Ik zou verwachten dat ik vermoeid zou zijn vandaag, maar ik ben even voor elf uur reeds wakker. Eindelijk weer eens de gelegenheid om te luisteren naar de reggae-show van een Duitse collega. Dat is me doorgaans té vroeg op de dag. Ik ben van plan om straks te gaan fietsen. Met dit weer? Ach, ze voorspellen een beetje regen maar dat deert me niet. Windkracht twee is prachtig en bovendien is het een stuk aangenamer dan een week geleden. Wellicht later vandaag een 'horizontaal zeven letters' want ik neem de camera mee, hoewel het geen zonnige plaatjes zal gaan opleveren. Nu dan eerst de 'Singles round-up' verder af maken. De singles staan in principe al in de bakken en het komt erop neer dat de Blauwe Bak weer is aangevuld met nieuwe titels. Eentje van de selectie van vandaag kunnen jullie vanavond horen in 'The Vinyl Countdown - The 7" Collection'. Wellicht is dit de ultieme reden geweest van het bezoekje van vrijdag. De overige A tot en met M ga ik waarschijnlijk volgende week draaien in dezelfde show, met uitzondering van de Blauwe Bak-aanwinsten natuurlijk.
* The Edwin Hawkins Singers- To My Father's House (NL, Buddah, 1970)
Je zou het gemakshalve even vergeten want het is The Les Humphries Singers dat een nummer 1-hit heeft met dit nummer. Ook 'To My Father's House' is van de hand van Edwin Hawkins. In 1970 doet de gospelgroep een optreden in het Amsterdamse Concertgebouw en dit wordt vastgelegd op een album dat wereldwijd over de toonbank gaat. De opnames van deze single komen van dit optreden. Eentje voor in de gospel-bak? Nee, ik ben sowieso niet erg weg van 'live'-opnames en bovendien vind ik Hawkins' versie een beetje tam. Als het dan toch echt een feestje moet worden, zet ik liever Les Humphries op en die blijft gewoon in de jaren zeventig-bak waar ook deze terecht komt.
* Hi-Gloss- You'll Never Know (NL, Rams Horn, 1981)
De laatste zondag van het jaar heb ik 'The Summer Spirit Of 1981' gedaan op Wolfman Radio en dit plaatje van Hi-GLoss is een grote Engelse hit in de zomer van 1981. Het is zo'n plaatje dat ik eigenlijk ben vergeten, maar de hernieuwde kennismaking is memorabel. Ik raak al snel in de ban van de single en twijfel geen seconde als ik deze in Meppel zie liggen. De single staat vooralsnog in de reserve-Blauwe Bak maar sluit niet uit dat die binnenkort aan de koffers wordt toegevoegd. Hoewel de huis-, tuin- en keukendisco in 1981 nog hoogtij viert, is het genre artistiek over zijn hoogtepunt heen. Veel solisten, groepen en producenten keren terug naar de soul en dat levert de zogenaamde post-disco op. Hi-Gloss past ook helemaal in dat idioom. Voor mij is het gewoon onweerstaanbaar!
* The Main Ingredient- Just Don't Want To Be Lonely (Duitsland, RCA Victor, 1974)
Zo'n plaatje waarbij je doorgaans vergeet hóe goed die eigenlijk is. 'Just Don't Want To Be Lonely' schaar ik in dezelfde categorie als 'Could It Be I'm Falling In Love' en 'I'll Be Around'. Het maakt eigenlijk niet uit wie het uitvoert of in welk genre het liedje wordt gestopt, het klinkt altijd als muziek in de oren. Een plaatje met ingebouwde magie! Ik kan mijn geluk niet op met dit puntgave exemplaar dat rechtstreeks in de koffer is gegaan. De enige uit de vangst van vrijdag die deze eer te beurt valt.
* Nick Nicely- DCT Dreams (NL, Hansa, 1981)
Ik koop de single in mei bij de kringloop in Havelte, maar het heeft dan geen fotohoesje. Bij een volgend bezoek aan de kringloop in Meppel zie ik dat daar drie verschillende exemplaren staan en allen met fotohoes. Toch heeft het even geen prioriteit voor mij en vrijdag heb ik de beste van de drie uitgezocht. Ofwel: Ze zijn allemaal praktisch nieuw. Eén hoesje heeft een merkwaardige stempel, de ander een oud prijsschild (1,50 gulden) en degene van mijn keuze is verschoond gebleven van dat alles. De plaat komt vanavond voorbij in 'The Vinyl Countdown' over artiesten en groepen wiens (achter-)naam met een 'N' begint. Jullie zijn vanaf 23.00 uur van harte welkom!
* Skyy- Call Me (NL, Rams Horn, 1982)
Is 'High' een toevalstreffer geweest? Het lijkt er bijna wel op. Ik heb sindsdien twee andere Skyy-singles aan de collectie toegevoegd maar geen heeft de 'magie' van 'High'. 'Call Me' is gewoon een hele erge doorsnee discostamper dat nergens interessant wordt. Die gaat dus mooi in de jaren tachtig-bak om daar stof te happen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten