Zijn echte naam zullen we nooit komen te weten en dat is misschien ook wel niet interessant. Baz staat bekend om zijn feilloze kennis van Britse komedie waarbij hij moeiteloos volledige sketches kan na spelen omdat hij ze woord voor woord weet te herinneren. Je hoeft hem maar een suggestie te geven voor een onderwerp of hij weet meteen een sketch op te voeren dat enigszins met dat heeft te maken. Stemmetjes nadoen werkt helaas niet in een chatroom en dat is hoe ik Baz heb leren kennen. De naam heeft hij te danken aan zijn maten van jaren geleden. Zijn imitatie van Fawlty Towers-personage Basil is zó treffend dat zijn vrienden hem 'Baz' zijn gaan noemen. 'Baz Skadj', dat is zoals ik hem ken. Hij is meer van de 'boss reggae' dan van de ska, maar het schijnt dat Skadj een Zweedse achternaam moet zijn en dat hij zodoende al jaren ermee weg komt op Facebook. Baz is al jaren een groot supporter van Wolfman Radio en een vaste chatroom-gast tijdens mijn shows. ,,Jij stopt tenminste voorbereiding in je shows", is zijn vaste argument om in het holst van de nacht nog 'live' naar mijn programma's te luisteren. Baz leeft voor een deel van de platenhandel op Ebay en biedt me eens in de zoveel tijd een pakketje platen aan. Vanmiddag is een envelop met tien singles gearriveerd in Uffelte en deze ga ik nu behandelen.
Het verhaal begint met Kenneth McKellar omdat Baz weet dat ik dol ben op rare en gekke platen. Op een bepaald ogenblik toont hij ons een foto van platen die hij heeft gevonden in een lokale kringloopwinkel en daarbij zit ook George McCrae. Vorige week hebben we nog even gesproken en dan biedt hij me 'Rat Race' van The Specials aan. Altijd welkom! ,,Gooi er maar wat leuke jaren zestig in zoals de laatste keer". Ik krijg een opgestoken duim terug. En dat valt ditmaal toch wel een beetje tegen, ook al horen jullie me natuurlijk niet klagen over iets dat ik heb gekregen. De platen zouden volgens hem een goede poetsbeurt verdienen, maar ik betwijfel of dat in veel gevallen nog iets gaat uithalen.
* Cilla Black- Surround Yourself With Sorrow (UK, Parlophone, 1969)
Deze heb ik onlangs nog gekocht op de platenbeurs in Steenwijk. Gisteren is trouwens bekend gemaakt dat de tweede editie, die op 5 april zou plaats hebben, in verband met het virus is afgelast. Dat exemplaar is in een redelijk goede staat en er bestaat geen directe wens om deze te vervangen. Eentje van de twee mag dus eventueel weg naar een liefhebber.
* Manfred Mann- If You Gotta Go, Go Now (UK, HMV, 1965)
Deze moest ik even na kijken en dat heb ik zojuist gedaan. Inderdaad, ik heb de single in Denemarken gekocht maar wist niet meer of dit een Engelse persing was of niet. Niet dus. Ik blijk de Deense persing in de jaren zestig-bak te hebben en deze Engelse persing mag erbij. Ik heb Baz' advies opgevolgd en hem zojuist gereinigd, maar het is nog altijd onder mijn maatstaven.
* George McCrae- It's Been So Long (UK, Jay Boy, 1975)
Die is goed uit de wasbeurt gekomen en klinkt fantastisch, maar... niet zo mooi stereo als de TK en dus denk ik dat deze alsnog in de jaren zeventig-bak gaat. Misschien is het een kwestie van gewenning want ik moet erkennen dat de hoge gilletjes beter klinken in deze dan op de TK. Ik ben ook wel benieuwd naar de b-kant waar Blues & Soul Magazine in 1975 de mond van vol heeft. O, dat geeft de single een goede kans om toch in de Blauwe Bak te komen want dat is opnieuw een McCrae-geluid dat ik nog niet kende en wat me erg goed bevalt.
* Kenneth McKellar- EP The Road To The Isles (UK, Decca, 1959)
* Kenneth McKellar- The Tartan (UK, Decca, 1960)
Baz en ik hebben het al een paar maal over Kenneth McKellar gehad omdat ik in 1994 een Engelse Decca-demo heb gekocht van McKellar. Het levert me een 'gesigneerde' EP op en een single die dienst heeft gedaan als karton. Baz schijnt een complete voorraad te hebben van de EP en er mag getwijfeld worden aan de echtheid van de handtekening. Het heeft ook nog een persoonlijke boodschap aan de ontvanger en deze is in de meeste gevallen gelijk. 'Good luck Gerrit, Kenneth McKellar' staat op de mijne. Naar het schijnt heeft Jerry Dammers, toetsenist van The Specials, ook een EP in zijn platenkoffer gekregen bij een optreden in Edinburgh. Baz heeft ze ook al met andere bestellingen verzonden en krijgt het in één geval retour. Moet ik de platen echt draaien? Ja natuurlijk ga ik ze veel draaien in de shows want daar ontkom ik nu niet meer aan, maar verder zie ik het niet zitten om nu een oordeel te vellen over de platen. Op papier leuker dan in werkelijkheid, dat is mijn algemene ervaring met McKellar.
* Frank Sinatra- EP Sinatra! (UK, Capitol, 1958)
'The Lady Is A Tramp', 'Witchcfaft'en 'Come Fly With Me'. We krijgen 'Tell Her You Love Her' op de koop toe. Ofwel: Een Frank Sinatra-EP met vier van zijn meest klassieke opnames uit de jaren vijftig. Ik moet zelf niet zoveel hebben van de 'Rat Pack' maar als het dan toch moet, dan misstaat zo'n EP niet in de jaren zestig-bakken.
* The Specials- Rat Race (UK, Two-Tone, 1980)
Een klassieke single van The Specials die ik nog niet heb en dat is altijd welkom. Ik ben door het werk bij Wolfman Radio en Specialized zo vertrouwd geraakt met de muziek van The Specials dat ik dit een 'double-sider' durf te noemen met 'Rude Boys Outa Jail' op de keerzijde. Het klinkt alsof 'Rat Race' nog wel even moet worden gewassen want daar zit een ernstig bijgeluid in. Anders kan ik er nog steeds wel mee leven.
* St. Joseph's Maori Girls College- Maori Love Songs (Nieuw Zeeland, Viking, 1972)
Kijk, dit zijn de dingen waar we het voor doen! 'including Now Is The Hour' staat op het hoesje en dat blijkt het laatste nummer op de EP te zijn. Het heet eigenlijk 'Po Ata Rau'. Baz concludeerde al dat het teruggedraaid klinkt als een politiesirene. De juiste kant op gedraaid, horen we een klassiek geschoold meisjeskoor en de genoemde 'hit' is wel een beetje 'eerie' zoals de Engelsen dat zeggen.
* The Universal International Orchestra- EP The Glenn Miller Story (UK, Brunswick, 1954, re: 1961)
'Music from the soundtrack'. De verfilming van Miller's leven is razend populair in deze tijd en zeven jaar later is nog altijd een grote vraag naar de EP. Dit is de EP met de 'four prong centre' waar het origineel een driehoekig middenstuk heeft. Ook hier zie ik het niet zitten om ten bate van het verhaal de naald in de groef te zetten. Ik geloof het wel!
* Andy Williams- Stranger On The Shore (UK, CBS, 1962)
Misschien weet Baz mijn reactie nog bij The New Christy Minstrels. Op een ene of andere manier heb ik een zwak voor Engelse CBS-persingen. Misschien dat ik hem nog eens moet vragen naar 'Music To Watch Girls By' of ik moet zelf eens op zoek gaan naar het plaatje. Ik ken het deuntje alleen maar instrumeentaal, ontdek ik nu. Dan vooral de uitvoering van Mr. Acker Bilk. Andy heeft een koor van distortion achter zich, maar leuk genoeg voor een zondagavond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten