Er zijn van die dingen uit 1993 die ik helemaal lijk te zijn vergeten. Is dat erg? Nee hoor, op zichzelf niet. Het is alleen hinderlijk als je een weblog hebt waarop je eens in de week een kwart eeuw terug in de tijd gaat. Als je dan niet kan komen op bepaalde namen? Welnu, de schade valt op zichzelf best mee, het zou het verhaal alleen maar extra kleur hebben gegeven als ik de naam van de 'beroepskeuzecursus' had onthouden. Iets dat ik evenmin kan herinneren is hoe het nu precies zit met de treinkaart van Sneek naar Leeuwarden. Of het ding is een half jaar geldig geweest (hetgeen me stug lijkt voor een cursus van zeven weken) of het is werkelijk spotgoedkoop om met de trein van Sneek naar Leeuwarden te gaan. Dat laatste kan ook nog wel eens hebben gespeeld plus het feit dat Sneek op dat moment weinig interessante 'sneupwinkeltjes' heeft voor platen. Feit is dat ik vanavond andermaal naar Leeuwarden ga, maar... niet uitsluitend voor singles. Ik kom eigenlijk voor een concert maar uiteindelijk loopt alles anders. Ook daar weet ik niet alle details meer van, maar ik ga mijn best doen!
Een paar maanden geleden heb ik jullie kennis laten maken met Johan. We zitten op dezelfde 'cursus' en we hebben meteen een 'match'. Terwijl de cd definitief van het vinyl heeft gewonnen, zijn Johan en ik nog helemaal in de ban van het zwarte goud. In hetzelfde gebouw worden ook opleidingen voor volwassenen gegeven en tijdens de rookpauzes leer ik de zus van Johan kennen die daar naar school gaat. Haar muzieksmaak en de mijne liggen nóg meer op een lijn. We gaan ooit nog eens plaatjes ruilen, maar dat komt er maar niet van. De enige keer dat ik bij haar over de vloer ben geweest, ben ik blij dat ik weer buiten sta. Ik zou met alle plezier naast een varkensstal gaan wonen of eens een minuutje met de neus boven een gierput gaan staan. Alles liever dan een huis dat ruikt naar kattenzeik. Voor de jongelingen onder ons: In 1993 hebben we nog niet het internet zoals we dat nu kennen. Je blijft niet op de hoogte van een ander door middel van Facebook en een telefoon hangt met een koord aan de muur en zegt 'tring'. Ik probeer na de cursus in contact te blijven met Johan en dat gaat moeizaam. Hij is er vaak niet als ik bel en tóch hebben we in januari 1994 contact met elkaar. Die donderdagavond zal Pauline Black met haar uitvoering van The Selecter optreden in Zalen Schaaf. Het plan is dat ik donderdagavond naar Leeuwarden kom. Eerst kunnen we met zijn drieën (inclusief zijn zus) een paar biertjes drinken en daarna gaan we naar het concert van The Selecter. Ik geloof dat we in 'Happy Days' afspreken, een ouderwetse rock & roll-kfoeg met een jukebox. Het is gezellig en de biertjes smaken goed. Op een gegeven ogenblik lopen we naar Zalen Schaaf en nog steeds hebben ze geen woord gerept over het wel dan niet naar binnen gaan.
,,Okay Gerrit", zegt zij op een bepaald moment. ,,Veel plezier binnen en als je wilt blijven pitten, dan moet je na half één op dit adres zijn". Ik ben terecht verbaasd. We zouden toch met zijn drieën naar The Selecter? Opeens blijken Johan en zijn zus een feestje te hebben en hebben eigenlijk ook weinig geld om naar een concert te gaan. (Ik had de drankjes bij Happy Days al afgerekend). Ik had me zó erop verheugd om eens met vrienden naar een concert te gaan. Eenzaam en alleen naar een concert gaan en ter plekke vrienden maken, doe ik immers al ieder weekend. Opeens kan me The Selecter ook worden gestolen. Ik ga terug naar 'Happy Days' en loop later op de avond naar het opgegeven adres. Eerst een paar vragen waar ook ik geen antwoord meer op weet.
Waarom ging je niet met de laatste trein terug naar Sneek? Waarom was het noodzakelijk dat je bij zijn zus moest langs gaan. Tja, ik weet niet meer wat en hoe het in haar bezit is gekomen, maar Johan of zij heeft iets van mij dat ik beslist meteen terug moet hebben. Er wordt niet gereageerd op de deurbel. Niet om half één, niet om één uur, niet om drie uur en zelfs niet om vijf uur. Het is, denk ik, de eerste nacht geweest dat ik wakker ben gebleven, hoewel ik de wanhoop nabij ben. Ik vraag zelfs bij het politiebureau of ik daar een paar uur kan pitten. Overal nul op het rekest. Het begint al ochtend te worden als ik de hoop opgeef. Ik loop naar het station maar het is noodzakelijk dat ik Johan nog zie om het ene of het andere. Ik zwalk rond het station en wordt dan opeens aangesproken door deze verwilderde man. We zijn een soort van lotgenoten. Ook hij komt uit het bruisende nachtleven van Leeuwarden en heeft nog geen directe slaapbehoefte. We schuiven aan als de stationsrestauratie open gaat. We hebben dan al kennis gemaakt. Hij laat zich Wim Van Bil noemen als in 'van bil gaan'. Ik beur helemaal op als ik de naam hoor: ,,Hee, dan treedt je vanavond op in Het Bolwerk?". Dat blijkt te kloppen. We praten in de restauratie onder het genot van koffie over zijn muziek en de liedjes die hij gaat vertolken. Ook biets ik een paar sjekkies van hem. Het is driekwart Javaanse Jongens en dat neemt me terug naar september 1993. Amsterdamse Henk rookt eveneens driekwart en plots wordt dit mijn smaak van 'het avontuur'. Ik zal over een paar maanden zelf driekwart Javaanse Jongens gaan roken en een paar weken later zelfs de zware Jongens. Het is pas in de tijd in Tuk dat ik weer geregeld driekwart rook voordat ik overschakel op de budget-versie. Als Wim en ik afscheid nemen, is mijn slaapbehoefte helemaal weg en is het weer licht. Leeuwarden komt op gang en ik loop weer terug naar de flat waar de zus van Johan woont. Pas rond een uur of elf heb ik succes en het is een bliksembezoekje.
Vroeg op de middag ga ik langs in 'T Keldertje en buig me opnieuw over de 'uitverkoopbak' van de singles. De komende twee afleveringen van 'Het zilveren goud' staan in het teken van deze singles. Na de platenjacht begeef ik me naar het station en kak halverwege de reis in. Vooral in de bus van Sneek naar Jutrijp kan ik de ogen kwalijk open houden. Niet alleen is het de eerste nacht 'op', ook waarschijnlijk de eerste 'power sleep'. Het voelt alsof ik twee nachten heb geslapen als ik een anderhalf uur later wakker word. Die avond zie ik opnieuw Wim Van Bil met zijn band. Hij maakt zijn belofte waar. Acht jaar later tref ik hem opnieuw als hij barkeeper is in een café in Leeuwarden. We zijn dan niet echt de beste vrienden. Ik geloof dat hij ooit nog 'nachtburgemeester' in Leeuwarden is geworden.
1638 Late Again-Stealers Wheel (NL, A&M, 1972)
1639 But I Do-Clarence 'Frogman' Henry (NL, Funckler, 1961)
1640 Bella Linda-The Grassroots (NL, Stateside, 1968)
1641 Roly-Raymond Froggatt (Duitsland, Polydor, 1969)
1642 Marlena-David McWilliams (Duitsland, Ariola, 1968)
1643 Me And Mrs. Jones-Billy Paul (NL, Epic, 1973)
Het is niet bepaald 'rommel' in bak bij 'T Keldertje. Het zijn echter singles die niet een hele hoge waarde hebben en die in bepaalde gevallen uiterlijke schoonheidsfoutjes kennen. Zo is de single van The Grassroots op zichzelf een mooi item, maar heeft een vorige eigenaar/verkoper een véél te grote ontsierende sticker op het hoesje geplakt. Alleen Clarence 'Frogman' Henry heeft geen fotohoesje en dat is geoorloofd voor een single uit 1961. Hoewel het walsje 'Marlena' de a-kant heeft, heb ik in deze tijd meer binding met de b-kant: 'How Can I Be Free'. Hoewel? Het is in de stijl van 'Can I Get There By Candle Light'. Het geluid van de drums op deze vroege singles van David McWilliams heeft me altijd geboeid en bovendien mag ik graag naar zijn stem en zijn liedjes luisteren. Een fan? Nou ja, als je nog een redelijk bedrag neerlegt voor zijn latere elpee 'The Beggar And The Priest', dan zou je wel als zodanig bestempeld mogen worden? Volgende week het tweede deel uit deze Leeuwarder partij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten