Ik heb vanmiddag de singles van Mark afgehaald bij het postkantoor. Hoewel ik zaterdagmiddag mooi op tijd klaar bent met bezorgen in Meppel ben ik nog altijd een half uur té laat in Uffelte om de singles in ontvangst te nemen. Eenentwintig singles die erom smeken om héél snel gedraaid te worden plus de Week Spot en de extra bestelling. Dat zijn totaal drieëntwintig. Dat zou ik kunnen uitsmeren over drie of vier afleveringen maar ik heb aan schrijfvoer geen gebrek de komende week en ik wil het snel en groots aanpakken. Vandaar de eerste tien van Mark en het duo uit Amsterdam in dit eerste deel van de week en misschien later vanavond het tweede deel met de laatste elf van Mark. De singles uit Denemarken kan ik ter zijner tijd in een apart bericht kwijt. Wat me wel is opgevallen bij de singles van Mark: Het is erg veel jaren zestig ten opzichte van vorige edities, ook al is de vaart er een beetje uit qua tempo. Laat me meteen losbarsten.
* Anglo-Saxon Brown- Straighten It Out (US, Atlantic, 1976)
Blijft bijzonder om naar te kijken: Amerikaanse Atlantic-promo's met een blauw label aan de stereo-kant en rood-wit aan de mono-zijde. Hoewel het niet een groots kasteel wordt, is 'Straighten It Out' een zogenaamde 'builder'. Het begint wel vrij klein en heeft ook een refreintje maar ieder segment in het nummer is iets anders dan de vorige en dat maakt het 'spannend'. Ango-Saxon Brown is een groep en vandaar dat het onder de 'A' van Ace Spectrum mag staan. Waarom Ace Spectrum? Omdat ik dat ooit onder de 'S' had staan omdat ik dacht dat het een zanger was.
* Fontella Bass- It's Hard To Get Back In (UK, Contempo, 1973)
Mark weet van mijn 'fetisj' voor Contempo- en Mojo-uitgaven en vermeldt dan vaak 'on a nice UK-copy' of 'on a nice Contempo-45' in de advertenties. Dan weet hij dat aan de overkant van de Noordzee onmiddellijk iemand de oren spitst en in het geval van Fontella Bass niet eens naar de geluidsclips luistert. Ik kijk eerst in de Blauwe Bak-koffer om te zien of ik de plaat nog niet heb en als dat het geval is, wordt de plaat meteen gereserveerd. Fontella is op de funky toer, dat is alles wat ik begrijp uit de advertentie. Jerry Strickland en Bobby Patterson tekenen voor 'It's Hard' en, ja, daar zit een lekkere wah wah-gitaar in. De funky jas past haar goed. 'Talking About Freedom' op de keerzijde is daarentegen crossover en niet te versmaden. Sterker nog: Het is momenteel mijn favoriete kant van de twee en wellicht één van de beste dingen van Fontella buiten uiteraard 'Rescue Me' uit het vorige decennium.
* Deep Velvet- Complain To THe Clouds (UK, Kent, 1973, re: 2016)
Ik noteer de kanten die me in eerste instantie het meest aanspreken als Mark ze aanbiedt op zijn pagina. Deep Velvet is daarentegen de b-kant. Twee mono-kanten uit 1973 samengebracht op een Kent Select. Van Deep Velvet heb ik al 'Hannah Mae' dat een beetje 'slaapt' in mijn bakken en voor deze kant ziet het er ook al niet rooskleurig uit. Ik vestig mijn hoop op de a-kant want die heb ik destijds wel gedraaid van Youtube. Het is een erg summiere opname van Lorraine Johnson's 'A Love Like Yours'. Het is uiteindelijk de betere kant, maar erg jammer van het bescheten geluid. Een euvel waar Kent keer op keer mee weg komt. Het label wordt op handen gedragen omdat het legale heruitgaven aanbiedt en vaak platen waar echt niet anders aan te komen is, maar een kleine remaster zou hier wonderen hebben gedaan.
* Leona Dunn- Our Songs Of Love (US, Hallmark, 1965)
Hallmark uit New York en dus niet te verwarren met het Engelse budget-label dat ons de 'Top Of The Pops'-albums brengt (en nog steeds verjaardagskaarten). Volgens Youtube heb ik de b-kant al eens beluisterd. Zou dat zijn geweest naar aanleiding van een Marktplaats-zoektocht? Of in de archieven van mijn hoesjesboer uit het zuiden des lands? Het is nu het sfeervolle 'Our Songs Of Love' dat me over de streep trekt. Tekstueel is het een eerbetoon aan de klassieke doowop- en jukebox-hits, muzikaal een fraai georkestreerde ballade. 'Ballad with a beat', zoals ze dat zeggen. 'Baby Don't Play Around' is de video die ik blijkbaar eens eerder heb opgezocht en een minuut geluisterd. Dat komt langzaam op gang en neemt dan een stampend ritme aan. En het is té moeilijk voor Northern Soul, hetgeen het dan weer een beetje interessant maakt voor mij.
* Kelly Finnigan- Since I Don't Have You Anymore (US, Colemine, 2019)
Ik weet niet of ik het vinyl heb beschreven in het verhaal over de Week Spot. Ik weet dat de eerste persing op een bepaalde kleur vinyl is maar de mijne is 'gewoon' de zwarte. Het kleurtje is ook een euro extra bij een Duitse dealer en dat maakt dat ik meteen al voor de gewone zwarte wil gaan. 'It's what's in the groove that counts' en 'onbespoten' is vinyl het lekkerste en dus hoort het gewoon zwart te zijn. Op de keerzijde staat de instrumentale versie.
* Holland Dozier- You Took Me From A World Outside (US, Invictus, 1973)
Lamont Dozier en de gebroeders Holland kunnen in 1968 onder hun contract uitkomen bij Motown op de voorwaarde dat de heren vijf jaar lang zich niet manifesteren als Holland-Dozier-Holland. Bij Invictus en Hot Wax maken ze gebruik van een paar songschrijvers waarbij ze hun repertoire onderbrengen. Er wordt gesuggereerd dat 'Band Of Gold' en andere hits van Freda Payne eigenlijk door Holland-Dozier-Holland zijn geschreven. In 1973 zijn de heren weer vrij om onder de eigen namen werk uit te brengen en Holland-Dozier is daarvan het eerste resultaat. 'I'm Gonna Hijack Ya, Kidnap Ya, Take What I Want' is de eigenlijke a-kant maar bij mij gaat alle aandacht uit naar het huiveringwekkend mooie 'You Took Me From A World Outside'. Een zee van fraaie violen en percussie welke nogal elektronisch aan voelt. Qua compositie is dit het meer sfeervolle Temptations-werk en de mannen laten horen zelf ook behoorlijk te kunnen zingen. De a-kant is meer het geijkte Temptations-werk, maar dan toch liever deze groep dan dit initiatief.
* Eddie Holman- Young Girl (US, GSF, 1972)
Holman heeft al een lange staat van dienst als hij zich in de eerste helft van de jaren zeventig gaat toeleggen op het meer melodieuze werk met vrij hoge zangnoten. Het zal de weg banen voor gorepen als The Stylistics en de opmaat vormen tot 'sweet soul'. Mark had onlangs weer een fraaie Eddie Holman-plaat uit deze tijd in de aanbieding maar om 'overkill' te voorkomen, heb ik die nu eerst even overgeslagen. 'Young Girl (In Your World)' is de volledige titel en dit is inderdaad het soort dat later door The Stylistics wordt voortgebracht. Het is echter een b-kant en de andere zijde heb ik nog niet geproefd. 'Young Girl' is echter een suikerpot voor mij! 'I'll Call You Joy' is meer van hetzelfde maar dan zonder de magie van 'Young Girl'.
* Tommy Hunt- Searchin' For Love (US, Dynamo, 1967)
Relatief veel jaren zestig. In deze eerste aflevering is het nog veelal jaren zeventig en dan komen we zomaar uit bij Tommy Hunt. De man die in de midden jaren zeventig Engeland heeft uitgekozen als residentie en voor het Spark-label Roy Hamilton's 'Crackin' Up Over You' opneemt en een hit scoort. 'Searchin' is een prachtig stukje 'deep soul' met de beschreven 'wear and tear'. Toch heb ik meer gehavende Dynamo-persingen gehoord (die overigens knalhard zijn opgenomen). Ook dit is weer een b-kant en dat betekent dat ik ook aan de a-kant mag proeven, maar beter dan 'Searchin' gaat het vast niet worden. 'The Complete Man' is mede geschreven door Jimmy Radcliffe van de Northern Soul-klassieker 'Long After Tonight Is All Over', de vaste afsluiter in The Casino in Wigan. Ook weer fraaie midtempo maar ook hier mis ik de magie van de b-kant.
* Lou Johnson- The Panic Is On (UK, Kent, 1962-63, re: 2010)
Lou Johnson maakt in de jaren 1962 en 1963 enkele prachtige kanten voor het Big Top-label en 'The Panic Is On' blijft om gekke redenen op de plank liggen. Het is een klassieke 'beat ballad' welke in tegenstelling tot Lorraine Johnson nu wel goed uit de verf komt, hoewel het her en der een beetje 'ondergeproduceerd' is. Niet helemaal 'af' maar daardoor wel puur en ongeschonden. 'You Better Let Him Go' is in 1962 wel uitgebracht op het Big Top-label en het is iets meer upbeat en past iets beter in de Northern Soul. Ik ken 'The Panic Is On' al sinds mijn vroege dagen van het soul-verzamelen maar nu valt toch eindelijk het kwartje en is de tijd rijp om het helemaal in mijn hart te sluiten.
* Tamiko Jones- Cloudy (US, Atlantis, 1976)
Nee, geen tikfout. Tamiko Jones brengt haar platen uit op het Atlantis-label en worden soms in Engeland geperst als Contempo. Dat is niet het geval bij 'Cloudy' en de reden daarvan zullen we nooit weten. Het is geen tweede 'Reachin' Out For Your Love' maar wel een koopje en een fraaie uitvoering van het nummer van Average White Band. De a-kant is het meer funky 'Let It Flow' en als puntje bij paaltje komt, heeft dat mijn voorkeur. Nog steeds geen 'Reachin', maar het komt dicht in de buurt.
* Emanuel Lasky- More Love (US, Westbound, 1968)
Het is misschien wel een jaar geleden als Mark een aantal singles in de aanbieding heeft. Ik ben dan vooral geïnteresseerd in de b-kant. Deze platen verkopen als warme broodjes en Mark belooft méér in de toekomst. Op een gegeven ogenblik vergoedt Mark het met de extra New Birth-plaat in een pakket want de verwachte extra singles willen maar niet komen. Totdat hij een paar weken geleden opnieuw deze single aanbiedt. Nu ben ik wel op tijd en kaap een exemplaar mee. Ik ben dan al een beetje overstag gegaan voor 'More Love'. Midtempo, mooi orkest en een ingewikkeld refrein met een duidelijke vingerafdruk uit Detroit. 'A Letter From Vietnam' is toch uiteindelijk de winnaar van de twee. Als je net denkt dat het gewoon een fraai Motown-deuntje is, dan bereikt Emanuel de finale en hoor je de harten breken. Een fraaie 'double-sider' maar met een voorkeur voor 'Vietnam'.
* Richard Marks- Never Satisfied (UK, Athens Of The North, 1975, re: 2019)
Ik meende al dat er iets niet klopte en wat blijkt? Stuurt die gast me ook nog de verkeerde Richard Marks toe! De eerste keer dat ik iemand op Discogs een neutrale beoordeling heb gegeven. Er is op dit moment namelijk ook een heruitgave van deze Richard Marks op het Ocean of Tears-label en dat had mijn voorkeur. Ach, die koop ik binnenkort nog wel eens. Athens Of The North ken ik al van de Felony Theft-plaat en dat zijn altijd lekkere funky re-issues van onmogelijke platen. 'Never Satisfied' is de beste kant van de twee en hier gaat Marks flink tekeer als een tweede soort James Brown en met een fraaie instrumentale break later in het nummer. Het is niet essentieel maar wel erg lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten