowel enkele 'evergreens' als heruitgaven en zowel 'indie' als mainstream-artiesten. Het is in de meest recente uitzending dat Kelly Finnigan nieuw in de vinylsingles is binnengekomen. Ik zie dat de plaat op Colemine is en dat geeft een goede associatie. Ik leer Colemine kennen middels 'My God Has A Telephone' van The Flying Stars Of Brooklyn. In werkelijkheid is dat een solo-project van één van de muzikanten uit Durand Jones & The Indications en het is de tijd waarin ik probeer de leuke gospel op de voet te volgen. Toch ben ik op dat moment nog niet helemaal zeker van de plaat en heb een paar weken geleden op het punt gestaan hem alsnog te bestellen. Colemine is een zeer aardig indiesoul-label uit Amerika dat niet alleen geweldige muziek voortbrengt, maar ook iets speciaals met de platen doet. Zo worden geregeld parodieën gemaakt van klassieke jaren zestig-labels en is deze van Kelly Finnigan op een soort van wit vinyl geperst. O ja, voor alle zekerheid, Kelly Finnigan is een meneer. Er zijn meerdere mannelijke Kelly's, ook in de muziek, en daarbij heb ik onlangs een grappige link ontdekt.
Kelly is toetsenist en zanger en komt uit een muzikaal nest. Zijn vader is Mike Finnigan en deze begeleidt vanaf de vroege jaren zestig onder andere Jimi Hendrix, Joe Cocker en Etta James tijdens concerten. Ook maakt hij in de late jaren zeventig enkele albums onder zijn eigen naam. Kelly doet voor het eerst van zich spreken middels The Monophonics. Als ik Kelly op de radio 'a bloke with a birds' name' noem, herinnert radiocollega Lee me aan Kelly Jones, de zanger van The Stereophonics. Zien jullie het verband? Kelly Finnigan van The Monophonics en Kelly Jones bij The Stereophonics? Qua genre ligt het vrij ver uit elkaar en denk ik dat het een raar soort toeval moet zijn. The Monophonics is echter geen 'neo-soul'-band dat de geijkte paden volgt. Het neigt qua geluid het meest naar de psychedelische Motown van de vroege jaren zeventig. Denk dan aan het werk van onder andere The Temptations. The Monophonics heeft de afgelopen weken een nieuw album uitgebracht en dat slechts een paar maanden na het solodebuut van Finnigan. Deze heeft echter jaren gewerkt aan het album op momenten dat The Monophonics het rustig aan doet. Zijn vader doet mee op het album en trommelt nog een paar oudgedienden op uit zijn imposante carrière, maar ook de overige Monophonics doen mee op het album. 'Since I Don't Have You Anymore' is één van de drie singles dat van het album is getrokken en heb het nog nooit gehoord totdat ik drie weken geleden het nummer draai in 'Afterglow'.
De tweede keer dat ik het draai, is de eerste indruk al een beetje bijgeschaafd. Ik kan eigenlijk niet heel goed tegen mannen die voortdurend met een nasale kopstem zingen, maar de muziek en de structuur maakt veel goed. Dit is gewoon pure crossover-soul zoals dat in de vroege jaren zeventig is gemaakt en waarvan ik tegenwoordig origineel vinyl en styreen probeer te hamsteren. Niets, maar dan ook niets, aan de plaat vertelt je dat het uit 2019 komt, zonder dat het een complete retro-trip wordt. Het is allemaal smaakvol gedaan zoals we dat van Colemine kennen. Ik heb het vanavond nog gedraaid in 'Tuesday Night Music Club' en kan echt niet wachten totdat ik het vinyl kan draaien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten