Ik heb vanmorgen de verhaaltjes van 2014 opnieuw gelezen en verbaas me hoeveel details ik meteen weet te herinneren. Het is zelfs even zover dat ik met mezelf in discussie wil over dit of dat. Ik schrijf de berichten op de maandagavond na thuiskomst en ben dan aardig moe. Hoewel de details talrijk zijn, meen ik her en der dat het toch anders is gelopen. De toevallige passant zal het allemaal niet in één keer snappen waar ik het dinsdag over heb bij de Week Spot van The Astors. Omdat het nu precies vijf jaar is geleden dat ik in Engeland was, wil ik nog eenmaal over mijn schouder terug blikken. Het aardige van de berichten uit 2014 is dat ik een paar voornemens lees waarvan ik opkijk en dat het tegelijk een conclusie heeft die nog steeds past in het verhaal. Het zijn vaak vervelende gebeurtenissen die op je netvlies blijven staan, maar bij mij lijkt dit van toepassing bij dit legendarische weekend in januari 2014. Ik 'leef' er nog altijd op!
De invloedrijke Britse skaband The Specials spat na een paar jaar uiteen. De leden blijven echter afzonderlijk actief in de muziek en het is met name Terry Hall die jaren lang weigert om het podium te delen met zijn oude bandmaten. Dit jaar is het veertig jaar sinds het debuutalbum van The Specials en staan Hall, Lynval Golding en Horace Panter op het punt om een nieuw album van The Specials uit te brengen. Ook onderneemt The Specials een tournee die al gedeeltelijk is uitverkocht. Toch lijkt een reünie van The Specials in 2012 ver weg. Dat is het jaar waarin een Specials-'insider' besluit een festival op te zetten met hedendaagse bands die zich voelen aangesproken door The Specials. Het geheel wordt gekoppeld aan een goed doel en zo is 'Specialized' geboren. Het is meteen een groot succes en krijgt in 2013 een vervolg met 'Beat Teenage Cancer' (met muziek van The Beat) en wordt in dat jaar ook een stichting. Specialized zamelt een jaar lang geld in voor, inmiddels, verschillende goede doelen door middel van muziek-gerelateerde campagnes. Dat is anno 2019 een cd-box met hedendaagse artiesten die een liedje vertolken van de centrale artiest van dat jaar. Verder uiteraard 'The Big One' in november: Het slotstuk van een jaar Specialized. Gedurende het jaar zijn er 'runner-ups' en een paar 'kleinere festivals' en doet inmiddels ook Australië mee. De bevriende muzikant Billy Brown is in 2014 de stuwende kracht achter de eerste 'runner-up' van 2014. Omdat de zaak The Flamingo On The Pond heet, wordt het feest gedoopt tot Specialized On The Pond. Dezelfde kop gebruikte ik vijf jaar geleden boven de berichten met betrekking tot dit onderwerp.
Mijn komst naar Engeland wordt in eerste instantie van alle kanten toegejuicht, maar het loopt al snel uit op loze beloften. Eerst zal er wel een slaapplek worden geregeld, dan kunnen Lee en ik voor de helft van een prijs in een pension waar we nog steeds de volle mep moeten betalen. Engelse vrienden beloven in eerste instantie om massaal naar Watford te komen, maar dan heeft opeens iedereen 'iets' en wist de helft op voorhand al dat het té ver reizen is voor zo'n activiteit. Het is voor vertrek duidelijk: Dit gaat héél veel geld kosten en dus moet ik ervan genieten. Dat doe ik dusdanig dat het weekend met stip op 1 staat in de 'Schijf van 14'.
Gisteravond, in 2019, krijg ik opnieuw de vraag van Engeland wanneer ik weer eens langskom. Ik besluit weer eens uitgebreid antwoord te geven en stel daarbij ook de wedervraag: ,,Zouden jullie voor zo'n activiteit vanuit het zuiden van Engeland helemaal naar het noordoosten van Nederland komen?". ,,Ik weet helemaal niets van ticketprijzen", verontschuldigt een Engelse collega. Tja, dan is de reactie ook niet moeilijk te verklaren?
Toch barst ik na afloop van Specialized On The Pond van de plannen: In november zelfs naar Parkdean Sandford voor 'The Big One' en ook is er dan sprake van een Northern Soul-avond in de zomer. Toch moet ik financieel maanden 'bloeden' voor het weekend in Watford dat zonder meer de moeite is geweest, maar niet iets waar ik voortdurend offers voor geef. Vooral het voornemen voor 'The Big One' verrast me: Het vooruitzicht van drie dagen keihard werken op een festival met een zuipfestijn op zondagavond als beloning? Nee, daar ben ik te oud voor geworden. Ik blijf Specialized dus promoten door middel van mijn radioshows en stuur zo nu en dan een financiële donatie naar Engeland. Morgenavond ga ik in 'Do The 45' draaien uit de bak singles die ik in 2014 mee heb naar Engeland. Het zou in principe om elf uur beginnen, maar misschien dat ik wel iets eerder los ga.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten