En nu ik toch zo lekker bezig ben met draaitafel, mixer en hoofdtelefoon? Laat me meteen verder gaan met de overige drie singles. Bij Mark ben ik voorlopig weer even klaar, wellicht volgende maand opnieuw een vrachtje. Ik moet binnenkort beslist nog eens naar de kringloop in Meppel want daar ben ik sinds augustus niet meer geweest. Misschien dat er toch nog één of twee afleveringen in het verschiet liggen? We zullen zien! Hierbij de laatste drie van Mark.
* Joe Simon- Power Of Love (UK, Mojo, 1972)
Eerlijk is eerlijk: Deze heb ik niet beluisterd toen ik hem heb gereserveerd. Hij is uit de '5-4-3-2-1' en het is pas de volgende dag dat ik zie dat Mark de platen op de foto heeft gezet. Als ik zie dat Joe op de Engelse Mojo is, ben ik vlug bereid. Iets van een 'verzameling in de verzameling'. Niet dat ik heel bewust zoek naar Mojo's, maar ik ben nog geen slechte titel tegen gekomen op het label. Daarnaast heb ik reeds een Mojo van Joe Simon (met favoriet 'Pool Of Bad Luck' op de keerzijde). 'Power Of Love' stamt uit de tijd van 'Drowning In The Sea Of Love' dat Simon in zee is gegaan met Gamble en Huff. Dat levert meteen de elektische piano op van Leon Huff en voor de rest ademt het ook Philadelphia. Goed gegokt! 'Power Of Love' smaakt meteen naar meer! 'The Mirror Don't Lie' is daarentegen een ballad en op een ene of andere manier ben ik niet wild van het trage werk van Gamble en Huff. 'Power Of Love' mag naast 'Pool' in de Blauwe Bak-koffer!
* The Soul Stirrers- Slow Train (US, Checker, 1971)
Mark ontwijkt de gospel mits het van een uitstekende kwaliteit is. Hij is 'fan' van het werk van Shirley Caesar uit de late jaren zeventig en heeft me al eens 'exclusief' een plaatje aangeboden. Hoewel 'Slow Down' in 2017 tot de favorieten behoorde, ben ik erg behouden met de rest van Caesar's repertoire. Ten tijde van de dood van Edwin Hawkins biedt Mark een héle dure single aan van de man, maar het haalt het voor mij niet bij 'Take Me I'm Yours'. Verder heeft hij een zwak voor Rance Allen, maar méér gospel wordt het doorgaans niet op zijn pagina. The Soul Stirrers is een aangename verrassing. De naald danst de horlepiep op het vinyl, maar dat 'mag' bij gospel. Het moet niet té perfect worden. 'Slow Train' is een fraaie Southern Soul-'stroller'. De plaat is extra interessant omdat 'Striving' op de keerzijde staat. Dat is in 1969 reeds als single uitgebracht en is iets meer uptempo. Een potentiële Week Spot dus wellicht binnenkort meer over deze legendarische groep!
* Jimmie Steward Jr.- I'm In Love Again (US, Better, 1971)
Een zwart label met zilveren letters. Dat is alles dat ik kan opmaken uit de zelfgemaakte video van Mark. Hij doet dit als Youtube geen opnames bevat: Hij heeft de usb-uitvoering van de Numark PT-01 die bij mij al zeven jaar werkloos is. Toch komt het label me ergens bekend voor. Ik reserveer de single en vraag dan wie of wat het is. Dat brengt me op 45cat waar ik zie dat het is uitgebracht op Better Records. En dat ken ik weer van 'The Other Side Of Love Is Hate' van Brenda Jo Harris. Voor deze plaat zijn kosten noch moeite gespaard en dat levert een zeer fraaie orkestbegeleiding op. Intussen zingt Jimmie de nagels uit zijn tenen. Het zijn vooral de strijkers die de plaat haar eigen charme geven. 'Yes Baby' is de officiële a-kant en dat is eveneens een ballade, maar dan veel té keurig en 'crooner'-achtig.
* The Supremes- He's My Man (US, Motown, 1975)
,,Ook ik koop wel eens rommel", merkt iemand op in een Facebook-groep en post dan vervolgens de clip van dit nummer van The Supremes. Troep? Ik denk van niet en draai het nummer vervolgens een paar keer in 'Floorfillers'. The Supremes is in 1975 vergane glorie en 'He's My Man' één van de laatste stuiptrekkingen onder deze naam. Hoewel? Tegenwoordig zijn meerdere Supremes actief, maar in 1977 is de stekker gegaan uit de oorspronkelijke Supremes. 'Warp DNAP', schrijven Engelse handelaren. Beetje krom maar 'Does Not Affect Play', ofwel: Merk je niet tijdens het draaien van de plaat. En helemaal niet met een rechte toonarm met Tonar Banana-elementjes. Het brengt fijne herinneringen aan 'Floorfillers' naar boven en mag zonder meer in de Blauwe Bak-koffer staan.
* Ruby Winters- Sweetheart Things (US, Diamond, 1969)
Aangeprezen als 'double-sider', maar 'Guess Who' op de keerzijde doet me weinig. Maar dan: 'Sweetheart Things'! Dat brengt eenzelfde soort associatie als Gwen Owens van afgelopen jaar. Ik kan me niet voorstellen dat deze plaat me over een jaar gaat vervelen. En het is behoorlijk uptempo vergeleken bij de meeste singles uit deze vangst. We eindigen dus 'positief' maar tegelijk heeft het klasse en gaat de hangmat alleen maar iets sneller wiegen. Het wordt een 'ontspannen' jaar voor de Blauwe Bak!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten