Week Spot: Shirley Brown

Zal ik het nieuwe jaar eens met cijfers beginnen? Welnu: 6999,5 en 18286. Ofwel... ik had beloofd om in mijn slotnoot voor 2018 nog de kilometerstanden te vermelden van de fiets maar was dit vergeten. Een halve kilometer te weinig om op de 7000 kilometer te komen en dat is in ieder geval minder dan zevenduizend dit jaar. Het tellertje is bij het wisselen van de batterijen op nul gegaan en dat was zelfs nog voor de kerst van vorig jaar. De 18286 zijn echter de totale kilometers sinds de oplevering in april 2016. Eigenlijk hoort daar 537 kilometer extra bij. Binnenkort nog de twintigduizend en volgend jaar wellicht vijfentwintigduizend? We gaan ons best doen. Vandaag is een 'zware' dag geweest. De hele dag in bed en om zes uur besluit ik dat het genoeg moest zijn. Toch voelt het niet goed aan en na een paar mandarijntjes duik ik weer bed in. Dan word ik om negen uur wakker, maak een flink bord eten klaar en ga voorzichtig aan de koffie. Een paracetamol voor wat pijntjes na een toiletbezoek en nu gaat het ineens stukken beter. Wellicht morgen nog even uitzieken en dan weer aan de slag? Ook heb ik nu de moed om een bericht te schrijven voor Soul-xotica en omdat het dinsdag is, trap ik meteen af met de nieuwe Week Spot. De hoogst genoteerde favoriet in de 'bubbling under': 'I Ain't Gonna Tell' van Shirley Brown uit 1972.

Ik ben een maand later nog altijd erg tevreden over de Blauwe Bak Top 100. Een paar hadden hoger kunnen staan en, vooruit, er is eentje waar ik me in had 'vergist'. Die zou ik nu met alle liefde inruilen voor Shirley Brown, maar ga dat niet meer veranderen. Shirley Brown valt dus buiten de boot voor wat betreft de Blauwe Bak Top 100, maar mag het nieuwe jaar inluiden met de Week Spot. Een paar weken voor de achtste jaargang van de rubriek. De 'Classic Week Spot' voor de verjaardag van de Week Spot is al reeds een paar maanden bekend. Soul-xotica viert een maand later haar negende verjaardag maar is het nog even later wel tien jaar sinds mijn laatste alcoholische versnapering. Reden genoeg voor een paar feestjes in dit nieuwe jaar!

Shirley Brown wil niet zo lang wachten met het gebak en zet de lekkernij komende zondag op tafel. Het is dan namelijk 72 jaar geleden dat Brown ter wereld is gekomen. Haar wiegje staat in West Memphis in de staat Arkansas, maar groeit op in Madison in Illinois. Als negenjarig meisje gaat ze zingen bij een gospelkoor en onder invloed van onder andere Aretha Franklin ontwikkelt Brown zich een krachtige expressieve stem. Als ze veertien jaar oud is, wordt ze ontdekt door Albert King. King neemt Brown mee op tournee en laat speciaal een onderwijzer toe om haar intussen van de juiste educatie te voorzien. Toch houdt Brown dat laatste snel voor gezien en gaat spijbelen om zoveel mogelijk bij de band te zijn. King is een ervaren muzikant met vele contacten en in 1972 neemt Brown haar eerste single op. Het personeel in de studio is dezelfde als bij de allereerste hit van Albert King en het resultaat heet 'I Ain't Gonna Tell'. Het Abet-label heeft echter niet de middelen om de plaat tot een groot succes te brengen. Twee jaar later draagt King haar aan bij een label waar hij ook platen heeft gemaakt: Stax.

Over het algemeen wordt Brown herinnerd als een eendagsvlieg terwijl dit niet terecht is. In 1974 heeft ze één héle grote hit in Amerika met 'Woman To Woman'. Een hoorspel op zichzelf: Shirley belt Barbara om uit te leggen dat Barbara aan haar man zit en dat zij (Shirley) de rekeningen betaalt. Ik heb me altijd erg verbaasd over dat laatste. Hoewel ze ongetwijfeld erg veel van haar kerel zal houden, heeft ze het alleen maar over geld en goederen. Barbara Acklin geeft haar een jaar later passende repliek met 'You Give Him Everything, But I Give Him Love'. Het is een nummer dat vele 'antwoorden' krijgt tot aan 'Man To Woman' van Lonnie Youngblood aan toe. Shirley's 'Woman To Woman' staat twee weken bovenaan de R&B in 1974 en doet het eveneens goed op de Billboard Hot 100. Ze wint in 1975 een Grammy voor de beste vrouwelijke vertolking. Er verschijnt een elpee rondom de hitsingle en ook brengt Stax een opvolger uit: 'It Ain't No Fun'. Toch kan het allemaal niet voorkomen dat Stax in zwaar weer terecht komt en de deuren moet sluiten. In 1977 tekent ze bij Arista voor een album en een redelijke hitsingle. In de jaren tachtig komt ze uit voor verschillende labels als Sound Town en Fantasy. Vanaf 1989 is ze contractueel verbonden aan het blues-label Malaco. Haar meest recente album is tien jaar oud: 'Unleashed'. 'You Ain't Woman Enough' bereikt in 1996 nog een 80e plek op de R&B en is voorlopig de laatste van zes R&B-hits. Dus niet helemaal de eendagsvlieg?

Ik heb 'Woman To Woman' net de reserve-Blauwe Bak uitgestuurd en naar de 'algemene' jaren zeventig, als ik bij Mark deze 'I Ain't Gonna Tell' tegenkom. Een funky soul-ding op dat interessante Abet-label. De plaat is in het kader van de Blauwe Bak Top 100 niet aan bod gekomen, maar verdient in dit nieuwe jaar zeker iets meer aandacht!