Het lijkt alsof ik in maart 1995 woon in Steenwijk, maar niets is minder waar! Ik woon nog gewoon bij mijn ouders en broer in Friesland maar hang bijna ieder weekend uit in Steenwijk en directe omgeving. Soms voor een dag, zoals in dit bericht, en andere keren voor een lang weekend (als in het vorige en het volgende bericht). Ik herinner het jaar 1995 als een zeer dichte mistbank en een kwart eeuw later kan ik me oprecht verbazen over hoe de tijdlijn moet zijn gelopen. Ik probeer intussen immers ook nog wat te werken, ook al loopt het contract bij de basisschool al na een paar weken af omdat ik té opstandig ben. De sociale dienst staat niet meteen klaar met een nieuwe dagbesteding en dus kan ik het me permitteren om langere tijd naar Steenwijk te gaan. Ik onderneem in deze tijd zelfs de eerste pogingen om 'op mezelf te gaan' door gewoon te informeren bij een kamerverhuur vlakbij het café. ,,Heeft u geen schulden?", is één van de vragen. Nee, nog niet, maar daar kan ik wel voor zorgen! Enfin, ik mag blij zijn dat dat zich toen niet heeft doorgezet. Vandaag ga ik voor tien uren naar Steenwijk en dat is op zichzelf lang genoeg!
'Het leven dat is één groot feest'. Er is geen uitspraak meer treffend voor deze tijd en het is niet toevallig dat het een deel is van de tekst van 'Mooi Man' van Mannenkoor Karrespoor. Ik vertoef in 1995 veel in De Karre, de thuishaven van Karrespoor (dat even ervoor een stop heeft gezet op de concerten en enkel nog een paar optredens voor gehandicapten verzorgt), en ik leer stukje bij beetje dat de tekst van 'Mooi Man' meer is dan plattelandsromantiek, maar dat het leven hier écht op deze manier wordt gevierd. De kroeg is daarbij letterlijk een tweede huiskamer. Sommige landarbeiders komen in de kroeg lunchen en ook wordt de dag daar besloten met 'een paor lesten'. De Karre is een rariteitenkabinet vol paradijsvogels en ik voel me er meteen helemaal thuis. Henk, één van de uitbaters, heeft niet alleen een fascinatie voor jukeboxen maar leidt ook enige tijd een handel in deze apparaten vanuit De Karre. Dat is de reden dat er op een bepaald moment vier werkende singles-jukeboxen in de kroeg staan. In de loop van 1994 worden deze vervangen door een cd-jukebox maar Henk en ik treffen elkaar op het gebied van de vinylsingles. We hebben gemeen dat we beide dol zijn op de jaren zestig en prat gaan op rare gekke eendagsvliegen en totaal vergeten platen die we zelf als megahit beschouwen. In De Karre worden veel dingen heel spontaan georganiseerd en dat geldt eveneens voor de platenbeurs. Ik neem alleen een bakje dubbele singles mee maar heb desondanks geregeld dat ik van het station wordt opgehaald. Ik verkoop geen enkele single maar desondanks kom ik wel met een flinke lading verse titels thuis. Vandaag staat helemaal in het teken van deze platenbeurs en ook volgende week volgen de laatste singles van deze dag. Om een uur of twee is de beurs wel afgelopen en het is niet meer dan erg gezellig geweest. Natuurlijk blijf ik nog een lange tijd plakken een op het laatst moet ik me gaan haasten. Ik laat daarbij de dubbele singles in Steenwijk staan en die heb ik nooit weer gezien. Henk zegt dat hij de meeste rommel heeft weggegooid en de rest is kwijtgeraakt in zijn eigen collectie. Ach vooruit... het had allemaal niet heel veel waarde. Ik hoopte nog altijd een tientje te kunnen krijgen voor een kromgetrokken 'All Along The Watchtower' van Jimi Hendrix en dat is dan meteen de meest 'waardevolle' in de dubbele bak. Misschien is het koffertje duurder geweest?
Ze houden in De Karre van spontane acties. Zolang het niemand kwaad doet, zijn ze altijd te porren voor een stunt. Een paar weken ervoor zegt een stamgast dat hij wel tien tosti's kan eten. Er wordt meteen een deskundige jury samengesteld om de recordpoging gade te slaan Hij mag niet naar buiten of naar de wc en de tosti's moeten flink snel worden gegeten zonder pauzes. De tien tosti's verdwijnen als sneeuw voor de zon en sindsdien prijkt zijn naam op een bordje aan de muur met het aantal van tien. Het is na afloop van de platenbeurs als ik zeg dat ik wel elf op kan. De muziek wordt stil gelegd en er wordt om geroepen dat ik elf tosti's ga eten en de keuken komt in actie. Ik heb niets te verliezen. Als ik het niet red, moet ik de elf tosti's afrekenen. Voor vijfentwintig gulden krijg je dan wisselgeld terug. Ik zit al geruime tijd aan de biertjes en de eerste bruine boterhammen liggen dus al in mijn maag. De eerste acht zijn een makkie! De negende begint goor te worden en aan nummer tien en elf wil ik niet meer denken. Brood als hardboard, ham als rubber en kaas als kleefpasta. Curry om de bende op smaak te brengen. Als ik het laatste stukje van de elfde tosti in mijn mond steek, voel ik bij wijze van spreken de eerste uit mijn kont steken. Man! Ik heb me nog nooit zo vol gevoeld als deze avond. Ik heb geen jury onderweg naar huis maar ik zweer met mijn hand op het hart: Ik heb niet overgegeven. Dat heb ik geweten want die avond moet ik nog naar een concert om een recensie te schrijven. Dat gaat gepaard met water en een bijzonder misselijk gevoel. Ik heb niet lang genoten van mijn record: Twee weken later vermorzelt de man die eerder tien had gegeten mijn record met twaalf tosti's. Dan wordt het een tijdje stil met het tosti eten en tenslotte eet iemand veertien. Daar hebben we niet van terug...
2125 Marmor Stein Und Eisen Bricht-Drafi Deutscher (NL, Decca, 1965)
2126 Sag Mir Wo Die Blumen Sind-Marlene Dietrich (NL, HMV, 1963)
2127 Hurricane-Bob Dylan (UK, CBS, 1975)
2128 A Walk In The Sky-The Flowerpot Men (NL, Deram, 1967)
2129 I've Found A Love-David Garrick (NL, Pye, 1967)
De meeste platen koop ik rechtstreeks van Henk. Die zijn niet duur. Ik denk dat het met een gulden per stuk wel zal ophouden. Alle vijf singles zijn precies zoals ik ze in 1995 heb gekocht. Bob Dylan heeft de lange albumversie in 33 toeren op de b-kant en dat is eveneens de kant die ik het meeste draai. In de jaren negentig wel te verstaan, want sinds een paar jaar begin ik al bij het eerste couplet te geeuwen. David Garrick heb ik later nog eens in de Engelse persing gekocht.
2130 Heart Attack & Vine-Screamin' Jay Hawkins (NL, Epic, 1991)
2131 Whatever Gets You Thru' The Night-John Lennon & The Plastic Ono Nuclear Band (NL, Apple, 1974)
2132 There's A Guy Works Down The Chip Shop Swears He's Elvis-Kirsty Maccoll (NL, Polydor, 1981)
2133 Mr. Bass Man-Het Meteoor Kwartet (NL, Omega, 1963)
Screamin' Jay heeft een paar maanden eerder nog dienst gedaan in een jukebox en ik kan me herinneren dat ik 'I Put A Spell On You' eens heb 'aangevraagd' middels zo'n apparaat. The Plastic Ono Nuclear Band suggereert dat het duo van John en Yoko is uitgebreid met Elton John op piano en tweede zang. Lennon treedt in hetzelfde jaar op met Elton John als Winston O'Boogie op diens' versie van 'Lucy In The Sky With Diamonds'. Het Meteoor Kwartet heeft een Nederlandse vertaling gemaakt van de hit van Johnny Cymbal en ook de 'Echtelijke Twist' op de b-kant is best grappig te noeme.
2134 Black Velvet-Alannah Myles (Duitsland, Atlantic, 1990)
2135 Time Won't Let Me-The Outsiders (NL, Capitol, 1966)
2136 Hooked On A Feeling-Clive Sands (NL, SNB, 1969)
2137 I Don't Want To Go On Without You-The Searchers (NL, Pye, 1965)
2138 Where Have All The FLowers Gone-The Searchers (NL, Pye, 1966)
Alannah Myles heb ik niet in De Karre gekocht. Wanneer dan wel? Ik beb eigenlijk geen flauw idee maar het moet vóór mijn vertrek naar Engeland zijn geweest. Omdat de single achter de bar hangt in het café associeer ik dit plaatje erg met De Karre en dat is de reden waarom ik hem hier heb toegevoegd. Ik zal meteen even kijken voor volgende week want er schiet me net een plaat te binnen die ik zeker in Steenwijk heb gekocht op deze beurs. Ik betwijfel of deze in de lijst staat. 'Time Won't Let Me' is uiteraard van de Amerikaanse Outsiders en heeft jaren geleden al eens in de Blauwe Bak gestaan vanwege de bootleg van The Detroit Shakers. Clive Sands heet eigenlijk Sarstedt en is de broer van Peter Sarstedt van 'Where Do You Go To My Lovely'. Leuk detail tot slot: Ik koop deze dag twee verschillende versies van Pete Seeger's 'Where Have All The Flowers Gone': De Duitse van Marlene Dietrich en een cover van The Searchers.
De ene single ontbreekt inderdaad in de lijst en dat komt doordat ik hem pas veel later eens met fotohoes heb gekocht. Volgende week de laatste vijftien singles van maart 1995 en bovendien gaan we dan grasduinen in de geschiedenis van de Friese (alternatieve) popmuziek!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten