Echt... ik zweet het jullie! Ik heb, geloof ik, de laatste keer gekeken in oktober of daaromtrent. Alle 'nieuwe' informatie in me opgenomen en daarbij eveneens gelezen dat de bewoners van de ADM in Amsterdam voor de kerst moesten vertrekken. Toch is er steeds weer een sprankje hoop geweest in de 21 jaar van haar bestaan, hoewel het net zich nu wel begint te sluiten. Zo ben ik gisteravond iets aan het kijken op Youtube en herinner dan opeens dat ik een tijdje niet naar nieuws over de ADM heb gezocht. Ik kom uit op een video waarin de bewoners Halsema oproepen het vooral nog eens in overweging te nemen. Buiten de politieke actie om valt me de mond opnieuw weer open. Wat een omgeving! En wat een verschil bij de woeste kale vlakte en het tochtende gebouw met de kapotte ramen in 1997. Ik heb iets meer dan een jaar geleden uitgebreid geschreven over mijn deelname aan de kraak van de ADM en zal jullie nu vertellen dat ik héél stiekem 'in spirit' en vrij onbewust aanwezig ben geweest.
Het wil maar niet opknappen met de griep en ik zit inmiddels met de handen in het weelderige haar. Normaal gesproken duurt een griepje ongeveer vier dagen en ben ik dan weer bereid om aan het werk te gaan. Op nieuwjaarsdag heb ik de zwaarste dag gehad en sinds woensdag blijf ik op dezelfde 'level' hangen. Vies proesten, diep hoesten en een algemeen slap gevoel. Ik kan de hele dag door slapen als ik mezelf dat zou toestaan. Ik had aangekondigd vandaag weer te willen beginnen, maar heb dit andermaal moeten uitstellen. Tijdens de nachtrust heb ik opeens een nare droom waardoor ik wakker schrik. Er komen hoogwerkers voorbij rijden en het is duidelijk dat die 'ons komen redden'. Even later bevind ik me in een drukke kamer. Ik kijk naar buiten en zie de haven: Precies het uitzicht vanuit het kantoor in de loods van de ADM. ,,Is het voorbij?", vraag ik aan iemand. Deze knikt zwijgzaam. ,,Het is dus voorbij", zeg ik vol ongeloof.
Het is pas gedurende de dag dat ik hoor dat de ontruiming van de ADM plaats heeft en kan opeens de dromen thuis brengen. De hoogwerkers zijn natuurlijk nodig om mensen uit hooggelegen constructies te 'bevrijden'. Het vastketenen is vooral de laatste decennia een ritueel van het kraken geworden. De tijd van de verfbommen en opstootjes zijn voorbij, dat win je niet van een leger aan ME. Niet alleen wil je de ruimte zomaar terug geven, ook wil je de overheid nog graag een paar euro kosten en dus keten je jezelf. Toch lijkt de ontruiming redelijk vreedzaam te verlopen. Ik ben al eenentwintig jaar niet meer in de buurt geweest en toch lijkt er nog steeds een lijntje te lopen tussen mij en het terrein in het Westelijk Havengebied.
In de nieuwsbulletins wordt ook nog even het portiershuisje genoemd, wat erg opvallend is. De meeste krakers verklaren me in 1997 voor gek en achteraf huiver ik ook wel een beetje bij het idee. Ik heb mijn zinnen gezet op het portiershokje hoewel er nog heel veel werk verzet moet worden om te wonen. Ik ben in de eerste week al een beetje de 'hekkensluiter'. Als vrienden van het terrein gaan, doe ik het hek op slot. Ik verdien nog eens een geitenkaasje met dat werk. Toch is het ook een riskante plek om te wonen. Doordat je bij het hek zit, wordt je als het ware overvallen door ongewenst bezoek en dat zal blijken als de eigenaar in 1998 met een dragline langskomt.
Kan het hek nu definitief op slot of mag het op een kiertje blijven staan? Morgen speelt nog een kort geding tegen de overheid waar ikzelf weinig kans van slagen in zie. Als het uitkomt, zouden de bewoners in principe weer terug kunnen. In principe, want de rechtmatige eigenaar laat er geen gras over groeien en is meteen begonnen met de afbraak. Ik stel dus voor dat ik het hek dan definitief op slot doe. Ik ben trots op de bewoners en hoe zij zoiets moois hebben kunnen maken van het terrein en het feit dat het pand 21 jaar en bijna drie maanden is open gebleven. Ik ben opnieuw trots dat ik een onderdeel heb mogen zijn van de geschiedenis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten