Het is geen armoede dat we deze week een 'Classic Week Spot' hebben. Komende zaterdag is het 12 januari. Vijf jaar geleden viel dat op een zondag en dat was, voorlopig, mijn laatste dj-optreden buiten de studio. Ofwel: Het is komend weekend vijf jaar geleden dat ik heb opgetreden in het Engelse Watford. Daar wil ik komende zaterdag uitgebreid bij stil staan in 'Do The 45' en heb na lang spitwerk de lijsten gevonden van 2014. De lijst met de singles die me hebben vergezeld in Watford alsook een lijst van de werkelijk gedraaide platen tijdens dat optreden. Dezelfde bak staat direct in mijn buurt want zaterdagavond ga ik een radioshow doen met deze selectie. Het zou fijn zijn als de Week Spot ook uit deze bak zou komen? Ik zal de hele bak door spitten, maar... het is meteen raak! Ik heb The Astors nooit eerder als Week Spot gehad en dit is één van de weinige singles die ik in 2012 heb gekocht en waarvan ik anno 2019 nog steeds evenveel geniet. Deze gaat deze week alsnog de Week Spot zijn: 'Candy' van The Astors uit 1965.
Het verhaal van Watford begint in de zomer van 2013 met Billy Brown. Billy is dan reeds maanden vaste gast in onze radioshow met onafhankelijke muzikanten en is één van de weinige muzikanten die blijft 'hangen' nadat zijn plaatje is gedraaid. Billy wordt een resident in de chatroom. In augustus 2013 doet onze radiobaas een radiomarathon van 36 uur om geld in te zamelen voor The Specialized Project. Billy is zó enthousiast dat hij meteen aanbiedt om binnen 24 uur een cover in te studeren en 'live' via Skype op Wolfman Radio te brengen. Dat wordt de cover van 'Police And Thieves', een liedje van de reggaezanger Junior Murvin. Zijn plannen gaan steeds verder: Hij wil het nummer opnemen en de opbrengst van de downloads schenken aan Specialized. Zo verschijnt de single: Een akoestische versie en een uitvoering met een bevriende reggaeband. Hij heeft ook een aantal fysieke cd-singles laten drukken en wil deze nu officieel ten doop houden. Dan stapt The Specialized Project in het verhaal en wordt voorgesteld om er de eerste 'runner-up' in 2014 van te maken, de eerste 'opwarmer' voor The Big One in november.
Ook ik heb al langer ideeën om iets te doen voor The Specialized Project, alleen...? Tot dan toe concentreert Specialized zich bijna uitsluitend op reggae en ska en ik heb van beide té weinig en geen interessante platen. Dan maakt Billy een schets voor de avond die hij wil houden: Een ska-band ter afsluiting en vooraf een bluesrock-band en Billy als solo-artiest. Ik zie mijn kans schoon en bied mezelf heel spontaan aan om te komen dj-en. Dat heeft nog wat voeten in de aarde en even dreig ik met een 'vreemdeling' achter de decks te komen. Dan zegt Lee Madge toe dat hij wel wil optreden en dan wordt het pas écht leuk voor mij. Het is een legendarisch weekend waar ik nog steeds heel veel details van kan herinneren. De moeizame reis er naartoe met de 'aanvaring' met de douane-man op het station in Londen, de platenspeurtocht in Borehamwood en de wandeling van de middag. De pittige curry (ook al is het 'slechts' een korma) en het radio luisteren op de kamer. De zondag is een minder grote hit. De wandeling van de ochtend had beter gekund. Het optreden is niet erg stevig georganiseerd en er komt slechts een handjevol mensen opdraven. Als het nieuws bekend wordt dat het vijfhonderd euro heeft opgebracht, is iedereen dolblij. Het staat bijna gelijk aan de kosten die ik heb gemaakt en dus had ik het graag wat hoger gehad. Vervolgens hét hoogtepunt van het weekend: Uren lang zitten keuvelen met Madgeen ons, bijna-romantische, afscheid op de volgende morgen. Hoewel ik beter geslapen heb dan vrijdag is de terugreis weer enorm zwaar. De volgende dag zou ik het weekend kunnen voorstellen als iets waarover ik heb gedroomd. Zó mooi is het dus wel geweest!
Ik verbaas me over de lijst. Ik ga echt naar Watford om Northern Soul te draaien en toch laat ik een paar klappers thuis. Daarentegen zit de eerste crossover al in de bak. Ik probeer het volk op de dansvloer zoet te houden met de klappers en wil dan iets onbekends laten horen. Dat is dan weer het einde van de dansvloer. Welk effect 'Candy' heeft gehad, kan ik me niet meer herinneren. Het schijnt wel dat ik de plaat heb gedraaid. De jongemannen komen in 1958 samen in het huis van pianist Herman 'Red' Arnett die geregeld audities houdt voor zanggroep in oprichting. Curtis Johnson, Ellehue Stanback, Sam (Byrnes) Jones, Richard Harris en Richard Griffin. De laatste zit op dat moment bij een zanggroep met de naam The Duntinos en de mannen werken eerst maanden lang individueel voor Arnett voordat het een zelfstandige groep mag heten. Het gaat verder als The Duntinos en Arnett roept de hulp in van Rufus Thomas om de groep wegwijs te maken. De groep vertrekt naar New York om 'het te gaan maken', maar zal in plaats daarvan allerlei soorten baantjes hebben in Buffalo. De mannen keren, een illusie armer, terug naar Mpmphis. In 1961 maakt het een single al The Chips en vanaf 1963 gaat het kwintet verder als The Astors.
The Astors maakt vijf singles waarvan twee redelijk bekend zijn: 'Candy' en 'In The Twilight Zone'. De eerste wordt geschreven door de heren Steve Cropper en Isaac Hayes en het is de eerste 'credit' voor de laatste. Cropper horen we soleren in de brug van het nummer. De beweging in Engeland heeft in 1968 nog geen naam, maar er is wel iets gaande met obscure plaatjes. 'Candy' bereikt slechts een 63e plek in de Billboard en is daarmee in het thuisland helemaal vergeten. In Engeland brengt het dansvloeren in vervoering en dus besluit de Engelse tak van Atlantic om de single opnieuw te persen. Inderdaad, opnieuw. De single is in 1965 ook al uitgebracht in Engeland. Op 14 februari 1969 verschijnt de plaat voor een tweede maal in Engeland en vindt gretig aftrek bij de dansers en de dj's. Het verkoopt evenwel te weinig voor een hit.
Richard Harris is in 1967 uit de groep gestapt en is vervangen door Harold Johnson, de broer van Curtis. The Astors doet nog jaren studiowerk voor Rufus en Carla Thomas maar zal, buiten de latere Northern Soul-scene, weinig voorstellen tussen de Stax-giganten. Het nummer staat 54 jaar later nog altijd als een huis en klinkt qua productie zelfs behoorlijk vooruitstrevend in vergelijking met veel rhythm & blues uit deze periode. Het is een echte Blauwe Bak-favoriet gebleken bij mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten